Μπαίνουμε στον Ζυγό

Κι ας διαφωνεί η αστρονομία.

Ι.

Άρα: τουλάχιστον δύο από τους ισχυρισμούς, εδώ και δεκαετίες, ανθρώπων του αντεξουσιαστικού χώρου στέκουνε πέρα για πέρα:

1. πάρα πολλοί γνωστοί-άγνωστοι, μπαχαλάκηδες και μασκοφόροι υποκινητές επεισοδίων είναι πράκτορες κι ασφαλίτες με πολιτικά και
2. η αστυνομία εκπαιδεύεται με φασίζοντα και φασιστικά ιδεώδη, είναι γεμάτη φασίστες και συμπορεύεται με τον ακροδεξιό χώρο, από χουντοβασιλικούς μέχρι ναζί.

Στο ελληνικό σχολείο η κριτική σκέψη διώκεται και καταστέλλεται συστηματικά. Δε λέω "η αποκλίνουσα σκέψη", λέω απλώς η "κριτική σκέψη". Μάλιστα, στη μεγάλη πλειοψηφία των συζητήσεών μας, το μοναδικό επιχείρημα είναι η επίκληση στην (όποια) αυθεντία. Η ανάστροφη όψη αυτής της νόσου είναι η εκ των προτέρων απόρριψη οποιασδήποτε άποψης δεν προέρχεται από αυθεντία, ή από κάποιον που παριστάνει στην αυθεντία (λ.χ. τον 'φυσικό' Λιακόπουλο ή όποιον άλλο συνωμοσιολόγο). Μάλιστα, αν μια άποψη ή ένας ισχυρισμός προέρχεται από εχθρούς της αυθεντίας, η εχθρότητα απέναντί της είναι δεδομένη και επενδύεται με προσωπικά κίνητρα ("ψάχνουν εχθρούς" κτλ.).

 Με αυτά και μ' αυτά, ακόμα και μετά τον Δεκέμβριο του '08, ακόμα και με τις κάμερες των κινητών να καταγράφουν, η "κοινή γνώμη" ήτανε πρόθυμη να συνεχίσει να πιστεύει στην αστυνομία που κάνει τη δουλειά της και υφίσταται προκλήσεις ή να πιστεύει στους αναρχικούς ως συλλήβδην βανδάλους και καταστροφολάγνους (εξού και η ανοχή στην άλωση των καταλήψεων π.χ.). Μόνο που στην περίπτωσή μας, οι πεποιθήσεις της κοινής γνώμης και η απροθυμία της να εξετάσει τους ισχυρισμούς όσων δε θα γίνουνε ποτέ αυθεντία έχουν ήδη στοιχίσει τις ζωές πολλών, πάρα πολλών.

ΙΙ.

Κουράστηκα να παρακολουθώ συζητήσεις που αρθρώνονται με

1. επίκληση στην αυθεντία,
2. ad hominem και ψυχολογίστικη ερμηνεία κινήτρων,
3. πλήρη περιφρόνηση προς αυτό που λέμε εμπειρικά δεδομένα,
4. καταδίκη της κριτικής ως υπονόμευσης ή μηδενισμού,
5. τάχα διαλεκτική δομή, που όμως προορίζεται να οδηγήσει στην a priori δεδομένη 'αλήθεια' (αυτό πιο προχώ),
6. κριτική θεωριών οι οποίες στερούνται αντικειμένου το οποίο να επιδέχεται θεωρητική προσέγγιση (κάργα προχώ -- μια ομφαλοσκόπηση για τον ελληνικό 21ο αιώνα)

και τίποτε άλλο.