Θα ξεκινήσω συνοψίζοντας το συμπέρασμά μου: η στάση μας απέναντι στα ναρκωτικά είναι ξεκάθαρα στάση ηθικού πανικού, οι "κραυγές αγωνίας" μας για τα ναρκωτικά είναι ο βρυχηθμός των εχθρών της ανοιχτής κοινωνίας -- δηλαδή σχεδόν ολωνών μας.
Πρώτα-πρώτα, είναι πια σχεδόν αυτονόητο ότι ο ορισμός 'ναρκωτικό' πρέπει να περιλαμβάνει και τον καπνό, και το οινόπνευμα αλλά και τον καφέ. Ναι, λένε κάποιοι, αλλά κάπου πρέπει να τραβήξουμε μια γραμμή: από 'δω κάτι να ξεδίνεις, από 'κει τα παράνομα. Δε δέχομαι κάτι τέτοιο: από τη στιγμή που βλάπτω μόνον τον εαυτό μου και κανέναν άλλο, ας κάνω και αμόλυβδη 100άρα, ας κάνω και αμίαντο. Αλλά μόνον εμένα (γι' αυτό και προφανέστατα είμαι υπέρ της απαγόρευσης του τσιγάρου σε δημόσιους χώρους).
Εντάξει, θα πει κάποιος, ωραία αρχή αλλά δεν πρόκειται να επιβληθεί σύντομα. Σύμφωνοι. Μέχρι τότε ποια θα είναι όμως τα κριτήρια με βάση τα οποία τραβάμε τη γραμμή;
Αν μιλάμε για αριθμό θανάτων, τότε το κάπνισμα, το οινόπνευμα, τα μπέργκερ, τα κοντοσούβλια, η χλωρίνη, οι μακαρονάδες ντελίβερι, οι μαρς και τα τουίξ, τα αυτοκίνητα, τα βρώμικα και οι τυρόπιτες θα έπρεπε να κηρυχτούν εκτός νόμου αύριο, με το χασίσι και τη μαριχουάνα να περνάνε στη νομιμότητα μαζί με τον καφέ.
Αν μιλάμε για σωματικό εθισμό, ότι δηλαδή πονάς και ξερνάς και στρίβεσαι φρικτά και υποφέρεις για βδομάδες όταν χτυπάς στερητικό, τότε και πάλι το χασίσι, τα τριπάκια και κάποια χάπια και το έκστασυ (νομίζω) πρέπει να νομιμοποιηθούνε, με τις γνωστές ουσίες (κόκα κι ηρωίνη) να παραμείνουν εκείθεν της νομιμότητας.
Φανταστείτε όμως τώρα ότι σκεφτόμαστε ως εξής, όπως σε γενικές γραμμές σκέφτονται όσοι είναι της καταστολής και της απαγόρευσης: με τα ναρκωτικά κολλάς. Όλη η ζωή σου περιστρέφεται γύρω από αυτά. Ο εθισμός σου καταστρέφει τη ζωή. Χωρίς να θέλω να τραγουδήσω παλαιοαναρχικές κορώνες ότι όλη η κατανάλωση είναι έτσι, κι ότι άρα είμαστε όλοι πρεζόνια, έχω τις εξής αντιρρήσεις:
Η μεγάλη πλειοψηφία όσων κάνουν ναρκωτικά δε φαίνεται να κολλάν έτσι, με εξαίρεση την πρέζα βεβαίως: όσους ξέρω να έχουνε κάνει πρέζα, έστω και μια φορά, τελείωσαν. Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Βεβαίως υπάρχουν άνθρωποι που εθίζονται και καταστρέφονται κι από άλλες ουσίες -- ξεκάθαρα. Από την άλλη πάλι υπάρχουν άνθρωποι που εθίζονται στην πολυφαγία και καταστρέφονται, που εθίζονται στον τζόγο και καταστρέφονται, που τους ρουφάει μέσα η "νύχτα" είτε ως κωλόμπαρα είτε ως σκυλάδικα και πουλάνε την οικογένειά τους κτλ. Και για τα τέσσερα αυτά, έχω περιπτώσεις κοντινών μου ανθρώπων. Ξέρω επίσης για ανθρώπους που τους ρούφηξε το θέατρο ή ο έρωτας και καταστράφηκαν. Με άλλα λόγια, πολλές φορές το ναρκωτικό είναι μόνο η αφορμή.
Ναρκωτικά υπήρχαν πάντα και θα υπάρχουν. Στο κάτω κάτω τι είναι πιο ισχυρό: ένα γάρο ή η ερωτική επιθυμία; ένα τριπάκι ή η καύλα; δυο χαπάκια ή το μεράκι; Πόση τέχνη και πόση δουλειά δημιουργική, επιστημονική ή και απλή πολύτιμη λάντζα δεν έχουνε βγει χάρη σε κάποια ουσία; πόσοι από μας δεν υπάρχουμε γιατί οι γονείς μας ήτανε φτιαγμένοι ή μεθυσμένοι; και πάει λέγοντας...
Ειλικρινά δεν ξέρω με βάση τα κοινωνικά δεδομένα και τις πραγματικότητες της Ελλάδας ποια θα ήταν η σωστότερη πολιτική. Αυτό που θέλω να δω όμως είναι το εξής: η συζήτηση για τα ναρκωτικά να γίνεται με βάση ορθολογικούς όρους, όπως έγινε κάποτε στη χώρα μας η συζήτηση για την αποποινικοποίηση της μοιχείας λ.χ., και να προχωρήσουμε σε κάποια διαχείριση του θέματος χωρίς μεταφυσικού χαρακτήρα υποστασιασμό των ναρκωτικών ως απόλυτου κακού. Άλλωστε, όπως θα σας πει κι ο Χοιροβοσκός, (απόλυτο) κακό δεν υπάρχει, είναι μη ον.
O Aριστοτέλης στα Ηθικα λέει ξεκάθαρα ότι όποιος βλάπτει τον εαυτό του δεν κάνει κάτι το ποινικά κολάσιμο σε γενικές γραμμές,αλλιώς και όποιος γλύτωνε από απόπειρα αυτοκτονίας θα έπρεπε να τον δένουνε..
ΑπάντησηΔιαγραφήΕδώ είμαστε αρκετά υποκριτές για να νομίζει ο΄ένας τον άλλον ότι τον κοροιδεύει και να μας πιάνουν μετά κορόιδο όλους μαζί..Ο φαρισαισμός δεν δίνει λύσεις..
Τώρα που μεγαλώνει το έλλειμα θα τα νομιμοποιήσουν και μετά θα πληρώνεται και το ΦΠΑ και θα είναι όλοι μια χαρά.Απλώς βολεύει πολύ αυτή η κατάσταση τους ...εμπόρους...
@heliaster: Πάντα οι απαγορεύσεις ευνοούν τους εμπόρους. Δείτε τι έγινε στην Ποτοαπαγόρευση.
ΑπάντησηΔιαγραφή@χοιροβοσκό: Ως συνήθως, δεν κατάλαβα Χριστό. Τίποτα. Ντιπ.
Μάλλον, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, κατάλαβα το εξής:
"το κάνανε προσπαθώντας να νοηματοδοτήσουν τον κόσμο (για να γράψω και λίγο αλλά Γιανναράς) και όχι για να ξεφύγουν από τον κόσμο",
το οποίο νομίζω όμως ότι είναι απίστευτα άκυρο σα διχοτομία: ποιος θα πει στο πρεζόνι, στον αλκοολικό ή στον φίλο μου τον Β. που πίνει 7 καφέδες ημερησίως εάν θέλει να ξεφύγει από τον κόσμο, να νοηματοδοτήσει τον κόσμο, να ανακουφιστεί από τον κόσμο ή προλάβει τον κόσμο.
Επίσης, δε μίλησα για (πλήρη ή μερική) νομιμοποίηση, μίλησα για ορθολογική εξέταση και συζήτηση του θέματος -- χωρίς να σημαίνει ότι δεν έχω γνώμη για το θέμα.
Όλα τα άλλα τι τα ανακάτεψες, ακόμα δεν καταλαβαίνω.
Με πρόλαβε ο Ηλίας αλλά δεν πειράζει. Εγραφα αυτά.
ΑπάντησηΔιαγραφή@Σραόσα,
Να το γράψω με άλλο τρόπο τότε.
Η ορθολογική εξέταση του ζητήματος της νομιμοποίησης είναι ουσιαστικά ανέφικτη, αυτό πιστεύω εγώ. Γιατί ακριβώς όπως πολύ σωστά επισημαίνεις δεν μπορείς να πείσεις τον άνθρωπο να μην πίνει εφτά καφέδες την ημέρα (προφανώς υπονοείς τον Ρακάσα και τους εσπρέσσους του)… Caffe Italiano Rakasha. Και αν του το απαγορέψεις το πιο πιθανό είναι πως θ’ αποφασίσει να πάει κόντρα στην απαγόρευση. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.
Χρειάζεται ν’ αποφασίσει ο ίδιος τι θα κάνει την ελευθερία του. Και το πρόβλημα αυτό μπορεί να λυθεί μόνο σε άλλο επίπεδο, αν θέλουμε να το λύσουμε. Αλλοιώς ισχύουν αυτά που γράφει πιο πάνω ο Ηλίας πολύ σωστά περι φαρισαϊσμού και εμπόρων.
@Ηλίας,
Ένα κράτος δεν μπορεί ποτέ να λειτουργήσει με «αγάπη». Σε επίπεδο θεσμών μόνο λειτουργεί και θα λειτουργήσει προνοιακά αλλά και κατασταλτικά. Οι θεσμοί όταν λειτουργούν σημαίνει πως απρόσωπα όλοι υπόκεινται στις συνέπειες των νόμων.
Η ύπαρξη των θεσμών και του ίδιου του κράτους Προνοίας μας βεβαιώνουν πως ναι, υπάρχουν ανώριμοι και άτυχοι, αλλοιώς δεν θα χρειαζόταν να υπάρχουν θεσμοί και πρόνοια μιας και θα είμασταν σε θέση να φροντίσουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας και δεν είναι μόνο θέμα παιδείας ή ενημέρωσης. Η φύση του ανθρώπου δεν αλλάζει με παιδεία, ενημέρωση, και δημοκρατία. Τάχει γράψει ο δημοσιογράφος Θουκυδίδης δυό χιλιάδες χρόνια πρίν και τον επιβεβαιώνει η μέχρι τώρα γνωστή ιστορία αφού θέλουμε να κάνουμε τους επιστημονιστές.
Δεν νομίζω πως θα μπορέσω να σας εξηγήσω τι ένοιωσα σαν μου την έπεσε χθές ένα πρεζάκι κοντά στον ΟΚΑΝΑ του Πειραιά. Δεν διαπιστώνεις ότι απλά σου λείπει η αγάπη ή πως το κακό δεν υπάρχει.
Όπως επίσης δεν μπορώ να σας περιγράψω τι αισθάνθηκα σαν μου μίλησε ο διπλανός μου στην δουλειά, πρώην χρήστης, τρία χρόνια καθαρός, σε στεγνό πρόγραμμα… λεγοντάς μου «… θέλω να γραφτώ σε νυχτερινό ΙΕΚ, να συνεχίσω τη ζωή μου».
Οι Αζτέκοι,η Πυθία και ο Μπάρουουζ με τους συν αυτώ μπητινικς εξαφανίσθηκαν.
Θυμάστε στ’ αλήθεια ποιος ήταν ο Λέγκ και οι υπόλοιποι της Τριάδος;
Ολες οι παραδόσεις και οι μύθοι συμφωνούν πως μόνο η αγάπη μένει.Και η σημασία όλων των λαϊκών παραδόσεων έγκειται κυρίως στο γεγονός πως δεν έχουν λαϊκή προέλευση…Θα πρέπει να τις ονομάσουμε αρχαίες μορφές της αιώνιας φιλοσοφίας...της αιτώδους αρχής.Τούτο ήταν θέση του Αριστοτέλη, κι ο Σραόσα μου ζήτησε να γράψω για τον Αριστοτελικό Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή που του κόψαν τα χέρια και την γλώσσα για να μην γράφει και λέει πως το κακό όντως δεν υπάρχει.
Αγαπητέ Χοιροβοσκέ, πολύ φοβάμαι ότι δεν μπορώ να σας εξυπηρετήσω στη συγκεκριμένη περίπτωση. Αντικείμενο μιας ιστορικής προσέγγισης δεν είναι η επίλυση ζητημάτων ηθικού χαρακτήρα ή η επένδυση σύγχρονων πρακτικών πολιτικών προβλημάτων με παρελθοντικά παραδείγματα - ειδικά αν κρίνω από τους praetores urbis του Πολύδωρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάρτε αυτό
http://www.amazon.co.uk/History-Drugs-Toby-Seddon/dp/0415480272/ref=sr_1_5?ie=UTF8&s=books&qid=1253400266&sr=1-5
και τα ξαναλέμε από Δεκέμβριο που θα έχω και σπαθί από τον Hattori Hanzo.
Ευχαριστώ για τις ενδιαφέρουσες απόψεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο New Yorker είχε δημοσιεύσει ένα μακροσκελέστατο άρθρο για τη χρήση αμφεταμίνων από υπαλλήλους (κυρίως στη δικηγορία και τα χρηματοοικονομικά) και φοιτητές πολύ καλών πανεπιστημίων (Χάρβαρντ, ΜΙΤ, κλπ) και τον αθέμιτο ανταγωνισμό που δημιουργεί η χρήση τους (δουλεύεις νυχθημερόν).
ΑπάντησηΔιαγραφήΆσχετο, απλά μου είχε φανεί ενδιαφέρον.
Βιβλιογραφική σημείωση:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Augustine did not see evil as glamourously demonic but rather as absence of good, something which paradoxically is really nothing. Arendt ... envisioned even the extreme evil which produced the Holocaust as merely banal [in Eichmann in Jerusalem]."
Από εδώ.
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Αν μη τι άλλο, η ποινικοποίηση ευνοεί την αυθαιρεσία των εμπόρων - και δεν αναφέρομαι μόνο στις οικονομικές αυθαιρεσίες. Ακόμα και για την ασφάλεια των ίδιων των χρηστών, θα ήταν καλύτερο να υπάρχει έστω υπό συνθήκες ή σε ορισμένα πλαίσια νομιμοποίηση κάποιων ουσιών. Πέρα από αυτό όμως, μου φαίνεται αυτονόητο το ότι αν κάποιος "θέλει" να βλάψει τον εαυτό του, θα έπρεπε να μπορεί να το κάνει νομίμως με όποιο τρόπο θέλει. Άλλωστε αρκετές φορές οι "νόμιμοι" εθισμοί είναι εξίσου καταστροφικοί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκόμα και για την ασφάλεια των ίδιων των χρηστών, θα ήταν καλύτερο να υπάρχει έστω υπό συνθήκες ή σε ορισμένα πλαίσια νομιμοποίηση κάποιων ουσιών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό πάλι δε φαίνεται, δυστυχώς, να απασχολεί πολλούς...