Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

Με αφορμή ταινίες

Μιλώντας για το τι μας αρέσει, μιλάμε για τον εαυτό μας. Ο ολντμπόι το έκανε με πολύ θάρρος εδώ, μιλώντας φυσικά για τις αγαπημένες του ταινίες. Βεβαίως, ο άνθρωπος έχει δει περίπου 15 φορές περισσότερες ταινίες από τον μέσο άνθρωπο.

Ωστόσο, ζήλεψα και θέλω να πω κι εγώ για τις αγαπημένες μου ταινίες. Βεβαίως δεν είμαι σινεφίλ, είμαι μάλλον της μουσικής, της ζωγραφικής και των βιβλίων. Άρα δεν έχω με τις ταινίες τη σχέση ενός ανθρώπου που πραγματικά αγαπάει το σινεμά. Επίσης είναι αλήθεια ότι δε βλέπω τόσο σινεμά όσο παλιότερα, ενώ εδώ και πολλούς μήνες έχω κόψει και τα ντιβιντί. Είναι επίσης γεγονός ότι όταν διαλέγεις δέκα ταινίες, αφήνεις έξω πολλές, πάρα πολλές: The Piano, Από την άκρη της πόλης, 9 Songs, Συνήθεις ύποπτοι, A bout de souffle, Brazil, Τα κόκκινα φανάρια, In the Mood for Love, ο Δρακουλας του Κόππολα, Monster's Ball, Στέλλα, Old Boy, Ου μοιχεύσεις, Ου φονεύσεις, Manhattan, Τα 400 χτυπήματα, The Hudsucker Proxy, 25th Hour, Ο Νονός (1, 2, 3), American History X, και πάμπολλες άλλες (θα δίνω τους τίτλους όπως τους θυμάμαι). Επίσης αφήνεις έξω ταινίες που μπήκαν μέσα σου και σε κατέλαβαν, σαν απρόσωπο δαιμόνιο, για μήνες ή και χρόνια και που μετά τις ξόρκισες και τις ξέχασες. Θα φέρω ένα αστείο παράδειγμα: όταν ήμουν 4 ή 5 χρονών είδα τη Μαίρη Πόππινς κι έπαθα πλάκα. Η ταινία που πήρε τη θέση της ήτανε το Footloose, πολλά χρόνια μετά, το 1984. Τέλος, υπάρχουν ταινίες που βρέθηκαν στις δέκα πρώτες σου (κρατάω λίστες σε παμπάλαια ημερολόγια) και απλώς εξαφανίστηκαν γενικώς, αφήνοντας ωραίες αναμνήσεις, ωραιότερες από την ίδια την ταινία: Αμελί, My own private Idaho, Η αυτοκρατορία αντεπιτίθεται, Bowling for Columbine, Μάτριξ κτλ.

Πάμε λοιπόν, χωρίς ιδιαίτερη σειρά:

Αντρέι Ρουμπλιόφ. Ίσως η ουσιαστικότερη ταινία που έχει γίνει ποτέ. Και ανάμεσα στις ομορφότερες. Την είδα για πρώτη φορά στην τότε πρόσφατα αποκατεστημένη εκδοχή της στο Άλφαβιλ όταν ήμουν μαθητής και βγήκα κλαίγοντας. Έκτοτε την ξαναείδα τρεις φορές, κλαίγοντας αλλά αγαλιάζοντας στο τέλος. Μπορώ να πω απίστευτες μεγαλοστομίες για αυτήν την ταινία αλλά προτιμώ, όπως συνήθως τώρα τελευταία, να σιωπήσω και να προτείνω να τη δείτε.

Δαμάζοντας τα κύματα. Την έχω δει μία φορά, στο Renoir στο Λονδίνο, και τη θυμάμαι πεντακάθαρα. Ό,τι έχει να πει κανείς για τον έρωτα. Το αριστούργημα του Φον Τρίερ, μεταξύ των δύο φάσεων του έργου του. Την πήρα σε ντιβιντί πριν πολλά χρόνια, το οποίο όμως δεν έχω δει ποτέ γιατί φοβάμαι ότι τώρα πια η ταινία θα μου φανεί κατώτερη της εμπειρίας του 1996 -- το ντιβιντί είναι δηλαδή λίγο σαν τον δαυλό του Μελέαγρου.

Τα φτερά του έρωτα. Κάτι παρόμοιο συνέβαινε με την καλύτερη ταινία του Βέντερς (μετά τον κατέστρεψε ανεπιστρεπτί η σχωρεμένη η Σολβέιγ), αλλά την είχα ήδη δει 3-4 φορές. Παραμένει ταινιάρα. Αυτό που λένε "ποιητικός κινηματογράφος", αλλά χωρίς πόζα και ανοησία, χωρίς στόμφο.

Damage. Λουί Μαλ και ξερό ψωμί. Ανεπανάληπτες ερμηνείες, "ισορροπημένο δραματούργημα, η αποθέωση του γαλλικού σινεμά. Όλη η αμηχανία, η ερημιά και η δόξα και του έρωτα σε μια ταινία".

Intimacy. "Αριστούργημα. Σπαρακτική αλλά ψύχραιμη ματιά στον έρωτα και στις ανθρώπινες σχέσεις, χαμηλών τόνων ωστόσο, με φόντο το Λονδίνο όπως το έζησα." Όταν όμως λέμε "σπαρακτική", εννοούμε σπαρακτική. Επίσης, η μόνη ταινία που μπορώ να μυρίσω.

Blade Runner. Τι να πω. Αναρωτιέμαι πώς ένας τόσο κουτός σκηνοθέτης κατάφερε τόσα πολλά και τόσο άρτια στην εποχή του Star Wars. Εδώ δε χρειάζεται να μυρίσεις το Νέο Λος Άντζελες, χώνεσαι μέσα του. Και δεν είναι μόνον το όραμα, όραμα έχει και ο υπερφίαλος Κιούμπρικ (ο πιο υπερτιμημένος σκηνοθέτης όλων των εποχών), όραμα έχει κι ο Τεό. Εδώ όμως το όραμα ζει κι ανασαίνει κινηματογραφικά, παρότι -- σημειωτέον -- η ταινία πάσχει σεναριακά ακόμα και στην περίφημη βερσιόν του σκηνοθέτη.

Πολίτης Κέιν. Ταινία του '41. Τόσο λιβανισμένη, τόσο αναλυμένη, που κάθησα να τη δω με τη χειρότερη δυνατή διάθεση κριτικά. Ηττήθηκα κατά κράτος. Τι να πω. Τι δεν έχει αυτή η ταινία; Δεν ξέρω, χρώμα. Όλα τα άλλα τα έχει.

Trainspotting. Δεν ξέρω. Την έχω τέσσερις ή πέντε φορές. Κάθε φορά μου αρέσει εξίσου. Περνάω καλά. Τη χαίρομαι. Ταυτίζομαι και με τον ήρωα, αφού δεν είμαι του αυτοελέγχου και της αυτοκυριαρχίας, εκτός όταν είμαι. Κι έχει πελώριο σάουντρακ. Είναι ακριβώς η εποχή της. Μ' αρέσει.

Μπλε Ταινία. Ιστορία μου αμαρτία μου. Είχα δει τη Βερόνικα. Είχα πάθει απόλυτη πλάκα. Απόλυτη. Εντάξει, φοιτητής ήμουνα, μην έχουμε κι απαιτήσεις. Πήγαινα στα δισκάδικα και παρακαλούσα για το σάουντρακ: "μόνο σε σιντί", "μα δεν έχω σιντί". Μετά βγήκε η Μπλε. Την είδα μια κρύα βραδιά στην Έλλη με την κοπέλα μου. Έπαθα απολυτότερη πλάκα. Ωστόσο, μου είχε φανεί σαν Γκρήναγουεη, ένα ρηχό εστέτ-εικαστικό πράμα, εναλλαγή υπέροχων (κυρίως μπλε) κάδρων, πολλών με τη Μπινός, την οποία δυστυχώς δεν κατάφερα να παντρευτώ. Μου άφησε ανεξίτηλες εντυπώσεις και μια δυο σκηνές που θα ήθελα να ήμουν σκηνοθέτης και να είχα γυρίσει. Ξηλώθηκα και πήρα το σάουντρακ εισαγωγής, σε βινύλιο. Πίστευα ωστόσο ότι δεν έχει στόρυ η ταινία, ότι η συσχέτιση με την Ελευθερία ήταν μπουρμπούτσαλο. Ήμουνα βλήτο. Την ξαναείδα πολλά χρόνια ύστερα, με τη συμβία, αφού μου είπε τρεις κουβέντες: κατάλαβα ότι η ταινία έχει αμέτρητο βάθος, ότι πραγματικά μιλάει για την πιο δύσκολη ελευθερία και τη διαδικασία απελευθέρωσης από την ενοχή και το πένθος. Πήγα και την αγόρασα. Σε ντιβιντί.

Zoolander. την έχω δει 7-8 φορές, την ξέρω απ' έξω. Η πιο αστεία κωμωδία.

GatheRate

35 σχόλια:

  1. Τι να πω τώρα, απόψε είχα μια παρόμοια κουβέντα και εκπλήσσομαι. Ούτε εδώ, ούτε στου ΟλντΜπόι ταινιάρες όπως α) Οχτώμισυ, β) Ζυλ και Τζιμ, γ) Τρίτος άνθρωπος, δ) Μπέργκμαν οποιαδήποτε. Τς τς τς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πόσο κουλτουρολάγνος είναι αυτός ο Σραόσας τέλος πάντων; Και δεν βλέπει και ελληνικές ταινίες - ξενόδουλος (άρα, και εθελόδουλος)! (Κατά μίμηση των σχολίων στο post του Old Boy.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Φορ δε ρέκορντ, δεν έχω δει 15 φορές περισσότερες ταινίες ούτε από τον μέσο ούτε από τον έξω άνθρωπο.
    Δύτη, σε αυτό που λες η μισή απάντηση είναι ότι εν γνώσει μου δεν ήμουν «κινηματογραφικά ορθός». Η άλλη μισή όμως είναι ότι αν δεν ήθελα να είμαι εντελώς ψεύτης μόνο το 8 1/2 απ΄ό,τι αναφέρεις θα μπορούσε να είναι στη δεκάδα μου.
    ΥΓ Το Wasted Youth γιατί δεν είναι στη δεκάδα σου Σραόσα;
    ΥΓ ΙΙ Σβήστο αυτό για τον Κιούμπρικ, σε διαβάζουν και πολλά μικρά παιδιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Οχτώμιση: συγγνώμη, αλλά βαρέθηκα. Ταινία αναφοράς, αλλά βαρέθηκα. Και να το πω και πιο προσωπικά: θες να μιλήσεις για το σεξ; ε, μίλα για το σεξ, τι μας ζαλίζεις;

    Ζυλ και Ζιμ: συναρπαστική ιστορία. Κι η ξανθιά η πώς-τη-λένε καλή. Ε, αυτά.

    Τρίτος άνθρωπος: πρέπει να τον δω.

    Μπέργκμαν: Θεός. Αλλά ποια ταινία να ξεχωρίσει κανείς; Μου αρέσουν οι Αγριοφράουλες και η Περσόνα. Θέλω να δω τη Μόνικα και την Έβδομη Σφραγίδα.

    Ο Κιουμπρικ είναι αρχιπαπάρας πομπώδης επιδειξιομανής φούσκας. Αν ο Κιουμπρικ είναι σκηνοθέτης, ο Γκρηναγουέη είναι θεός. Έγραψα "παπάρας": δε θα με ξαναδιαβάσουν παιδιά (ΜΙΑ ταινία του Κιούμπρικ να μου πεις, μία).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Χμφφφ. Ταινία για το σεξ το Οχτώμισυ; "Καλή" η Ζαν Μορώ; Και:
    Θέλω να δω τη Μόνικα και την Έβδομη Σφραγίδα.
    Δεν έχεις δει τη Μόνικα και την Έβδομη Σφραγίδα; ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΔΕΙ κλπ. κλπ.;
    Ουφ. Σηκώνω τα χέρια ψηλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλά, αυτό το καταλάβαμε. ;)

    Πάντως, μόλις εξύψωσες την αυτοαναφορικότητα σε δυσπρόσιτα επίπεδα, για να μην πω αξεπέραστα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ο Γκρηναγουέη είναι θεός
    και ο Μάλικ ημίθεος!
    από τον ολδ έχω δει και γω πιο πολλές, νομίζω, σινεφίλ χοντρό και ασιατικό σίγουρα πάντως! χο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. "ΜΙΑ ταινία του Κιούμπρικ να μου πεις, μία"
    Na sou pw 2:
    1. Dr Strangelove. Ok, not a director's film, not for a top-10 list either, but fucking brilliant.
    2. 2001: A Space Odyssey. Kai gia istoriko-tehnikous logous.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Demetris (και Όλνταρε), νομίζω πως ακριβώς το Space Odyssey έχει στο νου του ο Σραόσα όταν ζητάει να παραθέσει κάποιος ΜΙΑ ταινία του Κιούμπρα.

    Σραόσα, μην τους ακούς -μαζί σου, μαζί σου με τα χίλια σ'αυτό, (για το Οχτώμιση δηλαδή, παίζει και να τσακωνόμασταν), πες τα, γράψ'τα γι'αυτόν τον υπερφίαλο δήθεν τζίνιους που όλο μεγάλα οράματα είχε, αλλά κανένα δικό του, τίποτα το πιουρ, τίποτα το αυθεντικό. Σολάρις και ξερό ψωμί.

    (Καλά, για Τεό και ειδικά Βλέμμα του Οδυσσέα, θα παίζαμε τις μπουνιές, αλλά σιγά το θέμα θα μου πεις...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Το 2001 είναι αντικινηματογραφική ταινία. Σίγουρα πρωτοποριακή, ίσως αριστούργημα -- αλλά αντικινηματογραφικό. Πρώτον, όλα τα τεκταινόμενα στο Ντισκάβερυ αντιμετωπίζονται με φανερή αμηχανία, σχεδόν θεατρικά, αν εξαιρέσει κανείς το μάτι του ΧΑΛ και κάποια πλάνα μέσα από το μάτι του ΧΑΛ. Έτσι, όλη η υπόθεση φαίνεται να είναι πρόσχημα ή έστω προοίμιο για την (επίσης αντικινηματογραφική) ψυχεδελική σεκάνς αφού ρουφήξει ο μονόλιθος τον Μπόουμαν. Δεύτερον, ακόμα και η ψυχεδελική σεκάνς έχει παλιώσει, με έναν τρόπο που δε θα παλιώσει ποτέ το Θωρηκτό Ποτέμκιν, λ.χ. Τρίτον, άμα δεν έχεις παστωθεί στα ψυχοτρόπα, δεν εκτιμάς την ψυχεδελική σεκάνς.

    Αντίθετα, το Σολάρις...

    Το Strangelove δεν έχω αντέξει να το δω μέχρι το τέλος, βαρέθηκα. Ίσως να είναι καλό, δεν ξέρω. Υπερβολικό μου φάνηκε, όχι όμως όπως υπερβάλλει η κωμωδία, αλλά με έναν τρόπο υστερικό, νέρντικο, λίγο Mad Magazine. Τουλάχιστον πέτυχε τους διδακτικούς της στόχους, διαφώτισε το κοινό σχετικά με το δόγμα MAD (mutual assured destruction).

    Κάποια γενικότερα:

    α) Συζητάμε γούστα, τα οποία μιλάνε για εμάς και όχι για το Σινεμά. Επιπλέον, πολλοί δεν έχουμε δει πολλά κι ούτε σκοπεύουμε. Βεβαίως, ο καθένας έχει τα κριτήριά του, αλλά δεν είναι όλα αισθητικά διότι δε γίνεται να είναι όλα αισθητικά επειδή

    β) ο κινηματογράφος (ακόμα και ο "αφηγηματικός") δεν είναι τέχνη, είναι μέσο. Είναι όπως το βιβλίο. Βεβαίως και μπορείς να χρησιμοποιήσεις το κινηματογραφικό μέσο μέσα από το οποίο θα κάνεις τέχνη, παράβαλε βιβλίο-λογοτεχνία, αλλά δεν μπορείς να εφαρμόζεις αισθητικά κριτήρια σε όλα όσα είναι κινηματογράφος. Αυτά τα έχει ήδη πει η Αθηνά Καρτάλου στην καταπληκτική διατριβή της, εδώ και χρόνια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Νομίζω οφείλω να σημειώσω ότι και το δικό μου πρώτο σχόλιο δεν φιλοδοξεί να δώσει μια κάποια ιστορία του σινεμά αλλά προσωπικά γούστα και βιώματα. Τις τρεις πρώτες ταινίες τις έχω δει από πέντε ως δεκαπέντε φορές έκαστη, υπολογίζω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. δλδ η λάμψη του κιούμπρικ δε σε άρεσε; το full metal jacket;
    επίσης κάθε φορά που βλέπω τη λέξη ζουλάντερ τρελαίνομαι. είστε απίθανος κ. Σραόσα.
    μου έκανε εντύπωση (θετική) που δύο άνθρωποι σε σύντομο χρονικό διάστημα έβαλαν στην δεκάδα τους το damage.
    τέλος, ομολογώ ότι ποτέ δεν τρελάθηκα με το trainspotting.

    βυτίος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Αντιγράφω, κύριε, από τσατ με έναν πάλιουρα:

    old: ρε μαλάκα η Λάμψη ας πούμε δεν σου αρέσει;
    me: δεν τα βλέπω αυτά
    old: ποια;
    me: αυτά
    me: ρε συ
    βλέπω ταινίες για να τις απολαύσω
    Γιατί να τη δω τη Λάμψη;
    δεν ξέρω

    Αυτά. Επίσης μου αρέσει η σκανδιναβική σχολή στις τσόντες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Επίσης:

    Ζουλάντερ
    Ζουλάντερ
    Ζουλάντερ
    Ζουλάντερ
    Ζουλάντερ
    Ζουλάντερ
    Ζουλάντερ
    Ζουλάντερ
    Ζουλάντερ
    Ζουλάντερ
    Ζουλάντερ
    Ζουλάντερ
    Ζουλάντερ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. αν δεν ήμουν στο βλογ σου και αν δεν σε σεβόμουν θα σου έλεγα ότι είσαι μαλάκας.
    τί επιχείρημα είναι αυτό το θέλω να τις απολάυσω;
    δλδ την ιβοτζίμα πώς ακριβώς την απήλαυσες; ή ας πούμε το δαμάζοντας τα κύματα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Διανοητική απόλαυση. Όπως όταν διαβάζεις Μπόρχες. Βλέπεις ξαφνικά κάτι που δεν έβλεπες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. οκ, υπάρχει και η ανατριχίλα που θα νιώσεις άμα δεις τη σκηνή που το παιδάκι κάνει ποδήλατο στο άδειο, τεράστιο ξενοδοχείο και ακούγεται μόνο ο ήχος της ρόδας στο παρκέ, καθώς αλλάζει αίθουσες. ατμόσφαιρα απ' τις λίγες. τεσπα είπαμε, γούστα είναι αυτά και το λήξαμε για απόψε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Να 'σαι καλά, Σρα, με έκανες και είδα το Zoolander! Δεν ξετρελάθηκα αλλά το απόλαυσα. Σκεφτόμουν ότι αν ήμουν Μπεν Στιλερ (ή συμπρωταγωνιστής του) δε θα τελείωνα ποτέ αυτή την ταινία γιατί θα έβαζα συνέχεια τα γέλια με το υφάκι και τη φωνούλα που απαιτούσε ο ρόλος του πρωταγωνιστή. (Παλιότερα, εξαιτίας σου πάλι, είχα δει το Intimacy. Τη θεωρώ μέτρια ταινία... Ένας λόγος ίσως γι' αυτό είναι ότι δεν έχω πάει ποτέ στο "Νησί", δεν έχω ούτε εικόνες από κοντά, ούτε "μυρωδιές")
    Παρατηρώ ότι στις επιλογές σου από Ευρώπη απουσιάζει ο Νότος, κυριαρχεί η μελαγχολία του Βορρά (αλλά είπες και εσύ να κάνεις μια δεκάδα ..με δέκα επιλογές όχι με τριάντα). Έτσι, θα πρόσθετα, λίγο από τον ερωτισμό και τρέλα των "λατίνων" π.χ. τις φαντασιώσεις, όνειρα, αναμνήσεις, μαεστρία του Φελλίνι, όχι το 8 1/2, αλλά το αγαπημένο "Dolce Vita", και κάποιες παλαιότερες, νεορεαλιστικές του π.χ. La Strada, Vitelloni. Επίσης, από Νότο πάλι, θα έβαζα και έναν Αλμοδοβαρ από 80s. Λίγες μέρες πριν, είδα το "νόμο του πόθου" (La ley del deseo), μου άρεσε πολύ, το προτείνω σε όλους.
    - Μπέργμαν. Οι Άγριοφράουλες μάλλον είναι η καλύτερη ταινία του, αλλά συνάμα και η λιγότερη μπεργκμανική. Κυριαρχεί η παρουσία και ο αέρας του πρωταγωνιστή Σιοστρομ (σπουδαίος σκηνοθέτης του Βωβού). Περσόνα και Εβδομή Σφραγίδα, πολυδιαφιμισμένες και πιασάρικες. Στη σφραγίδα, βλέπουμε τον Θάνατο με κεφάλι, σώμα, πόδια (ουάου), κάποιες βαρύγδουπες φράσεις (ουάου), και στο τέλος όλοι πιάνονται χέρι-χέρι, σαν σουλιώτισες, και τραβάνε προς το κάτω κόσμο, περιμένοντας κάποιο εμβατήριο του Μίκυ (ουάου). Από τις λίγες ταινίες του Ι.Μ. που έχω δει, μου άρεσαν "καλοκαιρινά παιχνίδια","μέσα από τον καθρέπτη,σκοτεινά", "χειμερινό φως". Με βάση τα δικά μου γούστα, θα 'βάζα και λίγο από την τέχνη-ουμανισμό των Ιαπώνων (Μιζογκούτσι, Κουροσάουα, Όζου).
    -Βέντερς. Νομίζω οτι τον ξεστράτισε τελείως η τελεύταια συμβία του, όχι τόσο η σχωρεμένη Σολβέιγ... Από Β., αγαπάω ένα ντοκυμαντέρ του, το "TOKYO-GA",ψάξτε το
    -Κιουμπρικ. Κρατάω τον Μπαρυ το Λυντον και Μάτια ερμητικά κλειστά. Τόσοι και τόσοι αμερικανοί (οριτζιναλ ή ντεμεκ), χολιγουντιανοί και μη, στο Κιούμπρικ κολλήσατε? τελειομανής και ίσως γι αυτό υπερεκτιμημένος.. Dr.Strangelove? απλά, ο Σέλλερς είναι θεός
    -Ρουμπλιοφ. μεγάλη σε διάρκεια αλλά φυσικά και σε αξία. Δοκίμιο τέχνης για την τέχνη. Την έχω δει μια φορά και αυτή με δόσεις. Την εκτίμησα περισσότερο μετά απο καιρό (όπως και το "σταλκερ"), αλλά αυτό που με είχε συνταράξει άμεσα στην μοναδική εκείνη προβολή ήταν το κεφάλαιο με τον κωδωνοποιό. Η αγωνία του, η κατάρρευση, το λυτρωτικό κλάμα.... τεσπα, η ταινία αυτή είναι πολλά περισσότερα
    Αυτές οι κουβέντες είναι ωραίες, και δεν τελειώνουν ποτέ...
    πάω τώρα να ψάξω το damage αυτού του Μαλ....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Επιτρέπεται να ρωτήσω αν σας αρέσει ο Lynch?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Τι θα πει αν "επιτρέπεται". Ο Λυντς μου αρέσει πάρα πολύ. Το Twin Peaks ήταν (και είναι) πρωτοποριακή και όμορφη τηλεόραση, πριν τις μπούρδες τύπου Lost. Μου άρεσε το Mullholland Drive (αν και δεν κατάλαβα τίποτα) και η Ατίθαση Καρδιά. Αυτό με την κουρευτική και το Eraserhead δεν τα έχω δει, ενώ το Blue Velvet δεν το καλοθυμάμαι.

    Vatruda, το όνομά σας μοιάζει πολύ με αυτό της μητέρας ενός φίλου. Λοιπόοοον. Η La strada έχει περάσει από τη δεκάδα μου και την αγαπώ πολύ. Από Αλμοδόβαρ, Carne tremula και Mala educación, που οι ειδήμονες λένε ότι είναι αναμάσημα του Νόμου του Πάθους. Όσο για τον ερωτισμό, Η Μπγιορκ, που ξέρει, το έχει θέσει ως εξής. Ε, εγώ είμαι αστικού τύπου: λοξό φως, δωμάτια κτλ. όχι ύπαιθρο και παραλίες και εξοχές.
    Πρέπει να δω περισσότερο Μπέργκμαν, περισσότερο Τρυφώ, περισσότερο Κουροσάβα, περισσότερο Λουί Μαλ, περισσότερο Πολάνσκι.
    Θέλω επίσης να δω το Tokyo-ga και την Κατάσταση των πραγμάτων. Και τον Λύντον, που αρέσει στον Ρακάσα.
    Vita brevis, γενικώς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Έχουμε λοιπόν "Κισλόφσκι", "Μπινός", "άστυ", "δωμάτια", "soundtrack", "ερωτισμός/σεξ με λίγη μελαγχολία/απελπισία"
    Με βάση τα παραπάνω, ενδεχομένως, Σρα, να σου άρεσαν τα παρακάτω (τα είδα το τελευταίο χρόνο και είναι ακόμη φρέσκα στο μυαλό μου):
    -"Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι" με τον εκπληκτικό Ντάνιελ Ντέι Λιούις και Ζιλιέτ Μπινός (παρατήρηση: δεν έχω διαβάσει το βιβλίο και δεν με απασχολεί αν η μεταφορά του στη μεγάλη οθόνη είναι κακή ή καλή)
    - "ένα μικρό φιλμ για την αγάπη(ή για τον έρωτα, εσείς διαλέγετε)" "Krótki film o milosci" ένα διαμαντάκι του Κισλόφσκι με την θελκτικότατη Grazyna Szapolowska (σαν να λεμε "Οι Απέναντι" με Μπέτυ Λιβανού) και ένα όμορφο μουσικό θέμα του Zbigniew Preisner
    τέσπα,
    καλά να είμαστε (καλά να είναι και η μητέρα του φίλου) και να 'χουμε χρόνο κ' πρωτίστως διάθεση να ανακαλύπτουμε και να βλέπουμε (και να ξαναβλέπουμε) καλές ταινίες, να διαβάζουμε (και να ξαναδιαβάζουμε) καλά βιβλία, να ακούμε (και ξαναακούμε καλή μουσική)
    ας κάνουμε ένα διάλειμμα τώρα για ένα ποτάκι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Η "αβάσταχτη" μου φάνηκε συμπαθητική ταινία. Το Krótki film o milosci είναι το "ου μοιχεύσεις" στο ποστ (είναι από τον Δεκάλογο).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Ταυτίστηκα με όσα έγραψες για το "Αντρέι Ρουμπλιόφ" και το "Intimacy"! Στο δεύτερο, έκλαιγα - είχα χωρίσει κιόλας όταν το είχα δει, τι να λέμε τώρα. Αυτή η μυρωδιά που λες,ναι...
    Ο Κισλόφσκι τώρα, ήταν η αφορμή που μπήκα λίγο περισσότερο στα νερά του σινεμά - να πω όμως ότι ακόμα και τώρα, αγαπώ τη Βερόνικα περισσότερο από τις άλλες του (btw, την είχε κ τις προάλλες η tv). Γούστα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Επίσης, με τσάκισε η ατάκα για το Trainspotting: "Ταυτίζομαι και με τον ήρωα, αφού δεν είμαι του αυτοελέγχου και της αυτοκυριαρχίας, εκτός όταν είμαι". Aμάν. Πιο αλήθεια, δεν έχω!! :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Διαβάζοντας το σχόλιο για τον Μπόρχες και το Δαμάζοντας τα κύματα συγκινήθηκα τόσο που ξέχασα την παντελή απουσία του Fellini από τη λίστα σας. Εμένα πάντως η Βερόνικα νομίζω ότι μου άρεσε περισσότερο από την Μπλε (ίσως λόγω εκείνου του μαγικού κομματιού στο πιάνο που ακούγεται στη σκηνή με την παράσταση με τις κούκλες) όπως και το mystery men περισσότερο από το zoolander (πιο ωραίο γέλιο). Και μια θερμή παράκληση: δώστε άλλη μια ευκαιρία στον Greenaway. Αν όχι για την κοιλιά του αρχιτέκτονα τουλάχιστον για το Pillow book.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Δεν μπορώ να δώσω ευκαιρία στον Γκρήναγουεη γιατί είμαι μεγάλος φαν του: Pillow Book, Prospero's Books, Κοιλιά του Αρχιτέκτονα. Ταινιάρες. Κι αυτές αντικινηματογραφικές αλλά ταινιάρες.

    Αγάπησα τη Ρώμη πριν πάω εξαιτίας της Κοιλιάς κι όταν πήγα σπατάλησα πολύ χρόνο στο Vittoriano εξαιτίας της, ενώ στο μυαλό μου έπαιζε το σάουντρακ του Μέρτενς. Με τις άλλες δύο απλώς παθαίνω, να μην μπω σε λεπτομέρειες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Ε τότε να με συγχωρήσετε για την παρεξήγηση. Θεώρησα τους χαρακτηρισμούς "Γκρήναγουεη, ένα ρηχό εστέτ-εικαστικό πράμα" ένα και το αυτό.

    Νομίζω πως η μουσική του Μέρτενς (όσο και του Νάιμαν) στον Γκρηναγουέη λειτουργεί σχεδόν σκηνοθετικά. Όπως και του Ρότα στο Φελίνι. Δεν μπορείς να ανακαλέσεις σκηνή των ταινιών τους χωρίς τη μουσική της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Και για το τέλος: Εγκογιάν (Adjuster, Exotica, Αραράτ) και το The Hours.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Και της λίστας αυτής ουκ έστι τέλος...
    Exotica και Αραράτ...(σιωπή, δεν μιλάω καν)...
    Χαίρομαι που όλοι εσείς εδώ γίνεστε αφορμή να θυμηθώ τα τόσα ωραία πράγματα που έχουν δει τα μάτια μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Για Ελληνικό Κινηματογράφο,
    στο Πρίσμα+, "Κρυμμένη Εικόνα" - Παρασκευή 20.00
    μια μη-καλλιτεχνική προσέγγιση...
    έχω δει 2-3 επεισόδια, μου είχαν φανεί ενδιαφέροντα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Τζόνσον ο αλογόμυγας18 Μαΐου 2014 στις 10:29 μ.μ.

    Στάλκερ - Ταρκόφσκι
    Για μυημένους.
    Εγώ δεν ήμουν..

    ΑπάντησηΔιαγραφή