Είμαι τόσο κουρασμένος που δεν μπορώ να δουλέψω άλλο, ούτε την πιο μηχανική δουλειά δεν μπορώ να κάνω. Είμαι τόσο κουρασμένος που δεν έχω να συζητήσω τίποτε. Δεν είμαι όμως τόσο κουρασμένος ώστε να μην μπορώ να μονολογήσω, εδώ.
Δεν είναι σκουλήκι, τα σκουλήκια τρώνε πεθαμένους, εσύ ζεις. Δεν είναι νόσος, οι νόσοι καταβάλλουν κι απισχνώνουν και στεγνώνουν και σε ποτίζουνε φόβο, εσύ ζεις απ' αυτό και γι' αυτό. Είναι, όπως σου δίδαξαν, μια φωτιά που καίει σκοτάδια κι άγρια ερέβη παράγοντας θερμότητα. Κάποτε παράγει και φως.
Καμμιά φορά ξαναθυμάμαι απροειδοποίητα πράγματα που χρόνια έχω ξεχασμένα. Τις προάλλες θυμήθηκα τον τεχνικό όρο locus desperatus, τον οποίο ο καθηγητής που μας τον έμαθε αποκαλούσε 'terminus teχnicus'. Έλεγα τότε: 'locus desperatus, απελπισμένος τόπος'. Ο καθηγητής που μας τον έμαθε παντρεύτηκε φοιτήτριά του και, όπως κραύγαζε κάποιος στα αμφιθέατρα, φρόντισε να την κάνει διδάκτορα με "σκουπίδια". Αυτός που κραύγαζε μας έβριζε που δεν ήμασταν αιμοδότες. Locus desperatus, χαμένη υπόθεση: φθαρμένο χωρίο, για πάντα τελειωμένο.
Δεν πρέπει να ασχολείσαι με το μέλλον πάρα πολύ, μόνον ως προς τα βασικά του. Το μέλλον δεν είναι χρονικό διάστημα, παρά ένα μπουκέτο παράλληλοι κόσμοι: κάθε στιγμή, κάθε ώρα, κάθε μέρα που περνάει μαραίνει αναρίθμητους και βάζει καινούργιους να πετάξουνε μπουμπούκι. Ναι, όπως κι αν διανοηθείς το μέλλον, αυτό είναι αδιανόητο κι απρόβλεπτο, κάτι πολύ δύσκολο και στενόχωρο πολλές φορές. Μπορεί όμως να είναι και το πιο απελευθερωτικό πράγμα στις ζωές μας, που τις διαφεντεύουν τα στενόχωρα, τα μέτρια κι οι φόβοι.
(Άμα κοιτάζεις προς το παρελθόν και το παρακολουθείς με προσοχή κι επιμέλεια, τελικά πρόβα μέλλοντος κάνεις. Αλλά χιλιοειπωμένο αυτό, σιγά)
Αετοί και λιοντάρια, βασιλικά αρπακτικά: σκηπτροφόρα, ξιφουλκούντα, κρώζουν και βρυχώνται. Εμένα δώστε μου χελιδόνια και παγόνια, κύκνους και γάτους όλο τσαχπινιά και χάρη. Δράκοντες της φωτιάς ή του νερού; Δελφίνια θέλω. Άστρα και ήλιοι και φεγγάρια, όχι: εμένα δώστε μου σύννεφα και ίριδες. Πουλιά δικέφαλα φερμένα από την Ινδία, μπαϊράκια αυτοκρατόρων; μόνον ο φοίνικας μ' αρέσει, που ξαναζεί γιατί κάηκε, που μάλλον καίγεται συνεχώς -- κι ας τον σφετερίστηκαν τα καθήκια. Από τα τα 23 μου αναρωτιόμουν τι τατουάζ θα χτυπήσω, το ανακάλυψα τον προηγούμενο μήνα: τίποτε από τα παραπάνω, πάντως.
Για όποιον αγαπάει τη μουσική δεν έχουνε χαθεί όλες οι ελπίδες. Και να μην απασχολεί την ψυχή σας ο φασισμός, μόνον τις φωνές και τους σιελογόνους και τις γροθιές σας: αποστολή του είναι να ψοφήσει, αποστολή μας είναι να ψοφήσει ογλήγορα και με όσο λιγότερα θύματα. Σημασία έχει ότι, για τη δική μας γενιά τουλάχιστον, η φενάκη 'των μεν και των δε' μαδήθηκε και τρίφτηκε και πάει. Όπως έλεγε και η Γκορίτσεβα που διάβαζα μικρός: κράτα τον νου σου στην κόλαση και μην απελπίζεσαι.
Και, ναι, να το κάνεις μεθυσμένος έχει κι αυτό τη χάρη του: δε θυμάσαι καθέκαστα και συμβάντα, παρά τη μέθη μέσα στη μέθη, στιγμές κι αισθήσεις ασύνδετες και λαμπρές που δεν μπορείς να αξιολογήσεις όμως.
ѽ
Δεν είναι σκουλήκι, τα σκουλήκια τρώνε πεθαμένους, εσύ ζεις. Δεν είναι νόσος, οι νόσοι καταβάλλουν κι απισχνώνουν και στεγνώνουν και σε ποτίζουνε φόβο, εσύ ζεις απ' αυτό και γι' αυτό. Είναι, όπως σου δίδαξαν, μια φωτιά που καίει σκοτάδια κι άγρια ερέβη παράγοντας θερμότητα. Κάποτε παράγει και φως.
Ϫ
Καμμιά φορά ξαναθυμάμαι απροειδοποίητα πράγματα που χρόνια έχω ξεχασμένα. Τις προάλλες θυμήθηκα τον τεχνικό όρο locus desperatus, τον οποίο ο καθηγητής που μας τον έμαθε αποκαλούσε 'terminus teχnicus'. Έλεγα τότε: 'locus desperatus, απελπισμένος τόπος'. Ο καθηγητής που μας τον έμαθε παντρεύτηκε φοιτήτριά του και, όπως κραύγαζε κάποιος στα αμφιθέατρα, φρόντισε να την κάνει διδάκτορα με "σκουπίδια". Αυτός που κραύγαζε μας έβριζε που δεν ήμασταν αιμοδότες. Locus desperatus, χαμένη υπόθεση: φθαρμένο χωρίο, για πάντα τελειωμένο.
Ѩ
Δεν πρέπει να ασχολείσαι με το μέλλον πάρα πολύ, μόνον ως προς τα βασικά του. Το μέλλον δεν είναι χρονικό διάστημα, παρά ένα μπουκέτο παράλληλοι κόσμοι: κάθε στιγμή, κάθε ώρα, κάθε μέρα που περνάει μαραίνει αναρίθμητους και βάζει καινούργιους να πετάξουνε μπουμπούκι. Ναι, όπως κι αν διανοηθείς το μέλλον, αυτό είναι αδιανόητο κι απρόβλεπτο, κάτι πολύ δύσκολο και στενόχωρο πολλές φορές. Μπορεί όμως να είναι και το πιο απελευθερωτικό πράγμα στις ζωές μας, που τις διαφεντεύουν τα στενόχωρα, τα μέτρια κι οι φόβοι.
۞
(Άμα κοιτάζεις προς το παρελθόν και το παρακολουθείς με προσοχή κι επιμέλεια, τελικά πρόβα μέλλοντος κάνεις. Αλλά χιλιοειπωμένο αυτό, σιγά)
ə
Αετοί και λιοντάρια, βασιλικά αρπακτικά: σκηπτροφόρα, ξιφουλκούντα, κρώζουν και βρυχώνται. Εμένα δώστε μου χελιδόνια και παγόνια, κύκνους και γάτους όλο τσαχπινιά και χάρη. Δράκοντες της φωτιάς ή του νερού; Δελφίνια θέλω. Άστρα και ήλιοι και φεγγάρια, όχι: εμένα δώστε μου σύννεφα και ίριδες. Πουλιά δικέφαλα φερμένα από την Ινδία, μπαϊράκια αυτοκρατόρων; μόνον ο φοίνικας μ' αρέσει, που ξαναζεί γιατί κάηκε, που μάλλον καίγεται συνεχώς -- κι ας τον σφετερίστηκαν τα καθήκια. Από τα τα 23 μου αναρωτιόμουν τι τατουάζ θα χτυπήσω, το ανακάλυψα τον προηγούμενο μήνα: τίποτε από τα παραπάνω, πάντως.
Ϡ
Για όποιον αγαπάει τη μουσική δεν έχουνε χαθεί όλες οι ελπίδες. Και να μην απασχολεί την ψυχή σας ο φασισμός, μόνον τις φωνές και τους σιελογόνους και τις γροθιές σας: αποστολή του είναι να ψοφήσει, αποστολή μας είναι να ψοφήσει ογλήγορα και με όσο λιγότερα θύματα. Σημασία έχει ότι, για τη δική μας γενιά τουλάχιστον, η φενάκη 'των μεν και των δε' μαδήθηκε και τρίφτηκε και πάει. Όπως έλεγε και η Γκορίτσεβα που διάβαζα μικρός: κράτα τον νου σου στην κόλαση και μην απελπίζεσαι.
Ѯ
Και, ναι, να το κάνεις μεθυσμένος έχει κι αυτό τη χάρη του: δε θυμάσαι καθέκαστα και συμβάντα, παρά τη μέθη μέσα στη μέθη, στιγμές κι αισθήσεις ασύνδετες και λαμπρές που δεν μπορείς να αξιολογήσεις όμως.
Όλα καλά κι όλα ωραία. "Κράτα τον νου σου στην κόλαση και μην απελπίζεσαι" είναι τα λόγια του ίδιου του Θεού στον Άγιο Σιλουανό τον Αγιορείτη, όταν απελπισμένος ρώτησε τον Θεό γιατί δεν του φανερώνεται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣπουδαίο ανάγνωσμα ο βίος του, Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, Ιερά Σταυροπηγιακή Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας, 2009.
Καλη μας μέρα,