σημειώσεις για τον σεξισμό των Ελλήνων πνευματικών ανθρώπων και της συνοδείας αυτών
Σχεδιάζω αυτό το ποστ καιρό, μετά από σχετικές συζητήσεις με δικούς μου ανθρώπους (Ι., Π., Ε., Κ., Σ. -- ευχαριστώ). Είχα σκοπό να γράψω κάτι ολοκληρωμένο με αρχή, μέση και τέλος και καταλεπτώς καταγγελτικό, με διευθύνσεις, ονόματα και τηλέφωνα (εντάξει, υπερβάλλω).
Αντ' αυτού, σημειώσεις: πάλι βρίσκομαι ανάμεσα στις συμπληγάδες της τρελής δουλειάς και της παραλυτικής βαρεμάρας...
Σημείωση πρώτη: η κρησάρα
Ι.
Ξεκινάμε με τα τετριμμένα: ας πούμε ότι είσαι γυναίκα και πετυχαίνεις υπερβολικά στον πνευματικό χώρο, από σινεμά μέχρι βιβλίο και από ποίηση μέχρι διοργάνωση εκδηλώσεων και θεαμάτων, από θέατρο μέχρι τραγούδι και από σκηνικά-κουστούμια μέχρι ζωγραφική. Η πρώτη αντίδραση όσων σε παρακολουθούν είναι να ψάξουν ποιανού είσι συ: γυναίκα, αδερφή, κόρη, ερωμένη. Φυσικό: ως γυναίκα, πώς αλλιώς θα σου δοθούν ευκαιρίες; Κακά τα ψέματα.
ΙΙ.
Ας πούμε ότι δεν είσαι γυναίκα, κόρη, ερωμένη κανενός. Ποιος να σε πάρει για γκόμενα έτσι που είσαι. Η επόμενη λοιπόν ερώτηση είναι, βεβαίως, "ποιος σε πηδάει", η ίδια που απευθύνουμε και στους πετυχημένους ορατά ή άουτ γκέι άντρες.
ΙΙΙ.
Ας πούμε ότι δε σε πηδάει κάποιος συγκεκριμένος. Το επόμενο ερμηνευτικό εργαλείο είναι αφοριστικό και όχι υπό μορφή ερώτησης: "αυτή έχει πάρει όλη την κοινωνία" (ενδεχομένως κατά το "εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω"). Η κοινωνία συνήθως ορίζεται ως σύνολο με πληθικό αριθμό μεγαλύτερο ή ίσο του 5. Γιατί όμως; Διότι, ως γνωστόν, για τις γυναίκες το σεξ δεν είναι απόλαυση αλλά μέσο αυτεπιβεβαίωσης, ατραπός τρυφερότητας, ατού στις επιδιώξεις τους. Όθεν, κάποια που έχει πάει με πάνω από 5, άρα με όλη την κοινωνία, είναι αδίστακτη. Ή πουτάνα. Ή αδίστακτη πουτάνα.
IV.
Σε αυτό το σημείο, αν είσαι γυναίκα και πετυχαίνεις υπερβολικά, μάλλον κάπως ήδη έχεις καλυφθεί. Εάν όχι, ε, είναι απλό: είσαι λεσβία.
Σημείωση δεύτερη: σιγή γυναιξί κόσμον φέρει
Η Χ είναι συγγραφέας. Τώρα τελευταία μάς τα έχει χαλάσει, αλλά τουλάχιστον πρόλαβε να ενοχλήσει, να τσαντίσει και να προκαλέσει τον φθόνο συντηρητικών, αριστερών ηθογράφων, οικογενειολατρών, νεκραναστημένων λειψάνων της γενιάς του 30, λεβεντοπροζάτων, ξινών κριτικών. Ωστόσο την πιο εύλογη κριτική για τη Χ δεν την άκουσα για μια σειρά από χαριτωμένα αλλά αδιάφορα βιβλία της, ούτε για άρθρα της που πρέπει να σερβίρονται με αγχολυτικό. Την άκουσα για την πολιτεία της Χ, και είναι χαρακτηριστική του πατριαρχικού-σεξιστικού γραφικού χωριού Κωσταλέξι που είμαστε: Η Χ δεν είναι μάνα, αδερφή, σύζυγος ή κόρη κανενός. Ίσα ίσα, όπως επιγραμματικά μού είπε κάποιος του χώρου, "μεθοκοπάει και τραβολογιέται με γκόμενους στα πάρτυ". Η αξιολόγηση μού έμεινε διότι εκείνη την ώρα ο εν λόγω άνθρωπος του χώρου ήταν ακόμα πιο μεθυσμένος κι από εμένα. Εντάξει, αν ήταν η Χ άντρας, θα ήταν πούστης, κρυφός κατά προτίμηση. Το θέμα δεν είναι εκεί. Το θέμα είναι στην τρίτη σημείωση:
Σημείωση τρίτη: τα βραχιόλια της βροντούν
Ποιες είναι οι ελληνίδες συγγραφείς που όλοι σέβονται; Σύζυγοι, μητέρες, σαλές ποιήτριες της πρόζας. Εντάξει. Είπαμε, πώς αλλιώς να σου δώσει σημασία ο χώρος.
Ποιες ελληνίδες συγγραφείς πουλάνε; Κυρίες με μισό δάχτυλο μέικαπ, βραχιόλια, περιδέραια, χάντρες πολλές, με το μαλλί σε απόχρωση βαφής φούρνου, απόφοιτοι και εργαζόμενες και συνταξιούχοι. Γράφουν για τον έρωτα (what else is there?). Ομαλά, λυρικά, ποιητικά. Με πάθη ωραία, αποστεγνωμένα, της καρδιάς κι όχι των βουβώνων. Τις φαντάζομαι να γράφουνε στον υπολογιστή και τα τζάτζαλα που φοράνε να κροταλίζουν. Από μέσα ακούγονται ο Καπουτζίδης στην τιβί και η Φιλιππινέζα που τραγουδάει χαμηλόφωνα να μην ενοχλεί την κυρία. Άλλες θα γράφουνε με Parker (η Montblanc, δώρο του συζύγου, της Εθνικής Τραπέζης, επί τη ευκαιρία της 46ης χιλιάδας, είναι αποκλειστικά για την υπογραφή αντιτύπων) γιατί είναι αισθαντικότερη η διαδικασία, δεν πατάς κουμπάκια σε ένα άψυχο μηχάνημα παρά σέρνεις πάνω στο παρθενικό χαρτί τον μικρό φαλλό που ξεχειλίζει γαλάζιους χυμούς αφήνοντας πίσω του γραφή. Βεβαίως, μιλάνε τελικά για τα βάσανα της μέσης ελληνίδας που έχει ανοίξει η χοάνη του γάμου και την έχει καταπιεί σχεδόν μέχρι τον λαιμό, σαν κάποιο υποχθόνιο σκάμμα στην κωνική Κολαση του Αλιγκιέρι. Ακόμα και όταν η ιστορία εκτυλίσσεται στα σκλαβοπάζαρα της Ζανζιβάρης και στα αρχοντικά της Βραΐλας. Αλλά όλοι για τα βάσανά μας μιλάνε. Ιδίως λ.χ. τα τούρκικα σήριαλ.
Περίμενα εντελώς άλο περιεχόμενο κρίνοντας από τον τίτλο. Αλλά καρα-respect.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕν τω μεταξύ εννοείται ότι όσα γράφεις ισχύουν και σε άλλους χώρους, όχι μόνο ας πούμε λογοτεχνικούς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε κάθε περίπτωση όταν τα διαβάζουμε αυτά από έναν άντρα, ε, είναι όσο να πεις κάποια παρηγοριά.
Ιφιμέδεια
Κυριακυριακυρια να πω;
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγκινητικά τα όσα λες. Είναι όπως ένας λευκός εκφωνεί πύρινους λόγους κατά του φυλετικού ρατσισμού. Μόνο που κατεβαίνοντας από το βήμα θα εξακολουθήσει να έχει λευκή επιδερμίδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαφωνώ στη βάση του επιχειρήματός σου, I'm afraid.
Μια γυναίκα μπορεί να πέφτει είτε στη λούμπα της σεξουαλικά απελευθερωμένης είτε στο στερεότυπο της μητέρας/συζύγου/εργαζόμενης (με την ευρύτερη έννοια της παραγωγής έργου όχι της υπαλλήλου) επειδή το *θέλει*.
Τα αυτονόητα, για την πατριαρχική κοινωνία κλπ, τα αφήνουμε λίγο στην άκρη όταν μιλάμε για διανοούμενες.
Αν η Χ θέλει να εμφανίζεται ως σεξ-ντραγκς-εν-ροκ-εν-ρολ προκαλώντας και καλά τα αντανακλαστικά μιας συντηρητικής κοινωνίας, ας το κάνει. Το πράγμα αρχίζει να μυρίζει αρρωστίλα όταν επαίρεται για το διψήφιο αριθμό εκτρώσεων, σε ένα βιβλίο που είναι η επιτομή του name-dropping (πέρα από την αυταπόδεικτη αυτοαναφορικότητα) και μάλιστα σε εποχή ζόρικη για το βιβλίο. Τι είχε δλδ να στερηθεί η νεοελληνική λογοτεχνία αν δε μαθαίναμε ότι η Χ έχει κάνει 35 εκτρώσεις, έχει διαβάσει 3000 βιβλία και έχει ακουσει 8000 δίσκους; Όποιος έχει διαβάσει το τελευταίο της βιβλίο καταλαβαίνει τι λέω (btw δεν αναφέρω ονόματα σεβόμενη την τακτική που ακολουθείς στο ποστ). Το μέγεθος του πέους είναι μια αγωνία ανδρική που μπορώ να καταλάβω, σε ένα βαθμό. *Άρα εδώ έχουμε να κάνουμε με μια αγωνία για μεγάλα παπάρια.*
Από την άλλη, όλες αυτές οι κυριούλες που εύστοχα περιγράφεις, επίσης θέλησαν να αφομοιωθούν από τους κυριλέ ρόλους τους, κατ΄αντιπαράθεση με την άλλη. *Κι εδώ με μια αγωνία να κρεμόμαστε από παπάρια*.
Ε, και;
Υπάρχει ζωή και πέρα από το παπάρι, το ολογραφικό της μιας, το έρεισμα, της άλλης.
Υπάρχει και μια άλλη κατηγορία γυναικών, οι ολοκληρωμένες γυναίκες. Που ούτε θα μας μοστράρουν το τζακ ποτ των εραστών, ούτε θα μας περιφέρουν την μυρωδιά της σερβάντας τους στη δημόσια περσόνα τους.
Δυο παραδείγματα για να κλείσω:
Διδώ Σωτηρίου, απο συγγραφείς, Ναταλία Μελά, απο διανοούμενες καλλιτέχνιδες.
Με συγχωρείς αλλά με καρικατούρες δε μπορώ να ασχοληθώ σοβαρά.
Sra, φοβάμαι ότι εκτός απ' όσα λέει η Niemands (εγώ δεν ξέρω ποια είναι η Χ αν και φίλοι κατηγορούν και μένα για name-dropping και αυτοαναφορικότητα ;) ) είναι λίγο καρικατούρα όλη η αφορμή σου, και ότι παρόμοια πράγματα μπορούν να ειπωθούν και για την άρρενα διανόηση, δεν ξέρω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο "μαλλί σε απόχρωση βαφής φούρνου" τα σπάει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατά τ' άλλα, σταματάει σε φανάρι καγκουροσακαράκα με παρέα πιτσιρικάδων και δίπλα είναι μία Πόρσε κάμπριο (τουλάχιστον). Με μία ξανθιά-σούπερ-επιτυχημένη-στην-τρίχα γκομενάρα στο τιμόνι.
Από τη θέση του συνοδηγού, ο πιο μάγκας από τους πιτσιρικάδες της φωνάζει:
- Μωρό μου, πόσες πίπες πήρες για να σου αγοράσουν αυτό το αμάξι;
Ατάραχη, η ευειδής οδηγός της SLK γυρνάει και του απαντάει:
- Μόνο μία αγόρι μου. Μόνο μία.
Έχει πολλαπλές αναγνώσεις ελπίζω. Μου την έχουν πει για αληθινή πάντως.
@Кроткая: Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια αλλά δεν είναι και η πιο πρωτότυπη ανάρτηση του κόσμου (για τόσο ρισπέκτ, πια).
ΑπάντησηΔιαγραφή@Tic Tac: Τι; Τι;
@Niemandsrose: Καλά, σιγά το βήμα, ένα μπλογκ με 90 αναγνώστες. Όσο για το χρώμα του δέρματος ή το χρωμόσωμα Y, δε φέρω ευθύνη. Αν το ποστάκι το έγραφε γυναίκα, θα έλεγαν ότι είναι κάποιας υστερικιάς που δεν μπορεί να κάνει καριέρα κτλ.
Η Χ (την οποία δεν ονομάζω γιατί ούτε να την υπερασπιστώ θέλω, ούτε το έργο της με αφορά πλέον) κάνει ό,τι κάνει και ζει όπως ζει και προβάλλει αυτό που επιλέγει. Αυτό κάνουνε στη δουλειά τους. Αυτό που με ζοχαδιάζει ανελέητα είναι ότι θεωρείται οκέι να ασχολείται κανείς (μόνο) με την πολιτεία της, πράγμα που δε συμβαίνει για άντρες συναδέρφους της με αντίστοιχες επιλογές και συμπεριφορές, ή που κομπάζουν ad nauseam στα ελάσσονα έργα τους για τα επιτεύγματά τους εξίσου ή και πιο αυτοαναφορικά.
Συμφωνώ μαζί σας ότι υπάρχουν και οι ολοκληρωμένες γυναίκες. Ερώτηση: αναδεικνύονται; Ποια είναι η Ναταλία Μελά; Ρωτάω γιατί δεν ξέρω, πριν γκουγκλάρω. Η Διδω Σωτηρίου δεν είναι αυτή η κομμουνίστρια γιαγιά που πέθανε;
Τι εννοώ: στο κάτω κάτω, το θέμα του ποστ είναι πώς αντιμετωπίζεται η πετυχημένη γυναίκα στους κύκλους των πνευματικών ανδρών, όχι τι φτιάχνει, τι προβάλλει και τι μοστράρει η ίδια. Η Ιωάννα Καρυστιάνη είναι σεμνή, σεμνότατη, σοβαρή, σοβαρότατη (υπερβολικά, για τα γούστα μου), αλλά άμα πάτε (να μην πάτε) σε κανα δείπνο σε ταβέρνα, εκεί που φτιάχνονται οι καριέρες των ανδρών συγγραφέων τε και ποιητών, είναι η κυρία Βουλγάρεως. Και στο κάτω-κάτω, συνιστά το χαντάκωμα της σεξουαλικότητας σοβαρότητα; Εκεί φτάσαμε;
Εσείς καλά κάνετε και δεν ασχολείσθε με καρικατούρες, οι καρικατούρες όμως κυριαρχούν στον πνευματικό βίο, όπως και οι καρικατούρες ολοκληρωμένων ανθρώπων, σκιαγραφημένες από άλλους στον χώρο.
@dytis: Εσείς, κύριε, είστε άγιος άνθρωπος. Πού να ξέρετε από τις κουτσουλιές του κόσμου... :-)
@Elikas: Μου άρεσε το περιστατικό. "Πάρε την πίπα σου σωστά / κι έτσι θα πας πολύ μπροστά". θα μπορούσε να είναι τραγούδι των Olympians.
@ιφιμέδεια: έτσι, ο Σραόσα των κατατρεγμένων... :-Ρ
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι είναι.
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλημέρα σας sraosha,
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν έχω ιδέα για ποιαν μιλάτε (ως άσχετη, δεν παρακολουθώ τον χώρο)
αλλά μπορώ να πω ότι υπερ-καλύφτηκα :P
Θυμάμαι που καθόμουν στους Χάρτες, θα 'ταν Σεπτέμβρης του 2005, όταν πέρασε μπροστά από την καφετέρια η Χ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυνειδητοποίησα τότε, πως ο κύριος λόγος της επιθετικής απαξίωσης της Χ από τον σύντροφο στον καφέ, καλό παλληκάρι με αγάπη για τα βιβλία και έμπρακτο ενδιαφέρον για τη χειραφέτηση του ανθρώπου, ήταν το γεγονός πως είχε μόλις αντικρύσει, μέρα μεσημέρι μάλιστα, μια γυναίκα με παπάρια.
Η εχθρότητα του αρσενικού φύλου για ένα κορίτσι με παπάρια είναι κάτι που αηδιάζει. Τον νου, που φυσικά, δεν έχει φύλο.
καλή συνέχεια
το εγκωμιαστικό σχόλιο οφείλεται στο γεγονός ότι ξέρω ποια είναι η Χ. Κι επειδή έχω κάπως μεγαλώσει με τα βιβλία της και ήταν πολύ αγαπημένη -μη σου πω, πρότυπο, ίνδαλμα κλπ- μέχρι που έπαψε να είναι, μέχρι που έγινε το αντίθετο, το βίωσα κάπως το κείμενό σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε μας αγγίζουν μόνο τα πρωτότυπα πράγματα.
ο λόγος είναι πως θεωρώ ότι της συγκεκριμένης έχεις πολλά να της σούρεις (κυρίως την απογοήτευση που έχει σκορπίσει απλόχερα, μέσα από τα γραπτά της σε γνωστό έντυπο), αλλά όχι αυτό που σου είπε ο φίλος σου.
Κατά τα άλλα συμφωνώ με τη Νίμαντς, κι ας τα λέει έτσι τσαμπουκαλεμένα.
Α, τώρα κατάλαβα για ποια μιλάτε, νομίζω. Να πω την αλήθεια δεν έχω ακούσει τίποτα για την πολιτεία της, ίσως φταίει που δεν ξέρω και πολλούς ανθρώπους του χώρου (γιατί άγιος δεν είμαι, ίσα-ίσα κουτσομπόλη θα με πεις).
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ Σραόσα, το σχόλιό μου κινδυνεύει να μην είναι απολύτως σχετικό αλλά μου θύμισες κάτι και το γράφω: Μιλούσα με μια φίλη, η οποία ουδέποτε έκρυψε την εκχειλίζουσα σεξουαλικότητά της και την ποικιλία ερωτικών της εμπειριών. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε η αφήγησή της για το πώς αντιμετωπιζόταν στη δουλειά της (πνευματική, λίγο ως πολύ) όχι από τους άνδρες αλλά από τις γυναίκες. Οι προσεγγίσεις ήταν βασικά δύο. Η πρώτη: «Καλά κάνεις και το κάνεις τώρα που είσαι μικρή γιατί μετά, όταν μεγαλώσεις, θα σου έρθει να κάνεις οικογένεια.» Η δεύτερη: «Μπράβο σου αλλά εγώ δεν είμαι σαν εσένα. Εσύ είσαι ανεξάρτητη, ελεύθερη, χειραφετημένη κτλ. Εγώ ήθελα να κάνω οικογένεια, δεν μπορώ να πω, όπως εσύ, ότι δεν θέλω σύντροφο και παιδιά.» Φαίνεται, δηλαδή, ότι όποια δεν υπάγεται στο ένα στερεότυπο (της γνωστικής γυναίκας που θέλει οικογένεια), οφείλει να υπάγεται στο άλλο (της χειραφετημένης που πρέπει να είναι ταυτοχρόνως μόνη της και μ’ όποιον να’ναι). Η πιθανότητα μιας χειραφετημένης που να θέλει σύντροφο και οικογένεια μοιάζει απαγορευμένη. Εγώ, πάλι, ως ετεροφυλόφιλος άνδρας, μπορώ να κάνω ό,τι γουστάρω: να πηδηχτώ με όσες θέλω, ύστερα να αποφασίσω ότι μένω με μία, να κάνω οικογένεια, να ξαναπηδηχτώ με άλλες (ενίοτε και ταυτόχρονα – η σύντροφός μου μπορεί να με πει «καριόλη» αλλά κανένας δεν θα με πει «πουτάνα»). Για μένα δεν αποτελεί ζήτημα, απλώς. Γι’ αυτό και χειραφέτηση δεν είναι να διεκδικήσει κανείς το στερεότυπο της χειραφετημένης αλλά μάλλον συνοψίζεται στη φράση: διεκδικώ όλα όσα είμαι. Και αυτό μόνο το υποκείμενο μπορεί να το διεκδικήσει – δεν μπορεί να το απονείμει κανένας Άλλος, όσο δίκαιος και αν είναι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκόμα και εγώ που δεν έχω διαβάσει ποτέ βιβλίο της και την γνωρίζω μόνο από τα άρθρα της σε γνωστό έντυπο κατάλαβα για ποια μιλάτε. Απλά δεν θυμάμαι το όνομα της. Αλλιώς θα το έγραφα. lol
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι τα βραχιόλια που βροντούν δεν αποφεύγουν τον σεξισμό - όπως και ο τίτλος της ανάρτησης, άλλωστε - με αποτέλεσμα να αντιφάσκουν προς το υπόλοιπο κείμενο. Όσο για την συγγραφέα/αρθρογράφο, προσυπογράφω το σχόλιο της NIEMANDSROSE και μετά το πρώτο της βιβλίο δεν της αφιέρωσα χρόνο πάλι...
ΑπάντησηΔιαγραφή@Niemandsrose:
ΑπάντησηΔιαγραφή1. Εκτος αν υπαρχει καποια μαθηματικη διασταστη στο θεμα, προσωπικα δεν καταλαβαινω γιατι μια γυναικα με συντροφο και παιδια ειναι πιο "ολοκληρωμενη" απο μια γυναικα που πηδιεται ασυστολως με αγνωστους.
2. Η ζωη περα απο το παπαρι ειναι απειρως πιο βαρετη απο την ζωη εντος και επι τα αυτα του παπαριου.
3.Αν δεν ειμασταν ενας βαθυτατα συντηρητικος και μαλακισμενος σκατολαος, ενα ποστ που αναφερει απλα την κρεβατοκαμαρα της Χ δεν θα ειχε ξαφνικα περισσοτερα σχολια απο τα προηγουμενα δεκα. Αλλα ας συμβαλλω κι εγω στην γενικη μας αδυναμια να μην παιρνουμε τον εαυτο μας τοσο πολυ στα σοβαρα με ενα ακομη σχολιο χωρις επιχειρηματα.
Πώπω, χαμός. Θα προσπαθήσω να απαντήσω σε όλους αλλά νυστάζω λιγάκι...
ΑπάντησηΔιαγραφή@dystropoppygus: πάντα ουσιώδη σε βρίσκω, γιατρέ... ;-)
@χαρη: καλοσύνη σας.
@Ξυπόλητο Πρίγκηπα: καταλαβαίνω τι λέτε και συμφωνώ: απεχθή τα κόμπλεξ του αρσενικού φύλου απέναντι σε γυναίκες γενναίες ή δυνατές ή δυναμικές ή, ή, ή... Πάντως εμένα όλη αυτή η μετωνυμία με τα κάκαλα, αρχίδια βαριά που κουνιούνται, κοχόνες, κτλ. δε μου λέει τίποτα: επίτηδες διάλεξα τον όρο 'παπάρια' (ειρωνικότατα τελικά των δύο τρίτων του ανδρισμού μας) για τον τίτλο, για να δείξω ότι είμαστε αυτόματα σεξιστές και σε επίπεδο αντανακλαστικών.
@Кроткая: ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή που τη χρησιμοποίησα για παράδειγμα :-) Τα κείμενά της στη γνωστή εφημερίδα είναι όντως για αγχολυτικά. Από την άλλη, όταν ξεκίνησε να γράφει σε τέτοια φύλλα, όλοι του σιναφιού της απαξιούσαν, κορόιδευαν και το παίζανε τζατζάο-γουάο(-γαμάω). Εν καιρώ έσπευσαν κι αυτοί να τους αφήσουν κι αυτούς jump on the bandwagon (που λέμε και στα Φάρσαλα).
@dytistonniptiron: οι άγιοι είστε κουτσομπόληδες, γνωστά πράματα.
@Αυγουστίνο: το σχόλιό σας είναι πολύ σχετικό. Χωρία για ανθολόγηση: "Η πιθανότητα μιας χειραφετημένης που να θέλει σύντροφο και οικογένεια μοιάζει απαγορευμένη", "Γι’ αυτό και χειραφέτηση δεν είναι να διεκδικήσει κανείς το στερεότυπο της χειραφετημένης αλλά μάλλον συνοψίζεται στη φράση: διεκδικώ όλα όσα είμαι. Και αυτό μόνο το υποκείμενο μπορεί να το διεκδικήσει – δεν μπορεί να το απονείμει κανένας Άλλος, όσο δίκαιος και αν είναι." Αμήν.
@Κωνσταντίνο Κουκόπουλο: ε, ναι, αυτή... :-)
@Κατερίνα Σ.Μ.: τα βραχιόλια είναι δείκτες ταξικοί και κοινωνικού στάτους. Δε φορούν όλες οι γυναίκες από 10 τζάτζαλα χοντρά κεχριμπαρένια αναμίξ με βαρύτιμα ασημικά σε κρίκους σε κάθε χέρι. Δεν αποτελεί καν στερεοτυπικό χαρακτηριστικό (ή και αξεσουάρ) γυναίκας. Ο τίτλος της ανάρτησης είναι ειρωνικός, δείτε και την απάντησή μου στον Ξυπόλητο Πρίγκηπα.
@Isidore: Νομίζω ότι το βασικό επιχείρημα της Niemandsrose συνοψίζεται στο εξής:
"Μια γυναίκα μπορεί να πέφτει είτε στη λούμπα της σεξουαλικά απελευθερωμένης είτε στο στερεότυπο της μητέρας/συζύγου/εργαζόμενης [...] επειδή το *θέλει*. Τα αυτονόητα, για την πατριαρχική κοινωνία κλπ, τα αφήνουμε λίγο στην άκρη όταν μιλάμε για διανοούμενες."
Έχει βάση αλλά, για μένα, είναι υπεραισιόδοξο. Επειδή συμφωνώ μαζί σας ότι είμαστε "ενας βαθυτατα συντηρητικος και μαλακισμενος σκατολαος", που αρνείται όμως να το παραδεχτεί και ανάγει την εσωστρέφεια, το φόβο της χαράς και τη Μιζέρια του σε πεμπτουσία της καλής ζωής (μαζί με τη μεσογειακή δίαιτα που ποτέ δεν ακολούθησε, έτσι;).
Όσο για επιχειρήματα, το ποστ μου δεν έχει ούτε για δείγμα. Οπότε, ο αναμάρτητος κτλ.
Συμπληρωματικά,
ΑπάντησηΔιαγραφήσυμφωνούμε,εννοείται, πως είναι άσχημος ένας κόσμος όπου η ισχύς του πέους καθορίζει τα πάντα όλα. Θολώνει και το μυαλό ξύπνιων ή πνευματικών ή κάτι τέτοιο ανθρώπων κιόλας.
Καλά κάνατε και κόψατε το τρίτο και μακρύτερο με τον τίτλο σας αφήνοντας δυο παπάρια να κρέμονται μόνα τους. Αντιλήφθηκα ότι ήταν μια σκόπιμη προσπάθεια υπονόμευσης του ανδρισμού-σεξισμού (δηλώνω όμως πως η δεύτερη λέξη είναι παραφορτωμένη). Και φυσικά το παράδειγμα μου με τη γυναίκα των παπαριών ανήκει στην ίδια λογική μιας και δεν υπάρχει γυναίκα με όρχεις, αλλά μόνο γυναίκα με ισχύ. Με άλλα λόγια, ποτέ μου δεν έχαψα την κακόγουστη πλάκα με τη Σαμάνθα του Σεξ εντ δα Σίτυ η οποία ενδυόμενη δήθεν ανδρικές σεξουαλικές συμπεριφορές κατόρθωσε να χειραφετηθεί ως γυναίκα στον σκληρό και άκαρδο κόσμο που ζούμε.
Τέλος, δεν πιστεύω πως επρόκειτο περί κόμπλεξ του ανδρικού φύλου αλλά απλά για την επιθυμία να εκμεταλλευτεί το υπερόπλο που ονομάζεται πέος, στην κορυφή της αλυσίδας ισχύος (μετά τα χρήματα), It’s a man’s world, που λένε, ήταν η γλυκιά σαγήνη της εξουσίας δηλαδή.
Εκφράζοντας την πεποίθηση μου πως η Χ δεν αποτελεί το στερεότυπο της χειραφετημένης γυναίκας καθότι εργασιομανής και δουλευταρού κατά βάση κι ας πετάει στα μούτρα των άλλων τη ροκιά της, όλοι έχουμε δικαίωμα στην πλάκα και στο χαβαλέ, είναι ένας κουραστικός κόσμος αυτός που ζούμε,
σας χαιρετώ.
Isidore, από τη μαθηματική φόρμουλα μέχρι την κοινή λογική υπάρχει ένας ολόκληρος δρόμος να βαδίσουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς πούμε, η Διδώ Σωτηρίου που ανέφερα δεν έχει παιδιά για να μου λες για το στερεοτυπάκι στο (α). Αν την ακούς πρώτη φορά, δεν έχει και πολύ νόημα να συζητάμε, όπως και με τον Σραόσα που άκουσε πρώτη φορά για τη Ναταλία Μελά. Γιατί εδώ η κουβέντα δεν είναι για το έργο τους αλλά για την εικόνα -που λίγο έχτισαν, λίγο άφησαν να διαφαίνεται- προς τα έξω. Άρα αν δε τις ξέρετε καν, ουδέν μεμπτόν, αλλά πώς να κουβεντιάσουμε για τη δημόσια περσόνα.
Ας αναφέρω ένα άλλο παράδειγμα: Λιλή Ζωγράφου. Με εννοείτε;
Και τελικά τι θέλαμε να πούμε; Ότι ζούμε σε μια συντηρητική κοινωνία, ο συντηρητισμός της οποίας απλώνεται μέχρι τις παρεούλες των νεοελλήνων διανοουμένων στο Κολωνάκι και τα πέριξ; Πολύ προφανές. Λες και δεν είχαμε καταλάβει τόσο καιρό από τα βιβλία τους για τι παπάρες (μια και ο λόγος) πρόκειται, περιμέναμε να μάθουμε πως κουτσομπολεύουν σα λιγούρια το βίο των ομότεχνών τους.
Λιγότερο προφανές και χιλιοειπωμένο είναι αυτό που είπα για την ολοκληρωμένη γυναίκα αλλά οι άνδρες φεμινισταί δυσκολευτήκατε un peu να εννοήσετε. Kαι για να προλάβω τους τρολλαρίζοντες isidore του μάταιου τούτου κόσμου, δε θα καθήσω να συζητάω συνταγές, πόσες μεζούρες μόρφωσης, καλλιέργειας, σεξουαλικότητας, μητρότητας, ιδιοσυγκρασίας χρειάζονται για να θεωρείται κάποια ολοκληρωμένη γυναίκα.