Παρατράγουδα

Τα υβριστικά συνθήματα κατά τη διάρκεια της ανάκρουσης του εθνικού ύμνου του αντιπάλου πριν από ποδοσφαιρικούς αγώνες είναι, δυστυχώς, πολύ συνηθέστερο φαινόμενο διεθνώς από ό,τι θα νόμιζε κανείς. Θυμάμαι ξεκάθαρα Άγγλους χούλιγκαν να γιουχαΐζουν τον γερμανικό -- νομίζω -- εθνικό ύμνο, στα πλαίσια πρόσφατης διοργάνωσης, δε θυμάμαι ποιας. Βεβαίως, τους Άγγλους χούλιγκαν τους κυνηγάει η βρετανική αστυνομία και τους 'δίνει' και σε ξένες αστυνομίες, όταν τους επιτρέπει να βγαίνουν από τη Νήσο.

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος απέδωσε την πρόσφατη προσβολή του τουρκικού εθνικού ύμνου σε μια μειοψηφία. Κανείς δεν αρνείται ότι πρόκειται για μειοψηφία. Χωρίς να βάζω τις παρακάτω 'ομάδες' στο ίδιο τσουβάλι: μια μειοψηφία ήταν οργανωμένη στις βενιζελικές συμμορίες, μια μειοψηφία ήταν οι δοσίλογοι, οι γερμανοτσολιάδες, οι χίτες και οι χαφιέδες, μια μειοψηφία συσπειρώθηκε γύρω από το παρακράτος της Δεξιάς, μια μειοψηφία επίορκων συνωμοτών έκανε τη χούντα, μια μειοψηφία φονιάδων δυναμίτιζε τουρκοκυπριακά σπίτια, έσφαζε τουρκοκυπρίους, σχεδίασε και εκτέλεσε το πραξικόπημα στην Κύπρο, μια μειοψηφία πρόδωσε τα συνθηματικά των λοκατζήδων που αντιστέκονταν οχυρωμένοι στον Άγιο Ιλαρίωνα και παρέδωσε την Αμμόχωστο στον τουρκικό στρατό στο πιάτο το 1974, μια μειοψηφία ήταν οι φασίστες φονιάδες τραμπούκοι της Ευελπίδων. Μια μειοψηφία πάντα.

Όμως σε καθεμία από τις παραπάνω περιπτώσεις έχουμε την ευθυκρισία και τη διαύγεια, εμείς η πλειοψηφία, να χαρακτηρίσουμε αναλόγως αυτήν τη μειοψηφία. Όχι συγκαταβατικά ως ανεγκέφαλους με το ακαταλόγιστο ή άτακτα παιδιά ή δεν ξέρω τι. Θα πρότεινα λοιπόν στον κυβερνητικό εκπρόσωπο έναν χαρακτηρισμό όπως "συμμορίες εθνικιστών", λόγου χάρη, "που ντροπιάζουν την πατρίδα μας" για τους υβριστές 'οσίων και ιερών' των άλλων.

Φυσικά, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος γνωρίζει περισσότερα από εμένα επί του θέματος και καλύτερους τρόπους να διατυπώσει όσα ξέρει. Εγώ πάντως, που γνωρίζω λιγότερα, θυμάμαι ότι στα νιάτα μου, λόγου χάρη, παρότι ακόμα μεσουρανούσε η Αριστερά και όλα ήταν ωραία, στη γειτονιά μου είχαμε τη δική μας μειοψηφία: τη Ναζιστική Οργάνωση Παναθηναϊκών Οπαδών, για τους φίλους ΝΟΠΟ. Με σήμα τη σβάστικα. (Μόλις βρήκα κάτι γι' αυτά τα παλληκάρια εδώ).

Της πατρίδος μου η σημαία

Έλληνες! Ξυπνήστε!

Πρώτα μας αλλάζουν την Ιστορία για να ικανοποιήσουν τους Τούρκους (μου το είπε ο πατέρας μου, δεν το ήξερα).

Μετά μας μπάζουν τον Πάριο στο Μέγαρο, και μάλιστα συνοδεία Βουλγάρων.

Μας καίνε και τα φυλάκια.

Αυτά τα ξέρετε. Αυτό όμως που εσείς οι νεώτεροι δεν ξέρετε είναι η πιο μεγάλη ατιμία. Τότε που εσείς οι νεώτεροι ήσασταν πολύ μικροί για να το καταλάβετε, κάποιοι μεγαλύτεροι απεργάζονταν την άλωση εκ των από έσωθεν του έθνους. Πώς; Αλλοιώνοντας τα σύμβολά του! Τα όσια και τα ιερά του.

Έτσι, το 1978, οι επάρατοι δεξιοί εβραίοι που κυβερνούσανε τον τόπο (έπρεπε να έρθει ο κόμπος στο χτένι, αδερφοί, για να έρθουν οι χριστιανοί στα πράγματα), παραμονές Χριστουγέννων ανοσιούργησαν. Συνωμότησαν και αντικατέστησαν με αυτό το ριγέ αντερί με τον μικροσκοπικό σταυρό πάνω αριστερά, το μέχρι τότες ταυτισμένο με ναύτες του Αιγαίου, φρεγάτες, μπρατσέρες κι άλλους κίναιδους, την εθνική σημαία μας! Έτσι, μέχρι και σήμερα έχουμε ξεμείνει με αυτή την παρωδία της αστερόεσσας για σημαία της Ελλάδος! Με τον μικροσκοπικό τετραγωνισμένο σταυρό!

Γι' αυτό κι εγώ εικονογραφώ το πολεμιστήριο τούτο σάλπισμα με εκείνη, την πάλαι, τη μία και μόνη και αιωνία σημαία των Ελλήνων και της Ελλάδος, ώστε να μη σβήσει η μνήμη Της! Αλίμονον, τότε ακόμη δεν είχε αφυπνισθεί το έθνος, δεν είχαμε ιδιωτική τηλεόραση και φρηλάνς πνευματικούς ταγούς -- μόνον κάτι αριστερούς με μούσια και ζιβάγκα.

Απαραίτητο συμπλήρωμα

... σε όσα έγραφα χτες ακολουθεί πιο κάτω. Και στο Cinzano που πίνει αμήχανα το ερωτόπληκτο ζεύγος της εκεί φωτογραφίας.

Με αφορμή ένα ποστάκι του ακίνδυνου (τον ελπιδοφόρο και τον ανεμπόδιστο τους ψάχνουμε ακόμα):

Έλεγα λοιπόν χτες (στο ΙΙ.) ότι η αυθεντία της μόρφωσης και της διανόησης, στην Ελλάδα και αλλού, αισθάνεται ότι νομιμοποιείται να ασχημονεί και να λοιδωρεί. Επίσης έλεγα ότι η αυθεντία αυτή είναι, όπως ανέκαθεν συμβαίνει τόσες πολλές φορές, κίβδηλη. Με άλλα λόγια, το παίζουν σοφοί και παντογνώστες (υπό τον μανδύα "πανεπιστημιακός", "συγγραφέας", "ερευνητής" ή όποιον άλλο) πολλοί που κανονικά θα έπρεπε να κάτσουνε να βγάλουν κανα χαρτί πρώτα (όχι με τον ταχύρρυθμο τρόπο της Νατάσας, γιατί κινδυνεύεις να τα ξεχάσεις όλα εύκολα).

Ταυτόχρονα, και εδώ μπαίνουμε στο πνεύμα όσων παραθέτει ο ακίνδυνος, υπάρχει η αντίληψη ότι η πλεμπάγια, ο κοσμάκης, οι αμόρφωτοι δεν μπορούνε να έχουν άποψη για μια σειρά ζητημάτων που αφορούν την κοινωνική και πολιτική ζωή, τη ζωή τους.

Κατ' αρχήν, να υπογραμμίσω μαζί με τον Τσόμσκυ (δεν έχω την παραπομπή, ρε παιδιά, συγγνώμη) ότι η εκπαίδευση τείνει να νεκρώνει τη δίψα μας για μάθηση προς όφελος της αναπαραγωγής ιδεολογίας. Παγκοσμίως. Με άλλα λόγια, όλες οι χοντρομαλακίες (που θα έλεγε κι ο J95) του κόσμου έχουνε διατυπωθεί από προϊόντα των πανεπιστημιακών συστημάτων, τα ίδια προϊόντα που πειθήνια και ανεύθυνα ή κυνικά υπηρετούν τυράννους, εκμεταλλευτές και καταπιεστές.

Προσέξτε! Αυτό δε συνεπάγεται και το αντίστροφο, δηλαδή ότι ντε και καλά ό,τι λένε τα προϊόντα των πανεπιστημιακών συστημάτων είναι παπαριές. Όχι! Ωστόσο, ρόλος της εκπαίδευσης, και δη της ανώτατης (δημόσιας και ιδιωτικής), όπου καταλήγουν δυσανάλογα πολλά μέλη των ελίτ, είναι και να αναπαράγει:

α. την κατά τόπους ιδεολογία,
β. επιπλέον, τον μηχανισμό παραγωγής ιδεολογίας,
γ. την αλαζονεία του ειδικού-επιστήμονα-μανδαρίνου.

Σχετικά με αυτή την αλαζονεία, οι πραγματικοί επιστήμονες (υποσύνολο όσων έχουν ασχοληθεί με την έρευνα), ξέρουν ότι η μέθη του 'wir müssen wissen, wir werden wissen' πρέπει απαρέκκλιτα να συνοδεύεται από έντονη συναίσθηση των ορίων της επιστήμης και γενικότερα της γνώσης. Αυτή η συναίσθηση είναι απαραίτητο να ενυπάρχει ακόμα εντονότερη σε όσους καταπιάνονται με τις 'περιγραφικές' επιστήμες, αυτές δηλαδή που δεν μπορούν να κάνουνε προβλέψεις βάσει των θεωριών τους. Εν ολίγοις, όσοι ασχολούνται με επιστήμες που δεν προβλέπουν αλλά κατασκευάζουνε μοντέλα, όπως οι ανθρωπιστικές, οι πολιτικές και οι κοινωνικές, καλό είναι να είναι σεμνότεροι από τους φυσικούς επιστήμονες, λόγου χάρη, πολλώ μάλλον που κι αυτοί με τη σειρά τους έχουνε διαπράξει κολοσσιαία λάθη.

Αποτελεί λοιπόν μεγάλη ειρωνεία (ή αγώνας υπεραναπληρωτικός) το ότι πολλοί διανοούμενοι και (κατ' όνομα) θεράποντες των περιγραφικών αυτών επιστημών φρονούν ότι γνώμες για ζητήματα κουλτούρας, κοινωνίας, πολιτικής και οικονομίας (όπου και η παροιμιώδης ταμπακιέρα) δεν μπορούν να προέρχονται από αμύητους. Μερικοί από αυτούς θεωρούν ότι, τελικά, τέτοια ζητήματα είναι εξίσου δύσκολο να συζητηθούν και να αναλυθούν από μη-ειδικούς με θέματα που αφορούν την ιστορία, την ψυχολογία, την ανατομία, τη φυσιολογία ή ακόμα και τις φυσικές επιστήμες.

Αυτό είναι σφάλμα. Στην πραγματικότητα, σε δημόσιες (δηλαδή μη τεχνικές) συζητήσεις για την κοινωνία, το περιβάλλον, την οικονομία, τη δημοκρατία, την ανάπτυξη και την πολιτική εν γένει, το βασικό πλεονέκτημα όσων έχουν καταρτιστεί στις περιγραφικές επιστήμες είναι η συστηματική πρόσβαση σε (πολύ) περισσότερα δεδομένα, όχι η εμπέδωση σύνθετων θεωρητικών συστημάτων. Απεναντίας, σε μια συζήτηση για τη σχιζοφρένεια, την ανάπτυξη του παιδιού, την πρωτεϊνοσύνθεση, την ηλιακή ακτινοβολία ή τους υπεραγωγούς, οι εκάστοτε ειδικοί / επιστήμονες μπορούν να εκφέρουν μια σαφώς πιο έγκυρη γνώμη από, λόγου χάρη, εμένα σε μια δημόσια κουβέντα

1. και επειδή έχουνε πρόσβαση σε περισσότερες πληροφορίες αλλα
2. κυρίως επειδή η θεωρία τούς επιτρέπει να έχουν βαθειά κατανόηση των ζητημάτων, πέρα από το επίπεδο της απλής περιγραφής. Για παράδειγμα, τρέχουσες θεωρίες για τη βιοχημεία του εγκεφάλου χοντρικά προβλέπουν ότι η φαρμακευτική αγωγή βοηθάει σε διαταραχές όπως η σχιζοφρένεια ή η κατάθλιψη αλλά όχι στην κοινή δυστυχία.

Τα παραπάνω όμως δεν ισχύουν σε μια συζήτηση για την αστυνόμευση, τις συντάξεις ή τις αμυντικές δαπάνες. Εκεί η θεωρία δε θα βοηθήσει να φωτιστεί το θέμα είτε διότι δεν υπάρχει θεωρία είτε διότι δεν μπορεί να κάνει προβλέψεις.

Τελικά, ο σκοπός της έκκλησης να αφήσουμε την οικονομία ή την εξωτερική πολιτική στους 'ειδικούς' και να κλείσουμε τα αυτιά μας στις φωνές των αδαών και των μαζών (άρα, χοντρικά, των φτωχών και μη προνομιούχων) είναι βεβαίως... Και εν κατακλείδι, είναι πάντοτε ενδιαφέρον το ερώτημα ποιος αφήνει τους πολλούς να παραμένουν αδαείς κι ανενημέρωτοι: συνήθως όσοι έχουνε αποστολή (επαγγελματική ή άλλη) να τους 'διαφωτίσουν'.

Συμπλήρωμα του συμπληρώματος, 23.ΙΙΙ: Μεταφέρω αυτούσιο απόσπασμα από ένα σημαντικό σχόλιο του π2, το οποίο ξεκαθαρίζει και διορθώνει κάποια σημεία πιο πάνω (η χαρά του να μπλογκάρεις):

Τα ίδια τα δεδομένα από μόνα τους σπανίως λένε κάτι· χωρίς τεχνικές ανάγνωσης αυτών των δεδομένων, ερμηνείας τους, τοποθέτησής τους σ’ ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, είναι πολύ εύκολο τα «γυμνά» δεδομένα να οδηγήσουν σε παρερμηνείες. Σε όλες τις επιστήμες η κύρια δουλειά των επιστημόνων δεν είναι τα δεδομένα, είναι η ερμηνεία τους και η άντληση ευρύτερων συμπερασμάτων που με τη σειρά τους βοηθούν στην ερμηνεία και άλλων δεδομένων.

Βεβαίως, κι ευχαριστώ πολύ για την επισήμανση: δεδομένα και γεγονότα χωρίς κάποια θεωρία δεν υπάρχουν. Φυσικά, θεωρία και παραδοχές δε συνεπάγονται 'ιδεολογική μεροληψία' -- χρειάζονται προσοχή αυτά τα πράματα ρε γμτ...

Έτος Εγγονόπουλου

Εγώ πάντως κατά βάθος ήθελα να γράψω κάτι για τον Εγγονόπουλο, τον χαμογελαστό ποιητή...

Quo usque tandem abutere patientia nostra?

Ι.
Η κυρία Δρούζα είχε το προνόμιο να φιλοξενεί σε δύο εκπομπές της τον κύριο Μερκούρη και την κυρία Βαχλιώτη για να μιλήσουνε για τη Μελίνα. Αφού τους διέκοψε αρκετές φορές για να εκφέρει τις απόψεις και γνώμες της και αφού παρουσίασε πολύ και ενδιαφέρον υλικό, κυρίως από το αρχείο του κυρίου Λάλα, θεώρησε σκόπιμο σχεδόν να εκβιάσει την κυρία Βαχλιώτη, προσωπική φίλη της Μελίνας, να εξηγήσει στο τηλεοπτικό κοινό ότι "η Μελίνα δεν ήταν εύκολη", επεξηγώντας ότι εννοούσε πως δεν έκανε σεξ με πολλούς.

Άφρισα. Οι λόγοι, χωρίς συγκεκριμένη σειρά, χρονολογική, αξιολογική ή άλλη:

Πρώτον, γιατί πρέπει να μας υπενθυμίζεται συνεχώς ότι τα τσομπανοβικτωριανά ιδανικά μας θεωρούν αξία, δόξα και τιμή να είσαι ολιγογαμική;
Δεύτερον, σύμφωνα και με τα τσομπανοβικτωριανά ιδανικά μας, μια τέτοια κουβέντα άπτεται της προσβολής νεκρού.
Τρίτον, τι μας νιάζει, κυρία Δρούζα, αν πήγαινε με πολλούς ή λίγους η Μελίνα;
Τέταρτον, γιατί πρέπει να υποστούνε μια τέτοια ερήμην δίκη στον αέρα περί της καθ' έξιν πορνείας ή μη της κυρίας Μερκούρη οικείοι της άνθρωποι;

ΙΙ.
Υπάρχει μια "παράδοση", η οποία υπηρετήθηκε από τους σχωρεμένους Βασίλη Ραφαηλίδη και Ρένο Αποστολίδη, σύμφωνα με την οποία η μόρφωση και η μελέτη νομιμοποιούν την ασχημοσύνη και τις φωνασκίες. Μια τέτοια συμπεριφορά ταυτίζεται με κάποιου είδους ιερή αγανάκτηση, σαν αυτή του Καϊάφα όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με τους γρίφους του Κυρίου και κρατούμενού του.

Έτσι, οι Ραφαηλίδης και Αποστολίδης μάς άφησαν δυσβάσταχτη κληρονομιά, κατά την οποία όσοι φέρουν τη σπάθη της Επιστήμης, της Δικαιοσύνης και της Αλήθειας, όσοι κάθονται στον θρόνο της Αμωμίας, ή κι όσοι έχουν απλώς πιάσει τον πάπα από τους τρολέδες, δικαιούνται να ρίχνουνε και κανα γαμοσταυρίδι στους συνομιλητές τους, σίγουρα πάντως να τον διακόπτουν, να τον χλευάζουν, να τον συκοφαντούν, να τον λοιδωρούν, καθώς και να στολίζουνε παρόντες και απόντες με χαρακτηρισμούς και μομφές και πέντε (5) φάσκελα. Βεβαίως, όλα αυτά δεν τα έπρατταν (ταυτόχρονα τουλάχιστον) απαραιτήτως οι μακαρίτες, όμως, αδελφοί, τι Παράδοση είναι η Παράδοση άμα δεν εμπλουτίζεται, δεν ανανεώνεται, δεν επεκτείνεται; Αι;

Επιπλέον, αυτή η παράδοση θεραπεύεται και καλλιεργείται από ανθρώπους οι οποίοι έχουν αυτοχρισθεί τιμητές και καμώνονται αναπόδεικτα τους πανεπιστήμονες. Πολλές φορές αναρωτιέμαι το εξής: ποια κατάρτιση, ποια ουσιαστική εξοικείωση με το εκάστοτε υπό συζήτηση αντικείμενο και, κυριότατα, ποιο ερευνητικό έργο υποστηρίζει τους ισχυρισμούς όσων αλυχτούν; Από πού πηγάζει όλη αυτή η επιστημοσύνη και η επιδεικτική δοκησισοφία τους; Τι έργο έχουν όλοι αυτοί οι δημοσιογράφοι και πανεπιστημιακοί που παριστάνουνε τους τιμητές και μάντεις; Πόσοι από τους 'πανεπιστημιακούς' ασχολούνται ενεργά με την έρευνα; Πόσοι έχουνε διδάξει σε πανεπιστήμια; Ποια πανεπιστήμια; Για πόσο; (αυτές οι ερωτήσεις είναι ρητορικές).

Βαρυσημαντότητες

στην xilaren

Sraosha: History is a nightmare from which I am trying to awake
Rakasha: Wake up and smell the coffee.

Ως μίσθαρνα όργανα του Τζωρτζ Σόρος, της εβραιομασωνικής ΕΕ των απάτριδων και αποτυχημένοι τροτσκιστές -- μα όλοι οι τροτσκιστές de facto αποτυχημένοι δεν είναι; -- μιλάμε αγγλικά μεταξύ μας και όχι αρβανίτικα. Τουλάχιστον τα βγάλαμε τα έρμα τα πτυχία μας. Γι' αυτό το τελευταίο, θα τα ξαναπούμε.

Η ατάκα δεν είναι του Πέρση παρακλητικού αρχαγγέλου, είναι του Stephen Dedalus, από το κεφάλαιο Νέστωρ του Οδυσσέα του Joyce.

Είδωλα

Ι

"Ανάθεμα στους Αλεξανδρινούς! Κατάρα κι ανάθεμα!" μουρμούρισα και σηκώθηκα από την πολυθρόνα κι ήρθα να κάτσω να γράψω αυτό το ποστάκι.

Έβλεπα που λέτε στην τηλεόραση μια συζήτηση με τον Δ. Καλοκύρη για τη μετάφραση των Βιζυηνού, Παπαδιαμάντη και Ροΐδη. Μεγάλο μέρος της συζήτησης έγινε με ιδεολογικούς όρους, λ.χ. ότι δεν πρέπει να μεταγλωττίζουμε τον Σολωμό γιατί ο Σολωμός, αν και ενίοτε εξίσου απόμακρος και δυσπρόσιτος με τους τρεις λογίους κυρίους, έγραψε στη δημοτική και θεμελίωσε τη νεοελληνική λογοτεχνία. Και ούτω καθεξής. Έχω μόνο μία απορία:

Ο Σαίξπηρ ακούγεται πολύ αλλόκοτος στα αγγλοαμερικανικά αυτιά εδώ και αιώνες. Πώς επιλύεται το πρόβλημα; Με γλωσσάρι; Όχι, γιατί, όπως πολύ πιο περιορισμένα στις περιπτώσεις των Τριών Κυρίων, πολλές φορές και η γραμματική (η μορφολογία και η σύνταξη) του Σαίξπηρ παρουσιάζει δυσχέρειες για τον σύγχρονο αναγνώστη. Το πρόβλημα επιλύεται με υπόμνημα όπου συντόμως επεξηγούνται δύσκολες λέξεις ή φράσεις και δυσπρόσιτοι γραμματικοί τύποι ή κειμενικοί υπαινιγμοί. Γιατί δεν κάνουμε το ίδιο;

"Μα το υπόμνημα ενδέχεται να αποξενώσει ή να τρομάξει, να αποθαρρύνει έστω, τον σύγχρονο νέο". Όμως, ούτως ή άλλως, τα κείμενα των Βιζυηνού, Παπαδιαμάντη και Ροΐδη είναι από μόνα τους δύσκολα κείμενα, ακόμα κι αν βάλει κανείς στην άκρη τη γλωσσική απόσταση. Δεν πρόκειται για κείμενα που θα διαβάσει κάποιος που ψάχνει κάτι εύκολο ή όταν ψάχνει κάτι εύκολο.


ΙΙ

Εδώ και (τουλάχιστον) πενήντα χρόνια προσπαθούν πολλοί να πείσουνε τον κόσμο πως 'το σεξ δεν είναι καθόλου κακό πράγμα' και ότι 'ο πόλεμος είναι ό,τι κοντινότερο υπάρχει στο φαντασιακό κατασκεύασμα που λέγεται Απόλυτο Κακό'.

Εμένα προσωπικά δε χρειάζεται να με πείσει κανένας, αφού τα παραπάνω τα πρεσβεύω και τα προσυπογράφω. Αφορμή που τα σκέφτομαι αυτά ξανά είναι η εξής: στην κτηνώδη μπίχλα του γραφείου σήμερα μου πρόσφερε στιγμιαία αναψυχή η παρακάτω θεόγυμνη και έκπαγλη μορφή -- άνοιξε το μάτι μου, που λέμε:

εδώ

Ξαναναρωτήθηκα λοιπόν σήμερα γιατί υπάρχουνε τόσο λίγα ερωτογραφικά ελληνικά μπλογκ ή ελληνικά μπλογκ και με ερωτογραφικό περιεχόμενο. Αυτή δε είναι μια απορία που πρωτοείδα ζωγραφισμένη στα μούτρα του George Le Nonce, τον οποίο και ευχαριστώ.

Γενικότερα, κοιτώντας ελληνικά μπλογκ πολλές φορές νομίζω ότι είμαστε όλοι ανέραστοι έτσι που ασχολούμαστε με χίλια μύρια όσα (πλην του σεξ), άλλοτε ότι μας έχει καταπλακώσει ασήκωτη σοβαροφάνεια και σεμνοτυφία -- σαν αυτή που εμποδίζει έναν άντρα να πάει να αγοράσει προφυλακτικά χωρίς να πάρει επίσης τσίχλες, ξυραφάκια, σαμπουάν, μία γάλακτος, το Έθνος και μία οδοντόκρεμα (λες και δεν έχει πουλί).

Αλίμονό μας εάν (νομίζουμε πως) είμαστε υπεράνω του σεξ.

... και στις καλύτερες οικογένειες, μέρος Δ'

ή Δεν είμαι ο Πολύδωρας, καρντιά μου, my dear

Συνεχίζουμε εδώ, από xilaren. Σας υπενθυμίζω ότι η αστυνομία στη Βρετανία είναι (τάχα μου) φιλική, προσηνής, αγαπησιάρα, ευάερη κι ευήλια και μόνον περιστασιακά εκτραχηλίζεται και ατιμωρητί (;) σκοτώνει εν ψυχρώ επικίνδυνους βραζιλιάνους.

Προηγούμενα επεισόδια της βραβευμένης σειράς "... και στις καλύτερες οικογένειες":

1. Η Στοκχόλμη παραλύει από τα πρώτα χιόνια.
2. Ο βρετανικός τύπος γράφει για επιστήμη (πώς λέμε 'μίλα μου για μήλα').
3. Αγγλία, Γαλλία, λεξιπενία (τουλάχιστον τον Τσέγκο δεν τον πληρώνει ο Έλληνας φορολογούμενος).

P, Q, R

Το μεγαλύτερο μέρος της επικοινωνίας δεν βασίζεται στην ανταλλαγή πληροφοριών και προτάσεων που η τυπική λογική μπορεί να χαρακτηρίσει ως αληθείς ή ψευδείς. Προς το τέλος του βιβλίου τους Relevance οι Dan Sperber και Deirdre Wilson εικονογραφούν αυτή τη διαπίστωση με το εξής μπανάλ αλλά εύλογο σενάριο:

Ανεβαίνεις με το αίσθημα στη Μονμάρτη και βλέπεις από κάτω τα ένδοξα Παρίσια (τα οποία ανέθρεψαν πνευματικώς τον Κ. Ζουράρι, ο οποίος σήμερα το πρωί άφησε κατά μέρος τις σύνθετες λέξεις δικής του παρασκευής και μας είπε ότι η 'Ιστορία που διδάσκεται στα σχολεία πρέπει να είναι αφήγημα με πρωταγωνιστές συγκεκριμένα πρόσωπα και να μην αρθρώνεται πάνω σε αφηρημένες ιδέες' και ότι 'τα παιδιά δεν μπορούνε να κάνουν εργαστήρια και ερευνητική δουλειά πριν τα 18 με 20' -- γι' αυτό μας έχει πάρει ο διάολος την παιδεία, να συμπληρώσω εγώ). Βλέπεις λοιπόν τα ένδοξα Παρίσια. Και αναστενάζεις έτσι κάπως επιτηδευμένα. Και σε κοιτάει το αίσθημα με νόημα. Υπήρξε επικοινωνία; Ναι. Υπήρχε πρόθεση επικοινωνίας; Ναι. Ποιο είναι το λογικό-αληθειακό περιεχόμενό της; Τρέχα γύρευε.

Έτσι, ποιητικά, για να υπεραπλουστεύσουμε λίγο τα παραπάνω, δουλεύει πολλές φορές και ο Πετεφρής. Σας παραπέμπω σε δύο πρόσφατα πολιτικά ποιήματα-καταχωρίσεις του, εδώ κι εδώ.

Ωστόσο, επειδή έχω βαρεθεί να κάνω αυτή τη δουλειά, να λινκάρω δηλαδή τον Πετεφρή, σας παρακαλώ πείτε του πώς θα βάλει το μελισσόκουμπο! Το ζήτησε και ο ίδιος, από αυτό εδώ το βήμα. Άντε, κάντε κανα ψυχικό.

Επίμετρο 12.ΙΙΙ: Διάβασα χτες στην κυπριακή εφημερίδα 'Πολίτης' ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για την Ιστορία ως αφήγημα και γιατί όλοι έχουνε γνώμη γι' αυτήν. Το συνιστώ.

1.III

Η πρώτη Μαρτίου πάντα έρχεται απροσδόκητα. Τσουπ.

Έτσι ήρθε και πριν δυο χρόνια, όταν, νέα παιδιά τότε, αμούστακα κι απάρθενα (εγώ ούτε κουστούμι δεν είχα), ανοίξαμε το μπλογκ το Φεβρουάριο και ξύναμε το κεφάλι μας (ο καθένας το δικό του, δηλαδή) τι να γράψουμε. Πριν καλά καλά το πάρουμε χαμπάρι ή πρέφα, ήρθε ο Μάρτιος.

Το έχω ξαναπεί, αλλά θα το επαναλάβω για επετειακούς λόγους: μετά από δύο χρόνια, το καλύτερο πράγμα που μου έχει συμβεί σε αυτή την υπόθεση που λέγεται μπλογκάρισμα είναι οι άνθρωποι που γνώρισα και συνάντησα. Ωστόσο δεν παραγνωρίζω και τα άλλα: τα κείμενα που διάβασα, πώς ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι εσύ κι ο απόδημος γκέι εστιάτορας στην Ταϊτή σκέφτεστε (για) τα ίδια πράματα, το 'μπράβο' μπλογκάδων σοφότερών σου.