Με αφορμή αυτό, μέσω Κουκουζέλη (τον οποίο ευχαριστώ).
Μεγάλωσα με Σαββόπουλο, τον θεωρούσα πελώριο ποιητή (και τον θεωρώ ακόμα τεράστιο). Μουσικά δε λέει πολλά, σχεδόν παπαριές, αλλά μεγαλώσαμε με αυτές τις παπαριές οπότε δεν τρέχει μία. Ίσως όχι σπουδαίος τραγουδοποιός αλλά σίγουρα εμβληματικός -- αν και η Μαύρη Θάλασσα, ο Αριστοφάνης που γύρισε από τα θυμαράκια, ολόκληρο το Φορτηγό, ολόκληρο το Βρώμικο Ψωμί και ολόκληρο το Περιβόλι του Τρελλού είναι συγκλονιστικά έργα, και στιχουργικά αλλά και μουσικά (μέσα στα μιζεριάρικα συμφραζόμενά τους).
Πλην όμως, από τα Τραπεζάκια Έξω και μετά, στ' αρχίδια μας τα δύο (και με το μπαρδόν, δηλαδή). Από το 1981 και μετά παριστάνει τον διδάσκαλο του γένους, απλώς βγάζει το υπερφίαλο εγώ του και τη μαλακισμένη ιδεολογία του προς τα έξω και τίποτε άλλο. Τίποτε όμως. Οι πανηγυριώτικες ενορχηστρώσεις του είναι άνοστες και επιτηδευμένες ταυτόχρονα, κι αυτές θέμα ιδεολογίας. Τα σκηνικά καμώματά του φρικτές τζουτζεδιές. Με το Ζήτω το ελληνικό τραγούδι κατέστησε τον εαυτό του σύμβολο ξεπεσμού και γελοιότητας. Όπως είπε και η σοφή συμβία: πρέπει να ξέρεις πότε θα αποσυρθείς. Ο Νιόνιος έπρεπε να είχε αφοσιωθεί εξολοκλήρου στα ιδιωτικά αμέσως μετά τα Τραπεζάκια.
Τα λέω αυτά γιατί θέλω να ξεκαθαρίσω ότι δεν καταλαβαίνω τι πρόδωσε ο Σαββόπουλος. Ξεκίνησε αγνός κνίτης (λάτρευε τον κόκκινο ήλιο αρχηγό που θα γαμούσε τ' αφεντικό) και κατέληξε αγνός νεορθόδοξος (λάτρευε τους Σέρβους που γαμούσαν ό,τι δεν έσφαζαν στη Βοσνία), συνεπέστατος, αφού παρέμεινε εγκλωβισμένος σε αυτιστικά κοσμοείδωλα, και δη σε κοσμοείδωλα που εν Ελλάδι ελάχιστα διαφέρουν μεταξύ τους.
Θυμάμαι τη φασαρία για το Κούρεμα λες και ηταν χτες. Τότε ήμουν φανατικός γκρούπι του Νιόνιου, τσακωνόμουνα με τον πατέρα μου που τον θεωρούσε μαλάκα καραγκιόζη. Ούτε τότε, ούτε τώρα, ούτε ενδιάμεσα θα έλεγα ότι πρόδωσε τίποτα. Τι πρόδωσε; το ΚΚΕ; Το ΚΚΕ που έχει προδώσει τους πάντες και τον εαυτό του μια ντουζίνα φορές; Άλλωστε, όπως το ίνδαλμά του, ο Ντύλαν, κατά βάθος ο Σαββόπουλος σε ένα πιστεύει: στον ωραίο του εαυτό, τον οποίο δεν πρόδωσε ποτέ.
Μετριάζοντας το παραπάνω, και κλείνοντας: από τα πιο όμορφα πράματα που έχει κάνει ο Νιόνιος είναι και το εξής: στο χιλιοπαιγμένο αλλά πολύτιμο ντοκυμαντέρ της ΕΡΤ για τον Μάνο Λοΐζο ο Σαββόπουλος λέει ότι όταν υποδέχτηκε κλαίγοντας (κι ευτυχώς υπάρχει το οπτικοακουστικό πειστήριο, αφου είναι και ντυλανικά μυθομανής) το λείψανο του Λοΐζου από τη Μόσχα στο αεροδρόμιο, τότε πίστεψε στην Ανάσταση των νεκρών, γιατί δεν ήθελε να παραδεχτεί την εναλλακτική (και αβάσταχτα και συντριπτικά πιθανότερη) εκδοχή: ότι ο Μάνος χάθηκε για πάντα. Επειδή αυτό μίλησε κατευθείαν στην καρδιά μου, τον Νιόνιο -- αν και είναι αρχιμαλάκας -- τον αγαπώ.
Ωραία σκηνή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω την εντύπωση ότι η όλη κουβέντα περί Σαββόπουλου λέει περισσότερα για το -περιστασιακό ή μόνιμο- κοινό του, παρά για τον ίδιο. Αν δεν βαριέσαι τα πολλά σχόλια, δες ας πούμε την κουβέντα εδώ, έχει νομίζω ενδιαφέρον (όχι για να βλογήσω τα γένια μου).
Α, κάτι άλλο: έγραφε κάποτε ο Φώτης Τερζάκης (και θα συμφωνούσα) ότι στην πρώτη περίοδο ο Σ. απέκλινε διαρκώς από την κυρίαρχη αριστερά της ΕΔΑ/ΚΚΕ, και ως παράδειγμα είχε ακριβώς τον ήλιο αρχηγό (του Πρεβέρ) και τον Φο Μι Τσιν, που διεκδικούσε όχι κάποια ταξική δικαιοσύνη ή εθνική ανεξαρτησία, αλλά τον ελεύθερο ερωτικό χρόνο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, το είχα δει το ποστ κι είχα αναρωτηθεί πώς γίνεται να ασχολείται ακόμα κόσμος με τον Σαββόπουλο. Αλλά τελικά, να, πολλοί ασχολούμαστε, έστω και με ελαφρώς ψυχαναλυτικούς όρους... :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήάψογος, αυτό είναι ποστ, όχι μαλακίες!
ΑπάντησηΔιαγραφήγια μέναν ο οριστικός ξεπεσμός του ήταν το 1996 όταν τον έφερεν το Δράσις Κες να τραγουδήσει στην Κύπρο μέσα σε ένα ευρύτερο εθνικιστικό παραλήρημα. ήμουν 17 χρονών.
ΑπάντησηΔιαγραφήεπήα στην συναυλία (όπου το πλήθος ανέμιζε γαλανόλευκες) προετοιμασμένος. με το που τέλειωσεν εμπήκα στη σειρά για αυτόγραφο τζιαι όταν τον είδα, έδωσα του μια σακούλα πλαστική που είχα χρωματίσει γαλανόλευκη.
-σημαιάκι; λαλεί μου.
-από νάυλον, απάντησα του τζιαι εγύρισα του πλάτη.
Συμφωνώ και επαυξάνω σ'όσα λες για τον Ντύλαν, και την δική μας περίπτωση τον Νιόνιο. Επίτρεψέ μου όμως μια σκέψη επί τη ευκαιρία του συνδέσμου στην ανάρτησή σου για το Ζεϊμπέκικο: το τραγούδι δεν είναι κατά την πάντα ταπεινή μου γνώμη ερωτικό. Είναι προσευχή στην Ιπτάμενη Παρθένα, μορφή από χώμα και ουρανό, εμπνευσμένη με αφορμή τον φίλο που έγινε ξωτικό και πίσω τρέχανε σκυλιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζα ότι για 'Ελληνες της γενιάς μας ήταν απόλυτα κατανοητός ο συμβολισμός που όντως κρύβεται στην δεύτερη φωνή, και κολοβώνεται το τραγούδι όταν την σβήνεις. Γι'αυτό προτιμώ την πρώτη και ολόδική του εκτέλεση.
Για το τραγούδι αυτό και μόνο συγχωρώ τα επίλοιπα στον Σαββόπουλο. Ως άλλος Walt Whitman αναφωνώ "We were together. I have forgotten the rest" και συνεχίζω με τον Θανάση - τον κομμουνιστή, μην ξεχνιόμαστε - και τον δικό του θρησκευτικό συμβολισμό.
Δεν μπορώ όμως να πω κάτι ανάλογο για τον Ντύλαν. Τι λέρα Θεέ μου. Μέχρι και τα riffs από το All I want is you έκλεψε για το Μost of the time. Ανύπαρκτος από πριν γεννηθώ και μετά.
"τον Νιόνιο -- αν και είναι αρχιμαλάκας -- τον αγαπώ."
ΑπάντησηΔιαγραφή(Κάνε ψέμματα οτι το έγραψα εγώ αυτό, σε παρακαλώ. Ναι?)
;-)
Δεν νομίζω πως μέμφεται κανείς τον Σαββόπουλο γιατί πρόδωσε κάτι. Εγώ προσωπικά δεν μπορώ να δεχθώ μια εξουσιολάγνα μετριότητα να πλασάρεται ως εθνικό κεφάλαιο.
ΑπάντησηΔιαγραφή@Γιώργο Κατσαμάκη: ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Συμφωνώ μαζί σας ότι πάρα πολλές φορές το έργο ενός καλλιτέχνη υπερβαίνει ή και ακυρώνει τις αντιλήψεις, τις προκαταλήψεις, τις εμμονές και τις ιδεοληψίες του -- ακόμα κι όταν τροφοδοτείται από αυτές.
ΑπάντησηΔιαγραφή@gasireu: Ναι, ρε μαλάκα μου, έτσι. ;-)
@gregoris: Πήγα το 2002 στη συναυλία του στην Πλατεία Ελευθερίας. Είχε και τον Αλκίνοο Ιωαννίδη μαζί του (ποστάκι γι' αυτόν άλλη φορά). Φορούσε ένα καλογερίστικο σκουφάκι κι είχε μούτρα μπαϊλντισμένου δεσπότη. Σε κάποια φάση λέει στον Ιωαννίδη να αφηγηθεί τον Σταύρο και κυρ-Σταύρο κι αφέντη τσουτσουλομύτη στα κυπριακά στο κοινό. Στη μέση του παραμυθιού τον κόβει, "να μη μας περάσουν για νεοκύπριους" λέει, και μετά απευθυνεται με το γνωστό διδακτικό υφάκι του στο κοινό και, έχοντάς την δει πατροΚοσμάς, τους παροτρύνει να μιλάν ελληνικά. Ο ηλίθιος.
@AEon: Για το Ζεϊμπέκικο ακριβώς όπως τα λέτε. Για τα υπόλοιπα, ξέρω ότι έχετε προηγούμενα με τον Zimmerman, οπότε... :-)
@magica: Αμέ!
@varometro: "μετριότητα", μάλιστα. Σε σχέση με ποιον; Τον Χάυντν; Τους Λέννον-Μακάρτνεϋ; Δε μίλησα τυχαία για τα "μιζεριάρικα συμφραζόμενα" της ελληνικής δημιουργίας κτλ. Χωρίς πλάκα, πού θα ήμασταν τώρα χωρίς Σαββόπουλο;
Όσο για το 'εξουσιολάγνος', ναι, φανερά. Αλλά αυτό ακυρώνει το (όποιο) έργο του; Δεν μπορούμε διαρκώς να αντιμετωπίζουμε ανθρώπους στη δημόσια σφαίρα λες και είναι συγγενείς μας που τους κρίνουμε με γνώμονα ότι, ας πούμε, μας εκθέτουν (αυτό το κάνει και η εγγλέζικη εργατική τάξη).
Εγώ τον Σαββόπουλο δεν τον έχω συναντήσει ποτέ και δε θα ήθελα να τον συναντήσω ποτέ. Όπως και τον Θεοδωράκη. Ή τον δύστροπο, παραπαίοντα και ανοικονόμητο Χατζιδάκι -- που λ.χ. παραπονιόταν στα έιτιζ ότι η Αθήνα είχε γεμίσει "Άραβες δολοφόνους" (εννοούσε λιβανέζους πρόσφυγες προφανώς). Παρεμπιπτόντως, και οι τρεις τους "μετριότητες". Είμαι όμως ευτυχής που συνάντησα κάποια από τα τραγούδια τους.
Η κλίμακα της καλλιτεχνικής αξίας είναι απόλυτη και όχι σχετική και όλοι οι καλλιτέχνες με τους ίδιους όρους κρίνονται παρά τις διαφορετικές εποχές και συνθήκες. Βεβαίως και μπορείς να συγκρίνεις έναν ζωγράφο του σήμερα με έναν της Αναγέννησης. Σαφώς και μπορείς αν θες να συγκρίνεις τον Σαββόπουλο με τον Λέννον για παράδειγμα, αν και νομίζω πως κάτι τέτοιο δεν συμφέρει τον Νιόνιο. Το θέμα είναι πως υπάρχουν πολλοί Έλληνες δημιουργοί "πάνω" από τον Νιόνιο, που μπορεί να είναι/ήταν μεγαλύτερα κωλόπαιδα από αυτόν αναμφίβολα, αλλά όμως συνομίλησαν περισσότερες φορές με την μεγάλη έμπνευση. Ο Σαββόπουλος ήθελε σώνει και καλά να κάνει καριέρα, να γίνει γνωστός και πλούσιος και όλος αυτός ο ψυχαναγκασμός, αυτό το... "με το ζόρι" περνάει δυστυχώς και στα τραγούδια του, που συν τοις άλλοις βρίθουν "δανείων" (ας μην τα πω αλλιώς) πέραν του φυσιολογικού. Το ροκ στην Ελλάδα δεν το "έφερε" ο Σαββόπουλος παρότι μερικοί επιμελώς χτίζουν αυτόν τον αστικό μύθο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε γενικές γραμμές δεν έχετε άδικο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είμαι σχετικιστής, τουναντίον μάλιστα, αλλά δεν καταλαβαίνω την έννοια της (απόλυτης) "κλίμακας της καλλιτεχνικής αξίας". Επίσης δεν ξέρω ποια είναι τα φυσιολογικά επίπεδα δανεισμού στο τραγούδι, αλλά αμφιβάλλω ότι υπάρχουν (λ.χ. οι συμπαθέστατοι και με ξεχωριστό ήχο Byrds έκαναν καριέρα ξαναπαίζοντας, ούτε καν "διασκευάζοντας", Ντύλαν).
Τώρα, όσοι λεν ότι ο Σαββόπουλος έφερε το ροκ στην Ελλάδα, μάλλον κάπου κάνουν λάθος. Εγώ δεν τους ξέρω. Αν με ρωτούσατε (όχι ότι σκαμπάζω), το ροκ δεν ήρθε στην Ελλάδα παρά με την Κωχ και τον Σιδηρόπουλο (κι έφυγε μαζί του, ίσως).
Προσωπικά μου είναι αδιάφορο ποιος έφερε το ροκ στην Ελλάδα, ξέρω όμως ότι ελληνικό ροκ, απ' όσο μπορώ να φανταστώ, έκανε μόνο ο Σαββόπουλος. Τέλος πάντων. Είναι παράξενο πόσο εύκολα μπορεί να ανάψει μια κουβέντα με αυτό το θέμα, σχεδόν όσο με μια ανάρτηση περί κρίσης... Για να πω μια και καλή τη δική μου γνώμη, παρόμοια με του οικοδεσπότη εδώ, νομίζω, αντιγράφω τον εαυτό μου ως εξής:
ΑπάντησηΔιαγραφή[Μ]πορούμε να φανταστούμε την ελληνική μουσική -ή μάλλον, και σημαντικότερο, τον εαυτό μας, χωρίς τα τραγούδια του Σαββόπουλου; Οποιαδήποτε και αν είναι η απάντηση, η συζήτηση ίσως περιττεύει. Εγώ πάντως δεν μπορώ. Τώρα που το γράφω αυτό, σκέφτομαι ότι ωστόσο μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου -όχι όμως και την ελληνική μουσική- χωρίς το Χατζιδάκι, που παρόλα αυτά τον εκτιμώ περισσότερο τόσο ως άνθρωπο όσο και ως μουσικό.
Οπότε, καθένας και οι εικόνες του, δεν ξέρω τι νόημα έχει η συζήτηση παραπέρα.
Βαρόμετρο, όχι, με τίποτα δνε μπορείς να συγκρίνεις ένα ζωγράφο του σημερα με κάποιον της Αναγέννησης, γιατί ο κάθε καλλιτέχνης επηρρεάζεται και διαμορφώνεται (αλλά και διαμορφώνει) από την εποχή στην οποία ζει. Άμα ήταν έτσι (κι ευτυχώς δεν είναι) δε θα έπρεπε να είχε υπάρξει γλυπτική μετά τον Πραξιτέλη ούτε ζωγραφική μετά το Λεονάρντο, ούτε μουσική μετά το Μπαχ -γιατί όσοι καταπιάστηκαν με αυτές τις τέχνες, θα είχαν νιώσει πολύ μικροί και θα τα είχαν παρατήσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμως ο κόσμος προχωράει, η γη γυρίζει και ο πολιτισμός εξελίσσεται. Και οι συγκρίσεις δεν εξυπηρετούν απολύτως τίποτα. Αμα απολαμβάνεις ένα έργο τέχνης, δε σε νοιάζει να το συγκρίνεις, σου φτάνει που περνάς καλά με αυτό. Αν πάλι δεν το απολαμβάνεις, άσ'το στην ησυχία του, μην ασχολείσαι. Αν δεν ασχοληθεί κανείς, αυτό θα πεθάνει. Αν βρεθούν άλλοι να ασχοληθούν, θα παρει τη θέση του στην ιστορία.
Ο λόγος που δεν μπορείς να συγκρίνεις το Σαββόπουλο ειδικά με το Λέννον είναι πως γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε άλλους τόπους, με εντελώς διαφορετικές προσλαμβάνουσες. Επίσης, ο ένας γράφει στα αγγλικά και ο άλλος στα ελληνικά. Επίσης, ο ένας πρόλαβε και δολοφονήθηκε, άρα δεν είχε το χρόνο να εκφυλιστεί (όπως πχ ο -εξαιρετικός μουσικός- άσπονδος φίλος και συνεργάτης του Πωλ).
Τώρα, όσο για το θέμα του ποστ, μπράβο Σράοσα, είναι πάρα πολύ καλό. Προσωπικά ταυτίζομαι απόλυτα. Από την άλλη είναι τρομακτικό το δίλημμα περί άσκησης κριτικής στο πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, γιατί:
ο Σαββόπουλος και ο Θεοδωράκης δεν ήταν απλά μουσικοί. Ήταν και κοινωνικά πρόσωπα, έγιναν πολιτικά πρόσωπα. Κατ'επιλογήν τους και εμπνέοντας πολύ κόσμο. Ειδικά η περίπτωση του "αξύριστου με τη πιτζάμα απ'τη Μεταπολίτευση" Θεοδωράκη είναι από κείνες που χτυπάνε πολύ. Δλδ ντάξει, Υπουργός του αποστάτη Μητσοτάκη έγινε, μην τρελαθούμε κιόλας!
Οι άνθρωποι δεν είναι μονοδιάστατες προσωπικότητες. Εγώ δεν είμαι απλά υπάλληλος. Είμαι και διάφορα άλλα πράγματα. Έτσι και ο Σαββόπουλος δεν είναι μόνο μουσικός. Είναι και πολλά άλλα πράγματα. Πάνω από όλα είναι πολίτης (όπως και εσύ ή εγώ) -επί πλέον είναι και δημόσιο πρόσωπο. Ο λόγος του επηρρεάζει και διαμορφώνει απόψεις. Άρα δεν είναι άμοιρος ευθυνών, ούτε έχει δικαίωμα σε συγχωροχάρτια.
Από κει και πέρα, η μουσική και τα τραγούδια του παραμένουν σπουδαία (ή όχι κατ'άλλους), γιατί ένα έργο τέχνης, από ένα σημείο και μετά δεν ανήκει στο δημιουργό του, αποκτά αυτόνομη πορεία και, όταν είναι σπουδαίο, ξεπερνά το δημιουργό.
YΓ. Δύτη, έ, όχι, ελληνικό ροκ εκαναν και οι Τρύπες και διάφοροι άλλοι... :)
«"μετριότητα", μάλιστα. Σε σχέση με ποιον; Τον Χάυντν; Τους Λέννον-Μακάρτνεϋ; Δε μίλησα τυχαία για τα "μιζεριάρικα συμφραζόμενα" της ελληνικής δημιουργίας κτλ».
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι.
Τρύπες ολέ.
ΑπάντησηΔιαγραφήαφού από καιρό ζητούσα αφορμή να πω κι εγώ εδωμέσα τη σοφία μου (και μια που λόγω νεότερου ποστ μού αποκαλύφτηκε, προσωπικά, και το αρχαιότερο) sraosha,
ΑπάντησηΔιαγραφήας αναφερθώ σε κάτι (ας πούμε) πολιτικό:
(γιατί στα μουσικά δεν διαφωνούμε, αν και διατηρώ *πολλές* επιφυλάξεις για τά υπερβολικά εύσημα - ιδίως ως προς τη σχέση τού σ. με τη ροκ (ήδη ελέχθη υφ' υμών το - πολύ σωστό κτγμ - "το ροκ δεν ήρθε στην Ελλάδα παρά με την Κωχ και τον Σιδηρόπουλο..."):
όμως σ' αυτό εδώ:
"Ξεκίνησε αγνός κνίτης (λάτρευε τον κόκκινο ήλιο αρχηγό που θα γαμούσε τ' αφεντικό) και κατέληξε αγνός νεορθόδοξος..."
:είναι λάθος νομίζω ο συσχετισμός, έστω και σε τυπικό επίπεδο, γιατί καμία σχέση με κνε δεν μπορούσε να έχει ο σαββόπουλος - δεν υπήρχε "κνε" ούτε κατά διάνοιαν όταν ο σ. έκανε το κατεξοχήν και νεανικό έργο του - όπως δεν υπήρχε ούτε "ρήγας" άλλωστε - οι μόνες ιδεολογικές αναφορές τις οποίες θα μπορούσαμε να τού καταλογίσουμε είναι αυτές τής προδικτατορικής "εδα" (με τον παράνομο μηχανισμό τού, ακόμα τότε ενιαίου "κκε", πριν το 68 και τη διάσπαση μέσα), και ίσως περισσότερο επιρροές από τους παλιούς εκείνους λαμπράκηδες...
αλλά και σε ουσιαστικό επίπεδο πάλι μάλλον περισσότερο με "ρηγάδες" νομίζω ιδεολογικά θα μπορούσαμε να τον συσχετίσουμε (αν θέλαμε, σώνει και καλά δλδ) καθώς η πλειοψηφία μάλιστα τών μετέπειτα νεοορθόδοξων από το παλιό κκε εσωτερικού (νομίζω) προήλθε, αν και ο "πατριάρχης" τους (που πέθανε όμως νωρίς) ήταν τού σταλινικού κκε...
τα "ήλιε αρχηγέ", "μιλούσε αυτός που οδηγούσε", κτλ, νομίζω ήταν μέσα στο γενικότερο "αριστερό" κλίμα, τη νοοτροπία και το λεξιλόγιο τής εποχής - και όσο για το βιετνάμ τον χο τσι μινχ και τον ντύλαν - αυτά οφείλονταν (πάλι νομίζω) στις επιρροές τού σαβ. από το γενικότερο κλίμα "αμφισβήτησης" - υπήρχε και ο σχετικός όρος τότε... -
όμως ως όρος δεν υπήρχε βέβαια η κατασυρροήν αντιγραφή στίχων, ούτε από αναγνωστάκη ούτε από ντύλαν, αλλά η μέθοδος δεν ήταν εντελώς άγνωστη στους "τραγουδοποιούς μας" (και το πολύ αποθαρρυντικό είναι ότι, τόσο αυτός όσο και ο χατζιδάκης, δεν "αναγνώριζαν" τις αντιγραφές τους παρά μόνο αν ζορίζονταν, και συνήθως πολύ αργά...)
προσωπικά αγαπούσα το "φορτηγό" πολύ όταν ήμουν μικρή - μάλιστα θυμάμαι ότι όταν είχα πάει να το αγοράσω (ζητώντας τόν "δίσκο τού σαββόπουλου") κάποιος (πολύ έξυπνος) πωλητής δίσκων μού πάσαρε αρχικά τον δίσκο τού πάνου σαββόπουλου (ο οποίος είχε ένα πολύ καλύτερο εξώφυλλο θυμάμαι, μια μαυρόασπρη φωτογραφία ωραίας παρέας παιδιών) και τον αλλόκοτο (για τότε βέβαια) τίτλο "μικρό πολυτεχνείο" (πάλι αν θυμάμαι καλά), τον οποίο φυσικά απέρριψα ασυζητητί (ήταν και το χαρτζιλίκι που δεν έφτανε για *δύο* δίσκους)
και έτσι έχασα την ευκαιρία να έχω ένα σπανιότατο σήμερα βινύλιο...
σας χαιρετώ, και συγνώμη για το σεντόνι