Το θέμα είναι τι αιχμαλωτίζει τη φαντασία μας. Τη φαντασία της εποχής, να το πούμε κι έτσι. Τις προάλλες πήγα με τη συμβία στο δωμάτιο όπου μεγάλωσε και ξεφυλλίζαμε το 12-18 για κορίτσια (εμένα οι γονείς μου, πιο αβανγκάρντ τότε, μου είχανε πάρει την 7τομη, νομίζω, Εγκυκλοπαίδεια της Σεξουαλικής Ζωής, μετάφραση από τα Γαλλικά Άρης Αλεξάνδρου). Ρίξαμε άφθονο γέλιο: τι πιο αστείο από τα όνειρα περασμένων νεοτήτων. Στη σελίδα 89 λέει:
και στην προωδευμένη ακόμα εποχή μας, την εποχή του Διαστήματος και του σεξ [...]Η δική μας εποχή, σίγουρα όχι του σεξ και του Διαστήματος, τι είναι; Των θεαματικών διαφημίσεων και της πόζας; Του ίντερνετ και του κουτσομπολιού; Της κόκας για λίγους και της τιβί για τους πολλούς; Δεν ξέρω.
Της οικονομίας, και της κουβέντας περί σεξ;
ΑπάντησηΔιαγραφή(ωχ, ούτε γω ξέρω...)
Λοιπόν βλακείες έγραψα, νομίζω ήμουν λίγο εκτός θέματος, αλλά δεν θέλω να σβήνω τα σχόλιά μου -ας μένουν και τα λάθη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά, μην αγχώνεστε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως, δίκιο έχετε: το θέμα είναι τι νομίζει κάθε εποχή ότι τη χαρακτηρίζει, όχι τι πράγματι τη χαρακτηρίζει. Το 1970 οι κριτικοί ήταν πρόθυμοι να θεωρήσουνε το Flesh του Γουόρχολ ταινία άξια κριτικής, αξιολόγησης και σύγκρισης και αντιπαραβολής με άλλες ταινίες, ωστόσο θεωρούσαν δεδομένο ότι ο Μάο είναι μέγας ηγέτης. Το 2010 οι κριτικοί ασχολούνται με το κατά πόσο το Inception είναι υψηλή τέχνη αλλά και με το εάν ο Μαραντζίδης είναι (σωστός) επιστήμονας.