Οι Κασσάνδρες θα διαψευστούν

Αμήν Παναγίτσα μου.

Ακολουθεί απόσπασμα ιμέιλ μου σε φίλο με διορθώσεις και μικροπροσθήκες:

Εννοείται ότι η κυβέρνηση (που θα μπορούσε να εξελιχθεί στην καλύτερη μεταπολεμική εάν ο Πάγκαλος ξεκουμπιζότανε για κανα σπα μέχρι το 2020) θα αντιμετωπίσει τρομακτικά προβλήματα. Φοβάμαι πάρα πολύ την πιθανή έξωση από την ευρωζώνη: τότε και θα γίνουμε υπο-Βουλγαρία και θα πανηγυρίζουμε σαν ηλίθιοι που θα ξαναμπορούμε να υποτιμήσουμε ανδρεοπαπανδρεϊκά το νόμισμα (ώστε να μην αλλάξει τίποτα).

Ο Παπανδρέου είναι διστακτικός γιατί από τον καιρό του αλιτήριου πατέρα του (και με εξαίρεση τον γνήσια και εντελώς γκάου, με την καλή αλλά και με την πολύ κακή έννοια, Σημίτη) όλοι κυβερνάνε με γνώμονα μόνο το πολιτικό κόστος. Το οποίο θα είναι και αναπόφευκτο και καταιγιστικό, αφού ο κόσμος θα στενάξει.

Τα πράγματα χειροτερεύουν και για την κυβέρνηση αλλά, κυρίως, για τη χώρα και επειδή ο κόσμος (να πω "ο λαός";) αντιδράει με τρεις τρόπους που δείχνουνε ότι από τη δεκαετία του '70 έχουμε πισωγυρίσει σε πολιτικό πρωτογονισμό (και πάλι "ως λαός"):

α. Είμαστε πεπεισμένοι ότι φταίει κάποιος άλλος: λ.χ. οι Γερμανοί ή οι πλούσιοι. Οι Γερμανοί δε θέλουνε να χαρτζιλικώσουν ένα κράτος που λέει ψέματα για τους δείκτες της οικονομίας του από (τουλάχιστον) τα τέλη της δεκαετίας του '90. Κι εμείς αυτό θα κάναμε εάν, λ.χ. μας ζητούσε η Αλβανία να τη στηρίξουμε. Επίσης, δε φταίνε μόνο οι πλούσιοι: είπαμε, η διαφθορά και η κακοδιαχείριση είναι πια πλήρως μαζικοποιημένες και εκλαϊκευμένες, όπως και η παραοικονομία. Συνυφασμένη με αυτή την πεποίθησή μας (ότι φταίει άλλος) ειναι κι ότι τελικά κάποιος (άλλος) θα μας ξελασπώσει.

β. Κανείς, βεβαίως, δε θέλει να αλλάξει τίποτα στη σπάταλη και υψηλού κόστους ζωή του. Η λογική της θυσίας για το κοινό καλό (που προϋποθέτει συλλογικότητα και αλληλεγγύη μπλα-μπλα-μπλα) απλώς δεν υπάρχει. Άλλωστε όλοι μας είμαστε πολύ έξυπνοι και γι' αυτό κανείς δε θέλει να πιαστεί κορόιδο

γ. Εδώ και μια δεκαετία ήδη πραγματικά υποφέρει πολύς κόσμος. Όταν όσοι υποφέρουν εξαθλιωθούν, θα εξεγερθούν (ελπίζω), αλλά οι υπόλοιποι απλώς θα τους φερθούν όπως φέρθηκαν επί Χούντας, όπως γενικά ξέρουν: παγερά, με εχθρότητα και αποστροφή, κοιτώντας τη δουλειά τους. Κάτι είχε πει κάπου ο Ξυδάκης για εμφύλιο (αλλά το απέκλεισε απευχόμενός το).

Όπως βλέπεις, έχω στ' αλήθεια φρικάρει. Πολύ.