Αφιέρωση:Σαρκάζοντας την απελπισία μου έλεγα στην πολυαγαπημένη σύντροφο της ζωής μου Καιτούλα ότι το μέχρι τώρα 'ο καλύτερος έχει σφάξει τη μάνα του' για τους Ηλείους θα αντικατασταθεί από το 'ο καλύτερος έχει κάψει το χωριό του'. Αφήνοντας κατά μέρος το ξεκοίλιασμα τοπικιστικών στερεοτύπων, είπα να κάτσω να διαβάσω τίποτα κι έπεσα στο τρίπτυχο Ενοικιαστές:
Μες στο γιαλό της Κέρκυρας μαύρ΄είμαι πέτρα κι έρμη
κι αν με πατήσεις, πετεφρή, βγάνω βαγί και δάφνη.
Ένα και Δύο και Τρία.
Διαβάστε το και συγκρίνετέ το με τα ψελλίσματά μου στο προηγούμενο ποστ για κάποια κίνητρα εμπρησμού πέραν του εθνικού σπορ της καταπάτησης. Οι Ενοικιαστές προϋποθέτουν και εμψυχώνονται από βαθύτατη γνώση της ελληνικής πραγματικότητας και ιστορίας· απέναντι στα δικά μου εξατομικευμένα, περιστασιακά και συμβεβηκότα 'κατά τόπους', 'πρόωρες εκλογές για τον γάμο του Καραγκιόζη', 'Πολύδωρας', Οι Ενοικιαστές τραβάνε το πέτασμα και σου αποκαλύπτουν ολόκληρο το πανόραμα, που λέμε.
(Επίσης, περνάμε και μια βόλτα από εδώ κι εδώ.)
Τέλος, όταν εδώ κάηκαν (τόσοι) άνθρωποι, εμείς δεν επιτρέπεται να κλαίμε την Αρχαία Ολυμπία. Η ελλιπής, κατά πώς φαίνεται, προστασία του μνημείου από τη φωτιά είναι σαφώς εγκληματική παράλειψη αλλά πολύ λιγότερο από την (πιθανή) εγκατάλειψη εγκλωβισμένων να καούνε ζωντανοί -- ή αφού πρώτα τους πνίξει ο καπνός (φυσικά κανείς δεν μπορεί να φταίει εάν ο δείνα παλουκώθηκε μέσα στο καιόμενο σπίτι του, παρακούοντας τις υποδείξεις των αρχών). Πολύ απλά: ο δεκαπεντάχρονος και η γιαγιά αξίζουν περισσότερο από την Άλτι, η οποία σίγουρα θα ξαναφυτευτεί όπως εδώ και τόσους αιώνες, και από τον στίβο, που έχουνε ξανακάψει διάφοροι στο παρελθόν. Εάν θέλουμε να εμφορούμαστε από ανθρωπιστικές αρχές, δηλαδή...
ο δεκαπεντάχρονος και η γιαγιά αξίζουν περισσότερο από την Άλτι, η οποία σίγουρα θα ξαναφυτευτεί όπως εδώ και τόσους αιώνες, και από τον στίβο, που έχουνε ξανακάψει διάφοροι στο παρελθόν. Εάν θέλουμε να εμφορούμαστε από ανθρωπιστικές αρχές, δηλαδή..
ΑπάντησηΔιαγραφήΠέστα, γιατί είχα αρχίσει να νιώθω σα να περιβάλλομαι από τους απάνθρωπους εξωγήινους body snatchers.
Όχι ότι δε με συγκίνησε κι εμένα το καρβούνιασμα του Κρόνιου, αλλά τον άφησαν να καεί και μετά προσπαθούσαν να τον κρύψουν κάτω από το χαλί ("έλα μωρέ, κάτι θαμνά καήκανε μόνο..."), κι o ιδιώτης με το ερπυστριοφόρο έσωσε το μουσείο despite them. Το μέτρο της ανθρωπιάς μας όμως φαίνεται από το πως ζυγίζουμε τη ζωή με το παρελθόν (also shows if we're dead yet or not).
Καλά τα λες, εκτός από την τελευταία πρόταση. Η οποία δεν είναι κακή, αλλά αφήνει περιθώρια παρεξήγησης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔηλαδή οι άνθρωποι, ακόμη κι αυτοί που δεν εμφορούνται ή ακόμη και αντιμάχονται τις ανθρωπιστικές αρχές, είναι σημαντικότεροι από οποιεσδήποτε αρχές. Δηλαδέστερα, κάθε ζωή είναι σπουδαιότερη από κάθε σύμβολο, ιδεατό ή υλικό.
Δεν διαφωνούμε.
Right on, Commander! και από μένα για την αποκατάσταση των προτεραιοτήτων.
ΑπάντησηΔιαγραφήo tag είμαι εγώ, αλλά δεν έχω πάρει χαμπάρι τι γίνεται με το blogger/google
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίτρεψέ μου να διαφωνήσω ευγενικά με τον χειμαρρώδη Πετεφρή και την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ανάλυσή του στο διά ταύτα της. Φοβάμαι ότι δεν αρκεί μια καταστροφή, ούτε καν αυτής της έκτασης για να αλλάξει άρδην το πολιτικό σύστημα της χώρας: εδώ μετά την μικρασιατική για σχεδόν είκοσι χρόνια το παιχνίδι εξακολούθησε να παίζεται μεταξύ βενιζελικών και βασιλικών. Η μαθητεία του εκλογικού σώματος στον αποχαρακτηρισμό της λεγόμενης χαμένης ψήφου είναι ευχή που μας στοιχειώνει εδώ και χρόνια για να αποκτήσει επιτέλους η ελληνική πολιτική το πραγματικό νόημά της ως τέχνης του συμβιβασμού - και κατάρα όσων χειρίστηκαν τα αυξημένα ποσοστά τους το 1989. Δυστυχώς, στο μεταξύ το συγκεκριμένο εκλογικό σύστημα μπορεί να μας φορτώσει σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας ένα from hell σενάριο συγκυβέρνησης ΝΔ-ΛΑΟΣ...
ΑπάντησηΔιαγραφή