Λονδίνο 1996

... κι όχι Διάστημα 1999.

Βγήκα για τον πρώτο μου περίπατο στο Λονδίνο μια Κυριακή 8 η ώρα το πρωί, αφού δεν μπόρεσα να κοιμηθώ την προηγούμενη νύχτα από την ευτυχισμένη υπερένταση. Κατέβηκα στη Λέστερ Σκουέρ, για την οποία δεν ήξερα τίποτα, είδα απλώς στο χάρτη ότι εκεί συναντιόντουσαν δύο γραμμές του μετρό. Με εντυπωσίασε το σκουπιδαριό, και πώς μύριζε ο αέρας κάτω από τη μπαγιάτικη μποχίτσα του σκουπιδαριού. Μέχρι πριν από λίγα δευτερόλεπτα νόμιζα ότι ήταν η 26η Σεπτεμβρίου, ήταν όμως η 22η, ημέρα εκλογών στην Ελλάδα. Μετά τον περίπατο και πολυαναμενόμενο γεύμα σε κινέζικο πήγα στο προξενείο της Ελλάδας για να πάρω βεβαίωση ότι δεν μπορούσα να ψηφίσω.

Πρόλαβα το Λονδίνο πριν τις μεγάλες αλυσίδες. Δεν μπορούσες να πιεις καφέ τότε εκτός από νεσκαφέ (τον οποίο ακόμα λατρεύουν οι Άγγλοι και τα απόπαιδά τους στη Μεγαλόνησο) και εσπρέσο στο Bar Italia. Ούτως ή άλλως πρόλαβα ένα Λονδίνο που δεν υπήρχε το 1994 και που είχε ήδη εξαφανιστεί το 1998: αυτή η πόλη αναδιαμορφώνεται και αναδιατάσσεται κάθε τόσο, τη μια η γειτονιά σου είναι βόθρος (π.χ. Hackney) , την άλλη μέσα στην τρεντίλα και στην επικαιρότητα. Εντάξει, ήταν και η εποχή αλλόκοτη: πανηγυρισμοί στους δρόμους με κόρνες και σημαίες για την απόλυτη επικράτηση του Τόνυ στις εκλογές, κατόπιν το καταιγιστικό και ασυμμάζευτο πάνδημο πένθος για την μπαϊλντισμένη πριγκηπέσσα. Το 1997 είναι ό,τι κοντινότερο έχει ζήσει το Λονδίνο σε Μεταπολίτευση -- στην υπόλοιπη Αγγλία δε νομίζω να αλλάζει ποτέ τίποτα, πέρα από τα σπίτια που σκεπάζουν τας εξοχάς και τις άσκοπες γκαλερί.

Κάποτε ένιωθα τρελό παράπονο που δε θα ξαναζούσα στο Λονδίνο. Τελικά κατάλαβα ότι δε θα ξαναζούσα στο Λονδίνο που έζησα. Εκείνο το Λονδίνο δεν υπάρχει πια έτσι κι αλλιώς. Ούτε κι ο Σραόσα εκείνος υπάρχει πια. Ευτυχώς, σχεδόν.