Χτενισμένα αποσπάσματα από τσατ με φίλο, αφού κατάφερα απόψε να δω τη Λευκή Κορδέλα του Haneke. Ο φίλος μου έχει χαρακτηρίσει την ταινία "Ψυχρή αλλά όμορφη. Όμορφη αλλά ψυχρή."
Ξέρεις ποιο είναι το θέμα; οι Έλληνες ταυτίζουμε τον πόνο με την κραυγή, το σοκ, τη λαβωματιά. Ο πραγματικός πόνος είναι μετά: το μούδιασμα, η βουβαμάρα, η μοναξιά, η απουσία, το πρωινό ξύπνημα λίγο πριν συνειδητοποιήσεις ότι κάποιος ή κάτι λείπει. Οι μεσογειακοί προτιμούμε να ξεχνάμε, κι όταν πρέπει να μιλήσουμε για πόνο μιλάμε για σκουξιές και κραυγές˙ οι βόρειοι κάθονται και τα σκέφτονται αυτά (λ.χ. το μούδιασμα, η βουβαμάρα, η μοναξιά, η απουσία κτλ.), γι' αυτούς αυτά είναι ο πόνος.
[...]
Τελικά είναι πολύ δύσκολο να μιλήσεις για τον πόνο. Το σεξ είναι τελικά εύκολο: εισάγεις λίγη αμηχανία, λίγη ενατένιση του ενός από τον άλλο και πάει η "πορνογραφική" ματιά περίπατο -- εξού και το σουξέ που έχουνε πια οι ερασιτεχνικές και οι ψευδοερασιτεχνικές τσόντες. Αλλά για τον πόνο πώς μιλάς;
θυμήσου τη σκηνή με το παιδάκι που ρωτάει την αδερφή του τι είναι θάνατος. Η σκηνή αυτή είναι επίδειξη δεξιοτεχνίας και ισορροπίας από τον Χάνεκε γιατί είναι 99,9% σίγουρο ότι θα σου βγει βασιλάκης καΐλας. Ο τύπος πετυχαίνει το 0,1%.
Κ: μωρέ Καϊλας δεν είναι, αλλά είναι και στο άλλο άκρο
[...]
Θέλετε ιταλιάνους με φανελάκια να γκαρίζουνε τρώγοντας μακαρόνια πάνω στη φορμάικα.
Κ: Έτσι: φανελάκια γεμάτα κηλιδες σάλτσας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου