Το Χάος της Αγάπης

Καιρό είχα να πιω Southern. Αυτό το μπασταρδεμένο ουισκάκι πάντοτε κάτι μου κάνει. Άλλοτε μου φέρνει θολές εμπνεύσεις της δουλειάς ή της σχόλης, άλλοτε μου δίνει το χάρισμα της εύθυμης ευφράδειας. Άλλοτε μου θυμίζει πόσο μ' αρέσει να μην έχει το ποτό μου πολλή ζάχαρη, οπότε με κάνει να συνεχίσω με πραγματικά αλκοόλια.

Απόψε το Southern δούλεψε αυτοαναφορικά, ας πούμε. Μου θύμισε την πρώτη συναυλία συγκροτήματος που πήγα στη ζωή μου. Όπου πρωτοήπια Southern Comfort.

Ήμουν ήδη πάρα πολύ μεγάλος για να μην έχω ξαναπάει σε συναυλία. Η βασική αιτία ήταν τα λεφτά, δηλαδή η έλλειψή τους. Τρία και τέσσερα και πέντε χιλιάρικα ήταν μεγάλη υπόθεση για μαθητή τότε.

Όμως όταν έμαθα ότι θα ερχόντουσαν οι House of Love, δεν υπήρχε περίπτωση. Έτρεξα στο Χάπενινγκ και πήρα το εισιτήριο υπ' αριθμόν 0006. Είπα σε όλη την κοινωνία αν ήθελε να έρθει κανείς μαζί μου. Δυστυχώς, οι περισσότεροι ήτανε μεταλάδες. Ο κολλητός (που άκουγε Stone Roses, Inspiral Carpets και Charlatans, οπότε περνούσε τα προκριματικά) δεν είχε τα λεφτά. Έτσι πήγα με τον Π.

Φτάσαμε πάρα πολύ νωρίς. Το Ρόδον (ααααχχχχχχ!!!) ήταν μισοάδειο. Οι House of Love δεν είχανε σαπόρτ (τότε δε διαθέταμε Μπλε, C-Real, Όναρ, Ονειράμα, Ενδελέχεια με δου, Raining Pleasure κι άλλα τέτοια ποιοτικά σχήματα). Διάφορες αέρινες γκόμενες περιφέρονταν στο σκοτάδι. Μέσα σε 10 λεπτά τις ήθελα όλες, αλλά όχι μαζί (από τότε ντροπαλός).

Κάποια στιγμή λέει ο Π. να πιούμε τίποτα. Εγώ μέχρι τότε έπινα μπύρες, αν και ποτέ δε μ' άρεσαν, γιατί ήτανε φτηνές. Ο Π. με κέρασε Southern. Μου φάνηκε πολύ γλυκό αλλά, καθώς ήμουν άμαθος στα ποτά, με έφτιαξε πάραυτα. Μύριζε και μέλι.

Σε λίγο βγήκε ο κλινικά καταθλιπτικός Guy Chadwick και η παρέα του. Από πίσω τους μια προβολή ενός θεόρατου περιστεριού να μετεωρίζεται φτερουγίζοντας σε αργή κίνηση.