Εγκυκλοπαίδεια της Σεξουαλικής Ζωής

Για λόγους που ξεκίνησε να μου εξηγεί πάρα πολύ πρόσφατα, ο πατέρας μου ήταν αποφασισμένος να γίνει σωστά η διαπαιδαγώγηση των παιδιών του. Αυτό περιλάμβανε και τη σεξουαλική τους διαπαιδαγώγηση. Αγόρασε λοιπόν μαζί με την εγκυκλοπαίδεια του Ντίσνεϋ, σε είκοσι λεπτούς λευκούς τόμους, την Εγκυκλοπαίδεια της Σεξουαλικής Ζωής, από τον ίδιο εκδότη. Έναν χρόνο αφού μας είχε πάρει τη Δομή (που εξακολουθώ να θεωρώ καταπληκτική εγκυκλοπαίδεια και πολύ στρωτά γραμμένη).

Η Εγκυκλοπαίδεια (όχι η Δομή, ή του Ντίσνεϋ, η άλλη) ήταν εφτάτομη νομίζω. Ξεκίναγε με έναν πολύ λεπτό τόμο για μικρά παιδιά, κάθε τόμος κάλυπτε 2-3 χρόνια, ενώ ο τελευταίος λεγόταν "Ενήλικες" και ήταν ο πιο χοντρός. Τοποθετήθηκε σε χαμηλό ράφι αλλά όχι φάτσα φόρα. Ήτανε μετάφραση από τον Άρη Αλεξάνδρου συλλογικού έργου στα γαλλικά, με πολύ ιδιαίτερη εικονογράφηση: από τη μια ασπρόμαυρες απλές φωτογραφίες, από την άλλη ανατομικά σχεδιαγράμματα με αλλόκοτα χρώματα. Θυμάμαι ένα σχεδιάγραμμα που αναπαριστούσε την τομή της Εισχώρησης όπου τα σώματα και τα σχετικά όργανα είχαν αποδοθεί με μωβ. Όπως έλεγαν και οι συγγραφείς, με αυτόν τον τρόπο τα σκίτσα θα πληροφορούσαν χωρίς να σοκάρουν.

Οι πρώτοι τόμοι μίλαγαν για το πώς διαφέρουν τα αγοράκια και τα κοριτσάκια και για τα βασικά της αναπαραγωγής. Εννοείται ότι δεν περίμενα να φτάσω τη σχετική ηλικία για να προαχθώ στον επόμενο τόμο, εννοείται ότι ο τόμος Ενήλικες είχε γίνει (και παραμένει) φύλλο φτερό πολύ πριν ενηλικιωθώ. Εννοείται ότι στα δέκα ήξερα (θεωρητικά, νταξ) για την ύπαρξη των σαλπίγγων και, αν και πιο θολά, της κλειτορίδας. Εννοείται ότι όποιος έψαχνε καμασούτρες και στάσεις στην Εγκυκλοπαίδεια (όπως π.χ. εγώ στα δώδεκα-δεκατρία) θα απογοητευόταν (όπως εγώ).

Θυμάμαι όμως να πηγαίνω σχολείο απογευματινός μετά από πρόσφατη ανάγνωση του τόμου Ενήλικες και σε μια γωνία της γειτονιάς, θυμάμαι τη γωνία, να σκέφτομαι πόσο αβάσταχτα όμορφο πρέπει να είναι να μπορείς να είσαι γυμνός με μια γυναίκα, σφιχτά κολλημένος πάνω της, να τη φιλάς στον λαιμό και να φιλάς τα χείλη της και να έχει ησυχία γύρω σας. Για περιπτύξεις, ερεθισμούς, εισχωρήσεις και γαμεύσεις τίποτα: μόνο να είμαι κολλημένος γυμνός πάνω σε μια γυναίκα γυμνή. Το αστείο είναι ότι σε αυτή τη φαντασία έπαιζε και μια μελωδιούλα την οποία θυμάμαι ακόμα και την οποία δεν έχω ιδέα πού άκουσα. Δική μου πάντως δεν πρέπει να είναι.

Δεν είχα λοιπόν απορία για το πώς είναι τι. Ό,τι μπορούσα να καταλάβω, το καταλάβαινα. Στις φωτογραφίες και τα σχεδιαγράμματα της Εγκυκλοπαίδειας δεν πρυτάνευε τόσο ο ακαδημαϊσμός ή ο ανατομισμός αλλά μια κάπως εστέτ προσέγγιση: δείτε πόσο όμορφο είναι το γυμνό κορμί. Το σεξ παρουσιαζόταν ως ό,τι πιο όμορφο και θεωτικό μπορεί να ζήσει άνθρωπος: η Εγκυκλοπαίδεια ήτανε γραμμένη τη δεκαετία του '70, χαμογελάει κανείς πικρά. Θυμάμαι τσιτάτα του στυλ "Τα χέρια υπάρχουν για να μη μένει βουβή η ψυχή μας -- θιβετιανή παροιμία", στάνταρ απόκρυφη, εικονογραφημένη με μια σκηνή από Μπουνιουέλ, όπου κάποιος περιβάλλει με τις χούφτες του και τα δυο στήθη μιας γυναίκας -- αφήνοντάς με για χρόνια με την απορία τι αφή να έχουνε τα γυναικεία βυζιά, όταν το διαπίστωσα ιδίοις χερσί ένιωσα κατάπληξη (με την καλή έννοια). Παράλληλα, η Εγκυκλοπαίδεια (όπως και τα τσοντοπεριοδικά στο σχολείο) δεν έδινε πολλές λεπτομέρειες για τον παλινδρομικό χαρακτήρα της γαμιάς (που λέει κι ο Εμπειρίκος), κι εκεί είχα μεγάλα κενά, μια και άργησα να ασχοληθώ και με το εργόχειρο της μαλακίας.

Κι έτσι η πρώτη μου επαφή με το σεξ σαν ιδέα και σαν αναπαράσταση δεν ήταν η ανεξήγητη πείνα και ζαλάδα και τρέμουλο που σε καίει (και θα σε καίει), το γνωστό αμάχανον όρπετον, η πρώτη κρούση της καύλας, δεν ήτανε καν η απορία γιατί κατουρήθηκες πάνω σου τη νύχτα και σου άρεσε κιόλας (ήμουν προετοιμασμένος για το ότι δεν ήτανε τσίσα αυτά): χάρη στην Εγκυκλοπαίδεια, η πρώτη μου επαφή με τον πυρήνα της βούλησης για ζωή ήταν η επαγγελία ομορφιάς και χαράς, η υπόσχεση της ξαγρύπνιας -- ήτανε μέσα από τη γνώση, έστω κουτσή και με μωβ κόλπους, κλειτορίδες με αερογράφο, πέη μπλε σε στύση. Και τριχωτά μοντέλα σέβεντιζ, μουστάκια οι άντρες, παλ ρώγες οι γυναίκες, που μάλλον πήρανε τον ρόλο γιατί έμοιαζαν με μέσοι άνθρωποι στα μάτια των πανεπιστημιακών συγγραφέων της Εγκυκλοπαίδειας. Αλλά τι να κάνουμε, από κάπου πρέπει να ξεκινήσει κανείς.

Κι όλα αυτά δε σημαίνουνε πολλά: από μια ηλικία και μετά, ας πούμε από τα 19 με 25 και μετά στον κόσμο που μας μεγάλωσε νταντεύοντάς μας, παίρνουμε στα χέρια μας ό,τι υλικό είμαστε, με ό,τι αυτό περιέχει (μπόλικα σκατά, συν τοις άλλοις), όπως το έπλασε το περιβάλλον μας (δίνοντας έμφαση στα σκατά συνήθως), και το αναλαμβάνουμε και το ζούμε με βάση τις αποφάσεις μας, την κρίση μας, τη γαμημένη την ελευθερία που έλεγε κι ο Καμύ (Καμύ ή Καμύς ρε παιδιά; συμφωνήστε οι γαλλόφωνοι και πείτε). Και με βάση τον πυρήνα της βούλησης για ζωή.