Apologia pro scriptis suis

Ήθελα να γράψω ένα ποστάκι για την κωμικότατη κρυπτογκέι διαφήμιση του Ολυμπιακου με τη βαρειά φανέλα και τον κόκκινο μπρέιβχαρτ κρετίνο που τη φοράει και την πιστεύει. Αλλά δε σκαμπάζω από μπάλλα (πέραν από την αντιπάθειά μου στο φαινόμενο 'Ολυμπιακός', το οποίο έχει πολλά κοινά με το φαινόμενο 'ΠΑΣΟΚ 1985-1989'), οπότε δε βαριέσαι τώρα.

Γενικά δεν ξέρω τι να γράψω. Πάω να γράψω κάτι και -- σαν διάθεση, όχι στο περιεχόμενο -- με προλαβαίνει ο gasireu, ο δύτης κι ο βυτίος. Οπότε δε γράφω εδώ. Φεύγω, πάω αλλού.

Μάζεψα ωστόσο εδώ και καιρό κάποια θεματάκια κι είπα να τα γράψω τελικά υπό μορφή απολογίας.

ΑΡΤΙΚΟΛΟ ΠΡΙΜΟ
Κάποιος με κατηγορησε για αντίστροφο ρατσισμό με αφορμή αυτό. Υποθέτω ότι με τον όρο 'αντίστροφος ρατσισμός' εννοεί ότι μισώ τους Έλληνες (με την προϋπόθεση ότι βεβαίως οι Έλληνες είναι ράτσα και φυλή, αλλά δε βαριέσαι τώρα). Δεν ξέρω πώς θα μπορούσα να μισώ τους Έλληνες. Δε μου έκαναν τίποτα, καλοί άνθρωποι, εργατικοί. Ίσα-ίσα, τους χρωστάω πολλά. Μάλιστα, μερικοί από τους καλύτερους φίλους μου είναι Έλληνες, αν και επιρρεπείς στο φούμαρο και στην πόζα. Έχω πάει και με Ελληνίδες, ωραίες είναι, λίγο μελό αλλά εντάξει.

Σοβαρεύομαι.

Η αντιπάθειά μου είναι απέναντι στην τυφλή εξιδανίκευση της επαρχίας. Η επαρχία είναι αυτή που είναι και πολλοί διαλέγουνε να ζήσουν εκεί. Καλά κάνουν. Δεν είναι ούτε ήρωες, ούτε τίποτα: εκεί τους αρέσει ή εκεί μπορούνε, εκεί ζούνε. Αντίστοιχα, η πόλη είναι αυτή που είναι και πολλοί διαλέγουνε να ζήσουν εκεί. Καλά κάνουν. Δεν είναι ούτε θύματα, ούτε τίποτα: εκεί τους αρέσει ή εκεί μπορούνε, εκεί ζούνε.

Στην Ελλάδα (όπως και στη Σερβία) η επαρχία έχει αναχθεί στα Ηλύσια της ανθρωπιάς, στην Κιβωτό της παράδοσης, στον Παράδεισο της τρυφής -- και δε συμμαζεύεται. Αντίστοιχα, οι πόλεις μας σκιαγραφούνται σαν κάτι μεταξύ Γκόθαμ και Βυρητού, φυλακές και τόποι γενικευμένης απώλειας, ο τόπος ο καλούμενος πνευματικώς Σόδομα και Αίγυπτος -- και δε συμμαζεύεται.

ΑΡΤΙΚΟΛΟ ΣΕΓΟΝΤΟ
Γενικά, έχω ακούσει πολλές φορές ότι είμαι πολυπολιτισμικός και πολιτικώς ορθός. Πριν χρόνια, μάλιστα, μια θλιμμένη σούλα (Sula bassana ή Sula sula) περιδιάβαινε τα μπλόγκια και τα φόρα κρώζοντας πόσο πολίτικλυ κορέκτ είμαι ("στο μπλογκρόλ του έχει έναν εβραίο κι έναν γκέι" κτλ.).

Σε γενικές γραμμές φοβάμαι την πολιτική ορθότητα που συσκοτίζει, που δεν είναι παρά ακόμα μια μορφή ευφημισμού ή και υποκρισίας. Και φυσικά προκρίνω την ελευθερία του λόγου (αλλά -- κατά βάθος -- και τη χαρά του χαβαλέ). Από την άλλη μού φαίνεται αδιανόητο να θεωρούμε ότι δικαιούμαστε να ονομάζουμε τους άλλους, και μάλιστα υποτιμητικά ή υβριστικά.

Αντιλαμβάνομαι πάντως ότι αν ένας άντρας και μια γυναίκα έχουν ακριβώς τα ίδια προσόντα για μια θέση εργασίας, η θέση πάει στη γυναίκα. Τι είναι αυτό; Αφέρματιβ άξιον; Εάν ναι, αυτής της μορφής η αφέρματιβ άξιον μου αρέσει και την έχω αναλάβει όσες φορές αποφάσισα για το ποιος θα πάρει θέση εργασίας. Όχι επειδή αν πάρουμε τη γυναίκα θα επανορθώσουμε τίποτα, αλλά γιατί έτσι κι αλλιώς οι γυναίκες είναι ριγμένες.

Τώρα, η πολυπολιτισμικότηταααα. Λυπάμαι, αλλά η πολυπολιτισμικότητα όπως γίνεται συνήθως αντιληπτή είναι τόσο χιμαιρική όσο λ.χ. η σοσιαλδημοκρατία του 19ου αιώνα. Αυτό συμβαίνει και επειδή υπάρχουν πολιτισμοί και τρόποι ζωής οι οποίοι είναι πράγματι ασύμβατοι μεταξύ τους. Ο πουριτανός δεν μπορεί να συνυπάρξει με τον πολυγαμικό. Ο χασιδιστής δεν μπορεί να συνυπάρξει με τον προοδευτικό Εβραίο. Ο πιστός μουσουλμάνος και η οικογένειά του δεν μπορούνε να συνυπάρξουν με μεθυσμένα ξέκωλα. Οι αγρότες Ευρωπαίοι δεν μπορούνε να συνυπάρξουνε με τους νομάδες Τσιγγάνους.

Προτού μού πείτε ότι ψηφίζω Λέγκα και ΛΑΟΣ και τέτοια εμέσματα, να εξηγηθώ. Πολλοί 'πολιτισμοί' (αξιακά συστήματα, κουλτούρες, θρησκείες κτλ.) δεν μπορούνε να συνυπάρξουν με άλλους, ακριβώς λόγω των αρχών τους, ιδίως άμα πιστεύουν στην Κόλαση ή στην απόλυτη αλήθεια (τους). Γενικότερα, το αίτημα για πολυπολιτισμικότητα μπορεί να πραγματωθεί είτε εάν υπάρχει μιας μορφής χαλαρή διαμερισμάτωση-γκετοποίηση (Ινδία της εποχής των καστών, Νέα Υόρκη, Ολλανδία όπου οι καλβινιστές έχουνε τη μέση, οι καθολικοί τον νότο και οι υπόλοιποι το Randstad), είτε σε μια κοινωνία όπου η πλειοψηφία ή η ελίτ είναι θαυμαστά ανεκτική. Αλλά ακόμα και τότε, η πολυπολιτισμικότητα κινδυνεύει να γίνει φολκλόρ και γραφικότητα ή άλλοθι ενός κυνικού σχετικισμού (όπως λ.χ. στην αυταρχική-φασιστική Σιγκαπούρη).

ΠΟΥΝΤΟ ΣΟΥΠΛΕΜΕΝΤΑΛΕ
Όπως συνήθως, δεν είμαι σίγουρος. Έτσι νομίζω. Όπως κι αν ακούγομαι, σπανίως είμαι σίγουρος για όσα γράφω. Δύο εξαιρέσεις: η δουλειά μου (αλλά ζήτημα εάν έχω γράψει για τη δουλειά μου τρεις φορές) και η ιστορία της ζωής μου (κι εκεί πάλι... τέεεελος πάντων, δε βαριέσαι).

ΑΡΤΙΚΟΛΟ ΤΕΡΤΣΟ
Τσιγάρο... Όταν έγραψα αυτό έπεσαν να με φάνε οι καπνιστές φίλοι, ένας το πήρε προσωπικά και με είπε κι αυταρχικό. Βεβαίως η άποψή μου είναι αυτή αλλά -- βεβαίως -- και αυτή. Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Να υπενθυμίσω ότι αν το παθητικό κάπνισμα δε σκότωνε δε θα υπήρχε θέμα;

Μακάρι οι σύντροφοι καπνιστές (στους οποίους συγκαταριθμούμαι με 10-20 τσιγάρα ετησίως -- I'm not an addict) να είχανε μεριμνήσει και συστρατευτεί να εφαρμοστεί ο προηγούμενος νόμος για το κάπνισμα. Μακάρι να είχανε πιέσει για τη δυνατότητα αδειοδότησης μαγαζιών-τεκέδων (όπως διαλαλεί ο alberich κι όπως γίνεται με τη φούντα στην Ολλανδία) αλλά και κλειστών καπνιστηρίων σε χώρους εργασίας κτλ. όταν ετοιμαζόταν αυτός ο νόμος. Αλλά τότε πώς θα έπαιζαν τώρα τις πασιονάριες της πίπας (και του τσιγάρου);

ΑΡΤΙΚΟΛΟ ΚΟΥΑΡΤΟ
... μα σου αρέσει τίποτα; Όχι βέβαια... :-Ρ