εις μνήμην Terry Callier, που μ' έκανε να ανατριχιάσω, προς τιμήν αυτουνού.
Έμαθα χτες το πρωί ότι πέθανε η φωνή του Live with me των Massive Attack. Στενοχωρήθηκα.
Χτες το βράδυ μετά τη δουλειά, ήδη σκοτάδι έξω, πήγα να πάρω τα καινούργια γυαλιά μου. Περπάταγα παράλληλα με μια ασάλευτη ουρά από μποτιλιαρισμένα αμάξια. Κοίταγα πού και πού τα πρόσωπα των οδηγών. Live with me. Θυμήθηκα τη συναυλία τους το 2008. Εκεί αρχίσαν όλα. Ακόμα μία ενηλικίωση ξεκίναγε, επώδυνη και ευφρόσυνη. Ακόμα μία αρχή. Έσκυψα το κεφάλι και χάθηκα στις σκέψεις περπατώντας, όπως παλιά, όταν ήμουν ηττημένος και μόνος, τότε που είχα μια ακατανόητη λύπη να μου πλακώνει το στήθος, τότε που υπήρχαν πόρτες τις οποίες ήμουν αποφασισμένος να μην ανοίξω.
Ο γάμος είχε γίνει μόνο και μόνο για να στηθεί ένα πάρα πολύ μεγάλο πάρτυ με φίλους. Ούτε μέλλον ούτε παρόν υπήρχε τότε, κι ένας θεός ξέρει πόση ανάγκη είχαμε και από πάρτυ και από φίλους. Έτσι έγινε. Δε θα έπρεπε να νομίζουμε ότι παντρευόμαστε από έρωτα. Η ύψιστη και η πιο ουσιαστική έκφραση του έρωτα είναι το 'ζήσε μαζί μου' for so long, που έλεγε και η σφραγίδα στην πρώτη κυπριακή άδεια παραμονής που έβγαλα. Για όσο είναι, για όσο πάει. Αυτό είναι το πιο πολύ του έρωτα· και δεν είναι καθόλου μα καθόλου λίγο και είναι κάτι αντίθετο απ' την απάτη. Ο γάμος δεν είναι παρά κέλυφος, είναι πολιτικό δικαίωμα, είναι πρόσχημα. Είναι μια κράτηση διαρκείας: σύνευνου, γονιού, παρέας.
Live with me. Λίγες γυναίκες πόθησα, όπως κι αν θα μετρούσε κανείς. Ας αφήσουμε τα πολύτιμα καθέκαστα, ας βάλουμε στην άκρη τα άλλα, εκείνα στα οποία μας πάει ο πόθος. Ποιες πόθησες; Τις γενναίες. Εκείνες που δε σε έκαναν να αισθάνεσαι καλύτερος άνθρωπος παρά να θέλεις να γίνεις καλύτερος άνθρωπος ή έστω πιο αληθινός κι ελεύθερος, που σε έκαναν να θες να μεθάς μαζί τους, να γίνεις το σκυλί τους. Εκείνες που δεν είπαν "παντρέψου με", που δε συνέστησαν "υπομονή και κουράγιο", που δεν είπαν "κάτσε και βγάλε άκρη". Παρά είπανε "θέλω να γίνω ερωμένη σου" και "go away, because I want you too much" και "εσύ φταις που υποφέρω, θα έρθω να συζήσουμε" αλλά και "live with me". Που είπαν "έλα εδώ" και "τι κάνεις εκεί;" και "αχ", όλες τους, ξανά και ξανά και με τρόπο αγέρωχα βαρύ και χαμηλόφωνα αποφασισμένο. Που είπαν κι έγραψαν. Που είπαν όσα είπαν, που έδειξαν πολλά κι ας μην τα είπαν, που είναι η δική μου κληρονομιά και η δική μου αναπαλλοτρίωτη περιουσία, ο δικός μου θησαυρός, ώσπου να με αλώσει το Αλτσχάιμερ.
Από τις σκέψεις με έβγαλε η συνειδητοποίηση ότι μόλις είχα προσπεράσει τον οπτικό.
Η φωτογραφία είναι της murplejane.
Χτες το βράδυ μετά τη δουλειά, ήδη σκοτάδι έξω, πήγα να πάρω τα καινούργια γυαλιά μου. Περπάταγα παράλληλα με μια ασάλευτη ουρά από μποτιλιαρισμένα αμάξια. Κοίταγα πού και πού τα πρόσωπα των οδηγών. Live with me. Θυμήθηκα τη συναυλία τους το 2008. Εκεί αρχίσαν όλα. Ακόμα μία ενηλικίωση ξεκίναγε, επώδυνη και ευφρόσυνη. Ακόμα μία αρχή. Έσκυψα το κεφάλι και χάθηκα στις σκέψεις περπατώντας, όπως παλιά, όταν ήμουν ηττημένος και μόνος, τότε που είχα μια ακατανόητη λύπη να μου πλακώνει το στήθος, τότε που υπήρχαν πόρτες τις οποίες ήμουν αποφασισμένος να μην ανοίξω.
Ο γάμος είχε γίνει μόνο και μόνο για να στηθεί ένα πάρα πολύ μεγάλο πάρτυ με φίλους. Ούτε μέλλον ούτε παρόν υπήρχε τότε, κι ένας θεός ξέρει πόση ανάγκη είχαμε και από πάρτυ και από φίλους. Έτσι έγινε. Δε θα έπρεπε να νομίζουμε ότι παντρευόμαστε από έρωτα. Η ύψιστη και η πιο ουσιαστική έκφραση του έρωτα είναι το 'ζήσε μαζί μου' for so long, που έλεγε και η σφραγίδα στην πρώτη κυπριακή άδεια παραμονής που έβγαλα. Για όσο είναι, για όσο πάει. Αυτό είναι το πιο πολύ του έρωτα· και δεν είναι καθόλου μα καθόλου λίγο και είναι κάτι αντίθετο απ' την απάτη. Ο γάμος δεν είναι παρά κέλυφος, είναι πολιτικό δικαίωμα, είναι πρόσχημα. Είναι μια κράτηση διαρκείας: σύνευνου, γονιού, παρέας.
Live with me. Λίγες γυναίκες πόθησα, όπως κι αν θα μετρούσε κανείς. Ας αφήσουμε τα πολύτιμα καθέκαστα, ας βάλουμε στην άκρη τα άλλα, εκείνα στα οποία μας πάει ο πόθος. Ποιες πόθησες; Τις γενναίες. Εκείνες που δε σε έκαναν να αισθάνεσαι καλύτερος άνθρωπος παρά να θέλεις να γίνεις καλύτερος άνθρωπος ή έστω πιο αληθινός κι ελεύθερος, που σε έκαναν να θες να μεθάς μαζί τους, να γίνεις το σκυλί τους. Εκείνες που δεν είπαν "παντρέψου με", που δε συνέστησαν "υπομονή και κουράγιο", που δεν είπαν "κάτσε και βγάλε άκρη". Παρά είπανε "θέλω να γίνω ερωμένη σου" και "go away, because I want you too much" και "εσύ φταις που υποφέρω, θα έρθω να συζήσουμε" αλλά και "live with me". Που είπαν "έλα εδώ" και "τι κάνεις εκεί;" και "αχ", όλες τους, ξανά και ξανά και με τρόπο αγέρωχα βαρύ και χαμηλόφωνα αποφασισμένο. Που είπαν κι έγραψαν. Που είπαν όσα είπαν, που έδειξαν πολλά κι ας μην τα είπαν, που είναι η δική μου κληρονομιά και η δική μου αναπαλλοτρίωτη περιουσία, ο δικός μου θησαυρός, ώσπου να με αλώσει το Αλτσχάιμερ.
Από τις σκέψεις με έβγαλε η συνειδητοποίηση ότι μόλις είχα προσπεράσει τον οπτικό.
Η φωτογραφία είναι της murplejane.
Περί έρωτος δεν σχολιάζω, καθείς τον ζει (ή όχι) με τον τρόπο που πιστεύει και επιλέγει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά με το φινάλε με πέθανες.
:)
Αυτό που προσπέρασε τον οπτικό; ;-)
Διαγραφήεμενα παλι με αρεσε αυτο το ηττημενος και μοος και η ακατανοητη λυπη και οι πορτες που δεν ηθελες να ανοιξεις
Διαγραφήτι να σε πω τώρα....
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΚΜ
" 'ζήσε μαζί μου' for so long...Για όσο είναι, για όσο πάει. Αυτό είναι το πιο πολύ του έρωτα· " Έτσι είναι. :))
ΑπάντησηΔιαγραφήLike (τουλαχιστο) για τη νεα λεξη που μαθα (συνευνος) και τους ορισμους του ερωτα και της γενναιοτητας. Δημιουργειται, ομως, το ερωτημα: αν ερχοταν μια στιγμη αδυναμιας που εγω (κι οχι αυτη) θα ελεγα "παντρεψου με", θα τα παρατουσα ολα το επομενο πρωι και θα εξαφανιζομουν;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είμαι οπαδός της δειλίας. Αρκετή δειλία, ρουφιανιά, μεμψιμοιρία και ανασφάλεια κουβαλάμε οι άντρες μέσα μας, τα ευνοημένα ζωάκια της πατριαρχίας, που νομίζουμε πως ο κόσμος μάς χρωστάει επειδή, πού και πού, μας απαιτείται λίγη τιμιότητα και μια σταλιά ευθύνη. Όσο για το "σκυλί", το εννοούσα σεξουαλικώς κυριότατα. :-)
ΔιαγραφήΤο ένα φέρνει τ' άλλο: http://youtu.be/PKtTmZnVhhI
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω σε ερωτεύτηκα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα το διάβασα κι από σένα το έμαθα -ετεροχρονισμένα- ότι πέθανε ο Terry Callier, είναι και που ζω σε ένα μεσοδιάστημα, όπως οι αίθουσες αναμονής στα ιατρεία. Με πήγε κάποτε για μήνες αυτό το τραγούδι, όταν έπρεπε να δεχθώ ότι για τους περισσότερους ανθρώπους τις προτεραιότητες τις ορίζει η λογική, όχι τα συναισθήματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι έτσι σήμερα, μήνες μετά, με κάνεις ξανά να αναρωτιέμαι, αν κόσμος ήταν χτισμένος με συναίσθημα κι όχι με λογική, τι μορφή θα είχε και πόσο θα κρατούσε;
Δε νομίζω ότι ο κόσμος είναι οικοδομημένος με λογική...
ΔιαγραφήΚαλά ξεμπερδέματα από τα ιατρεία.
Το σκεφτόμουν μετά, αφού το έγραψα, δεν ήταν αυτό ακριβώς που ήθελα να πω. Ο κόσμος ξεκίνησε να χτίζεται με λογική, αλλά κατέληξε παράλογος. Όπως και να χει, είναι πολύ μακριά από το συναίσθημα.
ΔιαγραφήΕυτυχώς το "ιατρεία" είναι μεταφορικό, ευτυχώς. ;)