Εξαιρετικό είναι! Λυσσάω όμως γιατί πουθενά δεν μπόρεσα να βρω ποιος έκανε τις εικόνες. Τέτοια περιφρόνηση στον καλλιτέχνη;
Λέει ο Harvey: “It’s not hard to [write a plausible non-conformist story] particularly if you are coming from a marxist perspective”. Διακρίνω έναν αέρα ματαιοδοξίας ή λάθος κάνω; Υπερτιμά νομίζω την Μαρξιστική του καταγωγή. Ή μάλλον υποτιμά τους “αντιπάλους” του. Χαρακτηριστικό αυτό, ιδιαίτερα των αγγλοσαξόνων καθηγητών (και όχι μόνο).
15 χρόνια πριν την έκδοση του πρώτου τόμου του Das Kapital [1867], ο Μαρξ έγραφε τα εξής στον Αμερικανό δημοσιογράφο Joseph Weydemeyer:
“Now, as for myself, I do not claim to have discovered either the existence of classes in modern society or the struggle between them. Long before me, bourgeois historians had described the historical development of this struggle between the classes, as had bourgeois economists their economic anatomy. My own contribution was (1) to show that the existence of classes is merely bound up with certain historical phases in the development of production; (2) that the class struggle necessarily leads to the dictatorship of the proletariat; [and] (3) that this dictatorship, itself, constitutes no more than a transition to the abolition of all classes and to a classless society.” [τα μπολντ δικά μου προφανώς - πηγή]
Πιθανόν o Μαρξ να άλλαξε γνώμη τα 15 χρόνια που ακολούθησαν. Δεν ξέρω. Μέχρι το 1852 τουλάχιστον, δεν χρειαζόταν οι Μαρξιστές [μεταξύ των οποίων ο Μαρξ δεν συγκατάλεγε τον εαυτό του] για να κάνουν πρωτότυπες αναλύσεις και να μαθαίνουν στους bourgeois [και το ευρύ κοινό] τι ακριβώς συμβαίνει με την οικονομία και τι θα πει συμφέρον και financial markets. Νομίζω ότι και σήμερα ο αντικομφορμισμός [και ο κομφορμισμός ασφαλώς] δεν κάνει διακρίσεις ιδεολογικών στρατοπέδων.
Κι εμένα μου έκανε εντύπωση η έλλειψη αναφοράς στο όνομα του σκιτσογράφου. Ίσως το όνομά του να βρίσκεται κάπου θαμμένο, έψαξα λίγο αλλά δε βρήκα τίποτα.
Για τα υπόλοιπα δε γνωρίζω. Προσωπικά δεν είμαι μαρξιστής αλλά δεν καμώνομαι ότι έχω διαβάσει Μαρξ. Κρίνοντας πάντως (και) από τα σημεία 2 και 3 (με τον χαριτωμένο ιστορικό ντετερμινισμό τους), ε, εντάξει.
Ενδεχομένως να μας φωτίσει εντελεχώς ο Αντώνης / Radical Desire.
Μοιάζει να είναι ομάδα, που συστηματικά δεν παραθέτει τα ονόματά της. Δείτε εδώ (έχει κι άλλα βιντεάκια του ίδιου/των ίδιων): http://cognitivemedia.co.uk/index.php
Βιάστηκα ίσως λίγο (ως προς τη λύσσα). Ψάχνοντας το σάιτ της εταιρείας διαπίστωσα ότι ακόμα και στο μπλογκ τους/του δεν βρίσκεις όνομα. Προφανώς πρόκειται για επιχειρηματική απόφαση, προσωπικού χαρακτήρα στην περίπτωσή μας. Θέλουν (ή θέλει) ο πελάτης να ζητάει την εταιρεία κι όχι τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη. Μπορεί αύριο-μεθαύριο ο καλλιτέχνης να θέλει να ασχοληθεί με ποιο προσωπικά πρότζεκτ, χωρίς όμως να δημιουργήσει προβλήματα στην εταιρεία του.
Εξαιρετικό είναι! Λυσσάω όμως γιατί πουθενά δεν μπόρεσα να βρω ποιος έκανε τις εικόνες. Τέτοια περιφρόνηση στον καλλιτέχνη;
ΑπάντησηΔιαγραφήΛέει ο Harvey: “It’s not hard to [write a plausible non-conformist story] particularly if you are coming from a marxist perspective”. Διακρίνω έναν αέρα ματαιοδοξίας ή λάθος κάνω; Υπερτιμά νομίζω την Μαρξιστική του καταγωγή. Ή μάλλον υποτιμά τους “αντιπάλους” του. Χαρακτηριστικό αυτό, ιδιαίτερα των αγγλοσαξόνων καθηγητών (και όχι μόνο).
15 χρόνια πριν την έκδοση του πρώτου τόμου του Das Kapital [1867], ο Μαρξ έγραφε τα εξής στον Αμερικανό δημοσιογράφο Joseph Weydemeyer:
“Now, as for myself, I do not claim to have discovered either the existence of classes in modern society or the struggle between them. Long before me, bourgeois historians had described the historical development of this struggle between the classes, as had bourgeois economists their economic anatomy. My own contribution was (1) to show that the existence of classes is merely bound up with certain historical phases in the development of production; (2) that the class struggle necessarily leads to the dictatorship of the proletariat; [and] (3) that this dictatorship, itself, constitutes no more than a transition to the abolition of all classes and to a classless society.” [τα μπολντ δικά μου προφανώς - πηγή]
Πιθανόν o Μαρξ να άλλαξε γνώμη τα 15 χρόνια που ακολούθησαν. Δεν ξέρω. Μέχρι το 1852 τουλάχιστον, δεν χρειαζόταν οι Μαρξιστές [μεταξύ των οποίων ο Μαρξ δεν συγκατάλεγε τον εαυτό του] για να κάνουν πρωτότυπες αναλύσεις και να μαθαίνουν στους bourgeois [και το ευρύ κοινό] τι ακριβώς συμβαίνει με την οικονομία και τι θα πει συμφέρον και financial markets. Νομίζω ότι και σήμερα ο αντικομφορμισμός [και ο κομφορμισμός ασφαλώς] δεν κάνει διακρίσεις ιδεολογικών στρατοπέδων.
Κι εμένα μου έκανε εντύπωση η έλλειψη αναφοράς στο όνομα του σκιτσογράφου. Ίσως το όνομά του να βρίσκεται κάπου θαμμένο, έψαξα λίγο αλλά δε βρήκα τίποτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τα υπόλοιπα δε γνωρίζω. Προσωπικά δεν είμαι μαρξιστής αλλά δεν καμώνομαι ότι έχω διαβάσει Μαρξ. Κρίνοντας πάντως (και) από τα σημεία 2 και 3 (με τον χαριτωμένο ιστορικό ντετερμινισμό τους), ε, εντάξει.
Ενδεχομένως να μας φωτίσει εντελεχώς ο Αντώνης / Radical Desire.
Μοιάζει να είναι ομάδα, που συστηματικά δεν παραθέτει τα ονόματά της. Δείτε εδώ (έχει κι άλλα βιντεάκια του ίδιου/των ίδιων):
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://cognitivemedia.co.uk/index.php
Βιάστηκα ίσως λίγο (ως προς τη λύσσα). Ψάχνοντας το σάιτ της εταιρείας διαπίστωσα ότι ακόμα και στο μπλογκ τους/του δεν βρίσκεις όνομα. Προφανώς πρόκειται για επιχειρηματική απόφαση, προσωπικού χαρακτήρα στην περίπτωσή μας. Θέλουν (ή θέλει) ο πελάτης να ζητάει την εταιρεία κι όχι τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη. Μπορεί αύριο-μεθαύριο ο καλλιτέχνης να θέλει να ασχοληθεί με ποιο προσωπικά πρότζεκτ, χωρίς όμως να δημιουργήσει προβλήματα στην εταιρεία του.
ΑπάντησηΔιαγραφήτα ποιο προσωπικά πρότζεκτ τελείωσαν και μείναμε με τα πιο προσωπικά.
ΑπάντησηΔιαγραφή