And the rockets' red glare, the bombs bursting in air / gave proof through the night that our flag was still there

Στο Κατηχητικό, ήμουν 12 ή 13 νομίζω, συζητούσαν δύο στελέχη για την εισβολή στην Κύπρο. Ο ένας μιλούσε με μάλλον γνήσια φρίκη για τους θησαυρούς και τις εκκλησίες που καταστράφηκαν και λεηλατήθηκαν, ο άλλος τον κόβει ξαφνικά και του λέει: "δε γίνεται να θρηνούμε δισκοπότηρα και έργα τέχνης όταν έχει σκοτωθεί έστω και ένας άνθρωπος". Και, δεδομένου ότι έχει χάσει τη ζωή του παραπάνω από ένας άνθρωπος από το 2009 μέχρι τώρα, άστεγος, αυτόχειρας, άρρωστος ή άλλο, αυτή είναι κι εμένα η σκέψη και η θέση μου για το Atrium των μαθητικών και τα Απόλλων-Αττικόν των φοιτητικών μου χρόνων. Είτε τα έκαψαν αναρχικοί λόγω αρχών, είτε τρελαμένοι άνθρωποι λόγω παραζάλης, είτε εγκάθετοι λόγω ρουφιανιάς.

Απόψε νομίζω ότι κάτι άλλαξε, αισθάνομαι -- σχεδόν ακούω -- τους βαθείς υπόκωφους τριγμούς μιας τεκτονικής αλλαγής. Βεβαίως η επαχθής κι επονείδιστη σύμβαση θα ψηφιστεί. Θα τη χειροκροτήσουν κιόλας οι ψηφίσαντες. Βεβαίως η χώρα θα ζευτεί αποικιακούς όρους για χρήματα που θα τσιμπήσουνε κυρίως οι τράπεζες. Βεβαίως θα υποφέρουμε όλοι, όσοι είναι (ακόμα) στην Ελλάδα αλλά και όσοι έχουμε ανθρώπους που αγαπούμε στην Ελλάδα, όσοι θα απαρνηθούμε το γαργαλιστικό όνειρο του νόστου. Βεβαίως θα ξεπουληθούμε.

Αμφιβάλλω αν θα αρχίσουμε να αναγεννώμαστε έχοντας πιάσει πάτο, όπως εύχεται ο Ξυδάκης. Αμφιβάλλω αν θα γίνουν εκλογές τώρα κοντά (19 Φεβρουαρίου ήτανε να γίνουν; μάλιστα). Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι δε θα γλυτώσουμε την ελεγχόμενη χρεοκοπία μέσα στο ευρώ (αυτά περί δραχμής ήτανε και είναι φαιδρά: down we go together, που έλεγε κι ο Μόρισεϋ), πράγμα που καθιστά την αποψινή κύρωση της μιαρής και κατάπτυστης Act of Submission περιττή και προδοτική επίσης, τακτική κίνηση ενός θνήσκοντος αλλά αδίστακτου και ταξικά εντοπισμένου πολιτικού κατεστημένου. Είμαι μάλιστα σχεδόν βέβαιος ότι σε τρεις, σε έξι μήνες, ο πρωθυπουργός Παπαδήμος, η υπογραφή του οποίου κοσμούσε πεντοχίλιαρα και δεκαχίλιαρα, αν θυμάμαι καλά, θα κάνει νέο διάγγελμα για να ζητήσει ακόμα πιο βάναυσα, άδικα και εξοντωτικά μέτρα. Και κατόπιν ξανά και (ίσως) ξανά.

Από απόψε όμως ξέρω ένα πράγμα. Θα μας βρίσκουν μπροστά τους. Θα μας δηλητηριάζουν. Θα μας τσουβαλιάζουν. Θα μας δέρνουν. Θα μας λοιδωρούν μέσω των Μέσων τους. Αλλά δε θα μας διασκορπίσουν ως τήκεται κηρός από προσώπου πυρός, όπως την 29η Ιουνίου 2011. Κάθε φορά μπροστά τους, όλο και πιο εξαγριωμένους, όλο και πιο αποφασισμένους, όλο και πιο συσπειρωμένους. Ήδη απόψε κατέβηκαν άνθρωποι που δεν είχανε ξαναπάει διαδήλωση. Ήδη απόψε οσμώθηκαν τα μπλοκ. Ήδη ο κόσμος δεν έφευγε παρά τα σατανικά ισραηλινά δηλητήρια που του έκαιγαν τους βλεννογόνους. Δεν έχει όμως πια τίποτε τρομερό και θεϊκό η όψη των κυβερνώντων, δε βαστούν καμμιά λακωνική ασπίδα και κανένα μοναστικό λάβαρο. Ούτε αυτοί, ούτε όσοι τους ανέχονται (όπως ο Αρχηγός του Κράτους), ούτε όσοι τους υπηρετούν. Η κυβέρνηση και τα κόμματα της συγκυβέρνησης είναι μια συμμορία πατρώνων που περάστηκαν για πατρικίους μόνο και μόνο επειδή μοίραζαν ρουσφέτια, μια συμμορία πλαισιωμένη από χορωδίες κυνικών καθεστωτικών χωριατοψαλτάδων που περνιούνται (για λίγο ακόμη) για διανοούμενοι και ορθολογιστές.

Το θέμα δεν είναι πια να σωθεί η χώρα. Η χώρα θα χαθεί απόψε, εντός ολίγου, με δίκαιο της Αγγλίας και του Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου. Το θέμα είναι να καταστραφούν τα δύο κόμματα. Το θέμα είναι να καθαρίσει η πολιτική. Το θέμα είναι να ελπίζουμε ότι θα αποδοθούν ποινικές ευθύνες.

Είναι το τέλος της αρχής, όπως είπε και ο δαιμονικός χοντρός σε ώρες πολύ δυσκολότερες για την πατρίδα του.

Καλή δύναμη σε όλους.