Είδα το εξαιρετικό "Sugar Town: οι γαμπροί" μόλις σήμερα. Το γέλιο μού κόπηκε στα 7 λεπτά, όταν ο Κίμων Τσακίρης άρχισε συστηματικά να μας χτυπάει κατακέφαλα με την αποξένωση, τη χοντράδα, τη μοναξιά, την ασχήμια και την πλήξη της επαρχίας.
Βλέποντας πάντως την ταινία κατάλαβα πολύ περισσότερα πράγματα για την Ελλάδα από ό,τι κατανόησα συζητώντας το ζήτημα κυκλικώς κι ακαταπαύστως τις τελευταίες δεκαετίες.
Πολύ εύλογη είναι μία σκηνή προς το τέλος, όπου οι ρωσίδες υποψήφιες νύφες τελικά ξεναγούνται και φιλοξενούνται στην (προκατακλυσμιαία) Ζαχάρω. Περισσότερο κι από την αναπόφευκτη βουβαμάρα της επαρχίας, τους κάνουν εντύπωση οι άντρες. Μία από τις γυναίκες αυτές λέει μάλιστα ότι στη Ζαχάρω το πρόβλημα είναι οι ίδιοι οι (ανύμφευτοι) άντρες, οι οποίοι είναι άβουλοι σαν μικρά παιδιά.
Όπως λέει κι η Κουρού, βάλ΄ τα στη σειρά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου