Κηληθμός

Βλέπω αυτό το βίντεο ξανά και ξανά εδώ και δυο βδομάδες. Το ξέρω το τραγούδι, φυσικά. Μεγάλωσα ακούγοντάς το ξανά και ξανά στα ραδιόφωνα αλλά και στις τηλεοράσεις, σε εκδοχές με βασιλείς και βασιλόπαιδες αλλά και άνευ, σε διαφημίσεις, σε παιδικά πάρτυ από βινύλια με ξεχασμένες επιτυχίες, σε διασκευή με τα Ζουζούνια του Κουρή. Έχει πάρει το μάτι μου τους γονείς μου να κάνουν τις σχετικές χορευτικές κινήσεις, υπαινικτικά και σχεδόν συνωμοτικά. Για χρόνια υπέθετα ότι το Jeronimo Yanka ήτανε για τη γενιά τους ό,τι είναι το Rasputin και το Ma' Baker των Boney M για τη δικιά μου: ένα ποπ χαλί και τίποτε άλλο (μόνο που αυτά τα δύο των Boney M είναι καλύτερα, γιατί έχουνε διπλές εισαγωγές -- εντάξει, πλάκα κάνω). Πάντως η Γιάνκα στην εποχή της πρέπει να ήτανε κάτι σαν αυτοπαρώδηση του συγκροτήματος, κάτι σαν τα Παπάκια αργότερα, το Πουλάκι Τσίου και -- ενδιάμεσα -- ολόκληρο το oeuvre των Army of Lovers.

Και μετά βρίσκω αυτό το βίντεο. Βλέπω πραγματικό κόσμο να χτυπιέται πραγματικά στη ζωντανή εκτέλεση της Γιάνκας. Οι αντιδράσεις του, αν κοιτάξω προσεκτικά, είναι κάτι μεταξύ αυτών που πάθαιναν όσοι πήγαιναν σε Έλβις, σε Μπητλς αλλά και σε Σεξ Πίστολς. Μετά οι τσιρίδες και τα ουρλιαχτά έγιναν σήμα κατατεθέν κάτι παιδοειδώλων. Αν κοιτάξω πιο ψύχραιμα, θα δω ότι το κοινό των Forminx που ακούει (το γράφω και γελάω) τη Γιάνκα, διονυσιάζεται. Με την καλή και καθαρή έννοια: μεταρσιώνεται μέσω της μανίας. Φεύγει. Όπως έφευγα εγώ τον σύντομο καιρό της "τέκνο", που ξεκίνησε με Prodigy και τελείωσε με τους Faithless.

Δεν περιφρονώ το τραγουδάκι, απλώς αναρωτιέμαι πώς γίνεται να χτυπιέσαι μαζί του. Αυτό και μόνο. Αναρωτιέμαι πόσο ισχνό μπορεί να είναι το υπόθεμα της έκστασης. Αφήστε κατά μέρος τα ερωτικά, στα ερωτικά μπλέκονται άνθρωποι με τα ζωντανά κορμιά τους και τις φωνες τους τελικά και αυτό αλλάζει τα πάντα. Ας μιλήσουμε για τον διονυσιασμό και την έκσταση.

Αλλά για τον διονυσιασμό και την έκσταση δε μιλάς, τα νιώθεις. Σε καταλαμβάνουν και σε σείουν σα μαράκα. Έστω και με αφορμή τον Βαγγέλη να λαλάει τα πλήκτρα και με τον ντράμερ να κάνει φωνή καρτούν, φωνή από Mad. Η έκσταση δε χρειάζεται αιτιολόγηση και υπόβαθρο -- μια αφορμή ψάχνει.