κ' οἱ τρεῖς τους τήν Συρία τό ἴδιο

Υπάρχουνε στον κόσμο προβλήματα χειρότερα από τα δικά μας. Ότι τα δικά μας είναι καταιγιστικά, ότι θα ψηφιστεί τελικώς και αυτή η επονείδιστη σύμβαση (η οποία θα γίνει ειρκτή μας για 20-30 χρόνια ακόμα και αν αδειαστεί από τους εταίρους μας, αν δεν γίνει προοίμιο για κάτι χειρότερο) με μόλις μερικές χιλιάδες κόσμου να μινυρίζουν ασθενικά στο Σύνταγμα πριν τους σφαγιάσουνε συμβολικά τα ΜΑΤ -- όλα αυτά δεν πιάνουνε μία μπροστά στη Συρία.

Ο μπααθικός οικογενειακός φίλος των Παπανδρέου, ο Άσαντ ο Νεώτερος ο Γλυκούλης σφαγιάζει κανονικά επί εννιάμηνο τους Σύριους. Οι Έλληνες δείχνουμε παγερή αδιαφορία, για λόγους που διάβασα λοξά και στο τουίτερ πριν μέρες: θεωρούμε ότι αυτή η ηρωική εξέγερση των Συρίων είναι σιωνιστική πλεκτάνη των φονιάδων-των-λαών Αμερικάνων, που ευτυχώς υπάρχει η δημοκρατική Ρωσία και η σοσιαλιστική Κίνα να τους μαζεύουν με το βέτο τους στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Το πόσο βλακώδες είναι αυτό το σενάριο διαφαίνεται και από την αμηχανία του Ισραήλ (του γνωστού κράτους-πειρατή/τσαμπουκά/hitman) εδώ και τόσους μήνες απέναντι στη συριακή επανάσταση, τη δυσθυμία ισραηλινών διπλωματών που "τουλάχιστον με τους Άσαντ ξέρουνε πού βρίσκονται".

Έχω την τιμή να είμαι φίλος του ΑΑΖ, Σύριου αντικαθεστωτικού και επί δεκαετίες αυτοεξόριστου. Μεγάλης καρδιάς και σοφού ποιητή, ας τον πω "ποιητή" γιατί ποιος ξέρει ποιοι διαβάζουν. Ακούω εδώ και 10 μήνες να μου λέει ιστορίες να σου τσιτώνεται το πετσί. Μαθαίνω. Θαυμάζω την αντιστασιακή ευρηματικότητα ενός λαού καλλιεργημένου και καρτερικού απέναντι σε ένα στυγνό ανατολικογερμανικό καθεστώς που έχει αναγάγει το "διαίρει και βασίλευε" σε χρηστή διοίκηση: μέχρι και flashmobs στα σουκ οργανώνουν με μηνύματα στα κινητά. Ο ΑΑΖ ήρθε σπίτι να με δει πριν τα Χριστούγεννα, είναι από τη Χομς (Έμεσα). "Θα μας σφάξει όλους στο τέλος" έλεγε. Σκεφτόμουν ότι πρόκειται για τις γνωστές υπερβολές εξεγερμένων (τα ξέρουμε τα γραφικά τους κι από την Ελλάδα): άλλο το ξύλο και η αστυνομική βία, άλλο η σφαγή, ε;

Ρώτησα τον ΑΑΖ τι περιμένει να γίνει αν θα πέσει ο Άσαντ. "Θα αναλάβει  να μας προσέχει η Τουρκία, θα γίνει ο καλύτερός μας φίλος", είπε μισογελώντας. "Ήδη η Συρία υποφέρει οικονομικά: αφότου ο Άσαντ υπέγραψε διμερή συμφωνία εμπορική με τη γείτονα, η συριακή αγορά έχει πλημμυρίσει φτηνά τουρκικά προϊόντα και οι επιχειρήσεις κλείνουν." Μου είπε ότι Τουρκία και Ισραήλ θα μοιραστούν τελικά την περιοχή (ήδη η Κύπρος χαριεντίζεται καθισμένη στα γόνατα του Ισραήλ). "Μα αυτό είναι το όνειρό σου για την πατρίδα σου;" τον ρώτησα, "να σας κηδεμονεύει ο Τούρκος;"

Ο ΑΑΖ είναι ψύχραιμος, γλυκομίλητος και καθόλου Ελληνάρας, βεβαίως. Με κοίταξε κάπως περίεργα. Χωρίς πόζα και πατρονάρισμα (δεν είναι Ελληνάρας, είπαμε) μου εξήγησε ότι δεν ξέρω τι θα πει τυραννία: ας έχει η Συρία δημοκρατία (εννοεί αυτές τις ενοχλητικές τσιριμόνιες που δε μας αφήνουν να σωθούμε σωστά και γρήγορα στην Ελλάδα), και βλέπουμε.

Χτες κι απόψε που πέφτουνε βόμβες στη Χομς, σκέφτομαι την οικογένεια του ΑΑΖ. Σκέφτομαι διάφορες τετριμμένες σκέψεις: πόσο εύκολα θεωρείς δεδομένη την ελευθερία, πόσο γρήγορα βαριέσαι τους ατελείς θεσμούς της δημοκρατίας (εν μέρει και γιατί βαριέσαι και να τους ελέγχεις και να τους κρίνεις). Σκέφτομαι έναν άνθρωπο που ξέρει η ατελής δημοκρατία (είπαμε, η ίδια που μας έχει γίνει πια βάρος) με τους συμβιβασμούς της είναι καλύτερη από τον τύραννο. Τον ξένο ή τον ντόπιο.