Το θέμα, βεβαίως, δεν είναι οι αποζημιώσεις. Και αν είναι θέμα, δεν αποτελεί προτεραιότητα.
Προτεραιότητα, μετά την τετράμηνη αναστολή εκτέλεσης που πέτχυε ο Βαρουφάκης, είναι:
α. Μέτρα και νόμοι που δεν κοστίζουν λεφτά και θα ανακόψουν την επέλαση θανάτων, την υλική καταστροφή, τον εκβαρβαρισμό και την ανέλκυσή μας από το βάραθρο του ολοκληρωτισμού που μας κατακρήμνισε η πενταετία. Ιθαγένεια. Σύμφωνο συμβίωσης για όλους. Κάτι για τα σώματα ασφαλείας. Τέτοια πράγματα.
β. Σύγκρουση με εργολάβους, καναλάρχες και εφοπλιστές και τέτοιους, τους οποίους ο ξένος τύπος ανοιχτά αποκαλεί ολιγάρχες και λαμόγια.
γ. Μονομερή μέτρα ανθρωπιστικού χαρακτήρα, κατά της λιτότητας, που θα κοστίσουνε λεφτά.
Αυτά ή θα ρίξουν την κυβέρνηση ή δε θα τη ρίξουν.
Αν την ρίξουν, ο ΣΥΡΙΖΑ θα επανέρθει αυτοδύναμος. Μετά έπονται και άλλα, όπως οι πραγματικά αναγκαίες αναδιαρθρώσεις και μεταρρυθμίσεις (δε γίνεται να σφετερίζονται εσαεί τον όρο οι μισάνθρωποι).
Αν δεν την ρίξουν, θα έρθουν το διευθυντήριο της ΕΕ και η γερμανική κυβέρνηση του CDU μύτη με μύτη με τη χρεωκοπία της Ελλάδας εντός του ευρώ. Αυτό είναι το μόνο σοβαρό διαπραγματευτικό όπλο που έχει η στριμωγμένη Ελλάδα.
Και μια σημείωση για τον Βαρουφάκη. Ο Βαρουφάκης μιλάει δημοσία όπως μιλούν οι καλοί εκλαϊκευτές πανεπιστημιακοί του αγγλοσαξωνικού κόσμου: ούτε σαν να απευθύνεται σε μεταπτυχιακούς φοιτητές (όπως ο Κ. Τσουκαλάς, που σέβομαι βαθιά), ούτε με τα μπούλσιτ και τις φιοριτούρες των πολιτικών. Η ελληνική κοινή γνώμη, εθισμένη να ακούει πασοκικό μπούλσιτ, κνίτικη συνθηματολογία ή δεξιοφιλελεύθερες εκθέσεις ιδεών και κηρύγματα, ξενίζεται. Δεν πειράζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου