Ι.
Κάποτε έγραψα
εδώ ότι "στην Ελλάδα όλες οι γνώμες είναι ισοβαρείς. Η άποψη του ειδικού είναι εξίσου έγκυρη με τη δική μου, άρα αλληλοεξουδετερώνονται [...]". Πολλοί εσπευσαν να συμφωνήσουν τότε. Δεν είχα δίκιο.
Αργότερα κατάλαβα το σφάλμα μου: στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες αλλά σε μικρότερη κλίμακα και όχι τόσο εξώφθαλμα και ξετσίπωτα, η γνώμη του ειδικού δεν είναι απλώς 'ισοβαρής' με του οποιουδήποτε, είναι
υποδεέστερη.
Ο απλός άνθρωπος
φυσικά και ξέρει περισσότερα από τον ειδικό, τον επαΐοντα. Έχει βγάλει το Πανεπιστήμιο της Ζωής. Επίσης, τον ειδικό, τον επιστήμονα, τον γραμματιζούμενο τον τυφλώνει η επιστημοσύνη, η εξειδίκευση, τα σκοτεινά κι ανεξιχνίαστα
συμφέροντα πολυώνυμων και δυσδιάκριτων αδερφάτων, παρασυναγωγών, μυστικοσυμβουλίων. Έτσι, λόγου χάρη, οι γιατροί πολεμούν την ομοιοπαθητική και τα λεγόμενα 'πρακτικά' γιατροσόφια μόνο και μόνο γιατί τα παίρνουν από τις φαρμακοβιομηχανίες, οι γυμναστές και οι διαιτολόγοι τις διάφορες καταιγιστικές αφυδατωτικές και ιστολυτικές δίαιτες για να πηγαίνει σε αυτούς ο κοσμάκης και να τους τα σκάει· άλλοι είναι μίσθαρνα όργανα στρατολογημένα από τους ισοπεδωτές εθνών, λαών και κόσμων· οι συμπαθέστεροι τέλος είναι εκτός επαφής με την πραγματικότητα και τη ζωή, περιπλανιούνται και σέρνονται χαμένοι μέσα στα βιβλία, αφού το διάβασμα τους έχει χτυπήσει κατακούτελα, ως άλλη βουρδούμπελη.
Κι έτσι, όσο πιο πολύ αναθεματίζεται η φραπελιά, τόσο περισσότερο στριμώχνονται οι απλοί άνθρωποι και απόφοιτοι του Πανεπιστημίου της Ζωής (τουλάχιστον τόσο αναξιόπιστου όσο τα υπόλοιπα) να καταπιούν ηδονικά τις τοξίνες της.
ΙΙ.
Παρόλα αυτά, μπορεί κανείς να επικαλεστεί την Αυθεντία με τους πιο αδόκιμους (και αδόκητους) τρόπους -- και τώρα ήρθε η ώρα να ελέγξω μερικούς επαΐοντες και ειδικούς. Σε μια συζήτηση μεταξύ τρίτων με θέμα κάποιον απόντα λόγιο-συγγραφέα, ένας από τους συνομιλητές υπαινίχθηκε ότι ο λόγιος-συγγραφέας εμφορείται από εθνικιστικές, πατριδοκεντρικές και αιματοχωματολατρικές ιδέες. Ένας άλλος συνομιλητής, ο οποίος γράφει επί χρήμασι, αντέκρουσε αυτόν τον (εν μέρει εσφαλμένο) ισχυρισμό με το εξής σκεπτικό: ο λόγιος-συγγραφέας έχει σπουδάσει στο Παρίσι (ω!), και μάλιστα τον καιρό του Μάη (του '68, ντε), άρα αποκλείεται κάτι τέτοιο. Όπερ έδει δείξαι.
Δεύτερο παράδειγμα τέτοιας κωμικής επίκλησης σε μια σαθρή αυθεντία είναι και το εξής. Όταν ξεκίνησε ο θόρυβος της φραπελιάς, έγινε μία τηλεοπτική συζήτηση για το θέμα, παραδόξως κόσμια. Ένας από τους συνομιλητές έθιξε το θέμα κάποιου Ιταλού αγύρτη ο οποίος έστειλε στον τάφο 41 (νομίζω) άτομα με τις ψευτοεναλλακτικές θεραπείες του. Ένας άλλος συνομιλητής απάντησε ότι έχει ίδια πείρα επί του θέματος επειδή
α) εκείνον τον καιρό ασκούσε την ιατρική στην Ιταλία,
β) έχει την ιταλική υπηκοότητα.
Ας εφαρμόσω λοιπόν όσα έμαθα για το πώς η εντοπιότητα ή και η αοριστία προσδίδουν κύρος:
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Sraosha έχει γράψει και έχει δημοσιεύσει εκτενώς. Μιλάει έξι γλώσσες. Υπήρξε μαθητής του Α. Καρκαγιάννη, του Γ. Μπαμπινιώτη, της Π. Ρηγοπούλου, του Σ. Πάνου, του Μ. Φιλιππίδη, του Φ. Γεωργελέ, του Σ. Ράμφου, του Σ. Τσαγκαρουσιάνου, του Μητροπολίτη Λαμίας Νικολάου, του Μ. Φάις και του Τσόμσκυ (αμ λείπει ο Μάρτης;). Έχει προσκληθεί ως ομιλητής στο Χάρβαρντ, στη Σορβόννη, στο Καίμπριτζ και στο Λάιντεν. Το 1997 συντέλεσε στην εκλογική νίκη των (πρώην) Εργατικών στη Βρετανία. Αυτή την εποχή διαχειρίζεται τις τύχες μέρους του ελληνικού κυπριακού λαού.
Όλα τα παραπάνω έχουνε κάποια βάση. Όμως, ερωτήσεις:
τι έχει γράψει;
πού το έχει δημοσιεύσει; πόσο
καλά μιλάει τις γλώσσες; τι θα πει 'μαθητής'; (συνέφαγε, συνήπιε; διάβασε βιβλία τους; πήγε σε μία, δύο, έξι ομιλίες τους; του μάθαν ορθογραφία και έκθεση ιδεών;) Με τι αφορμή και γιατί προσκλήθηκε όπου προσκλήθηκε; Πώς συντέλεσε στην άλωση του Ιράκ; Πόσο μεγάλο είναι το 'μέρος' του λαού του οποίου τις τύχες διαχείριζεται;
Συγγνώμη για την τσαντίλα. Παραφέρθηκα, αλλά μάλλον θα το ανεβάσω.
