Το πρόβλημά μας είναι πρωτίστως (όχι μόνο) ηθικό και είναι πρόβλημα του λαού, της κοινωνίας. Τα υπόλοιπα έπονται.
Δραπετεύω από το κέντρο με μετρό. Μούτρα αγριεμένα. Στον σταθμό Αττική κάτι λεβέντες καπνίζουν. Μια βουλγάρα υπάλληλος (και βουλγάρα και γυναίκα) τους ζητάει να τα σβήσουν. Κουραδομαγκιά, σαρκασμός, 'ξυπνάαααδες. Τα σβήνουν πετώντας τα κάτω. Η υπάλληλος επισημαίνει ότι ρύπαναν το δάπεδο. Κουραδομαγκιά, σαρκασμός, 'ξυπνάαααδες. Φεύγει. Σηκώνουνε τις γόπες και τις ξανανάβουν. Ξανά παρατήρηση, πάντα ευγενικά και με αιτιολόγηση. Τίποτε.
Ένας γκριζομάλλης, αριστεροφανής, λεβέντης με μεγάλη μύτη ανάβει κι αυτός τσιγάρο. Ξανά η ίδια φάση: κανονισμοί, νόμοι, όροι λειτουργίας του ΗΣΑΠ. Κάποιος ρωτάει φωναχτά αν οι νόμοι ισχύουν για τους κλέφτες. "Αν ενοχλείται έστω κι ένας, το σβήνω", λέει τελικά ο γκριζομάλλης αριστεροφανής λεβέντης.
"Ενοχλούμαι εγώ", λέω δυνατά. Το σβήνει. "Εδώ σας πιάνει το αντεξουσιαστικό και το επαναστατικό μένος;" ρωτάω. Ο τύπος με κοιτάει λες και είδε τη Μέδουσα, η έκφρασή του είναι σχεδόν αστεία. "Φίλε, το θεωρητικοποιείς", μου λέει. Μετά ένας χοντρός με καδένα και κεφάλι ξυρισμένο, λίγο Essex boy, βγάζει γκαρίζοντας στη βουλγάρα κυρία και σε έναν συνάδερφό της έναν λόγο σκέτη Σπυριδωνιάδα-Αδωνιάδα: "Έφαγα δακρυγόνα, ο σταθμός είναι υπαίθριος, πλήρωσα εισιτήριο, γιατί αργεί το τρένο, τι σε νοιάζει εσένα, δεν υπάρχουνε νόμοι, δε θα μου πείτε τι θα κάνω..."
Φεύγω και πάω στην άλλη άκρη της αποβάθρας. Τα υπόλοιπα από γραπτά μηνύματα στέλνω από το τρένο στη συμβία:
14.45 Είναι ξοφλημένος αυτός ο τόπος. Ο κόσμος είναι μισητός. Όλοι πουλάνε μυαλό.
14.49 Είμαι έξω φρενών. Η αμορφωσιά έχει απτά καθημερινά αποτελέσματα. Είναι βόθρος αυτή η χώρα. Δυστυχία.
15.02 Νέος ελληνικός πολιτισμός: η σύνθεση ασυδοσίας, αμορφωσιάς κι αυταρχισμού.
15.13 Να και τα κουφάρια του ΟΑΚΑ, που θα ενθαρρύνανε τον λαϊκό αθλητισμό.
Βρίσκω τον Κ. Μαθαίνουμε για τους νεκρούς και αναστατωνόμαστε. Τα υπόλοιπα σε μηνύματα από το ταξί για σπίτι στη συμβία:
17.58 Ο ταρίφας βρίζει μια οδηγό. Μου έρχεται να βάλω τα κλάματα μέσα στο ταξί.
18.03 Πώς ζουν έτσι ρε γαμώτο. Σήμερα ο Κ για πρώτη φορά με μακάρισε που δεν είμαστε εδώ.
18.13 Εφιάλτης: αναπηρικά καροτσάκια μπλοκαρισμένα, σκυφτοί γέροντες χαμένοι, μηχανάκια περνάνε ξυστά από παιδάκια.
Ειναι παρηγορητικό κάτι που εγραψε ο undantag: «Και μετά, ομολογώ, δεν ήξερα τι άλλη –μη τετριμμένη- σκέψη να κάνω. Εκτός ίσως απ' το ότι "Η γενική έλλειψη παιδείας, κρίσης και πολιτικής μόρφωσης μέσα στην κοινωνία" δεν εμπόδισε τον όχλο να πάρει τη Βαστίλλη.»
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόλις έμαθα / συνειδητοποίησα ότι είχα γνωριστεί με ένα από τα θύματα: φίλη φίλου.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Σήμερα ο Κ για πρώτη φορά με μακάρισε που δεν είμαστε εδώ."
ΑπάντησηΔιαγραφήΣωστά. Κι εμείς την ίδια ώρα σκεφτόμασταν (μεταξύ άλλων) αν και πώς μπορούμε να φύγουμε, πώς μπορούμε να το σκάσουμε από το καράβι που βουλιάζει.
Δεν βλέπω καμιά σωτηρία, μόνο μίσος και οργή συνεπακόλουθα έλλειψης παιδείας.
Με τρομαζει που σε οποιο μπλογκ που να αξιζει βρεθω, "βλεπω" τα ιδια-σχεδον-προσωπα!
ΑπάντησηΔιαγραφή