Δεν έχω εχθρούς. Δηλαδή, δεν έχω εγώ εχθρούς, μπορεί να είμαι εχθρός κάποιου και να μην το ξέρω. Υπάρχουνε βεβαίως άνθρωποι που με ζοχαδιάζουν, που με ενοχλούν, που αντιπαθώ σφόδρα, που αποφεύγω για να μην κολλήσω τίποτε μολυσματικό του νου ή της ψυχής. Υπάρχουνε δημόσιες φιγούρες που θα προτιμούσα να καλλιεργούν σέσκουλα (τα οποία, αν και σκληρότερα από το σπανάκι, είναι ωραία σε χορτόπιτα γιατί δεν πικρίζουν).
Έχω τρομερό πρόβλημα με το μίσος. Είναι λίγο σαν τον φόβο του σεισμού, που δυστυχώς δεν έχω, κι ας τρέμω την ιδέα εγκλωβισμού κάτω από ερείπια, και δη τα χαλάσματα αυτού που κάποτε ήτανε σπίτι σου, να είμαι σφηνωμένος μεταξύ φέρουσας δομής κι επίπλου, αναπνέοντας την αηδιαστική σκόνη ενός σκοτεινού θύλακα αέρα. Όταν γίνεται σεισμός είμαι αφύσικα ψύχραιμος (εγώ που ψάχνω την αδιαφορία για να υποκαταστήσω την ψυχραιμία που μου λείπει). Έτσι και με το μίσος. Μισώ λ.χ. τον φασισμό αλλά δε θα ήθελα να κρεμάσω τους φασίστες, απλώς να πάνε να καλλιεργούν σέσκουλα (τα οποία δε θα έτρωγα). Το αντεπιχείρημα είναι ότι δεν έχω δει παιδί και γυναίκα να κακοποιούνται και να σφάζονται, δεν έχω ζήσει τις εφιαλτικές χρονιές του φασισμού, δεν έχω υποστεί πραγματική βία (τη μία και μοναδική φορά που παραλίγο να, έτρεξα πιο γρήγορα από τα ΜΑΤ, ήμουν και 18 τότε, και δεν είχαν εκπαιδευτεί ακόμα τα χοιρίδια να εγκλωβίζουνε κόσμο μέσα σε στενά). Ενδεχομένως γι' αυτό να μη μισώ. Δεν ξέρω. Ζω σε έναν τόπο όπου υπάρχουνε πολλά μεγάλα μυστικά εγκλημάτων. Κάποιος κάποτε μου εξομολογήθηκε (αρχίζω να αισθάνομαι πάτερ Ανεμπόδιστος τελικά) ότι σκότωσε Τουρκοκύπριους (μάλλον το '63-'64), αν και δεν του έφταιγαν σε τίποτα, "φυλάγαμε τα σπίτια μας τότε". Ήτανε λοιπόν ένας τους περίφημους ελεύθερους σκοπευτές. Πώς θα ένιωθα αν ήξερα ότι ξέκανε "γιατί έτσι γινόταν τότε" τον πατέρα μου; Δεν ξέρω.
Δεν ξέρω τίποτα. Δεν ξέρω καν γιατί τα γράφω αυτά. Κι ας με πείτε κλειστοφοβικό της συνείδησης.
Έχω τρομερό πρόβλημα με το μίσος. Είναι λίγο σαν τον φόβο του σεισμού, που δυστυχώς δεν έχω, κι ας τρέμω την ιδέα εγκλωβισμού κάτω από ερείπια, και δη τα χαλάσματα αυτού που κάποτε ήτανε σπίτι σου, να είμαι σφηνωμένος μεταξύ φέρουσας δομής κι επίπλου, αναπνέοντας την αηδιαστική σκόνη ενός σκοτεινού θύλακα αέρα. Όταν γίνεται σεισμός είμαι αφύσικα ψύχραιμος (εγώ που ψάχνω την αδιαφορία για να υποκαταστήσω την ψυχραιμία που μου λείπει). Έτσι και με το μίσος. Μισώ λ.χ. τον φασισμό αλλά δε θα ήθελα να κρεμάσω τους φασίστες, απλώς να πάνε να καλλιεργούν σέσκουλα (τα οποία δε θα έτρωγα). Το αντεπιχείρημα είναι ότι δεν έχω δει παιδί και γυναίκα να κακοποιούνται και να σφάζονται, δεν έχω ζήσει τις εφιαλτικές χρονιές του φασισμού, δεν έχω υποστεί πραγματική βία (τη μία και μοναδική φορά που παραλίγο να, έτρεξα πιο γρήγορα από τα ΜΑΤ, ήμουν και 18 τότε, και δεν είχαν εκπαιδευτεί ακόμα τα χοιρίδια να εγκλωβίζουνε κόσμο μέσα σε στενά). Ενδεχομένως γι' αυτό να μη μισώ. Δεν ξέρω. Ζω σε έναν τόπο όπου υπάρχουνε πολλά μεγάλα μυστικά εγκλημάτων. Κάποιος κάποτε μου εξομολογήθηκε (αρχίζω να αισθάνομαι πάτερ Ανεμπόδιστος τελικά) ότι σκότωσε Τουρκοκύπριους (μάλλον το '63-'64), αν και δεν του έφταιγαν σε τίποτα, "φυλάγαμε τα σπίτια μας τότε". Ήτανε λοιπόν ένας τους περίφημους ελεύθερους σκοπευτές. Πώς θα ένιωθα αν ήξερα ότι ξέκανε "γιατί έτσι γινόταν τότε" τον πατέρα μου; Δεν ξέρω.
Δεν ξέρω τίποτα. Δεν ξέρω καν γιατί τα γράφω αυτά. Κι ας με πείτε κλειστοφοβικό της συνείδησης.
Άψογο το τελευταίο δίωρο. Συνέχισε και εμείς ακούμε...
ΑπάντησηΔιαγραφή