Η δίψυχη και ενίοτε πονηρή έκθεση μέσα από τα κοινωνικά μέσα είναι η έκθεση της γραφής, απλώς είναι πολύ πιο εντατική. Όποιος γράφει κινείται, άλλος λιγότερο επιδέξια, άλλος περισσότερο, μεταξύ μυθοπλασίας, ενδοσκόπησης κι εξομολόγησης, καταγραφής του τώρα, φαντασίας, αναστοχασμού, ιδεών. Όποιος γράφει δεν μπορεί να αποφύγει, και δε θέλει να αποφύγει, την ανάδυση όσων τον συνθέτουν και όσων τον βασανίζουν -- αν υπάρχει διαφορά μεταξύ αυτών των δύο. Από την άλλη, ισχύει αυτό που είπε ο Μαρξ για την τέχνη, ότι είναι σαν την πολυθρόνα: βεβαίως έχει ελατήρια, βεβαίως και τα ελατήρια είναι αναπόσπαστο κομμάτι της· όμως δε θα κάτσεις σε μια πολυθρόνα που είναι μόνο ελατήρια ή που τα ελατήριά της είναι εκτεθειμένα ή κάτω από μαξιλάρι κακορίζικο και φόδρα φτενή. Από αυτή την άποψη, ο ψυχολογίστικος τρόπος να αντιμετωπίζεις τη γραφή ή και τη σοσιαλμηντιακή παρουσία του άλλου δικαιολογείται μόνον αν σου πετάει ένα ξύλινο καφάσι με ελατήρια και σου λέει "να μια πολυθρόνα, απλώσου". Δε δικαιολογείται σε καμμία άλλη περίπτωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου