Αν και δε θα την έλεγα αϋπνία, είχα μια ελαφρά δυσκολία να κοιμηθώ χτες βράδυ. Θυμήθηκα τη νύχτα των Ιμίων. Τη νύχτα κατά την οποία πολλοί πίστευαν ότι έπρεπε να έχει βρυχηθεί η Ελλάδα. Ωστόσο, αντίθετα με διάφορους αετούς, λέοντες, λύκους, αρκούδες, η Ελλάδα ποτέ δεν ταυτίστηκε συμβολικά με κάποιο ζώο, πολύ περισσότερο με ζώο που κρώζει, βρυχάται ή μουγκρίζει.
Τη νύχτα των Ιμίων ήμουνα σε ένα πάρτυ στο σπίτι της (βασικής) πρώην, ήταν ουσιαστικά η τελευταία φορά που συνυπήρξαμε σε κοινωνικά συμφραζόμενα. Η μητέρα της, μια κυρία με μονίμως νοσταλγικό βλέμμα, είχε φτιάξει γαρίδες κοκτέιλ (είμαι σοβαρά γαριδόφιλος), ενώ ο πατέρας της -- που δε με ενέκρινε καθόλου -- εξαφανίστηκε μετά από σύντομη χειραψία.
Ήμουν πάρα πολύ ανήσυχος λόγω της κατάστασης στα Ίμια. Ο τρόπος που συζητούσαμε το ζήτημα (σχεδόν όλοι πρώην συμφοιτητές) εκείνη τη βραδιά ήταν λίγο αποστασιοποιημένα, λίγο ακαδημαϊκά, λίγο ανεδαφικά -- σαν την κάπως ανάξια νεολαία σε μυθιστορήματα τύπου Αργώ και Αστροφεγγιά, που ευαγγελίζεται τη συντριβή του Κεμάλ και την πτώση της Αγκύρας.
Ακόμα πιο ανήσυχος ήμουνα γιατί ένιωθα ότι παρακολουθούσα την τελετή λήξης μιας σχέσης, της δικής μου. Προσπαθούσα να κρατήσω την ισορροπία μου με προσεκτικά δοσολογημένες βότκες.
Η νύχτα προχωρούσε κι εγώ παρακολουθούσα επιθυμώντας την κοπέλα σαν να μην ήταν κάποια με την οποία περάσαμε χρόνια μαζί, παρά σαν κάποια που μόλις είχα γνωρίσει και δε θα αποκτούσα ποτέ. Ήδη δούλευα στις φριτέζες και στον πάγκο παρασκευής κι εκεί είχα γνωρίσει κάποια άλλη -- μόνο η βότκα μ' έκανε εκείνες τις ώρες του πάρτυ να τα βλέπω όλα ναι μεν ξεκάθαρα, αλλά σίγουρα φιλτραρισμένα μέσα από ευσεβείς πόθους.
Περίπου την ώρα που έπεφτε το ελικόπτερο, σε μια κρίση αλκοολογενούς παλιμπαιδισμού, κάποιος πρότεινε Αλήθεια ή Θάρρος. Φυσικά, όλοι διάλεγαν Αλήθεια (θυμηθείτε πού ζούσαμε). Ήρθε κάποτε η σειρά μια κοπέλας από τη Λαμία, ή από κάπου εκεί γύρω, με μεγάλα κατάμαυρα μάτια, μικρό δέμας, λευκό δέρμα και αδιάκοπες σιωπές. Η πρόκληση για αυτήν ήταν να μιλήσει για μια φαντασίωσή της. Περιέγραψε αφηγηματικά ένα τρίο που θα ξεκινούσε ηδονοβλεπτικά και θα κατέληγε συμμετοχικά. Με την πρώην κι εμένα.
Επειδή, να μην επαναλαμβάνομαι, δεν είμαστε παιδιά των λουλουδιών -- ή έστω των ταγαριών -- αυτή η εξόμολογηση διασκόρπισε τους συμμετέχοντες στο πάρτυ, το οποίο βρισκόταν σε ύφεση έτσι κι αλλιώς, αποτελεσματικά και ταχύτατα. Περπάτησα στο σπίτι (έμενα 8 λεπτά από την πρώην) σχεδόν μεθυσμένος και σαστισμένος.
Την πρώην την ξαναείδα για τελευταία φορά το 2004. Μου χάρισε την μπλε μασκώτ των Ολυμπιακών με τα μεγάλα ποδάρια, τον Φοίβο.
"η Ελλάδα ποτέ δεν ταυτίστηκε συμβολικά με κάποιο ζώο"
ΑπάντησηΔιαγραφήεκτός από τη μαϊμού.
Εμένα πάλι μου θυμίζει ελέφαντα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ ελέφαντας της υπομονής που μουγκρίζει από βουβό πόνο, που δεν ξέρω πόσοι τον αντιλαμβάνονται.
Η λύση είναι ευθανασία, ή περιποίηση των τραυμάτων, ώστε να πάψει να πονά.
Εγώ πάλι αυτή την νύχτα θυμάμαι είχα πέσει πάνω σε μια ξεχασμένη ξεκλείδωτη βιτρίνα και είχα αποκτήσει ενα τζην και ένα όμορφο πουλοβεράκι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈμαθες μήπως τίποτε για την άσκηση πολεμικής ετοιμότητας που έγινε σήμερα πανελλαδικώς με την σειρήνα να χτυπάει στις έντεκα το πρωί;
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραία όλα αυτά, με την μικρή από την Λαμία (o altra cosa) τι απέγινε;
ΑπάντησηΔιαγραφή''...νεολαία σε μυθιστορήματα τύπου Αστροφεγγιά''
ΑπάντησηΔιαγραφήχα χα
εντελώς άκυροι, ειδικά για κάποιο λόγο τα πλουσιόπαιδα Κιμούλης, Πετρόχειλος και η ενζενί κολαούζος Δάφνη-Βαλσάμη μου την έδιναν σε αυτές τις συζητήσεις στο νευρικό σύστημα. Κάλιο κρίση αιμόπτυσης και πουτάνα κενωνία με το Ρέτσο.
Σας σάστισε το τρίο ιδεολογικά; Τα έπαθε και ο Χωμενίδης στο επανακυκλοφορούμενο σοφό παιδί, αλλά το τράβηξε φίξιον ως το τέλος! Ρετροσπεκτίβα ολκής!
Νομίζω ότι το ποστ θα κατέληγε καλύτερα με το Σημίτη λίγες μέρες μετά να λέει από βήματος Βουλής: «Ευχαριστούμε τις Λαμιώτισσες».
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα υποθέσουμε ότι τον Φοίβο σού τον χάρισε επειδή έχεις πλατυποδία; :-))
ΑπάντησηΔιαγραφήΔηλαδή το τρίο δεν έγινε; :-(
ΑπάντησηΔιαγραφή@j95: Κάνεις λάθος. Η μαϊμού είναι το ιερό ζώο του θεού Χανουμάν, ο οποίος δε λατρεύεται εν Ελλάδι, απ' όσο ξέρω.
ΑπάντησηΔιαγραφή@παιδί των λουλουδιών: Ο ελέφαντας είναι το έμβλημα του Σιάμ. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως γιατί οι ελέφαντες είναι καλοσυνάτοι, δουλεύουνε σκληρά και δεν έχουνε φυσικούς εχθρούς. Άρα, μάλλον ακατάλληλο σύμβολο για την Πατρίδα μας.
@spiretos72: Συγχαρητήρια. Εμείς χλαπακώναμε τάρτες του Παρλιάρου από το Fresh -- εξίσου αμαρτωλοί δηλαδή.
@σχολιαστή: Θα σας γελάσω. Εδώ κάτω μόνον η Σάλπιγγα της Συντέλειας, και αν.
@γιάννη βαρβάκη: Αδιάκριτος, όπως πάντα.
@gasireu: Παθαίνω αναφυλακτικό στον Χ.Χ. Φταίει ακριβώς το 'Σοφό Παιδί'. Επίσης, μικρός ήμουν ερωτευμένος με τη Βαλσάμη, προσέχτε τι λέτε!
@oldboy: Είσαι σεσημασμένος εσύ, κακώς σού απαντάω. Άντε πάγαινε να αναπαραγάγεις τίποτε. Καμμιά συκοφαντία, λ.χ. Άσε και την κοπέλα ήσυχη, πρέπει να έχει οικογένεια και παιδιά πλέον.
@τιπούκειτο: Δουλεύαμε κι οι δυο για την Ολυμπιάδα, ήταν ινσάιντ τζόουκ (που λέμε και στη Νταμούχαρη). Αλλά και στις πατούσες μέσα έπεσες.
@daskalakos: Να πάτε να κάνετε παρέα στον Βαρβάκη. Ας πούμε ότι ήτανε κακό το τάιμινγκ (που λέμε στη Βέροια).
"Αδιάκριτος, όπως πάντα": tsk.tsk. Ωραία υποδοχή για το πρώτο σχόλιο που έστειλα στο blog. Αλλά η ερώτησή μου ήταν άσχετη με αυτήν του daskalakos -- υπάρχει ένα αφηγηματικό κενό στην ιστορία. Έλεγα μήπως το συμπληρώνατε εσείς, ο αφηγητής, αντίς για εμάς, το κοινό. Διότι αν αφήσετε το κοινό να συμπληρώσει τα κενά... only connect.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλη για τριο τραβηξε κι αλλος για εκει που η μασκωτ της μνημης λυνει. Δεν ειναι κακο. Εμεις τα παιδια των οπων παλι, δε θα χαναμε ευκαιρια τωρα που το σκεφτομαι. Αναλαμβανοντας βεβαια και το ενδεχομενο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυτυχως που δεν Σοφο Παιδι(και ευτυχως οχι ακομα με Nora. λεω τωρα:)