Εντυπώσεις από την Αθήνα

Διπλοπαρκαρίσματα παντού. Ξεκάθαρα. Περιστασιακό σημάδι φιλότιμου, κάποιος αριθμός κινητού στο παρμπρίζ.

Όπου δεν παρκάρουν, σκουπίδια. Ανακύκλωση; Καρότσια;

Τα ωριαία (!!!) δρομολόγια του Προαστειακού από Πειραιά. Έτσι θα πάνε μπροστά οι συγκοινωνίες, κύριε Αποτέτοιε μου.

Το μπατσοπούλμαν που αδιάλειπτα κόβει τον λεωφορειόδρομο μπροστά από το ΠΑΣΟΚ στη Χαριλάου Τρικούπη.

Εγώ που χλεύαζα την απλυσιά των Λονδρέζων υφίσταμαι τώρα τη μπαγιάτικη ιδρωτίλα των Ελλήνων στη συγκοινωνία. Όχι, δε μιλάω γι' αυτούς που γυρνάνε από το μεροκάματο.

Πλατεία Πρωτομαγιάς, πάνω από την καταβυθισμένη Μουστοξύδη, που ενώνει Αλεξάνδρας και Κυψέλη. Σκοτεινά. Οι φανοί του Δήμου όλοι σβηστοί: λιγοστό φως από τη ΣΕΘΑ και το καφέ. Κενά στο λιθόστρωτο, κάποιοι ξηλωμένοι κυβόλιθοι. Άδεια παρτέρια. Περιουσία του ελληνικού λαού.

Πατήσια: πυκνή δόμηση. Αιλιανού και Καραβία γωνία: υπέροχο σπίτι μέσα σε μια τεράστια αυλή με ζουγκλώδη βλάστηση. Αντίθετα με το διατηρητέο παραπάνω, κινδύνευσαν σοβαρά να 'αναπτυχθούν'. Ασφαλιστικά μέτρα τα προστατεύουν, προς το παρόν.

Ο ανοικονόμητος σταθμός του Κεραμεικού. Τον Λένιν πού τον έχουν; Πότε θα φτιαχτεί η είσοδος Πειραιώς και Ιερά Οδός γωνία; Ο γερανός κοντεύει να γίνει εικαστική παρέμβαση.

Πού πήγαν τα δισκάδικα; Πού θα βρω τώρα Σ. Γιαννάτου, A. Schnittke, Μαίρη Λίντα, Missa Criolla με Mercedes Sosa; Ευτυχώς είχε το Μετρόπολις το Requiem του Cherubini...

Ο άδειος Εθνικός Κήπος: ένα ζευγάρι, τέσσερις αργόσχολοι, πολλοί τουρίστες. Ο καιρός που οι Έλληνες ήθελαν τζάμπα πράσινο για αναψυχή παρήλθε. Τώρα θέλουνε να πληρώνουν για αναψυχή. Έτσι είναι.

Αμπελόκηποι-Νέος Κόσμος σε 15 λεπτά; Στον καιρό μου θέλαμε μιάμιση ώρα και βάλε.

Το καφέ του Μουσείου. Το EverGreen. Ο Ιανός. Ο Παπασωτηρίου. Η Πολιτεία.

Η Πισίνα στη Ζέα που κούφανε τους νεοϋρκέζους φίλους. Βοήθησε και η ευδία. Is this not a private club? Χα! Χα! Χαχά!

Το φως κι ο ουρανός και το αεράκι. Πουθενά οι 32 βαθμοί δεν είναι τόσο σωστοί.

Ο κόσμος αυτής της πόλης.

Εβραίοι πούστηδες

Οι γκέι / ομοφυλόφιλοι / πούστηδες είναι για τις αρχές του 21ου ό,τι ήταν οι Εβραίοι στην Αυστρο-Ουγγαρία για τις αρχές του 20ου.

Βρίσκονται παντού. Μερικοί έχουν κι αξιώματα.

Φαίνονται σχεδόν νορμάλ αλλά είναι ανώμαλοι. Κάνουν περιτομή και πρωκτικό σεξ, πίνουνε το αίμα παιδιών και κουνιούνται.

Όλοι οι καλλιτέχνες, διανοούμενοι, ηθοποιοί, συγγραφείς, μουσικοί είναι τέτοιοι.

Επιθυμούνε διακαώς να κατακτήσουνε τον κόσμο και να διαβρώσουν τα χρηστά ήθη. Το λένε κι οι παπάδες.

Αλληλοβοηθούνται μυστικά.

Πολλοί είναι τέτοιοι, αλλά δεν το ξέρουν. Άλλοι το ξέρουν και το κρύβουν. Για πολλούς ξέρουμε ότι είναι αλλά δεν το κάνουμε θέμα.

Έχουν παράλογες απαιτήσεις για χειραφέτηση και ισότητα.

Είναι νευρωσικοί. Φταίει που είναι τέτοιοι. Ασχολούνται συνέχεια με το ποιοι είναι και τι σημαίνει να είναι αυτοί που είναι. Είναι κολλημένοι με τον πατέρα τους. Αυτός ειν' η αιτία που υποφέρουν.

Κανείς δε θα είχε πρόβλημα μαζί τους άμα κάθονταν στα αυγά τους και δεν προκαλούσαν.

Sad relic

Γυρνώντας την Ελλάδα ξαναμαθαίνει κανείς τα προφανή και τα γνωστά (αν και δεν είναι όλα τα προφανή γνωστά). Η Ελλάδα:

Ωραία τοπία. Γελοίοι δρόμοι. Κανιβαλισμένοι και παρατημένοι σιδηρόδρομοι. Άθλια πανάκριβη ακτοπλοΐα (λ.χ. καταγγέλλω τα κλιμακοστάσια και τους χώρους του Εξπρές Σκιάθος: φτιαγμένοι για να κατρακυλήσουν και για να ποδοπατηθούνε μαζικά οι επιβάτες σε περίπτωση έστω και ήπιου πανικού). Και διαφθορά.

Ο λαϊκισμός υπαγορεύει ότι η διαφθορά και η ευνοιοκρατία είναι προνόμιο και άθλημα των κρατούντων. Ωστόσο, οι κρατούντες στην Ελλάδα, σε γενικές γραμμές, δεν προέρχονται από κλειστές κάστες μανδαρίνων. Άλλωστε, ο χρηματισμός, η ευνοιοκρατία (νεποτική, πιπωτική ή άλλη) και η εξαπάτηση (συμπεριλαμβανομένης και της αρπαχτής ή της κατάχρησης) βρίσκονται ψηλά, πολύ ψηλά στις επιδιώξεις του κοσμάκη, του 'απλού λαού' που λέμε, όχι μόνον όσων έχουνε την εξουσία (ευρεία, τοπική ή σούπερ τοπική). Το ακούς παντού μιλώντας για αυτά τα πράγματα.

Δεν υπάρχει μόνο στην Ελλάδα διαφθορά. Παντού υπάρχει. Ακόμα και στην κατάλευκη μα πένθιμη Ελβετία. Απλώς στην Ελλάδα οι περισσότεροι έχουν πεισματική εμμονή με τα παραπάνω σπορ αντίστοιχη με τις εμμονές των Ολλανδών με το κάμπινγκ.

Επίσης, στην Ελλάδα αυτά τα σπορ (ο χρηματισμός, η ευνοιοκρατία και η εξαπάτηση) συνδυάζονται με κανονική αδιαφορία για το τι συμβαίνει έξω από την περίμετρο που περικλείει τους 'δικούς μας': είτε πρόκειται για τους τοίχους του σπιτιού, είτε για τα όρια της οικογένειας, είτε για το χωριό, κ.ο.κ. Τα αποτελέσματα φαίνονται παντού. Και στο Πέραμα, λ.χ., όπου έπρεπε να σκοτωθούν πολλοί μαζί για να προσέξουν τα μέσα το θέμα των εργατικών δυστυχημάτων. Για λίγο, βεβαίως.

I want to believe: the dark night returns

Ο τίτλος της καινούργιας ταινίας των X-files (την οποία δεν πρόκειται να δω) αναδεικνύει ένα από τα δημοφιλή σλόγκαν της σειράς: 'Θέλω να πιστέψω'.

Η ίδια η σειρά μού ήταν πάντα απεχθής (έχω δει συνολικά πέντε επεισόδια): από βδομάδα σε βδομάδα, αυτή η ωχρή σκιά του παλιού ασπρόμαυρου Twilight Zone προσπαθούσε να μας πείσει:

1. πόσο ξενερουά και ντεκαυλέ είναι ο ορθολογισμός (και στο πρόσωπο της αντισέξ Gillian Anderson),
2. πόσο στομωμένο είναι το ξυράφι του Όκκαμ,
3. ότι ο σκεπτικισμός και η νήψη του πνεύματος πρέπει να στρέφονται πρωτίστως κατά του σκεπτικισμού και της νήψης του πνεύματος, με αναλυτικό εργαλείο την κατάλληλη θεωρία συνωμοσίας.

Όπως τα 'Rock around the clock', 'Sex, drugs and rock'n'roll' και 'Power to the People', το 'I want to believe' μοιάζει με ένα σλόγκαν που συνοψίζει μια ολόκληρη εποχή: αυτή των αρχών του 21ου, δυστυχώς. Μιας εποχής που παίρνει τη φυσική ανάγκη μας να πιστεύουμε και τη διογκώνει τερατωδώς, τη μετατρέπει σε πρόσκληση και επιταγή να πιστεύουμε σε οτιδήποτε: τα ούφο, την Αγορά, τους βρυκόλακες, τον Θεό Εκδικητή-Πλαστουργό-Παιδονόμο, το κάρμα, τον Ομπάμα, το αρχέγονο έθνος, τη Μάνα Γη, τη μεταφυσική ευρωπαϊκή ιδέα, τον εξαϋλωμένο σοσιαλισμό...

Για να το θέσω λίγο πιο αμερικάνικα: για μένα το 'I want to believe' είναι προσβλητικό. Όχι γιατί προσβάλλει δοξασίες, ταμπού ή πεποιθήσεις μου, παρά γιατί προσβάλλει την αξιοπρέπειά μου.

Ουστ, βρε όρνιο τσ' Κλεισούρας

Ξεκινώ με κάτι άσχετο, μια σημείωση κυρίως για τον εαυτό μου: την ωραιότερη ταινία που είδα από τον καιρό του Jesse James.

Πριν περίπου δυο βδομάδες αναρωτήθηκα γιατί έχουνε τόση πέραση οι ακραίες απόψεις. Απόψε με απασχολεί η ανάγκη των ανθρώπων στα μπλόγκια να υποτιμούν, να πατρονάρουν, να επιτιμούν και πολλές φορές να σκυλοβρίζουν αγνώστους. Εδώ περιορίζομαι στα μπλόγκια, τα οποία δε θεωρώ μέσο επικοινωνίας (όπως την τηλεόραση), παρά "προεκτάσεις του εαυτού μας" με περιορισμένη δημοσιότητα (εκτός και αν αυτές τις αράδες τις διαβάζει η Χάφινγκτον -- γεια σου Αριάνα! -- οπότε το πράμα αλλάζει).

Πάντως, για περίπου δύο χρόνια και βάλε, έχω προσπαθήσει να τηρήσω τη συμβουλή "Άμα μου έρχεται όρεξη να το ρίξω στο μεταμπλόγκινγκ, κλείνω τον υπολογιστή" με σχετική επιτυχία. Τις λίγες φορές που επιδόθηκα σε κάτι που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε 'μεταμπλόγκινγκ', το έκανα για να παινέψω το μέσο και για να δηλώσω πόσο καλά είναι που υπάρχει, πρόσφατα με αυτό το ποστ, κ.ο.κ. Αυτή η μακάρια τριακονταμηνία διακόπτεται σήμερα.

Τέλος πάντων.

Πρώτα-πρώτα το μπλογκικό βρισίδι δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Άμα γνωρίζετε ξένες γλώσσες και διαβάζετε ξενόγλωσσα μπλογκζ, θα δείτε ότι πέφτει πολύ μπινελίκωμα out there (το οποίο τελευταία μεταφράζεται 'εκεί έξω' κι εμένα μου 'ρχεται λόξυγκας), ακόμα κι αν εξαιρέσει κανείς τα τρόλλια.


Βλέπει λοιπόν κανείς στα μπλόγκια έναν γενικευμένο αναμμό, μια φούντωση, ένα μένος -- κάτι για το οποίο έχω ξαναμιλήσει.

Τι λένε λοιπόν κάποιοι σχολιαστές.

Μερικοί κατά τ' άλλα ευφυείς παίρνουν αμπάριζα και μουτζώνουν με σύστημα και επιμέλεια όποιον διέρχεται από ένα φόρουμ ή ένα μπλογκ, σαν οδηγοί τον Αύγουστο σε σεατάκι χωρίς κλιματισμό. Σύμφωνα με τους σχολιαστές αυτούς, ο ένας είναι εντελώς βλάκας, τόσο απελπιστικά βλάκας ώστε πρέπει να του το επισημάνουν πάλιν και πολλάκις. Σύμφωνα με άλλους, κάποιος παραλογίζεται λόγω ιδεολογικής φλεγμονής (αριστερής, δεξιάς, χριστιανικής, αθεϊστικής, οικολογικής, φιλελεύθερης, εθνικιστικής, διεθνιστικής): αυτή η φλεγμονή όχι μόνον ακυρώνει a priori τη γνώμη του αλλά αποτελεί κι αφορμή σημαιοστολισμού του με τα γλωσσικά ισοδύναμα χρησιμοποιημένων προφυλακτικών. Άλλοι σχολιαστές αυτής της ομοταξίας διαθέτουν το εξής πρόβλημα: ακόμα και πραγματικά διανοούμενοι, σκεπτόμενοι και αντάξιοι συνομιλητές διαφωνούνε μαζί τους. Άρα διαθέτουν, δυστυχώς, αχανείς χερσότοπους αχαρτογράφητης αφέλειας και πάμπες ολόκληρες κενές κοινής λογικής μέσα στα κρανία τους: άλλωστε, ως γνωστόν, όσο πιο σοφός είσαι, τόσο πιο αποκομμένος είσαι από την πραγματικότητα. Αυτό, για παράδειγμα, ήταν ένα από τα προβλήματα του Νίκου Δήμου: όπως του επισήμαιναν κάποιοι πτυχιούχοι σχολιαστές με ηλικία κλάσμα της δικής του, ήταν αφελής και εκτός επαφής με τον πραγματικό κόσμο.

Άλλοι, θεράποντες της φόρμας, περιφέρουν τις σπάνιες κειμενοκριτικές ικανότητές τους: κατ' αυτούς ο ένας γράφει καλά αλλά λέει βλακείες, ο άλλος γράφει χάλια γιατί δεν ξέρει να γράφει, ο τρίτος γράφει σκατά γιατί -- αν και ξέρει να γράφει -- γράφει σκατά. Όλοι είναι βλάκες. Ή αφελείς. Ή γράφουν άσχημα. Ή όλα μαζί. Λέω εγώ τώρα, για φανταστείτε να βγει ο Πετεφρής και να μας θάβει όλους για το πώς γράφουμε. Πλάκα θα είχε.

Και βέβαια, τα ad hominem, οι δίκες προθέσεων: προδότες, μίσθαρνοι, κιοτήδες, πουλημένοι, κακόβουλοι, υστερόβουλοι, ανακτόβουλοι. Παράνομοι, φυγόστρατοι, απόστρατοι, στρατόκαυλοι. Αντιφατικοί, καιροσκόποι, υποκριτές. Κρυπτοφασίστες, κρυπτοσιωνιστές, κρυπτορατσιστές, κρυπτοαντισημίτες, κρυπτοσεξιστές, κρυπτοεθνικιστές, κρυπτοτραμπούκοι, κρυπτοκοσμοπολίτες, κρυπτοδιεθνιστές, κρυπτοσταλινικοί, κρυπτοφιλελεύθεροι, κρυπτοαναρχικοί, κρυπτογκέι, κρυπτοφεμινιστές, κρυπτοστρέιτ, κρυπτοανοργασμικοί, κρυπτολάγνοι, κρυπτοπλούσιοι, κρυπτονεόπλουτοι, κρυπτότουρκοι, κρυπτόβλακες, κρυπτόπτωχοι, κρυπτόκωλοι, κρυόκωλοι. Και ο ολντ μπόυ, επιτομή όλων των παραπάνω. Τι να προσθέσω εδώ.

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο το τι σου λένε. Το πρόβλημα είναι και πώς το λένε: ειρωνεία, σαρκασμός, περιφρόνηση, λοιδωρία, απίστευτες βρισιές. Μερικοί μάλιστα θα σε τραβολογάνε σε άσκοπες και μακρόσυρτες ανταλλαγές σχολίων μέχρι να παραιτηθείς από την κόπωση (αφού εκείνοι πρέπει να λένε πάντα την τελευταία κουβέντα). Άλλοι θα πιάσουνε να σου αποδομήσουνε καταλεπτώς όσα είπες, κάνοντας διακριτικές ενέσεις παρερμηνείας και διαστρέβλωσης εδώ κι εκεί: άμα εκραγείς, εσύ φταις. Άλλοι σε πατρονάρουν: "το πτωχό, το κα-θυ-στε-ρη-μέ-νο", που έλεγε κι εκείνη η ταινία, νομίζω με τη Δέσποινα Στυλιανοπούλου (καλή της ώρα).

Έχω να προτείνω κάτι, με τον γνωστό διδακτισμό που (λέγεται ότι) με διακρίνει; (παρεμπιπτόντως, γιατί νομίζετε ότι γράφω εδώ; για να αυτοψυχαναλυθώ; με μπερδέψατε με άλλον, τότε.) Έχω:

Ηρεμήστε, αγαπητές κι αγαπητοί. Πρώτον, ελάχιστοι σας διαβάζουν: ένα μικρό υποσύνολο όσων μιλάν ελληνικά. Τι να λέμε, δηλαδή. Επίσης, όσον αφορά το ταλέντο, την ευφυία, τη σπάνια καλλιέργειά σας και τα συγκλονιστικά βιώματά σας, ε, εντάξει. Δεν είναι τόσο πελώρια, παγκόσμια και πανίσχυρα όσο νομίζετε: συνεχίστε να γράφετε αλλά μην τρελαίνεστε να αξιολογείτε τους άλλους.