Άλλο ένα γουάου παιδί του 17ου. Διαβάζει την Ηθική του η συμβία, όταν το επιτρέπει η ζέστη. Εγώ διαβάζω ελαφρύτερα αναγνώσματα, ξεκίνησα επιτέλους το Common Sense του Τόμας Πέιν, να δούμε τι λέει για την Επανάσταση και κάποιος που δεν είναι τραμπούκαυλος (ή μεταμοντέρνος κεφτές). Πήρα κι έναν Μουρακάμι, κάτι άλλα κλασικά κι ένα εικονογραφημένο μυθιστόρημα. Ξεφύλλισα και τον τσιμεντόλιθο για τη δεκαετία του '80. Ωραία και πολύπλευρη δουλειά φαίνεται, αλλά βλέποντας εικόνες από πασοκάνθρωπους, οννεδίτες, διαφημίσεις, αφίσες και την όλη μπλιαχ ηθική κι αισθητική της εποχής έπαθα σκοτοδίνη. Τότε άρχισαν όλα.
Τώρα τελευταία διαβάζω επίσης gasireu. Επιπλέον σχεδιάζω να παντρευτώ την Ellen Pompeo. Χτες, μετά από μια συζήτηση με τη συμβία, κατάλαβα (ψυχαναλυτικώς, που λέμε) γιατί είμαι ερωτευμένος μαζί της. Εξαιτίας αυτηνής:
Παραστάσεις από τα παιδικά μας χρόνια κτλ. Επίσης, συνειδητοποίησα για πρώτη φορά γιατί δεν καταλάβαινα τους στίχους του άσματος, παρά τη φιλότιμη προσπάθειά μου να παραμείνω γαλλόφωνος ανά τις δεκαετίες:
Με τρόμο (αλλά και ανακούφιση: τι να περιμένει κανείς) συνειδητοποίησα ότι το τραγουδάκι το έγραψε ο αρχιπαπάρας φιγουρατζής κακάσχημος (κι ίνδαλμα του Κουκουζέλη) Σερζ Γκενσμπούρ. Είναι μετά να μην έχουμε αναπτυχθεί ανωμάλως ως γενιά; Είναι;
Μιλώντας για ανωμαλίες: μας ψόφησε κι ο Ιωαννίδης σήμερα. Ναι. Όπως λέει κι ο εθνικός ύμνος της Ουρουγουάης (δεν είμαι σίγουρος, στον Μπόρχες το διάβασα πριν χρόνια, εκεί με αυτόν που τον δολοφονούν κι υπάρχει κι ένα διακείμενο με τον Λίνκολν -- παρακαλώ υπενθυμίστε):
αν είναι τύραννος, του Βρούτου το μαχαίριΜόνο που τα μαχαίρια της δημοκρατίας είναι πιο, εε, πώς το λέμε στο ελλήνικος, subtle. Έτσι.
Καλά μπάνια, λαέ, με τα μπάνια σου και με τα νησιά σου. Θα σε επευλογώ λοξά και χαμογελαστά από το Καστελγκαντόλφο. Μπουάχαχα.
εκεί με αυτόν που τον δολοφονούν κι υπάρχει κι ένα διακείμενο με τον Λίνκολν -- παρακαλώ υπενθυμίστε
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι το "Θέμα του προδότη και του ήρωα", από τις "Μυθοπλασίες" -αλλά, πρόβλημα, εκεί δεν είδα το ουρουγουανό στίχο, που κι εγώ θυμάμαι από κάποιον Μπόρχες...
Τότε μήπως είναι από εκείνο που κάποιος οργανώνει τη δολοφονία του; Ή μήπως ο στίχος είναι από τα σχόλια στο "Θέμα" του Κυριακίδη (ή του Καλοκύρη -- τους μπερδεύω);
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτά παθαίνει όποιος έχει τα βιβλία του σκορποχώρι...
Είναι ωστόσο απλό: Βάζεις στο γκουγκλ τους όρους "uruguay borges lincoln" και βρίσκεις ένα απόσπασμα του Μπόρχες αγγλιστί: "This bullet is an old one. In 1897, it was fired at the president of Uruguay by a young man from Montevideo, Avelino Arredondo, who had spent long weeks without seeing anyone so that the world might know that he acted alone. Thirty years earlier, Lincoln had been murdered by that same ball, by the criminal or magical hand of an actor transformed by the words of Shakespeare into Marcus Brutus, Caesar's murderer.[...]" Προσθέτεις στους όρους αναζήτησης "national anthem" και καταλήγεις στον εθνικό ύμνο της Ουρουγουάης όπου, μεταξύ άλλων, αναφέρεται: "Tiranos temblad! Tiranos temblad! Libertad en la lid clamaremos, Y muriendo, también libertad!"
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλπίζω να εννοείτε τον Ryu και όχι τον Haruki.
ΑπάντησηΔιαγραφή@kukuzelis: Το απόσπασμα είναι από το διήγημα που ανέφερε ο Δύτης. Η αναζητησή σου δε βρήκε τον στίχο.
ΑπάντησηΔιαγραφή@γουρουνάνθρωπο: εννοείται ότι τον Χαρούκι εννοώ. Πήρα το Dance Dance Dance. Ο Κάφκα και το Norwegian Wood είναι από τα αγαπημένα μου βιβλία, το Κουρδιστό Πουλί και το Σπούτνικ μού άρεσαν επίσης πολύ. Το άλλο με το Πρόβατο καλό ήταν, αλλά υπερβολικά κουφό ακόμα και για τα γούστα μου.
Μμμ... η αλήθεια είναι πως το απόσπασμα είναι από αλλού. Στο διήγημα, αν θυμάμαι καλά (γιατί τώρα είμαι πάλι εκτός βάσης) λέει κάτι για μια δολοφονία σε θεωρείο θεάτρου "που προοιωνιζόταν τη δολοφονία του Λίνκολν". Ωστόσο θυμάμαι κι εγώ το στίχο με τον Βρούτο, κάπου, σε κάποιο άλλο διήγημα...
ΑπάντησηΔιαγραφή"εννοείται ότι τον Χαρούκι εννοώ"
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ, δεν ξέρετε πόσα σκαλιά πέσατε στην εκτίμησή μου...
Θα το αντέξω. Άλλωστε, γνωριζόμαστε από παλιά.
ΑπάντησηΔιαγραφή... ή μήπως να έγραφα 'άλλως τε';
ΑπάντησηΔιαγραφήάλλως τι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΌτι σας διαβάζω από παλιά, σας διαβάζω, αλλά να έχουμε γνωριστεί δεν το νομίζω.
Για κάποιο λόγο (υπόγειο θέλω να πείσω τον εαυτό μου και όχι για το ότι ήτανε ένας επιδειξίας βάτραχος) δεν γουστάρω και 'γω τον Σερζ και απορώ για το γυναικομάνι (αν και η ανορεξική μόνο στα μούτρα μου άρεζε)!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τις κυρίες όμως, θα συμφωνήσω! :)
Μάλλον θα την είχε μεγάλη ο σχωρεμένος. Κι ΄χι "βάτραχος", παρά βάτραχας, ή και βάρθακας. Για να μην πω "μπάκακας".
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ανορεξική πάντως είναι μια χαρά για ανορεξική.
Λέγοντας ανορεξική, μιλούσα για την Τζέην-έγιναΕρμέςτσάντα,-Μπίρκιν αν δεν ήμουν crystal clear!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Φρανσουάζ πήρε ευτυχώς το κορίτσι τον νοστιμάντρα Dutronc και δεν της καταλογίζω τίποτα! :)
Αααα, αυτήν...
ΑπάντησηΔιαγραφήΛοιπόν, Σραόσα, με έβαλες στην πρίζα και ξεψάχνισα όλον τον Μπόρχες μου. Ιδού το αποτέλεσμα:
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε πείσμα του Τζων Φέλτον, της Σαρλότ Κορνταί (...) και του Εθνικού Ύμνου της Ουρουγουάης («Αν είναι τύραννοι, του Βρούτου το στιλέτο») δεν εγκρίνω την πολιτική δολοφονία.
Από τον Επίλογο στο Βιβλίο της Άμμου, το τελευταίο του βιβλίο.
Ζήτω! Εύγε! Ολέ! Χίλια ευχαριστώ. Google, eat dytis' dust.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαραδόξως, το είχε κάπως προειπεί ο ίδιος ο Κουκουζέλης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜη μ' ευχαριστείς· είχα κολλήσει άσχημα μέχρι να το βρω, και επίσης είχα την ευκαιρία να επανεκτιμήσω τα "αργεντίνικα" διηγήματα του Χ.Λ.Μπ. Είχε δίκιο, είναι πιο κοντά στον Κίπλινγκ από τα "αγγλικά" του, αν μπορούμε να τα πούμε έτσι.
Δύτη, εμπνευσμένη η αναφορά σου. Είχα ξεχάσει το ποστ :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρόβλημα: Άραγε όταν μιλάμε για τον Εθνικό Ύμνο της Ελλάδας εννοούμε όλους τους στίχους του Ύμνου εις την Ελευθερίαν του Διονυσίου Σολωμού; Αν έχω καταλάβει καλά, ο εθνικός ύμνος της Ουρουγουάης έχει δύο μορφές: Η μία είναι το μελοποιημένο (1848) ποίημα (1833) του Francisco Acuña de Figueroa, του οποίου ο ακροτελεύτιος στίχος είναι Si tiranos, de Bruto el puñal, και η δεύτερη είναι ό,τι ακούγεται, με τροποποιήσεις του 1935, στις εθνικές εορτές κτλ και το οποίο δεν περιέχει τον ως άνω στίχο.
Το πράγμα δεν επουσιώδες: Σημειώνω ότι η συγκεκριμένη αναφορά του Μπόρχες προκάλεσε θερμό επεισόδιο στα σύνορα Ουρουγουάης-Αργεντινής τον Σεπτέμβρη του 1949 διότι θεωρήθηκε προσπάθεια επέμβασης στα εσωτερικά ανεξάρτητου και κυρίαρχου κράτους [look it up].
*
Ο blogger έφαγε ένα σχόλιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, δεν ξέρω τι γίνεται: γιατί στο τζιμέιλ μου υπάρχει ένα σχόλιο του Κουκουζέλη κι εγώ δεν το βλέπω;
ΑπάντησηΔιαγραφή(θεέ μου, ευχαριστώ που με φύλαξες από τον μπλόγκερ και μου χάρισες τη γουόρντπρες... :))
ΥΓ. Το σχολιάκι αυτό προσφέρομαι να το φάω μόνος μου, μόλις καταλάβω τι συμβαίνει!
Εγώ πάντως δεν έκανα τίποτα. Μάλιστα έψεξα σφόδρα τον εαυτό μου που νομίσε ότι η προεπισκόπηση ενός σχολίου είναι ταυτόσημη με την εμφάνισή του στο μπλογκ. Τι άλλο να πω;
ΑπάντησηΔιαγραφή(φυσικά εννοούσα, "εδώ δεν το βλέπω")
ΑπάντησηΔιαγραφή