Επταετία

Για διάλειμμα και ανάπαυλα, είπα να γράψω πρόωρα κάτι για τα εφτά χρόνια του μασκοφόρου αγαθοδαίμονος Sraosha (που πανάθεμα κι αν θυμόμουν πώς μου ήρθε αυτό το όνομα για ψευδώνυμο, τότε το μακρινό 2005). Ήθελα να γράψω για τη σχέση μου με τα σοσιαλμήντια (πάντοτε αμφίθυμη κι όχι πάντα σταθερή, μάλλον αν εξαιρέσει κανείς το μπλογκ), κυρίως με αφορμή αυτό, που με εκφράζει.

Μετά σκέφτηκα ότι δε θα έχω να πω κάτι καινούργιο, θα ξανάλεγα δηλαδή ότι χάρη στο μπλογκ κττ. γνώρισα ανθρώπους που δε θα γνώριζα ποτέ αλλιώς κι ότι γράφοντας και, κυρίως, διαβάζοντας μπλογκ έμαθα πράματα και θάματα (παραμένω πάντα μαθητής, κατά βάθος: μόνο μη με βάζετε να δίνω εξετάσεις). Ίσως να έγινα και λίγο καλύτερος άνθρωπος, ποιος ξέρει. Σίγουρα λιγάκι ευτυχέστερος πάντως. Αλλά σίγουρα τα έχω ξαναπεί αυτά, το θυμάμαι.

Το ποστ θα τελείωνε με την εξής νουθεσία προς όλους όσους γράφουνε αναρτήσεις και τουιτάκια ή ενημερώνουν την κατάστασή τους στο φατσομπούκιον:

Ποτέ μην παίρνετε τον εαυτό σας στα σοβαρά. Ποτέ.

Όθεν, ακολουθώντας τη νουθεσία μου, χαμηλώνω τον αμανέ και σας εύχομαι καλό Σ-Κ, αφού σας ευχαριστήσω από καρδιάς που ασχολείστε.