Οι Αμερικάνοι έχουνε τον Θείο Σαμ, οι Βρετανοί την Μπριτάνια, οι Γάλλοι το ξέκωλο τη Μαριάν. Εμείς δεν ξέρω τι έχουμε. Πάντως πρέπει να είναι άντρας (οπωσδήποτε), λίγδας, με πονηρό βλέμμα και με πολύ χοντρά δάχτυλα. Ας τον πούμε Νικηφόρο-Αλέξανδρο (κατά το πάλαι κολωνακιώτικο και νυν πανελλήνιο χούι να δίνουμε στα παιδιά δύο ονόματα, αμφότερα στομφώδη κι ανυπόφορα, κατά προτίμηση).
Τα χοντρά δάχτυλα είναι πρακτικά. Δε βοηθούν όταν παίζεις πιάνο, αλλά αυτά είναι για πούστηδες, ξενέρωτους και γεροντοκόρες. Τα χοντρά δάχτυλα όμως είναι χρήσιμα όταν θες να κρύβεσαι από πίσω τους. Όταν λόγου χάρη θες να πείσεις όλον τον κόσμο ότι δεν είσαι κοπρόσκυλο που δεν παράγει τίποτα και που τρώει και πίνει και αγοράζει σαλοτραπεζαρίες με δανεικά. Όταν θες να πείσεις τον πλανήτη για το αθληταράδικο DNA σου φτιάχνοντας πρωταθλητές με αναβολικά ενώ οι λοιποί παχυσαρκούν και αθλούνται μόνο κρατώντας το κινητό πλάι στο αυτί τους. Όταν περνιέσαι για λαός εραστών αντρών κι ερασμίων γυναικών παρά... Όταν θες να επιμένεις ότι ο αντισημιτισμός και ο ρατσισμός σου -- οι βασικοί τρόποι με τους οποίους το σχολείο σου επί 170 χρόνια σου φτιάχνει εθνική συνείδηση, μαγαρίζοντας τη χαρά του να μπορείς να αυτοαποκαλείσαι Έλληνας ίσως αμετάκλητα -- είναι μεμονωμένα περιστατικά.
Έτσι, κρυβόμαστε πίσω απ' τα χοντρά μας δάχτυλα. Ο Τούρκος και ο Εβραίος είναι οι εχθροί μας, ο Γύφτος κλέφτης και μίασμα που περπατάει, ο Βούλγαρος ζώο πίσω από το Παραπέτασμα, οι υπόλοιποι όλο και καποιο κουσούρι έχουν. Έτσι μεγάλωσα εγώ στην Αθήνα, ανάμεσα στους τριχωτούς αριστερούς και τις τριχωτές αριστερές, κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης και του παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ και της σύντομης νεορθόδοξης παλινόρθωσης. Μάλλον όμως μόνον εγώ τα θυμάμαι. Μεμονωμένο περιστατικό είμαι κι εγώ. Τουλάχιστον δεν έχω χοντρά δάχτυλα. Κοντά τα έχω.
Στο πολυ δραστικό καμεο που συντάκσατε και έχει όλην την εύνοιά μου, μιά διαφωνία:
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν πρέπει να είναι Αλεξανδρος-Νικηφόρος, αλλα κάτι πιό συχνό: δίδουν το όνομα του τάματος ή των παπούδων, και κατσικώνουν δίπλα το δικό τους όραμα:
Αδωνης-Αντώνης
Φοίβος- Βαλάντης
Δάφνη-Ταρσίτσα(απο τον Ταράσιο...)
Και λοιπά
Δίκιο έχεις. Ωστόσο υπάρχει εξέλιξη: εδώ και μια δεκαετία περίπου υπάρχει η τάση να δίνουνε ΔΥΟ σπαστικά-καραδήθεν ονόματα, ξεχνώντας τάμα και γονείς. Ένα από αυτά πρέπει να είναι τριτόκλιτο, άρα άκλιτο: ο Βίων του Βίων, η Ίρις της Ίρις κ.ο.κ. Επίσης, μια και το 'φερε η κουβέντα, ένας παπάς πριν πέντε χρόνια μου κλαιγόταν ότι έχει σιχαθεί να δηλώνει παιδιά με ονόματα τύπου: Παρθενόπη-Φυλλίς Νασιώκα-Καραοξούζογλου, και με διπλό επώνυμο δηλαδή.
ΑπάντησηΔιαγραφή