Μεγάλωσα επί Ανδρεοκρατίας, όταν τα κρατικά μέσα ενημέρωσης μάς τάιζαν το ενδεχόμενο πολέμου με την Τουρκία ή πυρηνικού πολέμου που θα ξεκινούσαν οι ΗΠΑ. Στη φαντασία μου έφτιαχνα σενάρια καταστροφής και αφανισμού, επικά σενάρια, που θα με κυνηγούσανε για χρόνια.
Η γενιά μου είναι στα μέσα και στα έξω πια. Οι άνθρωποι της γενιάς μου είναι έτοιμοι να έρθουνε στα πράγματα: έχουνε οικογένεια κι αμάξι και, μέχρι πρόσφατα, πλήρωναν μια χαρά τις δόσεις του δανείου τους για το ωραίο διαμέρισμά τους. Οι λίγο μεγαλύτεροί μας, που είναι ήδη στα πράγματα, έχουνε χάσει τη μπάλα. Βλέπουν τη λαϊκή ιδεολογία να μετασχηματίζεται αργά από πατριωτικό ελληνορθόδοξο εθνικισμό (που μας έδωσε στιγμές δόξης όπως η Μακεδονική οπερέττα) σε κανονικό ξενοφοβικό φασισμό. Σε απάντηση, οι λόγιοι που προέρχονται από τις τάξεις της γράφουν αστειότητες, εκθέσεις ιδεών. Κυρίως αυτό, γράφουν. Οι λίγο μικρότεροί μας μουτζοκλαίνε ότι δεν τους αξίζουν τα ερείπια στα οποία μετατρέπεται σιγά σιγά η αστραφτερή Ελλάδα του 2004. Παιδιά, κάλμα, μην κάνετε έτσι: θα μπορούσατε να έχετε γεννηθεί μεταξύ 1901 και 1930, ή να έχετε ζήσει τα νιάτα σας επί Χούντας.
Η δική μας γενιά τι κάνει; Δραστηριοποιείται διαδικτυακά, όπως εγώ καλή ώρα, παρακολουθεί επικροτώντας Λαζόπουλο κττ. (το λαϊκό θέατρο που μας αξίζει, ηθικολογικό, γλυκερό, στερεοτυπικό). Προσπάθησε να διώξει τα λεφτά της στην Κύπρο (ώπα) και στην Ελβετία. Όσοι από τη γενιά μας δηλαδή δε χάνουν τη δουλειά τους κανονικά. Αυτό το καλοκαίρι έμαθα για τόσες απολύσεις που, συνηθισμένος από τη μίρλα της γενιάς μου και της προηγούμενης, νόμιζα στην αρχή ότι πρόκειται απλώς για κλάψα, ότι λ.χ. νόμιζαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι ότι απολύθηκαν, όπως κάποτε νόμιζαν ότι τα φέρνουνε βόλτα με το ζόρι (επειδή τους ζόριζε η δόση της μεζονέτας σε συνδυασμό με τα δάνεια δύο αμαξιών και τις διακοπές στη Βιέννη και στην Κοπεγχάγη, που είναι πάρα πολύ ωραία). Μετά με χαστούκισε η πραγματικότητα κι εμένα.
...
Γράφοντας το ποστ, διάβασα αυτό εδώ του Βυτίου. Επειδή τα λέει πολύ καλύτερα και πολύ πιο πηγαία απ' ό,τι θα μπορούσα να τα πω εγώ, αφήνω το δικό μου ποστ ημιτελές και σας παραπέμπω εκεί. Το αφήνω το δικό μου λοιπόν ημιτελές όχι μόνον ως μνημείο στην ευστοχία του Βυτίου αλλά και ως μνημείο της γενικότερης απελπισίας, της παγωμάρας.
Η γενιά μου είναι στα μέσα και στα έξω πια. Οι άνθρωποι της γενιάς μου είναι έτοιμοι να έρθουνε στα πράγματα: έχουνε οικογένεια κι αμάξι και, μέχρι πρόσφατα, πλήρωναν μια χαρά τις δόσεις του δανείου τους για το ωραίο διαμέρισμά τους. Οι λίγο μεγαλύτεροί μας, που είναι ήδη στα πράγματα, έχουνε χάσει τη μπάλα. Βλέπουν τη λαϊκή ιδεολογία να μετασχηματίζεται αργά από πατριωτικό ελληνορθόδοξο εθνικισμό (που μας έδωσε στιγμές δόξης όπως η Μακεδονική οπερέττα) σε κανονικό ξενοφοβικό φασισμό. Σε απάντηση, οι λόγιοι που προέρχονται από τις τάξεις της γράφουν αστειότητες, εκθέσεις ιδεών. Κυρίως αυτό, γράφουν. Οι λίγο μικρότεροί μας μουτζοκλαίνε ότι δεν τους αξίζουν τα ερείπια στα οποία μετατρέπεται σιγά σιγά η αστραφτερή Ελλάδα του 2004. Παιδιά, κάλμα, μην κάνετε έτσι: θα μπορούσατε να έχετε γεννηθεί μεταξύ 1901 και 1930, ή να έχετε ζήσει τα νιάτα σας επί Χούντας.
Η δική μας γενιά τι κάνει; Δραστηριοποιείται διαδικτυακά, όπως εγώ καλή ώρα, παρακολουθεί επικροτώντας Λαζόπουλο κττ. (το λαϊκό θέατρο που μας αξίζει, ηθικολογικό, γλυκερό, στερεοτυπικό). Προσπάθησε να διώξει τα λεφτά της στην Κύπρο (ώπα) και στην Ελβετία. Όσοι από τη γενιά μας δηλαδή δε χάνουν τη δουλειά τους κανονικά. Αυτό το καλοκαίρι έμαθα για τόσες απολύσεις που, συνηθισμένος από τη μίρλα της γενιάς μου και της προηγούμενης, νόμιζα στην αρχή ότι πρόκειται απλώς για κλάψα, ότι λ.χ. νόμιζαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι ότι απολύθηκαν, όπως κάποτε νόμιζαν ότι τα φέρνουνε βόλτα με το ζόρι (επειδή τους ζόριζε η δόση της μεζονέτας σε συνδυασμό με τα δάνεια δύο αμαξιών και τις διακοπές στη Βιέννη και στην Κοπεγχάγη, που είναι πάρα πολύ ωραία). Μετά με χαστούκισε η πραγματικότητα κι εμένα.
...
Γράφοντας το ποστ, διάβασα αυτό εδώ του Βυτίου. Επειδή τα λέει πολύ καλύτερα και πολύ πιο πηγαία απ' ό,τι θα μπορούσα να τα πω εγώ, αφήνω το δικό μου ποστ ημιτελές και σας παραπέμπω εκεί. Το αφήνω το δικό μου λοιπόν ημιτελές όχι μόνον ως μνημείο στην ευστοχία του Βυτίου αλλά και ως μνημείο της γενικότερης απελπισίας, της παγωμάρας.
Έτσι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ διαφορα της δικης σας γενιας, που εζησε τουλαχιστον τον ξεφτιλισμενο νεοπλουτισμο του 90, εχει αγορασει αμαξι και μαλλον σπιτι κι εχει οικογενεια, με την δικη μου γενια, που μουτζοκλαιει, ειναι οτι η δικη μου γενια δεν εχει ουτε δειγματοληπτικα γνωρισει μια ελαχιστη περιοδο ευημεριας σε αυτην την χωρα, δεν ειχε ποτε σταθερη δουλεια για να την χασει και οταν λεει "οικογενεια" κατα πασα πιθανοτητα εννοει τους γονεις, με τους οποιους συγκατοικει. Δεν υπαρχει καμια αστραφτερη Ελλαδα για να νοσταλγησουμε, στην πραγματικοτητα δεν υπαρχει καμια θετικη αναμνηση συνδυασμενη αποκλειστικα με την χωρα, περα απο αμμουδιες και γωνιες των πολεων οπου περασαμε καλα. Εχουμε περασει τοσον καιρο απελπισμενοι που το κυριαρχο συναισθημα δεν ειναι η παγωμαρα αλλα η σιχασια, το να εισαι νεος στην διαρκεια της Χουντας πρεπει να ηταν ενα διαρκες παρτυ σε συγκριση με σημερινη καταθλιψη. Τελος παντων, μαλλον ανουσιο το σχολιο, απλως το κειμενο σας εντεινει την απογοητευση, απο ολες τις ηλικιακες κατηγοριες, που εκμεταλλευθηκαν την χωρα και ειναι μερικως υπευθυνες για την σημερινοι κατασταση, επιλεγετε να σαρκασετε εντονοτερα αυτους που η ιστορια ξαφνικα αποφασισε να τους γαμησει την πιο παραγωγικη περιοδο της ζωης τους. Το προβλημα με την δικη μου γενια ειναι οτι εχει ηδη μεταναστευσει αλλιως θα επρεπε να κυκλοφορει διαρκως με σηκωμενο το μεσαιο δαχτυλο. Ειναι οντως μια απογοητευση ολα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατ' αρχήν, με το που αρχίζουμε να μιλάμε για γενιές, η αφαίρεση τρώει μια μεγάλη δαγκωνιά από την πραγματικότητα. Λ.χ., εγώ, που ανήκω στη γενιά μου, ξενιτεύτηκα όταν εσείς ("η γενιά σας") πηγαίνατε σχολείο. Άλλοι της γενιάς μου εξακολουθούν να ζούνε ζωή χαρισάμενη, κτλ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην πραγματικότητα δε σαρκάζω κανέναν. Απλώς το "δε μας αξίζει αυτή η χώρα" για ανθρώπους κάτω των 30 που πραγματικά δεν τους αξίζει αυτή η χώρα δε θα έπρεπε να σημαίνει "μεταναστεύω" ή "φυτοζωώ". Τι θα έπρεπε να σημαίνει; Δεκέμβρης του '08; Μακάρι να 'ξερα, δεν ξέρω: κι εμένα με έχει πιάσει παγωμάρα και απελπισία.