Μίλαγα χτες με γνωστό μπλογκά (του οποίου του είπα να μου φέρει προμήθειες από Θεσσαλονίκη, ξέρετε, τα γνωστά ζαχαροπλαστικά χρειαζούμενα) για το έγκλημα στο Αγρίνιο.
Τρεις πρόχειρες αποσπασματικές σημειώσεις:
α) Μέρος της ιδεολογίας που διοχετεύουν το σχολείο και τα μέσα είναι πόσο αγνή είναι η (ελληνική) επαρχία. Αυτό φυσικά είναι εξώφθαλμο μύθευμα, δε χρειάζεται να φάνε τον Άλεξ λάχανο, να βιάσουν ομαδικά την ξένη κοπέλα και να σκοτώσουνε τα "σκυλιά στ' αμπέλι" (σχεδόν κυριολεκτικά) για να το διαπιστώσουμε. Φόνοι και ξυλοφορτώματα για υπερκινητικά ορόσημα, για αλαφροπάτητες καταπατήσεις, για διώροφα-κληρονομικές γκρίζες ζώνες, για χαμένες τιμές και κλεμμένα γίδια δε γίνονται μόνο στην Κρήτη (παρατηρώ μια αναδυόμενη τάση στην ελληνική τηλεόραση να σπαν πλάκα με τους Κρητικούς ή και να αντιμετωπίζονται ως ο εξωτικός Άλλος). Ούτε τα έμαθε ο κόσμος από τον Ταραντίνο.
β) Η εν προκειμένω ιδεολογία τονίζει την αποξένωση και απομόνωση του ανθρώπου των πόλεων (σιγά τις πόλεις που έχουμε! 60% της Αθήνας και της Σαλονίκης είναι ακόμη χωριατογειτονίτσες, καμμιά φορά urban kostalexis) σε σχέση με το κοινοτικό πνεύμα αλληλεγγύης στην (αγνή) (ελληνική) επαρχία. Ωστόσο, η αποξένωση και η απομόνωση είναι -- κυρίως -- θέματα εσωτερικα ("ψυχολογίας") και όχι 'γεωγραφικής' εγγύτητας.
γ) Επιπλέον, η αλληλεγγύη στην επαρχία, η οποία συνήθως εκφράζεται ως σιωπηλή συμφωνία σιωπής και απόκρυψης, είναι ένα κοινωνικό αντανακλαστικό, η αντίδραση μιας αγέλης προβάτων που συσπειρώνεται και συσσωματώνεται μπροστά στον λύκο ή (συνηθέστερα) η σκυλίσια προσποιητή μειλιχιότητα αγέλης λύκων που μόλις ξέσκισαν το θρασύ τσακάλι που ήρθε να τους παραβγεί. Γενικά στην (πρωτοτυπική) επαρχία δε νοούνται προσωπικές επιλογές και προτιμήσεις, παρά μόνον εν κρυπτώ. Στην επαρχία σωπαίνεις γιατί έτσι επιβιώνει η ντόπια κοινότητα και συνεχίζει απερίσπαστη να λειτουργεί, εκκλησιάζεσαι και κοινωνείς για να ανήκεις σε αυτήν την ντόπια κοινωνία και όχι γιατί εφλέχθης αποτόμως για μέθεξη κι αλληλοπεριχώρηση. Στην επαρχία ο πλησίον σου, ο άλλος, μπορεί να είναι τόσο ξένος και τόσο κόλαση, όσο και στην πόλη. Απλώς στην πόλη δεν είναι ανάγκη να του μιλάς κιόλας, να τον προσφωνείς 'κουμπάρο', 'μπάρμπα', 'αδερφό', 'φιλάρα' ή ό,τι άλλο.
Έχοντας μεγαλώσει στην επαρχία, δεν μπορώ παρά να επιβεβαιώσω απόλυτα όσα λες. Ακριβώς έτσι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Ελληνικη επαρχια ειναι το μεγαλυτερο μπουρδελο που υπαρχει σημερα στη χωρα μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ελλειψη παιδειας,αξιοπρεπειας και ηθων οδηγει σε τετοιες καταστασεις.Δες τη ταινια "Οξυγονο" και θα καταλαβεις πολλα.
Spot on. (τόσα ξέρω από επαρχία, τόσα λέω)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν και καθήμενος, ορθώς ομιλείς!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα λέμε δηλαδή ευτυχώς που δεν έχουμε γιαγιά στο χωριό:)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕργάζομαι τον τελευταίο καιρό στη Θεσσαλία,συγκεκριμένα στην Καρδίτσα και πραγματικά η επαρχία προξενεί κατάθλιψη με την κυριαρχούσα νοοτροπία των ανθρώπων.Μιζέρια,έλλειψη κάθε δημιουργικότητας,ξενοφοβία,κοινωνικός ρατσισμός,κουραδομαγκιά,πρωτοφανής απουσία καλλιέργειας,και ιδιαίτερα εμφανή στη ντόπια νεολαία.Σέρνονται όλοι σαν τα σκουλήκια σε ρημαδοσχολές που έτυχε να περάσουν,σε άθλιες καφετέριες,σε σκυλομπάρ,απραξία,κανένα όνειρο,μια απέραντη θλίψη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑφου εζησα τα τελευτέα 9 χρόνια της ζωής μου σε μεγαλουπόλης της ελλαδος και του εξωτερικου έκανα τη μαλακία λόγο δουλείας και δήθεν πιο ήρεμης και ευκολης ζωής να καταλίξω σε ένα κατσικοχωρι της κρητης με πλυθισμό 500 κατοικων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟλα αυτά που ειποθικαν παραπανω ειναι η απολυτη αληθεια για την ελληνικη επαρχια και θα προσθετα και ενα σωρο αλα κακα της επαρχιας εαν δεν βαριομουνα να γραφω.
Μετά απο δυο χρόνια στην επαρχια και ενω καταφερα να απιτιχω επαγκελματικα και να ειμαι οικονομικα ανετος ειμαι στα προθυρα να φυγω,να τα τιναξω ολα στον αερα και να ξαναπαω σε καποια πολη και να αρχισω την επαγγελματικη και προσωπικη μου ζωη ξανα απο το μηδεν.
Επαρχια =
πλυξη,βαρεμάρα,μηδενικές επιλογές σε όλους τους τομοις.
Και το χειρότερο απο όλα ειναι οτι σιγα σιγα καταντας χωριατης το ποιο ειναι