Η πτώση

Εδώ και είκοσι λεπτά προσπαθώ να ξεκινήσω να γράφω για το τι γίνεται στην Ελλάδα, όπου κάθε μέρα μας ξημερώνει ακόμα μια έκπληξη, ακόμα μια πιο δυσάρεστη έκπληξη. Δεν ξέρω τι να πω που να μην είναι μπλαζέ, μελό ή εξυπνάδα. Δεν ξέρω από πού να το πιάσω το κουβάρι.

Για να αυτοσαρκαστώ λιγάκι, μετά από 6μισυ χρόνια για πρώτη φορά δεν εχω τι να πω.

Κι όχι, δε με απασχολούν όσοι θα χάσουν το Audi και θα πρέπει να παίρνουνε συγκοινωνία, με απασχολεί αν θα υπάρχουν συγκοινωνίες. Ούτε λυπάμαι κάποιους που θα εγκαταλείψουν το οροφοδιαμέρισμα στα Βριλήσσια και θα επιστρέψουν στο τριαράκι που τους έγραψε η γιαγιά στα Πατήσια, με προβληματίζει αν έχουν όλοι γιαγιά με διαμέρισμα και αν μπορείς να μεγαλώσεις πια παιδί στα Πατήσια. Και τα νοσοκομεία. Και τα σχολεία. Και άνθρωποι αγαπημένοι που θέλουνε να φύγουνε για Αυστραλία και Καναδά.

Και στο κάτω-κάτω, ποιος με χέζει εμένα: εγώ παριστάνω τον Ποιητή που κάθεται μάλλον ασφαλής σε κάποιο νησί κι αγναντεύει το Μεσολόγγι απέναντι να πέφτει. Βεβαίως, το μόνο κοινό μου με τον Ποιητή είναι το σουλάτσο εδώ γύρω ενός στόλου υπό την Ημισέληνο, εκεί σταματούν οι ομοιότητες.