Λεπτομέρειες

Ο kukuzelis με έχει κατά καιρούς ενθαρρύνει να αφοσιώνομαι περισσότερο στις στιγμές, στις λεπτομέρειες. Απόψε θα ασχοληθώ λοιπόν μόνο με λεπτομέρειες.

1.
Αυτό το κείμενο. Μιλάει για μια σημαντική λεπτομέρεια. Τελικά, η Αριστερά πρέπει να αποφασίσει για ποιους θα αγωνίζεται: τους μανδαρίνους; τους συμβασιούχους; τους απολυμένους εργάτες; Επίσης, με ποιον σκοπό; Να περνάν άνετα; Να μη χάσουν κεκτημένα; (υπάρχουν μανδαρίνοι λ.χ. διοικητικοί στη ΔΕΗ που θα έπρεπε να χάσουν πολλα κεκτημένα). Δεν μπορεί να είναι η Αριστερά τα πάντα τοις πάσι.

2.
Η αηδία που θα στείλουμε στη Γιουροβίζιον. Αηδία. Ζυγίζουμε τι περιμένουν οι άλλοι από εμάς, πώς θα ανταποκριθούμε στις προσδοκίες τους. Κι αποφασίζουμε. Σα νευρωσικά παιδιά φορτικών γονιών. Έχουμε κολοσσιαίο σύμπλεγμα κατωτερότητας σα λαός, αναμετριόμαστε συνέχεια με το "παρελθόν μας" και βγαίνουμε λειψοί. Αντίστοιχο σύμπλεγμα, απ' ό,τι ξέρω, έχουνε κι οι κακομοίρηδες οι Τούρκοι που μισεί, αντιπαθεί ή περιφρονεί σύσσωμη η υφήλιος (εκτός, ξέρω γω, από τους Αζέρους)· εκείνοι πάλι αναμετριούνται επανειλημμένα με την εξιδανικευμένη Δύση (η πρόσφατη, σχεδόν κωμική, συνέντευξη του Παμούκ στο περιοδικό της κυριακάτικης Καθημερινής είναι χαρακτηριστική).

3.
Θεατρικά κείμενα. Σας παρακαλώ. Έχουμε ίσως το καλύτερο θέατρο στην Ευρώπη. Μην ανεβάζετε θλιβερά κείμενα κουτών Ισπανών, Εγγλέζων, Πετσενέγων και Τολτέκων. Δεν περπατάνε. Κρίμα τους σκηνοθέτες, κρίμα τους ηθοποιούς.

4.
Ξινά μούτρα. Δεν ξέρω εάν, όπως ισχυρίζεται ο Τσαγκαρουσιάνος, οι Αθηναίοι έχουν τα πιο ξινισμένα μούτρα της Ευρώπης. Οι Μοσχοβίτες, λ.χ., δεν πάνε πολύ πίσω. Ξέρω ότι στην πατρίδα μου η ευγένεια υποκρύπτει υστεροβουλία και το αυθόρμητο χαμόγελο και η καλή διάθεση μαρτυρούν ιδιωτεία. Δεν είναι μάλλον τυχαίο που μισούμε τους χαμογελαστούς κοσμοκράτορες.

5.
Ο κύριος Σαμαράς μίλησε για αυτοκριτική και αυτοκάθαρση του Κόμματός του. Προτείνω μια εναλλακτική ερμηνεία: το Κόμμα έκανε και κάνει ό,τι κάνει όταν το κάνει και όπως το κάνει γιατί δε γίνεται να κάνει αλλιώς. Μετά κάνει αυτοκριτική. Τζάμπα είναι. Στην πραγματικότητα, "ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Aν ρωτιούνταν πάλι, όχι θα ξαναέλεγε". Αυτά ισχύουν ακόμη περισσότερο για το Κόμμα που επί πενταετία κυβερνούσε με γνώμονα το πολιτικό κόστος και πλοηγό τις δημοσκοπήσεις.

6.
Όπου κουβαλούν το σχολείο τους μαζί τους οι Έλληνες, κουβαλάνε μοιραία και τις εμμονές τους αλλά, κυρίως, τον απομονωτισμό τους, την οργάνωσή τους σε μικρά γκέτο: είτε στα χωριά των γκασταρμπάιτερ, είτε στα εγγλέζικα κάμπους, είτε στη Μελβούρνη. Θέλουνε πάντα να νιώθουν ταμπουρωμένοι στο δικό τους τοπικό χάνι της Γραβιάς. Κι ας μην ξέρουνε που πέφτει η Γραβιά. Ούτε εγώ ξέρω.

7.
Οι ηλικιωμένοι, οι δικοί μας ηλικιωμένοι, καταδικασμένοι σε απραξία και τηλεόραση. Σε μια κοινωνία και μετά από ένα σχολείο που αποθαρρύνει οτιδήποτε δημιουργικό, ιδίως άμα είναι ευχάριστα δημιουργικό: βιβλίο, μουσική, σκίτσο -- κάτι. Τουλάχιστον οι μεγαλύτερες ηλικιωμένες γυναίκες ξέρουν εργόχειρο.