Εδώ και περίπου 6-7 μήνες δυσκολεύομαι να διαβάσω βιβλία. Είναι για μένα πρωτόγνωρη εμπειρία, αφού διάβαζα αχόρταγα κι αδιαλείπτως από 4 χρονών (εντάξει, μέχρι τα 5μισυ παρίστανα ότι διαβάζω, ενώ οι μεγάλοι παρίσταναν ότι το έχαβαν -- μην υποτιμάτε τους μεγάλους). Δεν μπορώ πια να διαβάσω. Κουτσοδιαβάζω τα διηγήματα του Κάρβερ, κουτσοδιαβάζω τον Φρανκενστάιν της Σέλλυ. Μ' έχει καταστρέψει η πολλή δουλειά; το ίντερνετ; ο συνδυασμός δουλειάς και ίντερνετ; η δουλειά που κάνω από το ίντερνετ; τα γεράματα; δεν ξέρω.
Επίσης, βαριέμαι πια και τις ταινίες. Γκρινιάζαμε μαζί με τη συμβία ότι το 2010 δεν έχουμε δει μία ταινία της προκοπής (εκτός από την εντυπωσιακή Λευκή κορδέλα και την καλύτερη πρόσφατη κωμωδία σχέσεων, τις 500 μέρες με τη Σάμερ). Κάθομαι να δω ταινία και με πιάνει κριτικός νιχιλισμός στα πρώτα 15 λεπτά σαν επίμονος βήχας: "α, εκεί το πάει", "ρε δε μας χε;", "φφφφφφ" και τα λοιπά.
Επειδή όμως δε γίνεται να ζει κανείς μόνο με γιουτιούμπια και τέτοια θολά κινούμενα ινδάλματα, αποφάσισα να αξιοποιήσω το iPod μου και τα 64 γίγα του. Μετατρέπω λοιπόν παλιές ταινίες που μου είχαν αρέσει με το φοβερό και τρομερό WinFF και τις αποθηκεύω εκεί. Μετά κάθομαι τη νύχτα και τις βλέπω φορώντας ακουστικά.
Το Oldboy είναι ταινιάρα αλλά τελικά το εύρημα του υπνωτισμού που κινεί την πλοκή την αδυνατίζει περισσότερο από όσο είχα καταλάβει την πρώτη φορά.
Τρεις όμως ταινίες, που όταν τις είχα δει με είχαν καθορίσει, παραμένουνε για μένα απολύτως ταινιάρες, ακόμα και αφού τις ξαναείδα μετά τόσα χρόνια σε οθονίτσα μια σταλιά 2 επί 3 (ίντσες) του iPod:
- Damage του μεγάλου Louis Malle (1992), με τον θεόχαζο ελληνικό τίτλο "Μοιραία σχέση" ή κάπως έτσι. Ισορροπημένο δραματούργημα, η αποθέωση του γαλλικού σινεμά. Όλη η αμηχανία, η ερημιά και η δόξα και του έρωτα σε μια ταινία.
- Intimacy του Patrice Chéreau (2001), με τον πανηλίθιο ελληνικό τίτλο "Σαρκική εξάρτηση". Αριστούργημα. Σπαρακτική αλλά ψύχραιμη ματιά στον έρωτα και στις ανθρώπινες σχέσεις, χαμηλών τόνων ωστόσο, με φόντο το Λονδίνο όπως το έζησα.
- 9 Songs του Michael Winterbottom (2004), που στην Ελλάδα θεωρήθηκε τσόντα με ένθετα βίντεο κλιπ -- περίπου όπως το Δαμάζοντας τα κύματα (η καλύτερη τελικά του von Trier), που δεν τολμάω να ξαναδώ. Το 9 Songs είναι, απλούστατα, η καλύτερη ταινία για το σεξ: ερωτικές σκηνές, μουσική, η Ανταρκτική. Κοντός ψαλμός αλληλούια.
Στα χρόνια σου έπαθα ακριβώς το ίδιο. Παίρνω το θάρρος να σου προτείνω ως αιτία ίσως (μη το πάρεις συμβολικά, κυριολεκτώ) μια αθόρυβη εισβολή της πρεσβυωπίας. Πριν συνειδητοποιήσω ότι επήλθε και εγκατεστάθη, με κούραζε το διάβασμα. Στον υπολογιστή δεν συνειδητοποιείς ότι την έχεις λόγω της φωτεινότητας. Εν τω μεταξύ είχα πλάσει πολλές θεωρίες ... που πολύ θα ήθελα τώρα να ίσχυαν, αρκεί να μην είχα ανάγκη για να διαβάζω .. τα γυαλιά μου. Αντίθετα από σένα αυτό που δεν μπορώ να κάνω είναι να δω ταινίες. Τυχερός είσαι που μπορείς...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜωρ' λες; Πρόσφατα το τσέκαρα το θέμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο λοιπόν, έτυχε ψες να δω το «9 songs» και είπα μνήμων εν τη καρδία μου: ο κ. Σραόσα δε θα έχει γράψει τίποτα σχετικά; Το γκουγκλ είναι φίλος μου και μου βρήκε και αυτό το ποστ με αυτήν την ολιγόλογη αναφορά. Θέλω να καταγράψω την εν θερμώ σχηματισμένη αποψάρα μου: το 9 songs δεν είναι φυσικά πορνογραφία, επίσης δεν είναι μια ταινία για το σεξ [δε θα ήταν κάτι κακό αν ήταν κάτι από τα δύο, αλλά να:]· είναι μια ταινία για την αγάπη, το ρομαντισμό όπως είναι, όχι όπως τον φτιάχνουν οι πουριτανικές καταβολές που μας δυναστεύουν, η πιο αληθινά ρομαντική ταινία που έχω δει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜ.
Απαντώ με σμάιλι: :-)
Διαγραφή