Απόψε θυμήθηκα το Περιβόλι του Σαββόπουλου και πώς πρωτοάκουσα τον δίσκο "Το περιβόλι του τρελλού".
Όταν λοιπόν ήμουν πρώτη ή δευτέρα Γυμνασίου (τω καιρώ εκείνω), τη γιορτή της 25ης Μαρτίου την έκανε ένας μαθηματικός που ήταν ωραίος τύπος και αριστερός (έμοιαζε μάλιστα φατσικώς με τον Τάλω). Αντί λοιπόν για τα γνωστά πατριωτικά τραγούδια και φω τσαμικα, πέφτει και η "Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη", από τη χορωδία του Γυμνασίου υπό τη διεύθυνση μιας θεούσας καθηγήτριας μουσικής (πλην όμως καταπληκτικού ανθρώπου και δασκάλας -- της χρωστάω εν πολλοίς τη Μουσική). Παθαίνω τρελή πλάκα, τρελή όμως, και μετά τη γιορτή πηγαίνω στον μαθηματικό και τον ρωτάω τι είναι αυτό, από ποιον δίσκο κτλ. Μου λέει και πάω και γράφω τον δίσκο σε κασέτα, τον οποίο ακόμα θεωρώ από τους καλύτερους ελληνικούς δίσκους όλων των εποχών.
Μετά κόλλησα με τον Νιόνιο για χρόνια.
Χμ, εμένα με έλκυε πάντοτε ιδιαίτερα «Το βρώμικο ψωμί», άγγελοι, εξάγγελοι και λέξεις και τέτοια. Ιδιάζουσα περίπτωση ο Σaββόπουλος της δεκαετίας του '70. Έπειτα άρχισε να μεταλλάσσεται ομοιόμορφα προς την ελληνική κοινωνία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε νιώθω. Μοιραζόμαστε ακριβώς την ίδια αίσθηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν και είμαι περισσότερο με το Βρώμικο ψωμί και το Φορτηγό.
Και τα Τραπεζάκια οπωσδήποτε.
Το βρώμικο ψωμί είναι, ενδεχομένως, ο καλύτερος δίκσος του Σαβ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕντωμεταξύ όμως (εννοώντας από τη συζήτηση στο προηγούμενο σχετικό ποστ) και πάνω σε μια σκούρα παραλία, μου είπαν το urban or artspeople legent ότι την είχε πέσει στη γυναίκα του συνθέτη όταν είχε πρωτοέρθει Αθήνα (χωρίς να υπάρχουν ντοκουμέντα ηχητικά). Ας επαναλάβω λοιπόν ότι συμφωνώ και για το Βρώμικο Ψωμί-τα είχαμε πει για το γύρισμα στο Δημοσθένους Λέξις- και ας τρέφω μια σχετική αδιαφορία για το πρόσωπο του. (Άσε που πιστεύω ότι όταν τον μπουζουριάσανε θα πρέπει να τα είδε όλα, συν ότι δεν είχε την πάστα ήρωα). Εν προκειμένω ας μη σκάψω άλλο στο Ντένι. :)
ΑπάντησηΔιαγραφή