Ο Μπατζανάκης μού είπε πρόσφατα πως σκοπός των μπλογκ δεν είναι να κηρύξουμε στα έθνη και να προσφέρουμε ολοκληρωμένες λύσεις για τον κόσμο, την ψυχή και το μοντέρνο σπίτι, παρά να δώσουμε εναύσματα να ψάξει, να ψαχτεί και να σκεφτεί ο καθένας μας (τα παραδείγματα δικά μου και όχι τα μόνα). Συμφωνώ, γι' αυτό και ακόμα διαβάζω μπλογκ (για να ψάξω, να ψαχτώ και να σκεφτώ), αν και υπάρχουν φυσικά και άλλα αναγνώσματα στα οποία θα καταφύγει κανείς, ιδίως κάθε φορά που θα επικρατήσει απόγνωση και πανικός στην ελληνική μπλογκοκοινωνία.
Διαβάζω αυτές τις μέρες ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, λέγεται Love, Sex & Tragedy : How the Ancient World Shapes Our Lives του Simon Goldhill (καθηγητή κλασσικών σπουδών στο Καίμπριτζ). Η θεωρία του Goldhill είναι σε γενικές γραμμές πως δε γίνεται να κατανοήσουμε τον εαυτό μας μέσα στον σύγχρονο κόσμο αγνοώντας την Αρχαία Ελλάδα. Αν και δεν την υποστηρίζει πάντοτε πειστικά, τα δυνατά σημεία του βιβλίου βρίσκονται αλλού: στον τρόπο που ο συγγραφέας μοναδικά φωτίζει ήδη 'γνωστά' γεγονότα και πράγματα, αναδεικνύοντας μια σειρά από πολύ σημαντικά θέματα γύρω από το σώμα και την πολιτική του, τα σεξουαλικά ήθη, τις απαρχές της Εκκλησίας, τη δημοκρατία, την πολιτική φιλοσοφία, τη διασκέδαση και άλλα πολλά. Κοινώς, μου φαίνεται πως μου έχει δώσει υλικό για πολύ προβληματισμό και για κάμποσο μπλογκάρισμα.
Ανάμεσα σε άλλα, σε κάποιο σημείο ο Goldhill ισχυρίζεται πως η διασκέδαση (η 'χθαμαλή' διασκέδαση, ας πούμε, και στις ταπεινές μορφές της -- η εκτόνωση, δηλαδή) είναι πολύ πιο σοβαρό θέμα από ό,τι θέλουμε να πιστεύουμε: αποκαλύπτει την κρυφή πολιτική (με την ευρεία έννοια) ζωή μιας κοινωνίας. Ενδεικτικά, στην αρχαία Ρώμη οι μονομάχοι αντιπροσώπευαν ένα ιδανικό ανδρείας και καρτερίας, αποτελούσαν πρότυπο αντοχής στον πόνο και υπόδειγμα αφοβίας απέναντι στον θάνατο -- αυτό διαφαίνεται και σε συγκεκριμένα σημεία του Κικέρωνα και του Πλίνιου· ο τελευταίος μάλιστα περισσότερο ενοχλούνταν από τα πλήθη και τα αγοραία ήθη του αμφιθεάτρου παρά από το πλούσιο σπλάτερ της αρένας.
Αναρωτιέμαι λοιπόν κι εγώ: τι να αποκαλύπτουν τα κάτωθι για τη σεξουαλικά υπερσυντηρητική και πολιτικά ασ'-τα-να-πάνε Ελλάδα;
![karavi[1]](http://static.flickr.com/44/139266251_d8cd8774b0.jpg)
Βεβαίως, και για να σοβαρευτούμε λίγο, ως μιζεριάρης Εγγλέζος, αυτός ο Σίμων Χρυσολοφάς δεν μπορεί να γνωρίζει τη μυστική παρουσία της αρχαιότητας, μέσα από την αδιάσπαστη συνέχεια του ελληνισμού, στον σύγχρονο ελληνικό κόσμο, έστω ένα λείμμα του ελληνικού κόσμου, παρουσία που τον αιματώνει και τον ζωογονεί. Παραδείγμα μοσχάρι:
Καλά, με αυτά που γράφετε έχετε κλείσει ήδη θέση στην κόλαση. Να προσέχευσθε να είμαι εγώ in charge στο καζάνι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠως ακριβώς είναι σεξουαλικά υπερσυντηρητική η Ελλάδα; Μπορείς να αναφέρεις μερικά παραδείγματα που έχεις υπ'όψιν σου;
ΑπάντησηΔιαγραφή@αθήναιος: Εγώ, κόλαση; Χα! Γελαστήκατε. Βλέπετε
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω γέροντα μάλαμα
που δεν έχει αντάλλαμα
@passenger: Από πού να αρχίσω, δεν είμαι καν γυναίκα. Τέλος πάντων, παράδειγμα: το εθνικό μπούτι της εθνικής Βίσση (αλληλούια) έγινε επερώτηση στη Βουλή των Ελλήνων. Η βρετανική σειρά Little Britain... (να συνεχίσω;)
Κι εδώ για περισσότερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟλοκληρωμένες λύσεις για τον κόσμο και τη ψυχή δεν ξέρω, αλλά για το μοντέρνο σπίτι προσπαθώ:)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤέλος πάντως εγώ απο τις Ελληνίδες και τους Ελληνες που έχω γνωρίσει στις σπουδές μου σχημάτισα την εντύπωση ότι σίγουρα δεν είναι συντηρητικοί όσον αφορά την συμπεριφορά και τις αντιλήψεις τους γύρω απο το σεξ. Φυσικά αυτό μπορεί να μην αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα, απλώς το λέω για να δείξω γιατί μου φαίνεται παράξενη αυτή η διαπίστωση.
ΑπάντησηΔιαγραφήMάλλον συμφωνώ με τον Passenger στο συγκεκριμένο θέμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης να τονίσω ότι αρκετά με τη Δήμητρα Γαλάνη, έφτασε ο καιρός της Χριστίνας Γαλάνη.
δεν πιστεύω ότι έβαλες το εξώφυλλο της Λάμπρου! Δε σε πιστεύω!
ΑπάντησηΔιαγραφή(τι έγινε με το Little Britain ακριβώς;)
"σχημάτισα την εντύπωση ότι σίγουρα δεν είναι συντηρητικοί": no offence to old boy and passenger, αλλά ας πιάσουμε άλλη μία φορά την κουβέντα του πως δεν είμαστε συντηρητικοί/ ράτσιστες/ πολιτικά απαίδευτοι κλπ κλπ
Το βιβλίο του Goldhill ακούγεται πολύ ενδιαφέρον. Thanks για την αναφορά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ με την Κάντυ-Κάντυ (εε, xilaren θέλω να πω) πως η κουβέντα του τι τω όντι είμαστε, ποιοι πραγματικά είμαστε και ούτω καθεξής (ελληνικότητα κτλ.), αν και στη σημερινή της μορφή διαρκεί περί τα 80 χρόνια, έχει αποδώσει πενιχρότατα συμπεράσματα ουσίας και σημασίας (κάπου το διάβασα αυτό).
ΑπάντησηΔιαγραφήΩς υποσημείωση στην (εύλογη) απορία του passenger, μια κοινωνία μπορεί να είναι συντηρητική ενώ τα άτομα σε αυτήν ξέσαλα -- και τανάπαλιν. Χωρίς να μπορώ να υπερασπιστώ τη γνώμη μου συστηματικά ή βάσει στοιχείων, νομίζω πως η ελληνική κοινωνία είναι υπερσυντηρητική, ό,τι κι αν είναι οι Έλληνες ως άτομα. Όμως δεν είμαι κοινωνικός επιστήμονας ούτε έχω μελετήσει το θέμα συγκροτημένα. Οπότε, ουσιαστικά το αφήνω σε επίπεδο απλής υποψίας και παρατήρησης.
Απλώς νιώθω πως όσο περνούν τα χρόνια, προχωρούμε / επιστρέφουμε στο τοπίο: σχέση στα 17, γάμος στα 23, κέρατο στα δεν-ξέρω-πότε· διαβλέπω μία τάση περιστολής των (σεξουαλικών) ελευθεριών των γυναικών· διαπιστώνω υπέρμετρη απροθυμία να δημιουργηθούνε θεσμοί που θα καλύπτουν 'εναλλακτικούς' τρόπους ζωής, από το να είσαι άθεος μέχρι το να είσαι λεσβία που δεν θέλει να την κληρονομήσουνε τα ανήψια της -- κι όλα τα ενδιάμεσα.
Όλα αυτά είναι προσωπικές εκτιμήσεις κι όχι τίποτε σοβαροί και θεμελιωμένοι ισχυρισμοί. Ακόμα και στο τρελό καρναβάλι αθεμελίωτων γνωμών, παρανοήσεων, παραναγνώσεων, σύγχυσης, λεονταρισμών και αστήρικτων ισχυρισμών που διοργανώνεται κατά τόπους μέσα στην ελληνόφωνη μπλογκοκοινωνία, υπάρχει διαφορά.
Δείγμα του τι μπορεί να δει κανείς στο παραγωγής κρατικού καναλιού Little Britain δίνεται στις ζεύξεις που έδωσα στα προηγούμενα σχόλιά μου.
Τέλος, ευχαριστώ, thrass. Αυτός ήταν ο σκοπός του ποστ, μαζί με την προώθηση του έργου του Ρωμανού του Μελωδού.
Δεν έχω διαβάσει το εν λόγω βιβλίο του Goldhill αλλά σε μια εργασία μου πριν 2 χρόνια για την Ορέστεια είχα διαβάσει ένα άλλο του: Aeschylus: The Oresteia. Ήταν μακρά ό,τι καλύτερο διάβασα πάνω στο θέμα, πρωτότυπα θέματα τουλάχιστον για κλασικό φιλόλογο. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Άρα το Love, Sex & Tragedy μπαίνει στην Wish List
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά όλα αυτά αλλά τι καλύτερο από το να σε αποκαλούν σεξοχώτατη;
ΑπάντησηΔιαγραφήΖήτω ο Ρωμανός ο Μελωδός!
Και το Αντιδηλητήριο είναι καλό, από τον τίτλο δηλαδή... ;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΡε σύ το βρήκες το Cd της Γαλάνη...ελπίζω να το αυτογραφήσει ο τύπος που ζήτησα;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν πρόλαβα να συμπληρώσω την φορά που το συζητήσαμε.Εκτός απο εναύσματα για ψάξιμο υπάρχει και κάτι πιό δύσκολο ακόμη - για μένα πολυτιμώτερο απο το όποιο κήρυγμα ή θεωρία, βεβαίως - η προσωπική σχέση με τις δυσκολίες της πέρα απο τα αφηρημένα ιδεολογήματα.
Στα μπλόγκς και όχι μόνον.
Η Γαλάνη τραγουδά Ρωμανό
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό θα'πρεπε να'ναι στη δισκοθήκη κάθε κουλτουριάρη. (Στο "Ζήτω το Ελληνικό Τραγούδι" δεν είναι κάπου η Γαλάνη που λέει τον Νυμφώνα κτλ.;)
Η εμπειρία μου στο αγρόκτημα λέει ότι ο άβακας της σεχουαλικής μέτρησης είναι φτιαγμένος με κίβδηλα υλικά. Τω όντι η εικόνα τους ελληνος κραυγάζει παρακμή, μελό-λατινό-σεγαμώ-καικλανώ φωταψία αλλά κι αυτό δεν ζυγιάζεται ακριβώς...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατα τα λοιπά, ο Πασχάλης με σκουντά να υπερτονίσω την βλακώδη πατροπαραδόπληκτη εμμονή με γάμους κλπ
Τελος πάντων, για έρανο υπέρ ανεγέρσεως κιτρινόμαυρου μπλογκοναού βγήκα, για γενετήσιες βρούβες κατέληξα...
Καλό το Χριστινάκι. Τη δίνουτε μαζί με την ροζουλιά ταπετσαρία?
ροζουλιά;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιτς-σωμόν, εννοείτε.
Πόυ είναι η sikia να δώσει γνωμάτευση...
η προσωπική σχέση με τις δυσκολίες της πέρα απο τα αφηρημένα ιδεολογήματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίπα να σκεφτώ λίγο πριν απαντήσω.
Κατ' αρχήν, συμφωνώ. Όμως από κάπου πρέπει να αφορμηθεί μια σχέση (καύλα, κάλλος, πνεύμα, τσαχπινιά, συμπάθεια, συμφωνία, πρόκληση, συντροφικότητα κ.ο.κ.) και, το κυριότερο, υπάρχουν πάντοτε παράγοντες που μπορεί να καταλύσουνε τη σχέση.
Αυτούς τους παράγοντες δεν πρέπει να τους παραγνωρίζουμε, αλλιώς κινδυνεύουμε να βαλτώσουμε σε σχέσεις (προσωπικές, δικτυακές, επαγγελματικές κ.ο.κ.) με ανθρώπους τελείως αποξενωμένους από εμάς ή και κατ' ουσίαν ξένους μ' εμάς. Δεν παραναγινώσκω (ελπίζω) αυτό που λες, αλλά θέλω να το πάω λίγο πιο κάτω ("μα πιο κάτω είναι γκρεμός!" έλεγε ο Τραμπάκουλας). Έτσι, χρησιμοποιώντας ένα βιβλικό παράδειγμα, να σου θυμίσω πως μέχρι και ο Παύλος με τον Βαρνάβα χωρίσανε τα τσανάκια τους όταν ήρθε η ώρα. Και δε νομίζω πως ετίθετο θέμα του ποιος "έχει δίκιο" σε εκείνη την περίπτωση. (Ρε μπας να έστελνα κανα σιβί προς Αποστολική Διακονία μεριά; Ο Τζούμας τι παραπάνω είχε από μένα; Ορίστε πού με κατάντησες Μπατζανάκη.)
Ίσως η λύση δεν είναι να αναθεματίζεις αυτόν με τον οποίο ξέκοψες ή από τον οποίο αποξενώθηκες. Ίσως η σωστή απόσταση, διαφορετική από τον καθένα γύρω μας, να λύνει τελικά πολλά προβλήματα. Δεν ξέρω. (Μάλλον στην Τένια Μακρή θα το στείλω το σιβί.)
Χαχαχα,αληθινά είσαι απολαυστικός Μπαταζανάκη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Παύλος ακόμα και τον Μάρκο δεν ήθελε κοντά του για πραγματικούς λόγους: «Δεν είσαι εσύ για ταξείδια και κακουχίες...» τούλεγε.
Παραμένουν πάντα βέβαια ο Απόστολος Παύλος και ο Ευαγγελιστής Μάρκος προστάτης της Βενετιάς μας που πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικιά μας θάναι.
(Εδώ παίζει το Greek National Anthem σαν υπόκρουση)
Η προσωπική σχέση έχει μέσα της το κάνω πίσω (η χώρο μέσα μου για να καταλάβω τον άλλο)...φυσικά η γοητεία ή η καύλα (για να γράψω και εγώ σαν τον Θάς) είναι προυπόθεση. Χοντρικά θα γράψω μερικά και άς με διορθώσεις όπου νομίζεις εσύ ή ο Ρακάσας. Οι έννοιες, οι σκέψεις, οι ιδέες μας διαιρούν ενώ τα συναισθήματα μας ταπεινώνουν και μάς φέρουν επι το αυτώ...Αυτώ που κοινωνείται με την αμεσότητα του συναισθήματος (χάρηκα που ήπιαμε καφέ μαζί) είναι ο πυρήνας της αληθείας του καθενός απο εμάς (εσύ χάρηκες;;;), σε αντίθεση με τον διάλογο τον ιδεολογικό που σχεδόν πάντοτε λειτουργεί αμυντικά και ώς κοινωνία του προσωπικού ψεύδους ενός εκάστου ημών. Ξαναρωτάω, τι θα πεί; είμαι δεν είμαι Ελληνας επιστημονικά; η Ολυμπιακός;;;
Γνώμη μου πάντως είναι ότι οι πιό επικίνδυνοι είναι αυτοί που παρουσιάζουν συγκροτημένα ένα ιδεολόγημα ονομαζοντάς το «συναισθήματα». Είναι οι «γόητες» για τους οποίους μιλα ο Παύλος...πλανώντες και πλανώμενοι.
H αίρεση εν τέλει δεν είναι τίποτε άλλο απο ένα είδος διανοητικής και υπαρξιακής αυτάρκειας αφου διεκδικεί την αλήθεια αρνούμενη τον «εκκλησιασμό» , το παρτυ ρε παιδί μου που έχουμε κληθεί όλοι....
Τέλος πάντων άς μην ζαλίζουμε και τους αναγνώστες.
Να το στείλεις το Σι Βι σου στην Διακονία.
Και λεφτά περισσότερα θάχει και μέλλον ώς πολιτικός θάχεις.
Ο Τζούμας διέλυσε το προφίλ του Αρχιεπισκόπου...άπειρα παιδιά που δεν έχουν
διαβάσει Μέγα Βασίλειο τον top of the Managers.
Και άν μάλιστα δεχτείς και κανένα Chrysler ώς δώρο απο τον Κοντοημέρα, Κοντοβδομάδα, δεν θυμάμαι πώς τον λένε όλα θα βαίνουν πρός το καλύτερον βέβαια.
Σε ασπάζομαι μπατζανάκης
@γιαγιά ντακ, xoirovoskos, thas: Γράψατε όλοι. Συμφωνώ. Ιδίως αυτό με τα μπαράκια, πώπω, μου έφυγε η μαγκιά: ήθελα κάποιος να τα πει αυτά εδώ και καιρό...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓνώμη μου πάντως είναι ότι οι πιό επικίνδυνοι είναι αυτοί που παρουσιάζουν συγκροτημένα ένα ιδεολόγημα ονομαζοντάς το «συναισθήματα».
Και αυτό και το αντίστροφο (να παρουσιάζεις 'συναισθήματα' ως ιδέες, απόψεις, επιχειρήματα) είναι εκ του πονηρού.
(ghamoto ta ellinika pali dhen dhulevun).
ΑπάντησηΔιαγραφήSo, I too was just reading Goldhill's book; what a coincidence.
The "barakia" response was perfect.
Love,
(and Sex and Tragedy)
the other side
Τρικαλ'νέ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυ είσι ου Ανώνυμους, ρε;
Τι φκιαν'ς ρε ψυχή;
Φιλιά.
ti
ΑπάντησηΔιαγραφήna ftianu?
ΑπάντησηΔιαγραφήmia hara, tora pu sighura dhen iparhun ke exoghiini...
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_487172_08/05/2006_153216