Δευτέρα 30 Οκτωβρίου 2006

Διάλογος, διάβολος κι ο Νότης

Σε πολλές συζητήσεις έχω ακούσει την επισήμανση ότι οι Έλληνες δεν μπορούμε να συζητήσουμε ήρεμα και νηφάλια, παρά ωρυόμαστε, εξαπτόμαστε και υστεριάζουμε με την πρώτη ευκαιρία. Αυτό γίνεται ιδιαίτερα ξεκάθαρο όταν παρακολουθεί κανείς δημόσιες συζητήσεις: πέραν της γνωστής αγένειας, της επιδεικτικής περιφρόνησης προς τους κανόνες του διαλόγου (άρα περιφρόνησης και του συνομιλητή) και της προπέτειας, υπάρχει σχεδόν πάντα ένταση και πάθος, κραυγές, εκρήξεις αγανάκτησης, οργή, τσιρίδες.

Με την περιφρόνηση στον διάλογο και με την άγνοια των κανόνων του έχω ξανασχοληθεί επανειλημμένα, νομίζω πως είναι ζήτημα σχολείου και παιδείας (εδώ κι εδώ). Τώρα θα πω δυο λόγια για το γιατί ο Έλληνας ωρύεται, τσιρίζει και φωνασκεί όταν συζητάει ή όταν διαλέγεται, προφορικά ή γραπτά.

Κατ' αρχήν, όσο κι αν ακκίζονται κάποιοι, οι εκρήξεις οργής κατά τον διάλογο ούτε μεσογειακό ταμπεραμέντο φανερώνουν, ούτε περιφρόνηση του Χάρου μαρτυρούν, ούτε συναίσθηση των περιορισμών του ορθού λόγου υπαινίσσονται, ούτε ερωτική παραφορά εκ μεταφοράς όζουν. Αφορμώνται μάλλον από κυνοειδείς επιδείξεις δύναμης, όπως αρμόζει σε άλογα και άγλωσσα αγελαία ζώα. Οι (παρά τρίχα) μεσογειακοί Ιορδανοί είναι από τους πιο ευγενικούς και διαλογικούς συζητητές που γνωρίζω, έτσι και πάρα πολλοί λιβανέζοι, μαροκινοί και αιγύπτιοι, για να μην επεκταθώ δυτικότερα και βορειότερα. Αν πρέπει να αποπειραθώ μια χονδροειδέστατη γενίκευση εκ του προχείρου, τα ανήμερα θεριά όσον αφορά τον διάλογο είναι οι συμπατριώτες μας, οι Ισραηλινοί, οι Τούρκοι και οι Αμερικάνοι. Σπεύδω να τονίσω πως αυτά από προσωπική πείρα και ότι οι περισσότεροι μορφωμένοι Ισραηλινοί, Τούρκοι και Αμερικάνοι εν πολλοίς εξαιρούνται.

Στην Ελλάδα, όμως, διάλογο χωρίς υστερίες και μάτια γουρλωμένα όλο πάθος και οργή -- οργή που πάντοτε αποζητά να συντρίψει τον αντικείμενο, τον αντίπαλο, τον αντίδικο, δεν ξέρω ποιοι μπορούν να διεκπεραιώσουν. Ο Αναστάσιος Αλβανίας; ο Νίκος Δήμου; ο Φ. Γεωργελές; η Σ. Τριανταφύλλου; ο Γ. Μπαμπινιώτης; (έχει βρίσει δύο φορές -- και τις δύο αδίκως) ο Π. Παυλόπουλος; ο Β. Βενιζέλος; ο Α. Καρκαγιάννης; ο Ν. Ξυδάκης; ο Γ. Χάρης; (πόσοι είναι αυτοί; νομίζω πως θα αρχίσω τις εκπτώσεις...).

Γιατί; Κατ' αρχήν η έλλειψη καλλιέργειας και άσκησης στον διάλογο δε βοηθάει. Ξέρω πως θα ακουστώ σαν να βγήκα από τη 'Φιλοκαλία' (χάχα), όμως στα περισσότερα ζητήματα σ' αυτή τη ζήση η μαθητεία και η (εξ)άσκηση μετράνε αφάνταστα. Στον διάλογο μας λείπουν και τα δύο. Άλλωστε, 'εμείς οι Έλληνες' είμαστε όλοι ταλέντα, πελώρια ταλέντα, είμαστε όλοι "παρεξηγημένες μεγαλοφυίες" (όπως εύστοχα το διατύπωσε ο Φάις). Ξέρουμε τι θα πει ο παπάρας απέναντί μας (γιατί είναι παπάρας) προτού το πει, γι' αυτό είμαστε προπετείς και τον διακόπτουμε . Η παιδεία και η έλλειψή της, που λέγαμε.

Εντάξει, γιατί όμως ωρυόμαστε; και τρελαινόμαστε; Μου έλεγε ο Φώλιος πως τώρα που μεταρρυθμίσανε την ορθογραφία της γερμανικής υπήρξε πολλή συζήτηση και διαφωνία στη Γερμανία αλλά χωρίς να χυθούν αίμα, δάκρυα και σπέρμα (στο χώμα· όρα και λήμμα Αυνάν). Εδώ θα διοργανώναμε αναβίωση των Ευαγγελικών, θα στήναμε λαϊκά συλλαλητήρια, θα καίγαμε το Πολυτεχνείο, θα μηνύαμε τον Βούλγαρο τον Μπαμπινιώτη, θα τρέχαμε στα σούπερ μάρκετ να στοκάρουμε εβαπορέ, ζβαν και φουαγκρά.

Γιατί; Νομίζω πως η απάντηση είναι απλή αλλά δυσάρεστη. Στην Ελλάδα φρονούμε πως σε κάθε διάλογο, σε κάθε συζήτηση, παίζεται κι ένα διακύβευμα. Δεν πρόκειται για απλή μπαρμπουτιέρικη μεταφορά. Το αποτέλεσμα του διαλόγου θα αλλάξει τη ζωή μας. Συνήθως προς το χειρότερο. Σκεφτείτε το ασφαλιστικό και τους 'διαλόγους' των κυβερνήσεων με συνταξιούχους και απολυόμενους. Όλα εξαρτώνται από το πώς θα έρθουνε τα κοκκαλάκια. Τριάρες; Εξάρες; Ασσαίοι; Υπάρχει ανασφάλεια, εν πολλοίς δικαιολογημένη.

Ναι, αλλά τότε γιατί ο Έλληνας τρελαίνεται όταν συμμετέχει σε διάλογο για οποιοδήποτε θέμα; Ακόμα και όταν πρόκειται για πραγματικό διάλογο και όχι για αυταρχικό θέατρο λόγων στημένο από κυβερνήσεις κι εργοδότες; Γιατί παντού υπάρχει ένα διακύβευμα. Είμαστε σε κατάσταση πολιορκίας. Διαρκώς. Όλα είναι στον αέρα. Όλα διακυβεύονται ανά πάσα στιγμή. Το κεφάλαιο / οι εθνικιστές / οι ξένοι / η Δεξιά / οι Αμερικάνοι / ο Μεγάλος Αδερφός / οι Τούρκοι / οι αντιλαϊκές δυνάμεις καραδοκούν. Συνεχώς. Πώς είναι δυνατόν να γίνει νηφάλιος διάλογος; Εδώ ετοιμάζονται να μας __________ οι __________ .

Όπως λέει ο ποιητής και ψάλλει ο εθνεγέρτης:
Πρόβατα ξυπνάτε,
η σειρά μας έρχεται.
Κι εσεις τσομπανάκια
άντε να κουρεύεστε.

Πρόβατα ξυπνάτε,
πιάστε τα υψώματα.
Λύκοι θα υπάρχουν,
όσο υπάρχουν πρόβατα
κτλ.

Άρα, η δικαίωση της αντίθετης άποψης συνεπάγεται επικράτησή της και, κατά συνέπεια, καταστροφή, συντέλεια, πισωγύρισμα, άλωση, μαρασμό, απεμπόληση ιερών και οσίων (κεκτημένων), υποτέλεια, χούντα, finem Graeciae, ραγιαδισμό... Παντού υπάρχει ένας κίνδυνος. Αριστεροί, δεξιοί, προοδευτικοί, συντηρητικοί, χριστιανοί, αντίχριστοι, σατιρίζοντες και σατιριζόμενοι, όλοι συμμερίζονται ότι αν δεν επικρατήσει η "σωστή σκέψη" κατά τον διάλογο, θα μας πάρει ο διάολος, ο ιμπεριαλισμός, ο συντηρητισμός ή οι Τούρκοι (διαλέχτε τον οξαποδώ σας). Και μάλιστα γρήγορα.

Κι όμως, αν το σκεφτεί κανείς, οι θλιβερότερες συμφορές αυτού του τόπου και αυτού του λαού (να τις απαριθμήσω; τις ξέρετε), πάντοτε προέκυπταν και από την απουσία διαλόγου. Κανένα δεινό δεν επέπεσε πάνω μας ως αποτέλεσμα δικαίωσης, πολλώ μάλλον επικράτησης, της 'λάθος άποψης' μετά από διάλογο.

GatheRate

17 σχόλια:

  1. Ωραία, πες μας τώρα για τις ρίζες του κακού ναπάνα ψεκάσουμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μου αρέσετε και ως Ζάχος Χατζηφωτίου. Ένα σχόλιο μόνο, το οποίο ήθελα να το κάνω από το προηγούμενο, περί αγένειας, ποστ σας αλλά δεν πρόκανα.

    Οι Ισραηλινοί και οι μορφωμένοι ακόμη, όταν βρίσκονται εντός των συνόρων της χώρας, είναι παροιμιωδώς αγενείς από "ιδεολογία" κι όχι για το λόγο που αναφέρατε εσείς στο προηγούμενό σας ποστ.

    Η ευγένεια στο "σοσιαλιστικό" Ισραήλ της κοινοκτημοσύνης και των κιμπουτς, θεωρείται αστική συνήθεια γιαυτό και τους σεφαραδίτες που είναι παροιμιωδώς ευγενείς τους αποκαλούν υποτιμητικά "σερβιτόρους", επειδή σε κάθε ευκαιρία σου λένε "ευχαριστώ" κι επειδή κατά πως λένε οι sauerkraut-eaters αλλά και οι ντόπιοι, με την ευγένεια, θέλουν να υπενθυμίζουν τα παριζιάνικα εστιατόρια , τα ασημικά και τα κρύσταλλα που είχαν πριν από τον πόλεμο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Οι Ισραηλινοί εκτός των συνόρων της χώρας τους είναι είτε macho γαϊδούρια που σε μπινελικώνουν άμα (νομίσουν πως πας να) τους κακολογήσεις είτε ευγενέστατοι. Οι Έλληνες εκτός των συνόρων της χώρας τους είναι macho γαϊδούρια που σε μπινελικώνουν άμα (νομίσουν πως πας να) τους κακολογήσεις. Ακόμα και οι γυναίκες.

    Τώρα, αυτό με τον Χατζηφωτίου, ελπίζω να είναι λιγότερο προσβλητικό από όσο φαίνεται, δεδομένου πως είστε δεξιός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μη μου πείτε ότι προσβληθήκατε με το πείραγμα! Σας ζητώ συγγνώμη. Οι Ισραηλινοί και εντός και εκτός συνόρων ίδιοι είναι. Όταν κάνουν διακοπές στα ελληνικά νησιά όμως, είναι κατά τι χειρότεροι γιατί οι νεαροί τις κάνουν με τη χρηματική αρωγή του κράτους προκειμένου να "ξαλεγράρουν" πριν τη στρατιωτική θητεία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. "οι εκρήξεις οργής κατά τον διάλογο ούτε μεσογειακό ταμπεραμέντο φανερώνουν, ούτε περιφρόνηση του Χάρου μαρτυρούν, ούτε συναίσθηση των περιορισμών του ορθού λόγου υπαινίσσονται, ούτε ερωτική παραφορά εκ μεταφοράς όζουν"

    σωστος. Να βαλω σαν πιο κοντινους και τους νοτιοΙταλους, ενω οι περισσοτεροι Ισπανοι δεν εχουν καμμια σχεση.

    Μαλιστα η αγενεια μας και ο απαισιος τονος φωνης δεν ισχυει μονο οταν οργιζομαστε. Ο μεσος τονος φωνης στην Ελλαδα ειναι ενοχλητικα "οργισμενος". Οι Ισπανοι φιλοι μου που πηγαν Ελλαδα ελεγαν οτι φαινεται σαν να τσακωνομαστε ολη την ωρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δεν γνωρίζω για τους άλλους που ανέφερες, αλλά για μας ένα είναι αυτό που νομίζω ότι ωθεί στην παραληρηματική διαλεκτική(!!) τον έλληνα: Η πίεση.
    Ο έλληνας πιέζεται διαρκώς. Κυρίως στον οικονομικό τομέα. Από τις αλληλλοδιαδεχόμενες κυβερνήσεις -τα μέλη τους και τη νομολογία- που αντί να δίνουν παράδειγμα ύφους και ήθους (υποτίθεται ότι) ακολουθούν τον "απλό λαό". Για να τον τουμπαίρνουν και να του τα παίρνουν, αν επιτρέπεται η έκφραση.

    Ο έλληνας σπανίως "βρίσκει το δίκιο του" αν δεν φωνάξει. Στην εφορία, στα νοσοκομεία, στην ουρά, κλπ. Ευτυχώς, στις τράπεζες, στα ταχυδρομεία και αλλού κατήργησαν τις ουρές και εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι η φωνασκία δεν είναι στη φύση μας: μπορούμε να καθόμαστε ήσυχα ήσυχα να περιμένουμε τη σειρά μας.

    Τα... φωνητικά ξεσπάσματα δείχνουν την έλλειψη σεβασμού όχι του ίδιου του απλού ανθρώπου προς τα κέντρα εξουσίας, αλλά της εξουσίας προς τον απλό πολίτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Συμφωνώ με τη Ροδιά, αλλά πέρα απ' την πίεση και τη συνήθεια, πιστεύω ότι είναι θέμα εγωισμού ("εγώ ξέρω καλύτερα από σένα") και ανασφάλειας (και αυτό σχετίζεται με τα διακυβεύματα που λες). Ως λαός έχουμε μπόλικα αποθέματα και απ' τα δύο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αστείος διάλογος...

    Οι Έλληνες εκτός των συνόρων της χώρας τους είναι macho γαϊδούρια που σε μπινελικώνουν άμα (νομίσουν πως πας να...)

    Και τι να υποθέσω εγώ τώρα βρε Μπατζανάκη; Οτι εσύ και ο Ρακάσα είστε macho γαιδούρια που σε μπινελικώνουν άμα (νομίσουν πως πας να...;-)

    Ή να υποθέσω ότι δεν θεωρείτε τους εαυτούς σας μέλη του συλλογικού υποκειμένου (των Ελλήνων) των οποίων τα ελαττώματα με περισσή εμβρίθεια στηλιτεύετε!:)))

    Χαιρετίσματα πολλά στη Ροδιά και στον Εβραίο (με τα στερεοτυπά του) Αθήναιο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Είναι που είμαι άθεος και δεν έχω το ταμπού της αφοσίωσης προς την ομάδα σε βαθμό τύφλωσης, Γιώργο μου. ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αδογμάτιστε, αστερεότυπε και υπερένδοξε Μπατζανάκη,

    σας φαινόμαστε -- μετά από τόσους μήνες που μας διαβάζετε -- ότι είμαστε macho γαιδούρια; Εσείς, που υποθέτω ότι έχετε διαβιώσει εκτός συνόρων, δεν είστε πάντως. Το βεβαιώνω.

    Όσοι δε χαρακτηρίζονται από τα εθνικά ελαττώματα εκπίπτουν αυτομάτως από το έθνος; αν είναι έτσι, μετά χαράς να εκπέσω κι εγώ. Θα επρόκειτο πάντως για έναν νέο, πρωτότυπο ορισμό του έθνους: το σύνολο όσων [προσθέστε εθνικά ελαττώματα εδώ].

    Να επιστήσω τέλος την προσοχή σας σε διατυπώσεις όπως οι ακόλουθες. Βρίσκονται εκεί για κάποιον λόγο:

    Αν πρέπει να αποπειραθώ μια χονδροειδέστατη γενίκευση εκ του προχείρου , τα ανήμερα θεριά όσον αφορά τον διάλογο είναι οι συμπατριώτες μας, οι Ισραηλινοί, οι Τούρκοι και οι Αμερικάνοι. Σπεύδω να τονίσω πως αυτά από προσωπική πείρα και ότι οι περισσότεροι μορφωμένοι Ισραηλινοί, Τούρκοι και Αμερικάνοι εν πολλοίς εξαιρούνται.

    Sr. o Εμβριθής

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Άσε που αν αποκαλέσεις έναν Ισραηλινό "αγενή" θα το πάρει λιγότερο προσωπικά από τον Χοιροβοσκό. :-))

    Γενικά, η γενίκευση ως επιχείρημα, συνιστά logical fallacy( ουάου!), εδώ γίνεται ένα σχόλιο βάσει της εμπειρίας του σχολιαστού γιατί εδώ που τα λέμε, πόσους Κογκολέζους πρέπει να γνωρίσει κανείς στη ζωή του για να μπορέσει να διατυπώσει ένα σχολιάκι περί Κονγκολέζων;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Όπως τα λέει ο Αθήναιος. Να δηλώσω λοιπόν πως γνωρίζω και Έλληνες που φαίνονται να κάνουνε διάλογο με σχετική επιτυχία (πρέπει να κάνω τέτοιες ρητές επισημάνσεις, μη μου βγει και τ' όνομα πως μισώ τους ομοίους μου): εμένα (αν είμαι Έλληνας), τον Ρακάσα (τρέχα γύρευε), τον Αθήναιο (α, κάτσε, αυτός είναι Εβραίος, επισημάνθηκε ανοιχτά πιο πάνω), κάτι αστραφτερά σελέμπριτυ που ήθελα να γλείψω και ευλόγησα στο ποστ αν και δε συμφωνώ απαραιτήτως με τις απόψεις τους (ωραία, το είπα κι αυτό ρητά).

    Δυστυχώς, όντως, είχα την ατυχία να γνωρίσω ορδές και λεγεώνες αγενών ελλήνων και με δυσανεξία στον διάλογο (και στη Μεγαλόνησο). Γι' αυτό κάθομαι κι αναρωτιέμαι.

    Αλλά τι καταλαβαίνω που αναρωτιέμαι; Θα το ρίξω στα αινίγματα και στις τσόντες στο τέλος, μου φαίνεται. Μετά θα βάλω διαφημίσεις του blogger και θα γίνω πλούσιος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Η απουσία (ουσιαστικού) διαλόγου στο Ελλαδιστάν μάλλον έχει να κάνει με την τραγική έλλειψη κριτικής σκέψης. Οι άνθρωποι που ωρύονται και βρίζουν το κάνουν γιατί ξέρουν, κατά βάθος, ότι δεν έχουν επιχειρήματα. Έχουν απλώς θέσεις, τις οποίες δεν έχουν επεξεργαστεί ποτέ διότι δεν τις έχουν αμφισβητήσει πρώτα οι ίδιοι, ώστε να διαπιστώσουν αν στέκουν ή όχι.

    Δεν ξέρω τι λέει η δική σας εμπειρία -- η δική μου, πάντως, λέει ότι όποτε ο συνομιλητής μου με βρίζει, με προσβάλλει ή αλλάζει θέμα το κάνει γιατί δεν μπορεί να απαντήσει σε κάποιο επιχείρημα που έχει προηγηθεί. Και αυτό δεν σημαίνει, φυσικά, πως έχω σώνει και καλά δίκιο -- απλώς εκείνος δεν είναι σε θέση να κάνει διάλογο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. cyrusgeo, έχετε δίκιο πως η κραυγή και το μουγκάνισμα είναι υποκατάστατα επιχειρήματος, πανανθρώπινα ωστόσο. Εύστοχα διακρίνετε το επιχείρημα από τη θέση/γνώμη.

    Αυτό που εμένα με ξενίζει τελικά είναι η πρωτοφανής αγριότητα, αγελαία την είπα στο ποστ, με την οποία εφορμά ο Έλληνας να συντρίψει τον συνομιλητή του πάντοτε μέσα στα συμφραζόμενα ενός (προσχηματικού) διαλόγου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ταπεινή μου άποψη είναι πως η ανασφάλεια των παντοιόθεν βαλλόμενων πηγάζει από τα απελπιστικά στενά όρια της ελληνικής οικονομίας. Πνιγόμαστε από τα όρια που μας επιβλήθηκαν, σαν τα παιδιά που μεγάλωσαν σε οικογένειες με dysfunctional γονείς, οι οποίοι -ξέχνα αγάπες και χάδια- τα κακοποιούσαν και τα χλεύαζαν. Έτσι μεγαλώσαμε με την παράνοια της μανίας καταδίωξης και καμωνόμαστε τους καμπόσους από άμυνα και μόνο. Και όσο για τους Ισραηλινούς, Τούρκους και Αμερικάνους, το βρίσκω πολύ χαριτωμένο πως κι εγώ από το δικό μου αγωνιστικό μετερίζι έχω εστιάσει ένα άλφα έως και χι πρόβλημα με την παιδεία στις συγκεκριμένες χώρες, με το σύστημα παιδείας μάλλον, που εκπαιδεύει μισαλλόδοξους οιηματίες. Στις δύο πρώτες περιπτώσεις είναι εθνική επιταγή για την εθνική ενότητα και διαίωνιση: δεν νοούνται αυτά τα κράτη όπως είναι διαμορφωμένα σήμερα, αν δεν μεταβιβάσουν τέτοια επιθετικότητα στους υπηκοούς τους μέσα από ένα γενικευμένο σύστημα προπαγάνδας. Στην τρίτη περίπτωση, κάπως έτσι ξεκίνησαν, και έμειναν από momentum, και ύβρη.

    Μένω εδώ για το επικείμενο ολοκληρωτικό πάρτυ. Κακιά που είμαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Πρός Αθήναιον,
    Απαρχή ξεχωριστής οικειότητας: να κουτσομπολεύεις κατ' ιδίαν μ' έναν τρίτο τους κοινούς σας φίλους.;-))))

    Πρός Μπατζανάκην,
    Όταν προσδοκούμε από τους άλλους να μάς «καταλάβουν», στην ουσία τους ζητούμε να μάς συμμεριστούν την αυτοκατανόησή μας. Φιλία είναι η (σιωπηρή) συμφωνία ότι η μία πλευρά συμμερίζεται την αυτοκατανόηση της άλλης.:)))

    Πρός Αeon Flux,
    (Kαλώς τους μάτσο Ελληνες και Ελληνοπούλες απο την Πενσυλβάνια)!

    Μιά συζήτηση περί φιλίας ή αγάπης μπορεί να σημάνει την αρχή ή το τέλος της φιλίας ή της αγάπης.:P


    Δεν είναι δικά μου, ο τρισκατάρατος ο Κονδύλης τα έγραφε στην θεωρία του της Επικοινωνίας:))))

    Kαλό Μήνα σε όλους σας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Ποιμενάρχη με παρεξήγησες.
    Έχω γνωρίσει εκλεκτούς εκπροσώπους από κάθε από τις 3 -κάντες 4 - χώρες. Για το σύστημα παιδείας μιλάω. Ευγενέστατοι μεγαλωμένοι με Ρούμι και Χικμέτ Τούρκοι, με το Κοράνι στο χέρι μου απήγγειλαν ταυτοχρόνως ποιηματάκια που μάθαιναν στο σχολείο τους παιδάκια πως "Η Κρήτη είναι η ψυχή μας, γι'αυτήν θα δώσουμε και την τελευταία σταγόνα από το αίμα μας",ενώ κρητικούς οfficemates τους ρωτούσαν από πού ήρθαν οι γονείς τους στην Κρήτη, γιατί προφανώς ήταν από αρχαιοτάτων χρόνων τουρκοκατοικημένη. Καταλαβαίνεις; Τι συζήτηση και ουσιαστική επικοινωνία μπορείς να έχεις με αυτούς τους take-me-to-your-leader ανθρώπους όσο
    κι αν τους αγαπάς και είναι καλοί και σου ζητάνε τις προσευχές σου για τα thesis defense τους.
    Αυτό ως μοναδιαίο παράδειγμα. Με αυτό σε παρακαλώ μέτρα και τα υπόλοιπα που είπα.
    Και επέστρεψα την μεγάλη geekoμάνα, την πολιτεία της Καλής φουρνιάς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή