Οι κάπως άστοχες ερωτήσεις που ρωτούσαμε στα λευκώματα μικροί είναι παρόμοιες με αυτές που τώρα ως ενήλικοι ρωτάμε ο ένας στον άλλο χρησιμοποιώντας τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Είναι συγκινητική σχεδόν η προσπάθειά μας να καταλάβουμε πόσο διαφορετικοί είναι οι άλλοι από εμάς, πόσο διαφορετικός είναι ο καθένας από εμάς, μέσα από ερωτήσεις. Χρησιμοποιούμε τις ερωτήσεις διερευνητικά και διαγνωστικά και κάνουμε πως ξεχνάμε πόσο αναξιόπιστα εργαλεία είναι. Όμως και τι άλλο μέσο διαθέτουμε;
Ταυτόχρονα, με τα σοσιαλμήντια έχει διευρυνθεί ο κύκλος όσων μπορούν να μας βρουν για να μας ορμηνέψουν ενώ έχει πυκνώσει και το δίκτυο συμβουλών: πολλοί μπορούμε να συμβουλέψουμε πολύ περισσότερους από ποτέ για πάρα πολλά πράγματα.
Είναι μάλλον ανησυχητική η διάθεσή μας να επιβάλουμε στους άλλους να γίνουνε σαν κι εμάς συμβουλεύοντάς ή και νουθετώντας τους. Τις συμβουλές και τα tips και τα life hacks συνήθως δεν τα μοιραζόμαστε για να κάνουμε καλύτερη τη ζωή του άλλου παρά για να τον ενθαρρύνουμε να τη διαμορφώσει τη ζωή του λίγο πιο πολύ σαν τη δική μας. Οι συμβουλές που δίνουμε είναι σαν τα χάπια που συνιστούσαν οι γιαγιάδες μας η μία στην άλλη: όχι τόσο "το ταβόρ με βοήθησε, θα βοηθήσει κι εσένα" αλλά "αν παίρνω εγώ ταβόρ, να πάρεις κι εσύ".
Δηλαδή ας πούμε ότι από την αδιανόητη ηλικία των 44 (όταν ήμουν 24) ξεκινάω να γράψω μια σειρά από συμβουλές προς άντρες 24 ετών (μια ηλικία που μου φαίνεται αφύσικα κοντινή). Ας πούμε ότι θέλω να πάω πέρα από μια σειρά απλές ασκήσεις αξιοπρέπειας κι αυτογνωσίας. Τι θα είχα να πω; Να πορευτεί ο εικοσιτετράχρονος όπως πορεύτηκα; Με τίποτα, άλλωστε ποιος μου είπε ότι θέλει να πάει εκεί όπου έφτασα εγώ; Να αποφύγει όσες μαλακίες έκανα; Στάνταρ όμως ό,τι για μένα δούλεψε ως μαλακία μάλλον θα κάνει θαύματα σε άλλες περιπτώσεις.
Καμμιά φορά νομίζω ότι όσο περισσότερο θέλουμε να δώσουμε συμβουλές και να βοηθήσουμε τον άλλο να βρει εύκολες και γρήγορες λύσεις σε όσα τον απασχολούν, τόσο περισσότερο προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας πως ό,τι πέρασε πέρασε σωστά στη δική μας ζωή, πως ό,τι είμαστε κι ό,τι κάνουμε είναι αναπόδραστο. Επίσης νομίζω ότι συνήθως ρωτάμε τους άλλους πράγματα που καιν εμάς τους ίδιους. Προσπαθούμε με τις ερωτήσεις μας όχι να βρούμε τι κάνει διαφορετικούς και μοναδικούς τους άλλους, παρά πώς ανταποκρίνονται στις ερωτήσεις μας αυτές, ερωτήσεις που τελικά διατυπώνουμε με βάση ποιοι είμαστε εμείς.
Κι αλίμονο μας αν ρωτήσουμε τον εαυτό μας τις ίδιες ερωτήσεις, θα ανοίξουμε μια άβυσσο από πολλαπλά είδωλα, το ένα εγκιβωτισμένο μέσα στο άλλο επ' άπειρον. Αυτό το τελευταίο δεν το κατάλαβα μόνος μου, μου το έμαθε ένας άνθρωπος σοφός: με έπεισε να αφήσω την ανάλυση και τις ερωτήσεις στους ειδικούς και να προσπαθήσω (όσο μπορώ) να είμαι τίμιος με τον εαυτό μου. Που είναι και το πιο δύσκολο.
Η φωτογραφία: Christopher Brellis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου