Το κείμενο που θα δούμε λέγεται "δε μου αρέσει η Ελλάδα του ομορφάντρα". ΄Ξεκινώ λέγοντας ότι την τελευταία λέξη για τέτοια κείμενα ελληνοκεμαλικά ("αχ, γιατί δεν είμαστε σαν την Ευρώπη που δεν υπάρχει παρά μόνο στο κεφάλι μας") μάλλον την έχει πει ο Τάλως (τόσο που τον παινεύω, θα νομίσετε ότι του κάνω καμάκι) και λέγεται "το γαμώτο του ιθαγενούς".
Αλλά ας πάρουμε από την αρχή, βήμα-βήμα, το κείμενο της κυρίας Ταχιάου, μέχρι να τελειώσει ο καφές:
Η συνειδητοποίηση ήρθε πριν λίγα χρόνια και με βάρεσε σα χαστούκι: κατάλαβα ότι δε μ’ αρέσει η Ελλάδα. Τόσο απλά. Το χειρότερο, όμως, δεν ήταν αυτό. Το χειρότερο ήταν όταν κατάλαβα ότι δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθήσω να αλλάξω κάποια από αυτά που θεωρούσα κακώς κείμενα: κατάλαβα ότι η Ελλάδα αρέσει στους Έλληνες. Άρα, το λάθος είμαι εγώ.
Άρα θα διαβάσουμε ένα κείμενο εξομολογητικό-ενδοσκοπικό,όχι πολιτικό. Να το ξέρουν αυτό οι εντευξόμενοι, και να μην ξιφουλκούν αδίκως. Ίσως όχι αδίκως, γρήγορα θα ξεχάσει η κυρία Ταχιάου ότι το λάθος (;) είναι η ίδια.
Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι δεν νιώθω καν Ελληνίδα τέτοιας Ελλάδας.
Υπάρχει κι άλλη Ελλάδα; Ρωτάω γιατί επί δεκαετίες την ψάχνουμε: στην ορθόδοξη παράδοση και στις κοινότητες, στη Ζάκυνθο του Τσαγκαρουσιάνου, στα Ανώγεια, στα δάχτυλα του Δημήτρη Σγούρου, στα πόδια της Παπαρίζου, στις διάνοιες που φεύγουν στο εξωτερικό, στα απελευθερωτικά ρεμπέτικα...
Ποια Ελλάδα να υπερασπιστώ και με ποια Ελλάδα να ταυτιστώ;
Αυτή που θα διαλέξετε, όπως όλοι μας. Πώς το είπε ο Jean Paul: "αυτό που εσύ κάνεις με ό,τι σε έχουν κάνει οι συνθήκες".
Συνεχίζω με σχολιασμό σύντομο:
Με την Ελλάδα που θεωρεί λογικό να δίνει φακελάκι;
Στο Βασίλειο ή πεθαίνεις με το NHS ή πας με BUPA ή στους ιδιώτες. Το φακελάκι, συστημικά μιλώντας, είναι η μέση λύση μεταξύ του 'πεθαίνω με το δημόσιο' και 'πουλιέμαι στον ιδιώτη'.
Με την Ελλάδα που κυκλοφορεί στο δρόμο λες και είναι μόνη της;
Βόρεια της Ελλάδος απλώνεται μια χερσόνησος της Ασίας, η αχανής ευρωπαϊκή ήπειρος, γεμάτη χωρικούς που κυκλοφορούν στον δρόμο λες και είναι μόνοι τους. Μόνες νησίδες κυκλοφοριακής σωφροσύνης, οι πόλεις (πλην του ιταλικού Νότου). Προτείνω το επόμενο κείμενο της κυρίας Ταχιάου να λέγεται "βγάλτε αλάρμ, χωριάτες Βαυαροί".
Με την Ελλάδα που λατρεύει τα 100 ντεσιμπέλ;
Και την Ισπανία. Και την Ιταλία. Και την ηχορρύπανση στα μπαρ της Β. Ευρώπης που ζέχνουν ξερατά και μπυρίλα κι όπου όλοι γκαρίζουν. Και τα δημόσια ουρητήρια στους ολλανδικούς λιθόστρωτους δρόμους για να μην κατουράν οι πιωμένοι στις εισόδους των μαγαζιών.
Με την Ελλάδα που φυσάει τον καπνό της στα μούτρα του απέναντι; Με την Ελλάδα που παραβιάζει όποιο νόμο γουστάρει; Με την Ελλάδα που δικαιολογεί την παρανομία;
Εδώ με τον καπνό σάς νιώθω λίγο. Αλλά το ανοίξατε. Πολύ. Όποιον νόμο γουστάρει; όποιον; είδατε πώς αντιμετωπίστηκε η κλοπή ηλεκτρικού ρεύματος; είδατε με τι ζήλο ελέγχονται τα άνομα πλήθη των πληβείων που κλείνουν την κυκλοφορία;
Με την Ελλάδα που νιώθει ανώτερη από τους «ξένους»;
Μα τώρα θλίβομαι. Πολύ. Τόσα χρόνια έκανε προσφορές η Ετζίαν, δεν πήγατε ένα ταξίδι στην Ευρώπη; Ένα; Ένα; Δεν έχετε ζήσει ότι όλοι οι ευρωπαϊκοί λαοί αισθάνονται 5-6 σκάλες ανώτεροι από τους ξένους και δη τους γείτονές τους; Εντάξει. Όχι όλοι. Οι Ολλανδοί το κρύβουν και οι Πορτογάλοι, στο πνεύμα της εθνικής τους ηττοπάθειας, περιορίζονται στο να λένε ότι έδωσαν τα φώτα της ναυσιπλοΐας στην ανθρωπότητα και μετά τους καβάλησαν οι γείτονες. Που είναι μπάσταρδοι Άραβες.
Με την Ελλάδα που καμαρώνει επειδή κατασκεύασε κάτι ελεεινής ασχήμιας χωριά; Με την Ελλάδα που θεωρεί λογικό να απλώνει ξαπλώστρες στις άλλοτε πανέμορφες παραλίες; Με την Ελλάδα που θεωρεί φυσιολογικό να πηγαίνει σε απίθανης αρπαχτής κλαμπ και καφέ και να παρακαλάει κάτι άθλιους φουσκωτούς τύπους της νύχτας να μη φάει πόρτα;
Δε θέλω να στενοχωρήσω άλλο πια κανέναν. Δεν έπρεπε να το κάνω θέμα. Είναι φανερό ότι δεν έχετε περάσει τα σύνορα. Ή ότι τα περάσατε αλλά πήγατε στο ΚαΝτεΒέ, στο Κολοσσαίο, στη Λαφεγιέτ, στο Κόβεν Γκάρντεν. Και μετά γυρίσατε πίσω στην Ελλάδα των Ελλήνων. Αυτό με τα χωριά... ποια χωριά; ποιος τα κατασκεύασε; είναι σαν τα μπανλιέ του Παρισιού, σαν τα μπλόκα του Βερολίνου και σαν τα νιου τάουνζ της Αγγλίας αυτά τα χωριά;
Με την Ελλάδα που πιστεύει ότι δεν μπορεί να διοριστεί χωρίς μέσο; Με την Ελλάδα που φιλάει κατουρημένες ποδιές για να κάνει τη δουλειά της; Με την Ελλάδα που θεωρεί λογικό να πληρώνει ένα κάρο λεφτά σε μπουζούκια και μπαρ και μετά να οδηγεί μεθυσμένη; Με την Ελλάδα που πιστεύει «Και τι έγινε που έπιασαν τους Καραμπέρηδες; Αυτοί είναι το πρόβλημα;»; Με την Ελλάδα που απαιτεί να «φέρουν πίσω τα κλεμμένα» αλλά εξαιρεί τον εαυτό της από την επιστροφή; Με την Ελλάδα που διεκδικεί το δικαίωμά της να εξακολουθήσει να λειτουργεί κουτοπόνηρα; Με την Ελλάδα που πάσχει από έλλειψη φιλοδοξίας;
Εχ, βαρέθηκα ο δόλιος. Αν και ακόμα ψάχνομαι για τα χωριά. Ποιος πούστης εργολάβος κατασκεύασε τα χωριά;
Όχι, δεν είμαι αγία. Όλα τα παραπάνω, τα απορρίπτει ο «ενήλικος» εαυτός μου. Ο «ανήλικος», έχει υπάρξει μέρος αυτού που τώρα απορρίπτω. Ίσως γι αυτό ενοχλούμαι τόσο πολύ τώρα. Το θέμα είναι ότι ο «ενήλικος» έχει περάσει στο άλλο άκρο. Θέλει τάξη, ησυχία, τυπικότητα κι αξιοκρατία.
Χμ, μπερδεύτηκα. Τελικά γράφετε κάτι ενδοσκοπικό ή κάτι πολιτικό; Θέλετε να μας πείτε κάτι ή γράφετε όπως γράφω εγώ κάτι δικά μου για να τα δω γραμμένα και, βάζοντας τα πάθη μου απέναντί μου, δι' ελέου και φόβου να βρω την κάθαρση; Γιατί, αν το κείμενο είναι προσωπικό, ντρέπομαι που το σχολιάζω, που σαρκάζω την ενδοσκόπηση του άλλου. Και καταγγέλλω και το πρόταγκον που το εκθέτει έτσι ξεδιάντροπα, βορά του κάθε μπαϊλντισμένου Σραόσα.
Εύχομαι να βρείτε τάξη, ησυχία, τυπικότητα κι αξιοκρατία. Όλοι αυτό θέλουμε στη δημόσια σφαίρα. Και ασφάλεια. Και να μην υποκαθίσταται ο πολιτικός λόγος από τη χρηστομάθεια και την ηθικολογία. Πάντως γνωρίζω ότι δημοσία υπάρχει σχετική τάξη, ησυχία, τυπικότητα κι αξιοκρατία στη Νορβηγία των πετρελαίων. Εκεί. Δυστυχώς ο υπόλοιπος κόσμος είναι ελαφρώς σαν μπουρδέλο το Σαββατόβραδο. Ακόμα κι ο αχανής και παγωμένος Καναδάς. Τώρα που το σκέφτομαι, υπάρχει και η Σαουδική Αραβία. Αλλά είστε γυναίκα.
Για μένα, η κρίση υπάρχει εδώ και χρόνια. Και δεν εννοώ την οικονομική, εννοώ την αισθητική, πολιτιστική, αξιακή κρίση. Η οικονομική κρίση δεν με εξέπληξε καθόλου. Αντίθετα, με εξέπληξε το γεγονός ότι τόσοι έξυπνοι άνθρωποι εξεπλάγησαν.
Την πρώτη φορά που είδα τη διαφήμιση με τον «ομορφάντραμου» ένιωσα ένα κρύο χέρι να μου σφίγγει το κεφάλι. Το ίδιο είχα νιώσει κι όταν είδα τις διαφημίσεις με την «αγαπούλα την κουκούλα» και «τη φουκαριάρα τη μάνα μου». Είναι οι διαφημίσεις που συμβολίζουν την Ελλάδα που δε μ’ αρέσει. Την Ελλάδα του γηπέδου, του βρώμικου, της φοροδιαφυγής, του μέσου, της διαφθοράς, του ψυχοπονιάρη, του τεμπέλη, του λαθραίου, του καταφερτζή, του αναίσθητου, του Ελληνάρα. Το χειρότερο είναι ότι όλοι, μικροί – μεγάλοι, απ΄ όλα τα στρώματα της κοινωνίας, γελάνε με τις διαφημίσεις αυτές. Το χαίρονται, ρε παιδάκι μου.
Φρικάρω. Φρικάρω με τις διαφημίσεις και με τη συνεχή αναπαραγωγή τους. Νιώθω ένα τσίμπημα δυστυχίας όποτε ακούω τη λέξη «ομορφάντρα μου». Μου έρχεται στο νου και η εικόνα: ασπρόμαυρη Ελλάδα, κοντοί κι άσχημοι άντρες, τσίκνα, βρωμιά ιδρώτα στο γήπεδο, λίπη και λίγδες. Όταν ακούω τη φράση «τι βάζω μέσα; Τη μάνα μου και τον πατέρα μου βάζω μέσα!» μου έρχεται στο νου ένα φέρετρο σκεπασμένο με την ελληνική σημαία.
«Γιατί όμως πιστεύεις ότι έχουν τόση απήχηση αυτές οι διαφημίσεις;» με ρώτησε η φίλη μου. Μα, επειδή, ο Έλληνας σε αυτήν ακριβώς την Ελλάδα νιώθει άνετα. Στην Ελλάδα της αγαπούλας, του ομορφάντρα μου και της φουκαριάρας της μάνας του. Στην Ελλάδα της δραχμής...
Εδώ πάλι είναι προσωπικό το κείμενο. Προσθέτω απλώς τον ισχυρισμό ότι η κυρία Χ. Ταχιάου δεν έχει δει διαφημίσεις στη Γερμανία ή στην Ισπανία. Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα, το θέμα είναι ότι η κόλαση είναι οι άλλοι. Επίσης, όπως είπε και ο sun Ra σε κάποιο νεαρό μουσικό που παρωδούσε το disco "δεν είναι για γέλια τα όνειρα ενός άλλου ανθρώπου". Ούτε οι εφιάλτες του. Εγώ καταλαβαίνω το κρύο χέρι που σφίγγει το κεφάλι σας. Εδώ και πολλά χρόνια πολλοί αισθάνονται κάποιο κρύο χέρι να τους σφίγγει την καρδιά, την τσέπη, το παρόν, το μέλλον. Κάποιοι πέθαναν στους δρόμους κατά λαθος, κάποιοι ένιωσαν κρύα γκλομπ πάνω τους, κάποιοι έχασαν την ακοή τους, κάποιοι εξαθλιώθηκαν, κάποιοι ξενιτεύονται, πολλοί απελπίζονται. Δεν πρέπει να γινόμαστε συναισθηματικοί: όπως μας λένε και οι λειτουργοί της δημοσιογραφίας, πρέπει να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε το πολιτικό σαν θεομηνία, σαν κάτι πέρα από τις δυνάμεις μας.
Πάντως αυτό με το λουκάνικο και το φέρετρο με τη σημαία να το κοιτάξετε. Οπωσδήποτε. Και σε πρακτικό επίπεδο, γιατί είμαι πάντα των πρακτικών λύσεων, σας είπα: Νορβηγία. Κατάλευκη χώρα, αλλά πράσινη το καλοκαίρι, ψηλοί και φωκοπρόσωποι άντρες, μούχλα, μυρωδιά (αυτό μάλλον είναι η "βρωμιά") ιδρώτα μόνο στα αποδυτήρια των γυμναστηρίων (ούτε σάουνα δεν κάνουν), λίπη ψαριού με ωμέγα-3 και βούτυρο αγελάδας. Και το αλκοόλ πανάκριβο: μόνο τα σαββατόβραδα έχει εμετούς και μπυρίλες.
Σημασία έχει πού του αρέσει του καθενός. Η κρίση έγινε ευκαιρία να ξεκουμπιστούμε και να πάμε κάπου όπου θα μας αρέσει, όπου δε θα φρικάρουμε. Σημασία έχει ότι όλοι φταίμε εξίσου, ε; Και για να μην το παίζω παρθένα, κι εγώ έχω γράψει κείμενα παραπονιάρικα και λίγο "πώς είμαστε έτσι, ρε συ", όπως λ.χ. αυτό. Αλλά, προς υπεράσπισή μου, το έγραψα δύο μήνες πριν το Καστελόριζο: εννοώ ότι οι συζητήσεις για τη σως και τα λαχανοκαρότα έπρεπε να είχανε κοπεί προ πολλού.
Επίλογος 8.ΙΙ.2012 (από σχόλιο της Кроткая από κάτω):
[...] συχνά συμβαίνει, και όχι μονάχα στους Έλληνες, να μιλούν οι άνθρωποι για τα συλλογικά τους αρνητικά με μια υποδόρια υπερηφάνεια, τύπου "είμαστε η πρώτη χώρα σε τροχαία" ή "έχουμε τα μεγαλύτερα ποσοστά καπνιστών" και πάει λέγοντας. Είναι μια ασυναίσθητη προσπάθεια εξαγνισμού και παρηγοριάς, σχετικά με χαρακτηριστικά που όντως είναι αρνητικά, όπερ και αναγνωρίζουμε. Συμβαίνει και εις Παρισίους (κυριολεκτικά και μεταφορικά), δεν ανακαλύψαμε τον τροχό. Ας πάρουμε απόφαση πως ούτε εμείς ούτε οι άλλοι είναι κάτι πολύ σπέσιαλ, κάθε τόπος/λαός/πράγμα/κατάσταση έχει αρνητικά και θετικά. Και συνήθως αυτά δεν είναι τα κλισέ τύπου "λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ'αγόρι μου".
[Τ]ο βασικό πρόβλημα που έχει το κείμενο που λινκάρεται είναι ότι δημοσιεύεται σε ένα ιστορικό, κοινωνικό και χρονικό κόντεξτ που βρομάει λίγο. Πάει με πολύ ύπουλο τρόπο να μεταθέσει ευθύνες για μια κατάσταση την οποία όλοι μας υφιστάμεθα στον "κακορίζικο εαυτό μας" που δεν παίρνει διορθώσεις και είναι από το dna του προβληματικός. Αποπνέει μια κακομοιριά, ένα κόμπλεξ, μια παραίτηση και μια μιζέρια που πολιτικά μπορεί να παραπέμψει σε συγκεκριμένα πράγματα τύπου παγκάλιες ρήσεις "μαζί τα φάγαμε", "εμείς φταίμε" και δε συμμαζεύεται.
Όχι, λοιπόν, δεν είναι έτσι. Παντού, μα παντού υπάρχουν "ομορφάντρες", "ασχημάντρες", τζάμπα μάγκες, βλαμμένοι, αντικοινωνικοί και τεμπέληδες. όπως παντού, μα παντού υπάρχουν ευγενείς, αξιόλογοι, καλλιεργημένοι, έξυπνοι και ενδιαφέροντες άνθρωποι. Οι γενικεύσεις και οι αφορισμοί είναι άκυροι όσο και επικίνδυνοι.
Και για να έρθουμε στο διά ταύτα, που πιστεύω πως με ύπουλο, έμμεσο και εξαιρετικά επικίνδυνο τρόπο υπονοεί και παραπέμπει στο κείμενο που λινκάρεται, η κρίση που βιώνετε σήμερα στην Ελλάδα δεν είναι ελληνική και γι' αυτήν δεν ευθύνεται ο ραγιαδισμός και η κοτζαμπάσικη νοοτροπία που (ενδεχομένως όχι άδικα, αλλά έτερον εκάτερον) χρεώνεται στους νεοέλληνες. Ευθύνονται συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές που ακολουθήθηκαν στις δυτικές οικονομίες τα τελευταία τουλάχιστον σαράντα χρόνια.
Αν αυτό δεν ίσχυε, δεν θα λαμβάνονταν μέτρα λιτότητας στο Βέλγιο, στη Γαλλία και στη Δανία (του Βορρά, για να εξηγούμαστε), που δεν χαρακτηρίζονται από τα δομικά προβλήματα της ελληνικής ή της πορτογαλέζικης οικονομίας. Ούτε θα υπήρχαν τα τρομαχτικού μεγέθους σκάνδαλα της Γερμανίας ή του Βελγίου, για τα οποία τεχνηέντως κανείς δεν βγάζει τσιμούδια εν Ελλάδι.
Κι εμένα με εκνεύρισε λίγο το υφάκι και η οπτική της κυρίας. Συμφωνώ εν μέρει με την κριτική σας, αν εξαιρέσω την επίδειξη κοσμοπολιτισμού (εδώ θα πρέπει κάποιος να σας επισημάνει ότι η οπτική του ξένου και περαστικού είναι πάντοτε επιλεκτική και γι' αυτό αναπόφευκτα αναξιόπιστη. Επομένως, το επιχείρημά σας περί Γκαλερί Λαφαγιέτ κλπ είναι απόλύτως αναστρέψιμο).
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμως, όχι, είστε ο τελευταίος που θα έπρπε να αιτιάται κάποιον για μη διατύπωση πολιτικού λόγου. Περιορίστε την αντίκρουση εκεί που τα καταφέρνετε, δηλάδή, στο τερέν της κυρίας. Μην το χαλάτε.
Επίδειξη κοσμοπολιτισμού; Ελάτε τώρα. Επί χρόνια διαβάζουμε κάθε τόσο κείμενα του στυλ "μόνο στην Ελλάδα" (όπως λ.χ. το πρόσφατο απροσδόκητα αφελές του Ν. Δήμου για το Ντουμπάι). Ανιστορικοί και απολίτικοι ισχυρισμοί τύπου "μόνο στην Ελλάδα" προϋποθέτουν έστω μια μίνιμουμ αντίληψη του τι πραγματικά γίνεται έξω από την Ελλάδα, μια αντίληψη πέρα από την τουριστική ματιά, πέρα από τα κουρασμένα και χάρτινα στερεότυπα της πολιτισμένης Ευρώπης, της τάξης και του νόμου στη Δύση, της ευνομίας του Βορρά κτλ κτλ κτλ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης, κάνετε λάθος: δεν είμαι ο τελευταίος που θα έπρεπε να αιτιάται κάποιον για τη μη διατύπωση πολιτικού λόγου. Ίσως ένας προς το τέλος, αλλά όχι ο τελευταίος. Χώρια του ότι τις παπάντζες μου τις γράφω εδώ και όχι στο πρόταγκον ή σε κάποιον σημαίνοντα διαδικτυακό χώρο ενημέρωσης και γνώμης.
Τέλος, εξηγήστε μου αυτό το "απολύτως αναστρέψιμο" του επιχειρήματος για τη Λαφεγιέτ. Δηλαδή, θα έγραφε κανείς το κείμενο της κυρίας Ταχιάου αν είχε ζήσει έστω και 2 βδομάδες στο Παρίσι; ή όπου αλλού εκτός της Ελλάδας όπως την περιγράφει; Εάν ναι, μάλλον έζησε ανάμεσα στους πολύ προνομιούχους. Οπότε το κείμενό της δεν έχει να κάνει με την Ελλάδα, αλλά με τη φτώχεια και τους μη αστούς: που ιδρώνουν, τρώνε βρώμικο, βλέπουνε μπάλα και είναι ασπρόμαυροι...
Τα είπατε όπως τα σκέφτηκα διαβάζοντας το κείμενο. Αυτό που κάποιοι δεν μπορούν να συμφιλιωθούν με τίποτα με τον τόπο που τους έδωσε η μοίρα να γεννηθούν δεν θα το καταλάβω ποτέ. Και επίσης το πώς κάποιοι αρνούνται να καταλάβουν ότι τίποτα δεν είναι ασύνδετο με το περιβάλλον του. Αρκετά με τον ελιτισμό, ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα ως έχει και όχι όπως θα θέλαμε να είναι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατά την ταπεινή μου άποψη, το κείμενο της κυρίας μυρίζει ολίγον τι αντουανετισμό, έστω κι αν, ως γνωστόν, οι Βερσαλλίες ως το 1768 δεν διέθεταν αποχωρητήρια. Τι κρίμα... Μάλλον δεν έχει επισκεφθεί τα βόρεια προάστεια του Leeds και του Newcastle-upon-Tyne ή την περιοχή Damrak ή της Oude Kerk του Άμστερνταμ ή τα νεώτερα κομμάτια της Πράγας ή...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ για τη φιλοξενία.
Εύγε. Με ενόχλησε πολύ το κείμενο της Ταχιάου. Όχι για τα πραγματολογικά λάθη της λογικής "μόνο στην Ελλάδα" που επισημαίνεις, όχι για την περιδεή πολιτική ρηχότητα της λογικής "μον Ντιε, μακριά από μένα αυτή η Ελλάδα, να μη λερωθώ από δαύτην", αλλά κυρίως επειδή μιλάει για μια "αισθητική, πολιτιστική, αξιακή" κρίση με μια έλλειψη ενσυναίσθησης που αποτελεί σύμπτωμα και αιτία της κρίσης. Η σκέτη σιχασιά ("ασπρόμαυρη Ελλάδα, κοντοί κι άσχημοι άντρες, τσίκνα, βρωμιά ιδρώτα στο γήπεδο, λίπη και λίγδες") σπανίως είναι δημιουργική.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια να το θέσω διαφορετικά: όσο κι αν φαίνεται χαζό και τελείως εκτός θέματος, εγώ δεν μπορώ να δω τις διαφημίσεις αυτές χωρίς να χαμογελάσω με την περσόνα του Σπυριδάκη (του ανθρώπου Σπυριδάκη, που προσπαθεί να βρει λεφτά για να γυρίσει τις ταινίες του) ή με τον Μαυροματάκη (τον άνθρωπο Μαυροματάκη, που παίρνει τρεις κι εξήντα στο Εθνικό). Δεν χρειάζεται να αποδέχομαι τις πρακτικές του Ψωμιάδη ή των χουλιγκάνων των γηπέδων γι' αυτά. Να μην κλείνω απ' έξω τον πραγματικό κόσμο χρειάζεται μόνο.
φφφφ είδα τον Μπρέχτ και φοβήθηκα ότι θα μου πάρεις πάλι τη θεματική μου. Ρε συ τον έβαλες για ομορφάντρα, αμαρτία ρε συ, σε ποστ ''πιστός ως τον θάνατο'' έπρεπε να τον βάλεις φωτογραφία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο εθνικό όλοι παίρνουνε ένα χιλιαρικάκι, εδώ και χρόνια. Αυτά.
Το κειμενο αυτό ειναι πολιτικό; Προσωπικό; Γιατί ειρωνικό ειναι σίγουρα, και στα σημεία που η γυναίκα ενιωσε ξένη με τον τόπο τουτο. Το να επαναλαμβάνετε για τα χωριά, δεν σας κανει ουτε κωμικό, ούτε συμπαθή, ούτε καν αντικειμενικό. Δειχνει εμπάθεια. Αυτηνής δεν της αρέσουν τα χωριά, δικαίωμά της. Εσας δεν σας αρεσει η μπυρίλα και τα ξερατα της Ολλανδίας, μόνο που ξεχνάτε να αναφερετε οτι αυτά γινονται από ΤΟΥΡΙΣΤΕΣ, σε κεντρικά σημεία -και γνωστά- της πόλης, και πιτσιρικαρία, οπως ακριβώς πινει και η δικιά μας νεολαία και ξερνάει, πριν παρει τα γαλόνια της ενηλικίωσης. Αφήσατε απ'εξω την οργάνωση, την απίστευτη ειλικρίνεια και έλλειψη φόβου που εχουν ως λαός. Πιασατε μετα Ισπανιες και Ιταλίες. Ουνα φατσα ουνα ρατσα. Και για την Νορβηγία μιλήσατε για βουνα και χιονια περνωντας βουκολικές εικόνες, "ξεχνωντας" να αναφερετε για την υποδομή, την αξιοκρατία, το σύστημα που στηρίζει τους πολιτες. Λέτε οτι όλοι οι λαοι πιστευουν οτι ειναι ανωτεροι. Οι μόνο λαοί που το πιστευουν αυτό ειναι αυτοι με τα περισσότερα κόμπλεξ. Αλλο αυτοπεποιθηση και αξιοπρέπεια, και αλλο θρασος και κουραδομαγκιά, για να μιλήσω πιο κατανοητα. Δεν ξέρω εσεις με την Ειτζιαν που πηγατε ανα τον κόσμο, ομως αν κρίνω από τους προορισμούς σας στην Ολλανδία, δεν θα ειχαμε τις ίδιες εμπειρίες. Εγώ ομως και ταξίδεψα (για να μην το εχετε απορία) και ΕΖΗΣΑ σε διαφορες χώρες από 2-4 χρόνια, και μπορω να σας αντιμετωπίσω "στα σημεία" που θέσατε με συγκαλυμένη συγκατάβαση και ειρωνία. Πολυ, μα πάρα πολυ κακό κειμενο. Καλύτερα να βρίζατε, να σας επιανε το εθνικιστικό σας, παρά αυτό το μουλωχτό πόνημα με σαλτσες και σταχτη στα μάτια. Πραγματικά, ντρεπομαι για λογαριασμό σας. Εκτός αν πληρώνεστε, οποτε, πάω πάσο. Ολοι πρεπει να βγάλουμε το ψωμάκι μας, σ'αυτη τη ζωή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετική απάντηση σε ένα εμπαθέστατο κείμενο. Αμφιβάλλω αν ο Shraosha έζησε ή κατάλαβε ποτέ τι γίνεται έξω. Προσυπογράφω.
Διαγραφήμα κοτζάμ Ζαν-Πωλ να επιστρατεύεται ως απάντηση σε ένα τόσο ρηχό κείμενο; much ado about nothing!
ΑπάντησηΔιαγραφήπάντως, επειδή θα σκάσω αν δεν το πω: ο κομπλεξισμός που αποπνέει το κειμενάκι απαντάται σχεδόν πανομοιότυπος σε πολλά άλλα μέρη της ασιατικής χερσονήσου: στην Πολωνία, στη Σερβία, στην Ιταλία και οπωσδήποτε στη Γαλλία, για να αναφέρω μόνον παραδείγματα που έχω υπόψη μου, προσωπικά.
Τέλος, επειδή χτες τέλειωσα την έξοδό μου κατά τις 7 το πρωί, τρώγοντας βέλγικο "βρώμικο", θέλω να καταθέσω πως σαν το βρώμικο της Ιφιγενείας δεν υπάρχει πουθενά-πουθενά-πουθενά στον πλανήτη. :Ρ Αλλα μπορεί να το λέω κι εξαιτίας του άκρατου συναισθηματισμού μου, ως μετανάστρια που είμαι. :Ρ
Δε διαφωνω αναγκαστικα με τις αιτιασεις σου αλλα η Ελλαδα που ζουμε αυτη τη στιγμη εχει περισσεια επιρριψης ευθυνων σε αλλους και δεν πασχει απο καποια συνδρομο υπερβολικης αυτοκριτικης οπως υποννοεις. Οποτε ολα αυτα που λες δεν ειναι λαθος αρκει να συνειδητοποιεις οτι αυτη τη στιγμη χρειαζομαστε περισσοτερο τον j95 παρα τον talos ακομα και αν το τιμημα ειναι ο αντουανετισμος της Ταχιαου η' γκεμπελισμος του σκαι, (προφανως το ιδανικο θα ηταν μια περισσοτερο ψυχραιμη ματια και απο τους δυο αλλα αναφερομαι στο zeitgeist).
ΑπάντησηΔιαγραφή@Χαμένο Επεισόδιο: Ούτε εγώ είμαι συμφιλιωμένος με πολλά πράγματα της "Ελλάδας". Από εκεί μέχρι... τέλος πάντων, τα είπαμε.
ΑπάντησηΔιαγραφή@Khlysty: Πώπω, ναι: Newcastle, σάπια δόντια και δημόσια μέθη, παλληκάρια με άσπρα παντελόνια και σουγιαδάκια στην τσέπη, γυναίκες που περπατούσανε στον δρόμο με εμφανή σημάδια από ξυλοκόπημα... Είπαμε, το 'γαμώτο του ιθαγενούς' που λέει ο Τάλως.
@π2: Νομίζω ότι το σχόλιό σας είναι πιο ουσιώδες από το κείμενό μου.
@gasireu: o Μπρεχτ είναι ένας μεγάλος ποιητής που έζησε στο Ανατολικό Βερολίνο... ;-)
@Ανώνυμο: Το κείμενο αυτό είναι μια παπάντζα που έγραψα σε ένα διάλειμμα από τη δουλειά. Μη στενοχωριέστε, δε θα το διαβάσουνε πάνω από 500 άνθρωποι.
Τα χωριά γενικά δεν τα πάω. Παραπέμπω εδώ, εδώ και εδώ. Αλλά η ρητορική αποστροφή όπως τη διαβάζετε στο κείμενο της κυρίας Ταχιάου είναι ανιστόρητη και κωμική: "επειδή κατασκεύασε κάτι [...] χωριά"...
Στην Ουτρέχτη και στο Ντόρτρεχτ (όχι ιδιαίτερα τουριστικές πόλεις) έχω κατουρήσει και εγώ σε δημόσιο υπαίθριο ουρητήριο αφού στάθηκα στην ουρά με Ολλανδούς κάθε ηλικίας. Τα ούρα μας πιστίλιζαν τους δημόσιους κυβόλιθους και τα παοπούτσια, μετά κυλούσαν, αφού λίμναζαν λίγο, προς τη γενική κατεύθυνση του καναλιού, χωρίς καν έναν ρηχό οχετό.
Νορβηγία-πετρέλαιο. Θέλετε να μιλήσετε με Νορβηγούς γηραιότερους ή ιστοριοδιφέστερους για το πώς ήταν η χώρα πριν το πετρέλαιο; Για την καζούρα των Δανών εις βάρος τους; κτλ κτλ.
Δεν πληρώνομαι για να γράφω στο μπλογκ μου, κυρία μου (εικάζω, από την επταετή πείρα μου ως άμισθος μουλωχτός παπάντζας, συγχωρήστε με αν είσθε κύριος): ποιος άλλωστε θα πλήρωνε για τέτοιες συγκαλυμμένες συγκαταβάσεις και ειρωνείες...
Και τώρα επιτρέψτε μου να μην ασχοληθώ άλλο με το κείμενο της κυρίας Ταχιάου, νομίζω ότι του αφιερώσαμε όλοι μας δυσανάλογα πολύ χρόνο.
The man wrapped in himself makes a very small package. Πρωτον, δεν ειμαι ανώνυμΟ, και το ξέρετε και οσο και να με προσπαθήσετε με το γάντι να "μειώσετε" δεν αλλάζει τα σημεία που θίχτηκαν. Δεύτερον, το αν σας διαβάζουν 500 ή χιλιοι ειναι ασχετο με τις ενστασεις μου αλλα παραδόξως ειχατε ανάγκη να το πειτε και να αυτοδιαφημιστείτε. Τώρα που το βγάλατε από το σύστημα σας, και αφού περασαμε από το namedropping του Σαρτρ, και αφού συμφωνούμε οτι ήταν "μαλακία" κείμενο, μήπως να σοβαρευτούμε; Κοινώς να μην μπλέκουμε τις βούρτσες με τις Π*υτσες, ειδικα οταν οι τελευταίες, ειναι οι δικές μας...
Διαγραφήβρε αδερφέ, αιτιατική αρσενικού είναι το "@ΑνώνυμΟ", όχι ουδέτερο! Όπως ακριβώς θα έλεγε "Ανδρέα Λασκαράτο, Ληξούρι", αν κα΄ποιος υπέγραφε ως Ανδρέας Λασκαράτος!
Διαγραφή@Кроткая: Σωστό αυτό με τον κομπλεξισμό. Το έχουνε κι οι Τούρκοι πάντως, εξού και το 'ελληνοκεμαλισμός'. Αλλά αυτοί πάλι δικαιολογούνται, τους μισεί η οικουμένη.
ΑπάντησηΔιαγραφή@(άλλο) Ανώνυμο: Πώπω, ναι, το κείμενο είναι σαν να το έγραψε ο J95, ναι. Μετά από φαρμακευτική αγωγή, βεβαίως, κι όχι πολύ πετυχημένη. Τι μου θυμίσατε...
@Ανώνυμο: @+αιτιατική. Καληνύχτα σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕύγε Σραόσα, εξαιρετικός! Στο στομάχι μου 'χε κάτσει αυτό το κείμενο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕύγε και στον Π2, πάντα τόσο περιεκτικός ο λόγος του.
σε άλλη Ελλάδα ζεις κι εσύ φαίνεται...oh wait, μια είναι η Ελλάδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά αυτό είναι βέβαιο. Ούτε και στην ίδια Ευρώπη πρέπει να ζήσαμε άλλωστε.
ΑπάντησηΔιαγραφήο ανήλικος εαυτός μου λυσσάει να γράψει στο protagon. για να με θαυμάσουν ψηλές και όμορφες γυναίκες.τεχνικολόρ, όχι ασπρόμαυρες
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΚΜ
Συγχαρητήρια για το δημόσιο κατούρημα! Ο.Κ τας έχεις φάει τας Ευρώπας με το κουτάλι -το πιάσαμε το υπονοούμενο. Γι' αυτό σου λέω, ο καθένας μεταφέρει αυτά που έζησε κι αυτά που του αντιστοιχούν. Εξίσου επιλεκτικά με κάθε άλλον. Τιμή για την Ελλάδα, που μετά απ' αυτές τις λαμπρές δόξες στην αλλοδαπή εξακολουθείς να την αγαπάς και να την αποδέχεσαι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΆλλο Ανώνυμο
Ουαου, αυτό είναι ένα από τα πιο μικροαστικά κείμενα που έχω διαβάσει ποτέ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν θα έχω ζήσει σε τουλάχιστον 7 χώρες, θα περάσω να σας αφήσω ένα σχόλιο για το πως κατουράνε στην Βαιμάρη κόντρα στον άνεμο απαγγέλοντας Σίλερ.
Εγώ μάλλον συμφώνησα με το κείμενο που σχολιάζεις, νομίζω ότι έχουν πολλά στραβά οι Έλληνες. Τώρα τι σχέση έχει η συγκεκριμένη διαφήμιση με αυτά, ομολογώ ότι δεν το κατάλαβα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤους Ολλανδούς βλέπω τους έχεις πιάσει μια χαρά, έτσι είναι. Ποτέ δε θα σου πουν «εμείς το κάνουμε καλύτερα» (ωστόσο θα σου πουν «έτσι το κάνουμε εμείς» και εσύ θα συμπεράνεις ότι «α, το κάνουν καλύτερα»).
Κι εγώ συμφωνώ κατά καιρούς με την κυρία. Αλλά στις περιπτώσεις αυτές ανοίγω το ντουλάπι και παίρνω τα ζάναξ μου.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Στο Βασίλειο ή πεθαίνεις με το NHS ή πας με BUPA ή στους ιδιώτες. Το φακελάκι, συστημικά μιλώντας, είναι η μέση λύση μεταξύ του 'πεθαίνω με το δημόσιο' και 'πουλιέμαι στον ιδιώτη'. "
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ξέρουμε ότι ματώνεις Αθήνα, αλλά το παραπάνω είναι εμφανώς ανακριβής υπερβολή που προσπαθεί να δικαιολογήσει μια νοσηρή και για όλους τους εμπλεκόμενους βλαβερή κατάσταση που, όντως, μας έφερε εδώ που είμαστε σήμερα (που δεν είναι ωραίο μέρος).
vasvas
Συγχαρητήρια! Εύστοχη κι απολαυστική η ανασκευή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιστεύω όμως, πως το ζουμί της υπόθεσης (δηλαδή του τραγικού κειμένου της κ. Ταχίαου) έχει να κάνει με τον Ομορφάντρα και το αισθητικό σοκ που προκάλεσε στην άρια ευαισθησία ορισμένων καλλιεργημένων (σε θερμοκήπιο;) ψυχών. Είναι άραγε οι φάτσες, η τσίκνα ή μήπως η τόσο πρόστυχη «λουκανικούμπα» που τάραξαν με τη ρυπαρότητά τους το ιδεώδες μιας light, αποστειρωμένης και νοικοκυρεμένης πραγματικότητας;
Συμφωνώ ότι ίσως δίνουμε υπερβολική σημασία σε κάτι που μάλλον μοιάζει με υστερικό επιφώνημα σιχασιάς, όμως αν κρίνω από τα υποστηρικτικά σχόλια που είχε το εν λόγω άρθρο στο Protagon, πρόκειται για μια ευρύτερη νεύρωση (περισσότερο ανθρωπολογικής παρά πολιτικής φύσεως) που θα άξιζε να την σχολιάσεις κάποτε εμβριθέστερα.
Εγώ πάντως ανυπομονώ…
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιέγραψα το σχόλιο, που επιτίθεται προσωπικά στην κυρία Ταχιάου.
ΔιαγραφήΚακώς. Δεν υπάρχει καμία προσωπική επίθεση. Όσα σχολιάστηκαν βρίσκονται στο βιογραφικό της το οποίο έχει αναρτηθεί από την ίδια.
ΔιαγραφήΌκεϊ, υπερβολικός ο Shraosha στην προσπάθειά του να υπερασπιστεί όλα τα κακώς κείμενα της Ελλάδας κατ’ αντιστοιχία των υπολοίπων Ευρωπαίων, όμως εδώ η αλήθεια κρύβεται κάπου στη μέση. Και η βασική του θέση είναι απολύτως ορθή. Πουθενά δεν υπάρχει ο παράδεισος. Και οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές κοινωνίες έχουν προβλήματα και μάλιστα τεράστια (π.χ. αλκοολισμός). Το θέμα, όμως, είναι να διορθώσουμε τα άσχημα. Όχι να τα ισοπεδώσουμε τα πάντα, σαν να μην αξίζει τίποτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο νεοελληνικό κράτος έχει κάνει σπριντ για προλάβει ολόκληρους χαμένους αιώνες. Δεν ήταν η βιομηχανική επανάσταση αυτή που έχασε και τώρα του κοστίζει. Είναι πολύ περισσότερο ο διαφωτισμός και η ωρίμανση της κοινωνίας του.
Και αλλού πολιτικοί κλέβουν λεφτά. Παντού γίνεται. Και στην Ελλάδα και στη Νότια Αφρική και στην Ελβετία και στις ΗΠΑ. Εδώ ίσως είναι κανόνας. Αλλά ξεχνάμε ότι ο Έλληνας δεν έμαθε να σέβεται την πολιτεία (το κράτος) του γιατί ξεκίνησε από διαφορετικό επίπεδο. Επί Οθωμανικής αυτοκρατορίας το κράτος το έβλεπε μόνο για να τον σφάξει και να του καταβάλει φόρους. Πήγαινε και στον πρόκριτο ή τον κοτζαμπάση για να τον σώσει. Δυστυχώς αυτά πέρασαν και στην Νεοελλάδα.
Αντίστοιχα, θα μπορούσε να πει κανείς, ότι οι μισοί (υπερβάλω) υπερβόρειοι (Σουηδοί, Δανοί κλπ κλπ) είναι ναζιστές. Γιατί εξέφραζε μέρος της κοινωνίας τους ο εθνικοσοσιαλισμός. Σοβαρότατο πρόβλημα, που δεν το αντιλαμβάνεται κανείς με μια εβδομάδα ταξιδιού. Και κοινωνικά έχουν εκφραστεί έντονοι προβληματισμοί για το φαινόμενο. Ο Γκίντερ Γκρας τόλμησε και μίλησε στη Γερμανία, ενώ στη μισή Σκανδιναβική λογοτεχνία οι κακοί στο αστυνομικό μυθιστόρημα είναι πάντα μέλη της ανώτερης κοινωνίας και κρυφό ναζί. Μήπως να το πάμε τότε έτσι και να πούμε και εμείς, καλύτερα με αγενή συμπολίτη, παρά ναζιστή συμπολίτη;
Ξεπεράστε το όσοι δεν το αντέχετε. Ούτε η Ελλάδα είναι ο παράδεισος, ούτε όμως και η κόλαση.
Κάποια συμπληρωματικά, ιδίως για όσους σκανδαλίστηκαν από το φακελάκι, θα βρείτε εδώ και εδώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι αυτό, επίσης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛες: Το φακελάκι, συστημικά μιλώντας, είναι η μέση λύση μεταξύ του 'πεθαίνω με το δημόσιο' και 'πουλιέμαι στον ιδιώτη'.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν μιλάς για υγεία δεν τίθεται ιδεολογικό θέμα τύπου 'πουλιέμαι'. Θα πας (εσύ ή τον άνθρωπό σου) όπου μπορείς καλύτερα. Στην Ελλάδα παίζει το γνωστό "μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα". Έχουμε καλούς γιατρούς, αλλά οι υποδομές είναι άθλιες. Η δική μου δε εμπειρία από τον ιδιωτικό τομέα είναι αρκούντως απογοητευτική.
Δε θα μπω σε λεπτομέρειες, αυτά είναι βαθιά προσωπικά ζητήματα. Άλλωστε αν είμαι η μόνη εδώ μέσα με τέτοιες εμπειρίες τόσο το καλύτερο, θα χαρώ.
Επίσης: όταν κάνει κανείς αυτοκριτική τύπου "ο τόπος μου είναι ένα μπουρδέλο και μισό" δεν υπονοεί πως αλλού είναι καλύτερα (που σαφώς είναι καλύτερα αλλού σε πολλά θεμελιώδη ζητήματα, όπως υγεία, παιδεία, ελευθερία, κλπ). Εννοεί απλώς πως ο τόπος του είναι ένα μπουρδέλλο και μισό, ανεξαρτήτως υπολοίπων.
Bitten
Ο παραδεισος ειναι στην Ελβετια. Δεν σηκωνω κουβεντα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔευτερολογώ για να σημειώσω δυο πράγματα:
ΑπάντησηΔιαγραφή-το ένα είναι πως συχνά συμβαίνει, και όχι μονάχα στους Έλληνες, να μιλούν οι άνθρωποι για τα συλλογικά τους αρνητικά με μια υποδόρια υπερηφάνεια, τύπου "είμαστε η πρώτη χώρα σε τροχαία" ή "εχουμε τα μεγαλύτερα ποσοστά καπνιστών" και πάει λέγοντας. Είναι μια ασυναίσθητη προσπάθεια εξαγνισμού και παρηγοριάς, σχετικά με χαρακτηριστικά που όντως είναι αρνητικά, όπερ και αναγνωρίζουμε. Συμβαίνει και εις Παρισίους (κυριολεκτικά και μεταφορικά), δεν ανακαλύψαμε τον τροχό. Ας πάρουμε απόφαση πως ούτε εμείς ούτε οι άλλοι είναι κάτι πολύ σπέσιαλ, κάθε τόπος/λαός/πράγμα/κατάσταση έχει αρνητικά και θετικά. Και συνήθως αυτά δεν είναι τα κλισέ τύπου "λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ'αγόρι μου".
-το βασικό πρόβλημα που έχει το κείμενο που λινκάρεται είναι ότι δημοσιεύεται σε ένα ιστορικό, κοινωνικό και χρονικό κόντεξτ που βρομάει λίγο. Πάει με πολύ ύπουλο τρόπο να μεταθέσει ευθύνες για μια κατάσταση την οποία όλοι μας υφιστάμεθα στον "κακορίζικο εαυτό μας" που δεν παίρνει διορθώσεις και είναι από το dna του προβληματικός. Αποπνέει μια κακομοιριά, ένα κόμπλεξ, μια παράιτηση και μια μιζέρια που πολιτικά μπορέι να παραπέμψει σε συγκεκριμένα πράγματα τύπου παγκάλιες ρήσεις "μαζί τα φάγαμε", "εμείς φτάιμε" και δε συμμαζεύεται.
Όχι, λοιπόν, δεν είναι έτσι. Παντού, μα παντού υπάρχουν "ομορφάντρες", "ασχημάντρες", τζάμπα μάγκες, βλαμμένοι, αντικοινωνικοί και τεμπέληδες. όπως παντού, μα παντού υπάρχουν ευγενείς, αξιόλογοι, καλλιεργημένοι, έξυπνοι και ενδιαφέροντες άνθρωποι. Οι γενικεύσεις και οι αφορισμοί είναι άκυροι όσο και επικίνδυνοι.
Και για να έρθουμε στο διά ταύτα, που πιστέυω πως με ύπουλο, έμμεσο και εξαιρετικά επικίνδυνο τρόπο υπονοεί και παραπέμπει στο κείμενο που λινκάρεται, η κρίση που βιώνετε σήμερα στην Ελλάδα δεν είναι ελληνική και γι'αυτήν δεν ευθύνεται ο ραγιαδισμός και η κοτζαμπάσικη νοοτροπία που (ενδεχομένως όχι άδικα, αλλά έτερον εκάτερον) χρεώνεται στους νεοέλληνες. Ευθύνονται συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές που ακολουθήθηκαν στις δυτικές οικονομίες τα τελευταία τουλάχιστον σαράντα χρόνια.
Αν αυτό δεν ίσχυε, δεν θα λαμβάνονταν μέτρα λιτότητας στο Βέλγιο, στη Γαλλία και στη Δανία (του Βορρά, για να εξηγούμαστε) που δεν χαρακτηρίζονται από τα δομικά προβλήματα της ελληνικής ή της πορτογαλέζικης οικονομίας. Ούτε θα υπήρχαν τα τρομαχτικο΄θυ μεγέθους σκάνδαλα της Γερμανίας ή του Βελγίου, για τα οποία τεχνηέντως κανείς δεν βγάζει τσιμούδια εν Ελλάδι.
Τέλος, για τα πολιτιστικά και καλολογικά στοιχεία που θίχτηκαν: γενικά, όταν κάτι δεν μας αρέσει, το αλλάζουμε ή φεύγουμε από αυτό. Αν παραμένουμε εκεί και δεν το αλλάζουμε, μάλλον κατά βάθος μας αρέσει να ταλαιπωρούμαστε.
Παντού υπάρχουν ομορφάντρες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι στην κρίση συνέβαλε σε μεγάλο βαθμό το διεθνές οικονομικό σύστημα, το οποίο δε μας ρωτά παρά μας αναγκάζει να υποτασσόμαστε στα μεγάλα συμφέροντα.
Για το έλειμμα ωστόσο ευθύνονται προσωπικά μεταξύ άλλων και όσοι κρατούσαν μια θέση και δεν παρήγαγαν απολύτως τίποτα (αναξιοκρατία). Και εκείνοι που τους έβαλαν σε αυτές τις θέσεις και εκείνοι που έκαναν τα στραβά μάτια. Αυτό για μένα δεν είναι θεωρία. Είναι το πόρισμα της εμπειρίας μου.
Όσο για το «όταν κάτι δεν μας αρέσει, το αλλάζουμε ή φεύγουμε από αυτό», συμφωνώ αλλά όσοι είμαστε/υπήρξαμε μετανάστες ξέρουμε πως αφενός η αλλαγή χώρας είναι μια δυνατότητα που δεν την έχουν όλοι και αφετέρου πρόκειται για μια σύνθετη και επώδυνη διαδικασία, την οποία δεν πρέπει να την επικαλούμαστε ως λύση, παρά μόνο αν βάζουμε το «έσχατη» μπροστά.
Ειδάλλως παραπέμπει στο γνωστό και για χίλιους λόγους προβληματικό «να πας αλλού».
Bitten
Bitten, προς επεξήγηση και όχι υπεράσπισή μου, να σημειώσω πως "ζω αλλού" εδώ και μια δεκαετία, οπότε δεν έχω κανένα δικαίωμα να πω σε οποιονδήποτε "να πας αλλού".
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά αν δεν θες/δεν μπορείς [όχι εσύ προσωπικά φυσικά, απροσωπο είναι το "εσύ], να πας αλλού, οι επιλογές είναι να δοκιμάσεις να αλλάξεις τα κακώς κείμενα που σε ενοχλούν ή απλώς να γκρινιάζεις. Βρίσκω πως είναι αυτονόητη η απάντηση στο ερώτημα "ποια από τις δυο επιλογές είναι πιο δημιουργική και χρήσιμη".
Sraosha, ευχαριστώ πολύ που με ανέβασες στη μαρκίζα, με τιμά αυτό και το λέω με κάθε ταπεινότητα. Θα μπορούσες να είχες διορθώσει και τα τυπογραφικά/ορθογραφικά λαθάκια όμως! :)
Το ζουμι του αρθρου ειναι στην τελευταια φραση>η Ελλαδα της δραχμης...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροπαγανδα με ολα τα κακως κειμενα,κοινως αποδεκτα,τα οποια συνδιαζονται με την δραχμη..
Eγω δεν θα ήθελα να σταθώ στις επιδοκιμασίες ή τις αποδοκιμασίες. θά ήθελα να σταθώ στα λόγια του Σαν Ρά (παρ' όλο που δεν μ' άρεσε η μουσική του).Δεν είναι για γέλια τα όνειρα ενός άλλου ανθρώπου... πολύ πατερικός αυτός ο Σαν Ρά;-). "Χαλεπώτερον του αμαρτάνειν εστι το απελπίζειν" είχε πεί ένας άλλος μουσικός μιας άλλης μπάντας και μουσικής σκηνής χιλια χρόνια πρίν:)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚρότκαρ
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο είχα καταλάβει πως ζεις έξω (από τα συμφραζόμενα/το γάφεις ωστόσο και στο προφίλ σου). Δεν εννοούσα εσένα προσωπικά - το έλεγα σα νοοτροπία, την οποία συναντά κανείς συχνά. Συνήθως απευθύνεται στους ξένους αλλά ενίοτε χρησιμοποιείται και προς τους ομοεθνείς που δείχνουν σημάδια ξενοφιλίας.
Φυσικά το σχόλιό μου δεν απευθυνονταν σε εσένα προσωπικά. Δε σε ξέρω, πώς να σε κρίνω; Και επιπλέον δε βγάζεις νταηλίκι. Είμαστε οκ λοιπόν :-)
Τελειώνοντας (έχω ήδη σπάσει το προσωπικό μου ρεκόρ σχολιασμό της τελευταίας τριετίας) θα επιμείνω σε ένα πράγμα.
Λες: "οι επιλογές είναι να δοκιμάσεις να αλλάξεις τα κακώς κείμενα που σε ενοχλούν ή απλώς να γκρινιάζεις". Νομίζω είμαστε λίγο ρατσιστές του ύφους. Όταν γκρινιάζει/κράζει ο Old Boy προσκυνάμε (προς αποφυγή παρεξήγησης, είμαι φαν). Προσκυνάμε όχι μόνο την ευφυία του και την πένα του αλλά και γιατί επιτίθεται στα "μεγάλα συμφέροντα". Αντιστοίχως συντασσόμαστε με τους Αγανακτισμένους που παίζουν ομαδικώς ταμπούρλο στο Σύνταγμα και κατατάσσουμε και αυτό στη δημιουργική αντίδραση" γιατί "εκφράζουν το λαό". Ωστόσο όταν κανείς πάει να επιρρίψει ευθύνη απευθείας στον πολίτη του δείχνουμε τα δόντια μας. Διότι ο πολίτης είμαστε Εμείς και Εμείς ως γνωστόν είμαστε αποκλειστικά και μόνο Θύματα.
Δεδαγκωμένη
ΥΓ: γεια σου κύριε Χοιροβοσκέ :-)
Τα πρότυπα και η λειτουργία της διαφήμισης εν Ελλάδι θα μου φαίνονταν πιο πρόσφορο κειμενικό έδαφος για κάτι με τον τίτλο της κ. Ταχιάου. Γιατί την τελευταία δεκαετία τουλάχιστον η εισαγωγή τεχνογνωσίας από το εξωτερικό και η συμπόρευση σε αρκετά σημεία με το σεναριακό ύφος και τα τεχνάσματα των ευρωπαϊκών ή αμερικανικών διαφημιστικών αντιστοίχων συνοδεύτηκε από την ηθελημένη ή μη, ανάλογα με την περίπτωση, προβολή υποκείμενων ιδεολογικών ή αξιακών επιλογών. Το πρόβλημα της Τ. δεν είναι η «Ελλάδα του ομορφάντρα», το πρόβλημά της είναι η Ελλάδα του Rexona και της μασχάλης του Νίκου Αναστόπουλου, το οποίο θέλει να χώσει στον ζουρλομανδύα των μεταφορών και να το μετατρέψει σε οντολογικό ζήτημα. Προσωπικά, δυσκολεύομαι να δω πώς μπορούμε να φτάσουμε από εκεί στην Ελλάδα της δραχμής ακολουθώντας το δρόμο της λογικής συνάρτησης, αλλά δεν βαριέσαι, μπορεί αυτό να είναι δικό μου πρόβλημα. Εξάλλου, το άθλημα του λογικού άλματος εις μήκος είναι το αγαπημένο πολλών δημοσιολόγων (απανταχού της Γης, για να μην θεωρηθεί ότι κάνω διακρίσεις). Το ζήτημα του «ομορφάντρα», ωστόσο, όπως και του «φανταστικού τροχονόμου» ή του «Τυχαίο; Δεν νομίζω!» είναι η ανταλλαγή στερεοτύπων μεταξύ διαφήμισης και κοινωνίας. Η διαφήμιση αντλεί από τους κοινούς κώδικες επικοινωνίας (με το qualifier του αυτοσαρκασμού της, ενίοτε) προκειμένου να τους χρησιμοποιήσει για να περάσει το δικό της (αγοραστικό) μήνυμα προσφεύγοντας στη δεξαμενή αξιακών αποθεμάτων των δεκτών. Ωστόσο, η διαφήμιση παραλλάσσει, μετατρέπει, εξιδανικεύει, οπωσδήποτε εξημερώνει - πρότυπα, στερεότυπα, ιδεότυπους: Ο «τυχαίος δενομίζως» παραλαμβάνεται ως αναπαράσταση της ελαφρώς ασουλούπωτης ιδιοφυΐας, επιστρέφοντας στο κοινό ως harmless διασταύρωση φωτεινού παντογνώστη επιστήμονα και κλεισομάτη συνωμοσιολόγου. Στη συγκεκριμένη περίπτωση εκείνο που νομιμοποιεί η διαφήμιση, αν μπορώ να κρίνω από τις χρήσεις της φράσης που έχουν υποπέσει στην αντίληψή μου στο ενδιάμεσο, είναι η εξομοίωση του ορθολογικού με το λογικοφανές: μπορώ να προβάλω οποιαδήποτε αιτία ως απόδειξη οποιασδήποτε πρότασης, αρκεί να της δώσω τον τίτλο του «αιτίου». Το εννοιολογικό φορτίο της διαφήμισης έχει σημασία όχι τόσο ως ακριβής αντικατοπτρισμός στάσεων και συμπεριφορών, μια και αποτελεί παιχνίδι κατόπτρων, αλλά ως διαδικασία επιλογής και διασύνδεσης - αυτών που ακουμπά και αυτών που αποφεύγει, αυτών που συνάπτει και των τρόπων με τους οποίους τα συνάπτει. Υπάρχει κοινό αφήγημα της ελληνικής διαφήμισης; Ίσως, αλλά μάλλον δεν είναι η «Ελλάδα του ομορφάντρα» και μάλλον δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό: η αποενοχοποίηση της κατανάλωσης αποτελεί συλλογικά δυτικό φαινόμενο και δανεικά όνειρα μπορείς να αγοράσεις παντού από καταβολής πιστωτικής κάρτας.
ΑπάντησηΔιαγραφήP.S.(Το παραπάνω δεν αποτελεί απάντηση στον Γεώργιο Χοιροβοσκό, αλλά αυτοτελές σχόλιο, ας όψεται το λάθος της φόρμας...)
Γειά σου και σένα Κυρία (το Κ κεφαλαίο) Δεδαγκωμένη:)
ΑπάντησηΔιαγραφήRakasha... άν έγραφες για μένα τέτοιο θα πήγαινα για ψυχανάλυση.Θα αισθανόμουνα σαν τον Γ.Α.Π.Δυό λεξούλες είπε μόνο "Λεφτά Υπάρχουν" και γράφτηκαν τόμοι ολόκληροι.Χαίρομαι που σας συνάντησα και είστε πάντα φορτσάτοι και ομορφάντρες και ομορφογυναίκες της Διασποράς:)
@ Γεώργιος Χοιροβοσκός. Δικαίως. Αλλά ο Mozilla μου για ακατανόητους λόγους script δεν μου εμφάνιζε το "Προσθήκη σχολίου", οπότε είχα γράψει όλο το πάνω από το disclaimer στην "απάντηση" του τελευταίου σχολίου, το οποίο τότε ήταν το δικό σου. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσα Cancel πάτησα για να γλυτώσεις την ψυχανάλυση. Chrome, να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο...
ΑπάντησηΔιαγραφή