Στο προηγούμενο ποστ έλεγα ότι "υπάρχουν πια τόσα μάτια όσα κινητά με κάμερα, υπάρχουν τόσες φωνές όσα μπλογκ, τουίτερ, σκατά, φατά". Επιπλέον, όλοι μπορούμε να δούμε τι βλέπουν όλα αυτά τα μάτια, χάρη στο ίντερνετ, όλοι μπορούμε να ακούσουμε όλες αυτές τις φωνές, χάρη στο ίντερνετ.
Τα μέσα υπάρχουνε λοιπόν αλλά τα ροκανίζουνε τα τρωκτικά μέσα στις ζούγκλες. Φαίνεται να έχουμε χάσει και τον δυναμισμό και την περιέργειά μας. Κάποτε 'Έλληνας' ήτανε σχεδόν συνώνυμο του 'τυχοδιώκτης' και 'καραμπουζουκλής'. Έλεγαν κάτι Βαλκάνιοι ότι βορείως του Ολύμπου και νοτίως του Δούναβη 'Έλληνας' ήταν ο έμπορας, ο πραματευτής, ο βρετός και ο ψαγμένος κι ο ψαχτικός. Εδώ και δεκαετίες είμαστε το ψυχολογικό και πολιτισμικό αντίστοιχο του Τζάμπα δε Χατ: πλούσιοι, αναίσθητοι, παχείς, ακίνητοι και με την Τζούλια περασμένη σε αλυσίδα.
Το πρωί είδα ότι μού έγραψε ο καλός μου φίλος. Δεν του έκανε καθόλου καλό η επάνοδός του στην Ελλάδα. Στη χώρα της εξυπνάδας και των γενικεύσεων, των σαρωτικών τάχα μου αληθειών, η ακριβολογία και η επίπονη αναζήτηση της λεπτομέρειας φαντάζουν εστέτ διαστροφές, καζουισμός, χάσιμο χρόνου. Τρεφόμαστε δεκαετίες με τη λογική πλάνη ότι αντίθετο του 'όλοι' είναι το 'κανένας' -- ενώ είναι το 'κάποιοι'. Ενδεχομένως να υπάρχει μια ιστορική εξήγηση για όλα αυτά. Δεν την υποψιάζομαι και ούτε θα μπορούσα.
Γενικεύσεις. Π.χ.
Φταίνε οι μισθοί του δημοσίου, έχουμε έναν τεράστιο δημόσιο τομέα. Όχι. Έχουμε έναν κατά μεγάλο μέρος άχρηστο δημόσιο τομέα.
Φταίνε οι πολιτικοί. Ποιοι; όλοι; ποιος τους εκλέγει, ο πρίγκηπας-αρχιεπίσκοπος του Ζάλτσμπουργκ;
Βαριέμαι να συνεχίσω, κι εσείς βαριέστε περισσότερο από μένα. Ξέρω πάντως τον ελληνικό χαρακτήρα και μέσα και έξω από την Ελλάδα. Δεν είναι μοναδικός, δεν είναι ανεπανάληπτος. Απλώς είναι ακατάλληλος πια. Μάθαμε μέσα σε 30 χρόνια τη χλιδή: "σκούζουμε στην προοπτική να μοιραστούμε μια τουαλέτα", μου γράφει ο φίλος μου, κυρίως γιατί δεν έχουμε όρεξη να την καθαρίσουμε αφού τη χρησιμοποιήσουμε.
Επίσης ποτέ δεν εξοικειωθήκαμε με το αφηρημένο, με τις συνέπειες των πράξεών μας, με τη διάρκεια. Γι' αυτό και είμαστε πάτοι στην οικολογική συμπεριφορά, λ.χ. Στη δεκαετία του '80, με αφροσύνη και τη χαρακτηριστική (πλέον) εθελοτυφλία βαφτίσαμε 'λεβεντιά' κι Ορθοδοξία αυτήν την αδυναμία μας να συλλάβουμε ότι δεν είναι όλα εδώ και τώρα, ότι η αγροτική σύνταξη που δε δικαιούμαι και πήρα με εικονικά χαρτιά γιατί ξέρω την κυρα-Κούλα που είναι ΠΑΣΟΚ / ΝΔ ανήκει σε κάποιον ακτήμονα αγρότη.
Η μεσογειακή ανωριμότητα (αιώνια παιδιά των γονιών μας), βλάστησε και φούντωσε πάνω στον αυταρχισμό της πολιτικής και της κοινωνικής οργάνωσής μας και στον πείσμονα σολιψισμό της ορθοδοξίας μας ("όλοι στην Κόλαση, εκτός από εμάς" -- αλλά, Θε μου, όχι σε έναν Παράδεισο γεμάτο Σέρβους, Έλληνες και Ρώσους!). Είμαστε Έλληνες, μας ανήκει ο κόσμος. Πώς τολμάει να μην το καταλαβαίνει;
Με τη χλιδή, με την ευμάρεια αγορασμένη με τα λεφτά άλλων βαρύναμε, παχύναμε, μπαταλέψαμε, ακινητοποιηθήκαμε. Τζάμπα δε Χατ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου