Μανχάτταν

Γεννήθηκα στο Μανχάτταν, στον Νέο Κόσμο.

Γεννήθηκα στην οδό Λέκκα. Γεννήθηκα στον Πειραιά και στο Κερατσίνι. Γεννήθηκα στο Gin Joint. Γεννήθηκα βεβαίως στο Λονδίνο. Γεννήθηκα στην Αιόλου, στην Κυψέλη, στην Ασκληπιού και στη Συγγρού. Παραλίγο να γεννηθώ στο Βερολίνο, αλλά δεν ήτανε γραφτό. Γεννήθηκα στην Αθήνα ξανά και ξανά. Και πάλι και πολλάκις.

Υπάρχουνε λοιπόν πόλεις που διαβάζω τους χάρτες τους σαν γενέθλιους χάρτες: τραβάω γραμμές μεταξύ σημείων πάνω τους και μαθαίνω κάτι για μένα, για το παρόν και για το παρελθόν και ίσως για το μέλλον. Ακολουθώ πορείες μέσα τους που στροβιλίζονται γύρω από παράξενους ελκυστές και λέω ότι κάπου οδηγούν, εκεί όπου τέμνεται το δικό μου και το συλλογικό, ο έρωτας και η γνώση, η αποδοχή και η ακοίμητη φλόγα, η μουσική και οι μεταμέλειες, η φιλία και το απρόσμενο, νέοι κόσμοι που αναδύονται μέσα από αυτόν εδώ, με τη ζωή του ο καθένας, και τρόποι για να βλέπεις. Κάθε τομή και σημείο, κάθε σημείο και τόπος: ολόκληρος πλανήτης άλλος γοργός και άλλος ψυχρός. Και γύρω τους ένα δαχτυλίδι με δώδεκα ζώδια, ένα δαχτυλίδι που φοράω στο αριστερό χέρι μου από τότε γεννήθηκα.

Υπάρχουνε λοιπόν, που λέτε, πόλεις των οποίων διαβάζω τους χάρτες σαν βιβλία στα λατινικά: πιάνω μια λέξη εδώ, μια φράση εκεί, κάτι γνώριμο σαν ρητό. Στα περιθώριά τους κρατάω σημειώσεις: Αυτό κάποτε ήξερα τι σημαίνει, τι να θέλει πια να πει. Αυτό δεν ξεχνιέται, το κάνεις και σλόγκαν και το χαράζεις πάνω σου ανεξίτηλα. Εδώ είναι ένα κενό γράμμα, εκεί ένας χρησμός που εξακτινώνεται και σε ερμηνεύει. Αν κοιτάξεις τις σελίδες του από εντελώς λοξά, όπως σε όλα τα βιβλία, βλέπεις χάρτες ξανά, όχι πια λέξεις: νησιά από μελάνι ανάμεσα στα οποία διακλαδίζονται σαν δέλτα ποταμών (ή μονοπάτια) οι λευκές ταινίες τις οποίες φτιάχνουν τα διαστήματα ανάμεσα στις αράδες και τα τυχαία κακοστοιχισμένα κενά ανάμεσα στις λέξεις.

Υπάρχουν χάρτες που φαίνονται απλοί: ένος κάνναβος πάνω σε ένα φαλλόσχημο νησί, ένα δαχτυλίδι που το κόβει ένα ποτάμι σαν κορδέλα, τρίγωνα και παραλληλόγραμμα που περικλείουν ακανόνιστους δρόμους και τέως ρέματα. Μέσα τους κλείνουν αδιανόητα μικροσύμπαντα, ό,τι έχει να πει μια ζωή, όπως και κάθε βιβλίο της προκοπής: ξανά και ξανά.