Κάθομαι μπροστά στην οθόνη εδώ και μία ώρα και προσπαθώ να μη γράψω. Πασχίζω να μη γενικεύσω, να μη γίνω κακός (κι ας μου πάει) και να μη γίνω τρυφερός (όπως θέλω να είμαι, όταν αξίζει). Είπα να δω τον Λεβιάθαν, δυόμιση ώρες με Ρώσους που δεν είναι του Ταρκόφσκι -- όχι απόψε. Είπα να δω το Grand Budapest Hotel, αλλά λέω να το αφήσω για μια μέρα που δεν θα έχω όρεξη να γράψω.
Διαβάζω αποψάρες στο φέισμπουκ για να νυστάξω: κραυγές αιμοδιψείς για τους παιδεραστές, φιλολογικές διαμάχες για την παιδοφιλία. Δεκάδες οικονομολόγους, διεθνολόγους και ιστορικούς να εξηγούν φορτικά πολλά και δυσνόητα. Αφανείς γλωσσολόγους, πολιτικούς επιστήμονες και δικαστές να αγανακτούνε δικαίως. Πολλούς που απλώς και γενικώς ξέρουνε. Παρακολουθώ διακριτικά την καθόλου χαριτωμένη ακαταστασία της κυβέρνησης -- αλλά αν τα πράγματα πήγαιναν καλά, ακόμα Κώστα Καραμανλή θα ψήφιζε ο κόσμος, τι λέμε τώρα: από ιδρύσεως ΕΑΜ, προσπέφτουμε ικέτες στην Αριστερά αφού πρώτα μας πάρει οριστικά ο διάολος τον πατέρα και το σπίτι, όπως καταφεύγει μελλοθάνατος σε αγίους και θεούς.
Διαβάζω αποψάρες και αναλυσάρες, ζαλίζομαι λίγο. Άραγε οι αριστεροί της αυτοπεποίθησης (πολλοί σπουδαγμένοι στους ντετερμινιστικούς δογματισμούς της ΚΝΕ) και οι δεξιοφιλελεύθεροι της νηφάλιας απανθρωπιάς (βουτυροθρεμμένοι με καφρίλες ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ή με απολίτικες ευαισθησίες και πολίτικες κουζίνες στο γύρισμα του αιώνα), οι απόστολοι της καλοσύνης και οι θυμόσοφοι ξερόλες, άραγε όλοι αυτοί είναι στ' αλήθεια σοφότεροι, σπουδαγμενότεροι, εξυπνότεροι, διαβασμενότεροι από μένα; Ίσως, γιατί εμένα το μυαλό μου δεν φτάνει εκεί όπου φτάνει το δικό τους και γι' αυτό για πολλά δεν ξέρω τι να πω.
Κάθομαι μπροστά στην οθόνη και καμαρώνω που δεν γράφω τίποτα, που δεν ρίχνω κι εγώ ακόμα μια αποψάρα κι ένα ανάθεμα για να γυρίζει ο μύλος. Που άφησα αυτό το παράθυρο εδώ που λέει "νέα ανάρτηση" κενό. Όμως, δεν έγραψα που δεν έγραψα τίποτα, τουλάχιστον να είχα διαβάσει κανα βιβλίο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου