Canopus

Πολύ αργά στη ζωή μου κατάλαβα ότι όλοι έχουνε μυστικά. Όχι μόνον όσοι μου τα έλεγαν αλλά και οι άλλοι, κυρίως οι άλλοι. Μάλιστα, οι άλλοι είχαν τα πιο συναρπαστικά μυστικά. Τα οποία δε θα μάθαινα και δε θα μου εξομολογιόντουσαν. Γιατί ήταν πραγματικά μυστικά που τα ήξεραν μόνο δύο. Τα πιο υπερούσια ή και καυστικά τα ήξερε μόνον ένας.

Ο κόσμος γύρω μου απέκτησε υλικότητα και πολλές αποχρώσεις όταν ήρθα σε επίγνωση της πανσπερμίας μυστικών γύρω μου. Συνειδητοποίησα ότι το ζήτημα δεν είναι μόνον η τάση μεταξύ επιφάνειας και βάθους, αυτή είναι σχεδόν ευτελής: τη ζεις κάθε φορά που βλέπεις πόλη από ψηλά και, κοιτάζοντας τα κτίρια σαν μια ενιαία αφαίρεση, αναλογίζεσαι την εσωτερική διαρρύθμισή τους και το πλήθος βίων και ονείρων που φιλοξενεί κάθε γωνιά και κάθε στροφή και κάθε χωλάκι αυτού του αδιανόητου λαβυρίνθου. Όχι, περα από αυτά: η μυστική ιστορία του καθενός, ένα παρελθόν που πολλές φορές υπάρχει μόνον ως νοητικό γεγονός, δίνει νόημα και ακόμα περισσότερη πολυπλοκότητα σε οποιονδήποτε άνθρωπο. Και δε μιλάω καν για τον ένδον βίο του νου, τους εφιάλτες, τις φαντασίες, τα όνειρα. Μιλάω για μικρές στιγμές και μεγάλες ιστορίες που εκτυλίχθηκαν στον υλικό κόσμο και μετά μετουσιώθηκαν σε μυστικά, εμφιαλώθηκαν και προσεκτικά εναποτέθηκαν στο κελάρι κάποιας μνήμης. Και γίνονται ο πλούτος της. Κάποια περιέχουν, απλά ευχάριστα κρασιά, για συνοδεία, άλλα μέχρι και εγκλήματα, αποστάγματα τοξικής περιεκτικότητας σε αλήθεια. Μερικά από αυτά τα πανάκριβα μπουκάλια θα ανοιχτούν, η συντριπτική πλειονότητά τους ποτέ.