Μου έλεγε ένας γνωστός τις προάλλες ότι ο στρατός της Τουρκικής Δημοκρατίας είναι ανίκητος, αντίθετα με τον Οθωμανικό στρατό που και ήττες γνώρισε και του έπαιρναν με συνθήκη ό,τι κέρδιζε στη μάχη (όπως μινυρίζει ο ο "Τούρκος", Βόσνιος ίσως, αγάς στο Γεφύρι του Δρίνου του Άντριτς). Χαμογέλασα προσποιούμενος ενδιαφέρον. Εξού και ότι η τελευταία φορά που ο ελληνικός στρατός κατέβαλε τον Τούρκο (ξέρετε, αυτή την αναλλοίωτη μεταφυσική κατηγορία) ήτανε το 1913. Η αμέσως προηγούμενη ήτανε το 1820κάτι. Μάλιστα.
Εγώ εκείνη την ώρα σκεφτόμουν εναλλάξ (όχι ταυτόχρονα -- δεν είμαι ο Βοναπάρτης) δύο πράγματα: πόσο πολύπλοκο πράγμα είναι τελικά το σεξ, και πόσο φρικτά μπανάλ και άσκοπο είναι να σκέφτεσαι την πολυπλοκότητά του· αυτό ήτανε το πρώτο. Το δεύτερο ήτανε κάτι διαφορετικό: είναι αλγεινό να θεωρείς την αθλιότητα του κόσμου δεδομένη, ότι -- ξέρω γω -- έτσι είναι ο κόσμος και δεν αλλάζει και τα καθέκαστα· παράλληλα είναι και θλιβερή σπατάλη να ζεις στην κοσμάρα της κουκουρούκου και να σκιαμαχείς, π.χ. να ζεις αγκαλιά με τον Μπαντιού και τη ρητορική του 1972 ενώ α) η ελληνική αριστερά έχει αποτύχει ιδεολογικά και ίσως και ηθικά β) ο κόσμος καίγεται. Άσε που εδώ οι Παλαιστίνιοι έπαψαν προ καιρού να ανατινάζουν αεροπλάνα, ευτυχώς δηλαδή γιατί είμαι θαμώνας.
Γενικά δεν μπορώ να συνεννοηθώ εύκολα με τον κόσμο γύρω μου. Αυτά συζητάει ο κόσμος τρώγοντας έξω; Στοιχεία στρατιωτικής ιστορίας; Ποιος κερδάει στα πεδία των μαχών; Τι να πούνε κι οι καημένοι Γάλλοι; Άσε που θυμήθηκα τα χρόνια μου στην Αγγλία και τις απέθαντες μπαγιάτικες θριαμβολογίες τους για τον Β' Παγκόσμιο ('Two World Wars and one World Cup, doodah doodah' στον σκοπό του Camptοwn Races), τα τρία ντοκυμαντέρ εβδομαδιαίως για τον κουρέα του Χίτλερ, τους Φραγματόχαλους (Dambusters), την Κατοχή των Αγγλονορμανδικών Νησιών και -- σε στιγμές νήψης -- αν μπορούσανε να κάψουνε λιγότερο κοσμάκη ζωντανό στη Δρέσδη (απάντηση: όχι. Καλά να πάθουν οι καριόληδες).
Τρώω το φρούτο μου και πάω και κάθομαι στα ίντερνετς, όπου διαβάζω ακατανόητα πολιτικά κείμενα με αντικείμενο που δεν μπορώ ακριβώς να προσδιορίσω. Είμαι κάτω των 50 (άρα μάλλον δεν παίζει άνοια, Αλτσχάιμερ κτλ ακόμα), έχω βγάλει το σχολείο και το πανεπιστήμιο (νταξ, το ελληνικό, αλλά διάβαζα και μόνος μου), ωστόσο δεν καταλαβαίνω. Δεν καταλαβαίνω.
Συνεπώς δεν ξέρω τι να ψηφίσω στις επόμενες βουλευτικές. Ο Κουβέλης ζούσε στη γειτονιά των γονιών μου, καλός άνθρωπος, αλλά γιατί να μην ψηφίσω ΠΑΣΟΚ κατευθείαν; Επειδή πίνει ο Ψαριανός ουισκάκια; κι εγώ πίνω. Ο δε ΣΥ.ΡΙΖ.Α. κινείται πλέον στη σφαίρα του Iain Banks: κάτι μεγαλόπνοο και βαθιά προωθημένο αλλά άνευ σοβαρού περιεχομένου. Μετά με πιανει σύγκρυο: η δημοκρατία μπορεί ευκολότατα να μετασχηματιστεί σε κοινοβουλευτική αυταρχία. Νομίζω ότι πάμε προς τα εκεί.
Τέλος πάντων, μαλακίες γράφω. Φταίει η επταήμερος αποχή. Αλλά θα το ποστάρω για να το βλέπω στο μέλλον και να μένω ταπεινός. Κτήμα ες αιεί, και έτσι.
Ο τίτλος, όλα τα λεφτά.... ψέμματα λέω το περιεχόμενο σαφώς ανώτερο του τίτλου... οκ τίτλος και περιεχόμενο ταμάμ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ χα! μόλις έγραψες ότι «όποτε πας να γράψεις κάτι, το βλέπεις σε άλλους» -πάνω κάτω- πέταξες τρία ποστ απανωτά. Λειτουργεί σαν ξόρκι, το έχω δει και σε μένα. :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεγάλες ηδονές στερείς από τον Σραόσα περιφρονώντας τις πολεμικές αράδες της κάθε γενιάς.Απροπό, ο κουρέας του Χίτλερ φαντάζομαι πως είναι εύρημα υπέρ του ποστ-πως και το έχω χάσει;
ΑπάντησηΔιαγραφή{Και η τελευταία φορά που τους πήγαμε έως το Μπαλ Μαχμούτ ήτανε το 1921 και μετά τρελάθηκε ο Χατζηανέστης αφού δοκιμάστηκε ο Παπούλας και στείλαμε δυό συντάγματα στη Θράκη μπας και μπουκάρουμε Σταμπούλ]
Ο κόσμος τρώγωντας έξω συζητάει εναλλάξ, όχι ταυτόχρονα, για μπάλα και για τον κώλο της (εκάστοτε)Τζούλιας. Σε εποχές πόλωσης οι ορθολογικές προοπτικές φαντάζουν πολύ αραχτές και light, προτιμότερα φαντάζουν διάφορα «νεο»-μορφώματα - άσε που ο Taguieff, αν και σαφώς κατώτερος του Sternhell, μάλλον θα πρέπει να αναπτύξει εκείνο το aside του που διάβαζα χθες το βράδυ περί «επαναμάγευσης» του κόσμου.
ΑπάντησηΔιαγραφή"ο Taguieff, αν και σαφώς κατώτερος του Sternhell, μάλλον θα πρέπει να αναπτύξει εκείνο το aside του που διάβαζα χθες το βράδυ περί «επαναμάγευσης» του κόσμου."
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν κατάλαβα τίποτα.
Εγώ διαβάζω Bourdieu τώρα και ουχί Μπαντιού, τον θεωρώ με αρχική συνθήκη αυθαίρετη δική μου, υπερεκτιμημένο-άσε που ο Βέλτσος ούτε να τον χέσει, δεν τον έχει αναφέρει ποτέ στο Πάντειo, τα χρόνια που τον Derrida τον είχε καραμέλα, και άρα δίκιο θα έχω-!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπτά μέρες είναι θεραπευτική διαύγεια.
Πάνω από 3 μήνες αρχίζεις να ξύνεις τα νύχια στον τοίχο και το κεφάλι στις γωνίες!
ΤΡΕΙΣ ΜΗΝΕΣ; Ούτε για πλάκα. Ο Θεός φυλάξοι. Δυο φορές μου έχει συμβεί τρίμηνο και πίστεψα στον κύριο Χάιντ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟΛΟΙ αυτοί είναι υπερ-υπερεκτιμημένοι με εξαίρεση τον Φουκώ. Νομίζω. Η κυρία Κρίστεβα είναι πάντως συμπαθής κι ευγενική συνομιλήτρια (ατσσσσςςςςς, ο Sraosha, συνομίλησε με την Τζούλια).
Εξήγηση στο μη κατανοηθέν. Σημαντικά τμήματα της κοινής γνώμης, από τους οπαδούς των ελληνικών αθλητικών συλλόγων ως την αριστερά των συνιστωσών, ενδίδουν στην αποκλειστικά συνωμοσιολογική εξήγηση των ανθρώπινων πραγμάτων, όπου για όλα ευθύνεται μια παγκόσμια πλεκτάνη κατά την οποία οι διαιτητές της Super League είναι ταυτόχρονα και ενεργούμενα του ΔΝΤ. Τον ανορθολογισμό ως αντιδιαφωτισμό έχει πραγματευτεί ο Zeev Sternhell, τις σύγχρονες θεωρίες συνωμοσίες ο Pierre Andre Taguieff, του οποίου βρήκα ενδιαφέρουσα μια παράγραφο όπου in passim έκανε λόγο για τη δεύτερη νεωτερικότητα ως εποχή "επαναμάγευσης" του κόσμου. So much for Max Weber.
ΑπάντησηΔιαγραφήα, είστε πολύ μορφωμένοι εδώ μέσα! ;)
ΑπάντησηΔιαγραφή@rakasha: Τώρα κατάλαβα! Merci.
ΑπάντησηΔιαγραφήlol Έχεις σκεφτεί το δίδυμο Καμίνη-Ψαριανού;
ΑπάντησηΔιαγραφήO Συριζα είναι για τα μπάζα όπως κι όλη η Αριστερά στην Ελλάδα που δεν ξέρει τι της γίνεται. Δυστυχώς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ πάντως θα ψηφίσω Καμίνη με δυο χέρια. Τον έχω γνωρίσει προσωπικά (όπως είχα και μια χειραψία με τον Νικήτα -- μπρρρρ) κι είναι σοβαρός άνθρωπος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒέβαια, εσάς που μένετε σε κάτι αρβανιτοχώραφα σπαρμένα πανταχόθεν ελεύθερες πολυκατοικίες δε σας κόφτει ιδιαιτέρως. Χόχοχοχο.
Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι για τα μπάζα, η Αριστερά είναι για τα μπάζα όλα (όλα όμως) είναι για τα μπάζα -- το γνωστό μας άλλοθι. Πώπω πια, αμάν.