Προεκλογικά γερόντια

Για τις εκλογές έγραψα στο περιοδικό Μόνο που κυκλοφορεί.

Θέλω να συμπληρώσω τα εξής, στον δρόμο για το πραγματικό μου θέμα, που είναι η κιόλας ξεχασμένη αυτοκτονία του Δημήτρη Χριστούλα.

Πρώτον, υπάρχει κόσμος στα -άντα που θα ψηφίσει ΠΑΣΟΚ συνειδητά, μια και το Κίνημα απαρτίζεται από ανθρώπους δοκιμασμένους στην εξουσία. Ακούγεται βαθύτατα σαρκαστική η προηγούμενη πρόταση, αλλά είναι κι αυτό μια στάσις, νιώθεται. Για κάποιους. Που εξακολουθούν να έχουν και καλώς έχουν πολιτικά δικαιώματα. Κραυγές τύπου "αυτά τα ζώα ψηφίζουν" είναι πολποτισμός.

Δεύτερον, σε αυτό το μπλογκ γκρινιάζω για πάνω από εφτά χρόνια ότι λόγω ζαβής Παιδείας σε αυτόν τον τόπο οι πολιτικές επιλογές εκφράζονται σαν διλήμματα, συνήθως εκβιαστικά. Ξεκινάμε από το "Λαοκρατία ή Βασιλιά", πάμε στο "ή εγώ ή τα τανκς", κάνουμε μια στάση στο "Μνημόνια ή πείνα"... Απλώς να πω ότι πληρώνουμε πλέον ακριβά την αποστροφή του εκπαιδευτικού συστήματος προς την αναλυτική σκέψη και την κριτική σκέψη, για προφανέστατους λόγους: όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά και δε μασάει κουτόχορτο για πολύ. Επειδή το κουτόχορτο (πολιτικό και εθνικιστικό-πατριωτικό) είναι το σανό που μας ταΐζει η ελληνορθόδοξη (πατριωτίζουσα κι αριστερίζουσα) ιδεολογία, ε, καταλαβαίνετε.

Τρίτον, ήθελα να συμπληρώσω κάτι σχετικά με τον αντιδημοκρατικό χαρακτήρα αστείων του τύπου "κλειδώστε τους ηλικιωμένους σπίτι για να μην ψηφίσουνε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ". Σ' αυτό (αλλά και στο προηγούμενο) με πρόλαβαν. Να πω μόνον το εξής: το να κλειδώσεις κάποιον πολίτη (δε μιλάμε δηλαδή για αντιπροσώπους, βουλευτές, γερουσιαστές, δημάρχους κτλ. -- οι οποίοι στο κάτω-κάτω εκπροσωπούν άλλους, δηλαδή εσένα) στο σπίτι για να μην ψηφίσει στις εθνικές εκλογές είναι βαθύτατα αντιδημοκρατική ιδέα. Αν ζοριστώ πολύ, μπορώ να τη σκεφτώ ως ενδεχομένως επαναστατική. Αλλά έτσι μίζερα θα γίνει η επανάσταση των χίψτερ, ρε παιδιά;

Αν πάντως θέλετε να κάνετε σωστές επαναστατικές δουλειές, κλειδώστε άλλη μια κατηγορία ανερμάτιστων και αφελών στα σπίτια τους, τους επαρχιώτες: Α' Β' Αθηνών, Α' Θεσσαλονίκης και Α' Β' Πειραιώς φτάνουνε και περισσεύουν -- οι υπόλοιποι πίσω από τον ήλιο ζούνε, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ψηφίζουνε.

Διαβάζα λοιπόν για τις εκλογές: για το σκάρτο εκλογικό σύστημα που πριμοδοτεί το πρώτο κόμμα και όχι μόνο με αποχές, λευκά και άκυρα. Παρακολουθώ τις εκ του πονηρού επιθέσεις του τύπου κατά του ΣΥΡΙΖΑ, και του Τσίπρα (ο οποίος ωστόσο χρειάζεται επειγόντως τη βοήθεια του Τάλω, ιδίως όταν λ.χ. παινεύει το δάνειο που πήρε η Κύπρος από τη Ρωσία και κάτι τέτοια). Θυμήθηκα την κηδεία του Δ. Χριστούλα: θα έπρεπε λοιπόν να απαγορεύεται στους γέρους να αυτοκτονούνε για πολιτικούς λόγους.

Η αυτοκτονία του Χριστούλα είναι από τα κορυφαία πολιτικά γεγονότα της γενιάς μας, υποκατάστατο μιας εξέγερσης που δεν έγινε, φυσική συνέπεια πραγματικής αγανάκτησης για την κατάσταση υποτέλειας στην οποία μάς έφερε το διεφθαρμένο και παράλληλα ανίκανο πολιτικό σύστημα. Η κηδεία του, στην οποία πήγα για να νιώσω κι εγώ το θρόισμα του παλτού της Ιστορίας, το βάδισμα της Ελευθερίας (κι εσύ αθάνατη εσύ θεία, που ό,τι θέλεις ημπορείς...) έκανε σαφή τρία πράγματα:

α. Την επιτακτική ανάγκη για σοβαρό και στιβαρό πολιτικό λόγο αλλά και σοβαρή θεωρητική συγκρότηση στις όποιες αυτο-οργανωτικές ή αντιστασιακές ή εξεγερτικές προσπάθειές μας. Ο αλληλεγγυισμός είναι απλώς ανεπαρκής, ενώ ο συναισθηματισμός σκοτώνει -- και κυριολεκτικά πλέον, αφού γίνεται άλλοθι του σοβαρού αγώνα. Στην κηδεία έκαναν σώου αυτάρεσκοι μίκηδες, αφελώς και εκ του ασφαλούς αντιμνημονιακοί πατριώτες, ενώ έπαιξε πολύ και η ρητορεία των νεκρών που μεταφυσικώς θα φέρουν τη μεταφορική πολιτική Ανάσταση (δείτε και αυτό το βιβλίο). Μόνον η κόρη του Χριστούλα στον επικήδειό της έθεσε στα σωστά συμφραζόμενα την πολιτική πράξη του πατέρα της.

β. Την πλήρη μαλάκυνση της ευρύτερης κομμουνιστικής αριστεράς, όπως διαφαίνεται από τη ρητορική της. Την καπιταλιστική αγριότητα του 2012 δεν την πολεμάς με αγκυλωμένες ρητορικές του 1936 και του 1944 (στο Πολυτεχνείο δεν έφτασαν οι σύντροφοι ακόμα).

γ. Κατ΄επέκταση, την κυνική αγριότητα των μέσων στο πώς χειρίστηκαν το θέμα· επίσης, την ταξική τους στράτευση εναντίον οποιασδήποτε πράξης, ιδέας ή κίνησης υπονομεύει τις επιλογές της ελίτ: την οικειοθελή και ελλιπώς διαπραγματευμένη υπαγωγή στο Μνημόνιο, τις ρητορικές του κίβδηλου ορθολογισμού (ακόμα ένας κύκλος καπήλευσης του Διαφωτισμού, πολίτες), τον ενστερνισμό της απαραίτητης πολιτικής υποτέλειας, την αποσιώπηση της εξαθλίωσης.


Αυτά τα λίγα και σκόρπια.