μια πολύ πρόχειρη σημείωση
Αδυνατώ να καταλάβω τι διάολο κουβεντιάζουν αυτοί οι άνθρωποι που ζούνε στον πλανήτη Psychra και μας κοιτάζουν από εκεί πέρα μακριά με πολύ ισχυρά τηλεσκόπια.
Δεν καταλαβαίνω πώς η συζήτηση για τη σχέση καλού γούστου (ό,τι κι αν σημαίνει) και νεοπλουτισμού, ενδιαφέρουσα και καίρια αφ' εαυτής, μπορεί να γίνει σε μια χώρα της οποίας η αστική τάξη προέρχεται κυρίως από κοτζαμπάσηδες, τσιφλικάδες ή και από χειρότερα (κάτι δοσίλογους και collabo).
Αλλα να γίνει η συζήτηση: δεν καταλαβαίνω πώς είναι δυνατόν να παραδειγματίζεται όχι π.χ. με βάση το φετίχ με εισαγόμενα καταναλωτικά αγαθά πολυτελείας, όπως τζιπούρες, Ερμές και μπέμπες, αλλά με βάση αστακούς, που μέχρι σχετικά πρόσφατα τους έβγαζαν από τη θάλασσα για πλάκα οι ψαράδες.
Κατά βάθος η σύνδεση εισοδήματος και καλού 'ευρωπαϊκού' γούστου που συνδέεται αυθαίρετα (πολύ αυθαίρετα) με την υψηλή κουλτούρα είναι είτε ελιτισμός / συμπλέγματα κατωτερότητας, είτε ιδεοληψία. Όσοι συνδέουν αμφιμονοσήμαντα καλό γούστο και παλιά λεφτά (ή κακό γούστο και νεοπλουτισμό), ακολουθούν έναν χύδην ψευδομαρξισμό που τα κάνει όλα ένα: τάξη, εισόδημα, ελεύθερη βούληση, κοινωνική θέση, γούστα, μόδες, κοινωνική κινητικότητα, δείκτες κοινωνικής αλληλεγγύης κτλ.
Αναρωτιέμαι: οι Πολίτες καταστηματάρχες που ερχόντουσαν στα χέρια για λεπτά ζητήματα όπως αν βάζεις κανέλα στους κεφτέδες και κύμινο στα φασολάκια, το έκαναν γιατί είχανε παιδεία; γιατί ήταν αστοί; επειδή είχαν καλλιέργεια κτλ.; Η απόφοιτος δημοτικού που πήγαινε να δει Πιραντέλλο πώς ερμηνεύεται από αυτούς τους μπαγλαμάδες; Τουλάχιστον στην Αγγλία "ξέρουν" ότι αν πίνεις κρασί είσαι middle class, κι ας βγάζεις 3 κι 60, κι ότι αν πίνεις ale είσαι working class, κι ας βγάζεις τα κέρατά σου. Χωρίς περαιτέρω αξιολογικές κρίσεις, πέραν των γνωστών ελιτισμών μερικών μερικών. Λέω: "ξέρουν". Εντός εισαγωγικών.
Αδυνατώ να καταλάβω τι διάολο κουβεντιάζουν αυτοί οι άνθρωποι που ζούνε στον πλανήτη Psychra και μας κοιτάζουν από εκεί πέρα μακριά με πολύ ισχυρά τηλεσκόπια.
Αλλα να γίνει η συζήτηση: δεν καταλαβαίνω πώς είναι δυνατόν να παραδειγματίζεται όχι π.χ. με βάση το φετίχ με εισαγόμενα καταναλωτικά αγαθά πολυτελείας, όπως τζιπούρες, Ερμές και μπέμπες, αλλά με βάση αστακούς, που μέχρι σχετικά πρόσφατα τους έβγαζαν από τη θάλασσα για πλάκα οι ψαράδες.
Κατά βάθος η σύνδεση εισοδήματος και καλού 'ευρωπαϊκού' γούστου που συνδέεται αυθαίρετα (πολύ αυθαίρετα) με την υψηλή κουλτούρα είναι είτε ελιτισμός / συμπλέγματα κατωτερότητας, είτε ιδεοληψία. Όσοι συνδέουν αμφιμονοσήμαντα καλό γούστο και παλιά λεφτά (ή κακό γούστο και νεοπλουτισμό), ακολουθούν έναν χύδην ψευδομαρξισμό που τα κάνει όλα ένα: τάξη, εισόδημα, ελεύθερη βούληση, κοινωνική θέση, γούστα, μόδες, κοινωνική κινητικότητα, δείκτες κοινωνικής αλληλεγγύης κτλ.
Αναρωτιέμαι: οι Πολίτες καταστηματάρχες που ερχόντουσαν στα χέρια για λεπτά ζητήματα όπως αν βάζεις κανέλα στους κεφτέδες και κύμινο στα φασολάκια, το έκαναν γιατί είχανε παιδεία; γιατί ήταν αστοί; επειδή είχαν καλλιέργεια κτλ.; Η απόφοιτος δημοτικού που πήγαινε να δει Πιραντέλλο πώς ερμηνεύεται από αυτούς τους μπαγλαμάδες; Τουλάχιστον στην Αγγλία "ξέρουν" ότι αν πίνεις κρασί είσαι middle class, κι ας βγάζεις 3 κι 60, κι ότι αν πίνεις ale είσαι working class, κι ας βγάζεις τα κέρατά σου. Χωρίς περαιτέρω αξιολογικές κρίσεις, πέραν των γνωστών ελιτισμών μερικών μερικών. Λέω: "ξέρουν". Εντός εισαγωγικών.
Eπίσης ξέρουν το "I'm labour and I'm proud".
ΑπάντησηΔιαγραφή