Νέες αθηναϊκές ιστορίες

Ο φθόνος του ΚΝΕους

Αυγά εναντίον όλων: στη Σώτη, στον Πάσχο, σε έναν καθηγητή του Οικονομικού Πανεπιστημίου. Οπωσδήποτε οι αυγοβόλοι δεν είναι άνθρωποι έτοιμοι να υπερασπιστούν μέχρι θανάτου το δικαίωμά μου (σου, του, μας, σας, τους) να λες όσα λες. Δε θέλουνε να μπούνε σαν εμάς τους μαλάκες στον κόπο να αναιρέσουν και να αντικρούσουν γνώμες, απόψεις και σκέψεις. Έτσι, όπως κάνει πάντα η ΚΝΕ. Θέλουνε να χτυπήσουν τους εχθρούς της επαναστασης πριν μιλήσουν καν, αυτής που δεν έρχεται, αυτής που δεν έχει ούτε αντικείμενο, ούτε σκοπό, ούτε αιτία -- μόνον εχθρούς: όλους εμάς τους πουλημένους.

Είναι καλύτεροι οι αυγοβόλοι αριστερίζοντες τραμπούκοι από τους αποθρασυμένους πια φασίστες που δέρνουνε μετανάστες και σπάνε τα μαγαζιά τους; Ε, όχι. Είναι όλοι τους εχθροί της ελευθερίας. Σε μια απόφαση-σταθμό το 1995 ή το 1996 (δε θυμάμαι πια), το Πανεπιστήμιο του Λονδίνου απαγόρευσε τη λειτουργία της φοιτητικής νεολαίας της Hizb-ut-tahir, μιας ισλαμιστικής οργάνωσης, με το εξής σκεπτικό: καμμιά ελευθερία στους εχθρούς της ελευθερίας. Απλά.

Βεβαίως στην Ελλάδα τα πανεπιστήμια είναι (με αυτή τη σειρά) υποτελή στο κράτος, στις κλίκες, στις κομματικές νεολαίες -- ιδίως τις κατ' επίφαση αριστερές. Και μην έρθετε, σας παρακαλώ, να μου λέτε ότι η υποτέλεια των ελληνικών πανεπιστημίων είναι το μικρότερο από τα προβλήματά τους ή ότι οι νεολαίες μπορεί να είναι κάπως (πώς; άθλιες) αλλά ότι λ.χ. υπερασπίζονται τους φοιτητές απέναντι στην αυθαιρεσία των καθηγητών (ποιων;) και ότι προωθούν τις ελευθερίες και τα δικαιώματά τους. Αλλά, τέλος πάντων, κουβέντα να γίνεται: σε μια χώρα όπου τα πανεπιστήμια είναι μόνο επαγγελματικά προπαρασκευαστικά κέντρα, ε, αναμενόμενα είναι αυτά: για διδασκαλία, μαθητεία κι έρευνα θα μιλάμε τώρα;

I have crossed oceans of time κτλ.

Πήγαινα Δουκίσσης Πλακεντίας. Κοιτούσα τις ωραίες κι απίστευτα ζοχαδιασμένες Αθηναίες του μετρό. Αναρωτιόμουν αν θα συνέχιζα στο αεροδρόμιο με το μετρό ή με τον προαστειακό. Διάλεξα προαστειακό και το μετρό τελικά εμάς περίμενε για να βγει από το τούνελ. Βλέπω ένα πρεζόνι, μπα, πάει αεροδρόμιο; Φυσικά δεν είναι πρεζόνι, και πάει Παλλήνη.

Με είχανε πει έφηβο πριν κάτι μέρες: άρα δεν είμαι ακριβώς προγέρων. Είμαι ένας κύριος ακαθόριστης ηλικίας, κάπου μεταξύ 30 και 50, έτσι μου λένε. Λόγω τρόπου ζωής, είμαι παγιδευμένος για δεκαετίες ακόμα στον κόσμο της δεκαετίας του 20 εκατοντάδων ανθρώπων, ακούω τη μουσική τους, βλέπω τις ταινίες τους, ξέρω τα μαγαζιά τους. Ένα ιδιότυπο βρυκολάκιασμα που με κρατάει τεχνητά νέο ψυχολογικά και κρατάει άσβεστο μέσα μου τον φθόνο της βιολογικής νεότητας.

Κατέβηκα από το τρένο: "ρηχές σκέψεις που δεν έχουνε βαφεί στην απώλεια", σκέφτηκα.

Το θάλπος και το βάθος

με πάθος:



"Γαύροι μουνιά" λοιπόν; Με τίποτε!

Παρεμπιπτόντως, εδώ.

Ανοιχτές επιστολές

Αυτά που θα διαβάσετε πήγαιναν για έξι διαφορετικά ιμέιλ. Ωστόσο, είπα να τα ρίξω όλα εδώ μέσα ατημέλητα κι ανακατωμένα, γιατί είμαι ένα πτώμα. Επίσης, μάλλον με πολιορκεί το δεύτερο κρυολόγημα, γρίππη ή τι τρίβολος είναι μέσα σε ένα μήνα -- ο πρώτος τρίβολος ηττήθηκε άδοξα από το ανοσοποιητικό μου: αν παίζω κάτι καλά, είναι άμυνα. Στην μπάλα μαθητής πάντα άμυνα. Και τα λοιπά, έκτοτε. Πάμε λοιπόν:

1.
Ένιωσα πολύ άβολα που κάποιος που ήτανε μέσα στο Πολυτεχνείο έλεγε ότι οι μπάτσοι το '73 άλλαξαν τα άσφαιρα με πραγματικές σφαίρες και τους έριξαν. Τότε δεν είχε μεν κινητά να τραβάνε βιντεάκια, δεν είχε όμως και βαλλιστικές. Μήπως δεν έριχναν στο ψαχνό;

2.
Τη νύχτα του Πολυτεχνείου ο πατέρας μου έψαχνε διανυκτερεύον φαρμακείο. Ήμουν άρρωστος στο σπίτι της οδού Κεραμεικού. Γύρισε αργά με κάτι πρωτόγονα φάρμακα της εποχής (αυτό μπηχτή για όσους δεν έχουν υπόψη τους τι κολοσσιαία άλματα έχει κάνει η ιατρική τα τελευταία 36 χρόνια).

3.
Ευτυχώς που γράφει πάλι ο θας, σημαίνει ότι ο ακτιβισμός και η αφόρητη πίεση που ασκούμε πιάνουν τελικά κάποτε τόπο. Εντωμεταξύ, είναι τρομερό: ο τύπος (το ομολογώ και ανοιχτά πια) ξέρει να γράφει και γράφει με ένα ύφος το οποίο, αν και διακριτό και αναγνωρίσιμο, δεν κουράζεται. Αυτά που γράφει, επίσης, είναι ξεκάθαρα τόσο καλοσυντονισμένα, που κάνει το 99,99% όσων διαβάζω να μοιάζουνε χοντροκοπιές. Ο μπαγάσας. Γαμώτο. Έγραψε πρόσφατα και η helion, οπότε πάμε και ξαναμαναδιαβάζουμε για το κουτάβι, το σεξ, τον Τριστάνο και την Ιζόλδη (κι αυτή η χαμένη μέσα στο 0,01% που κάνει τα υπόλοιπα να μοιάζουν ασήκωτες χοντροκοπιές). Ευτυχώς, να έχουμε να διαβάζουμε κι εμείς κάτι.

4.
Ο oldboy μου σύστησε το Happy-go-lucky (που στα ελληνικά θα έπρεπε να μεταφράζεται 'όσα πάνε κι όσα έρθουν'). Προφανώς του φάνηκε εξωτικιά ταινία, γιατί δεν έχει ζήσει στην Αγγλία. Η συμβία έκανε μια τρομακτικά εξονυχιστική κριτική της ταινίας (φέτες καρπάτσιο, λέμε), η οποία καταλήγει στο ότι άρεσε στον oldboy γιατί "είναι καλός άνθρωπος". Εμένα η ταινία μου φάνηκε ευχάριστη σκηνοθετικά κι ερμηνευτικά, μου κόλλησε την επωδό en-ra-ha ενώ η Poppy μου υπενθύμισε πολύ ζωντανά γιατί δεν έχω επιστρέψει στη Βρετανία και, απ' ό,τι φαίνεται, δεν πρόκειται.

5.
Φυσικά και μ' ενδιαφέρει ολόκληρη η εικόνα, ωρε Κουκουζέλη. Όχι συμπεράσματα ή κατακλείδες, αλλά ολόκληρη η εικόνα.

6.
Η Παρασκευή ήτανε μια πάρα πάρα πάρα πολύ δύσκολη μέρα. Το γεγονός ότι το μόνο κουσούρι που μου άφησε ήταν ότι κατέληξα να κοιμηθώ δύο ώρες παραπάνω σημαίνει ότι μάλλον παίζω πάρα πολύ καλή άμυνα πια.

7.
Πήγα και είδα το Festen απόψε. Με πολύ χαμηλές προσδοκίες, κυρίως γιατί είναι δύσκολο έργο, γιατί η ταινία μού αρέσει πολύ και γιατί ο φίλος μου ο Δημήτρης ήτανε βοηθός σκηνοθέτη και μου μετέφερε όλα τα κουτσομπολιά και τα παραλειπόμενα από τις πρόβες κτλ. Αλλά στο θέατρο, οπως και στους νόμους και τα λουκάνικα, όποιος θέλει να απολαύσει το τελικό προϊόν (εσείς απολαμβάνετε τους νόμους;), καλό είναι να μην ξέρει τίποτε για τις διαδικασίες παραγωγής του -- o Bismark το είπε.

Λοιπόν, η παράσταση ήτανε καταπληκτική, με τον σωστό τόνο, τους σωστούς χρόνους, με ωραία χτενισμένη μετάφραση, με σωστή κίνηση, με καταπληκτικό φωτισμό. Επίσης ανέδειξε ηθοποιούς του ΘΟΚ σε ρόλους που δεν τους περιμένεις (αλλά αυτό έχει συμβεί πια τόσες και τόσες φορές: ό,τι κι αν λέτε, οι άνθρωποι είναι και επαγγελματίες και ταλαντούχοι -- ανάθεμα μερικούς σκηνοθέτες), αν και δυο-τρεις από αυτούς χρειάζονταν λίγο περισσότερο ζέσταμα, ή πρόβες. Οπότε, Δημήτρη, σε απάντηση του μηνύματός σου, αυτά έχω να πω.

8.
Μου αρέσει κι αυτό


9.
Διαβάστε κι αυτό. Όχι ρε Λάκη, δεν είμαι εγώ ο radical desire! Πλάκα με κάνεις;

10.
Αυτά που λες. Καλή βδομάδα.

I see dead people

Έστειλα το μήνυμα στη συμβία από το ταξί προχτές: μπροστά στο άγαλμα του Βύρωνα περπατούσε ο Πήτερ Ουστίνοφ, κάπως ζαβλακωμένος από τη ζέστη, προς την κατεύθυνση των Στύλων. Φορούσε ένα πουλόβερ με ρομβους. Ενθουσιάστηκα που τον είδα, νόμιζα ότι δεν έρχεται πια στην Ελλάδα.

Η απάντηση ήρθε προτού φτάσω στο Σύνταγμα: "μα δεν πέθανε το 2004;"

Ο ζεστός Νοέμβρης του Sraosha

Ι



Είναι πάντα δύσκολο να είσαι ακριβής. Είναι τόσο δύσκολο, που συνήθως προτιμούμε την ευκολία της γενίκευσης.

Ξεκινάω με αυτή τη γενίκευση για να μιλήσω για τον Εμμανουήλ Ροΐδη. Ο Ροΐδης είχε τη συνήθεια και επιθυμία να ακριβολογεί. Γι' αυτό και δεν είναι ίνδαλμα σχεδόν κανενός (νταξ, υπάρχει ο μπλογκάς): η ακριβολογία συνήθως φαντάζει μεσοβέζικη και χλιαρή. Για παράδειγμα, ο Ροΐδης στηλίτευσε όσο πολύ λίγοι τα χάλια του ελληνικού κράτους και των ιδεολογιών της εποχής του, τη μωροδοξία των λογίων, των καθηγητάδων, των συγγραφέων, την υποκρισία των ηθών κτλ. Αντίθετα όμως με τον Σουρή, λόγου χάρη, αν και καυστικός δεν ήτανε σαρωτικός. Επίσης, δεν ήταν αναρχικός ή άπατρις, δεν ήταν σκοταδιστής, δεν ήταν ελευθεριάζων. Δεν ξέρω πολλά για την εποχή του Ροΐδη αλλά και να ήξερα, αφού δεν έχω έντονα ιστορικά ενδιαφέροντα, δε θα με απασχολούσε να καταλάβω ακριβώς την εποχή του: the past is a foreign country. Αυτό που με απασχολεί είναι ο Ροΐδης ως ένα πνεύμα που αρέσκεται να μέμφεται και, κυρίως, να ψέγει αλλά πάντα ζορίζεται να ακριβολογεί. Αυτό μας αφορά εμάς.

Δύσκολα πράγματα: Να μην αρνείσαι την πατρίδα σου κι από πού έρχεσαι και πώς διαμορφώθηκες, από ποια παράδοση βγήκες (δεν είναι κακιά η λέξη 'παράδοση') -- χωρίς ταυτόχρονα να αρνείσαι να δεις τα εγκλήματα της πατρίδας σου, τα κολλήματα του λαού σου, τις συμβάσεις που προσκυνάς, το ότι όλοι είμαστε συμβολές πολλαπλών διανυσμάτων και τροχιών ('ταυτότητες' τις λένε). Να αναγνωρίζεις τι είναι και τι κάνουν τα ναρκωτικά χωρίς να είσαι της (υποκριτικής) ολικής απαγόρευσης ή της γενικευμένης αντιαπαγόρευσης. Να αντιλαμβάνεσαι το οργανωμένο έγκλημα της σωματεμπορίας και της διακίνησης ανθρώπων και της διάθεσής τους χονδρική-λιανική, χωρίς να είσαι συλλήβδην κατά της πορνείας. Κάπως έτσι.

Το ζητούμενο δεν είναι ούτε η 'μέση λύση', ούτε η 'μέση οδός'. Το ζητούμενο είναι να βασανίζεις όσα νομίζεις ότι ξέρεις. Κάποια θα αντέξουν στο ζούληγμα και την ψηλάφηση, κάποια θα σου σκάσουνε μέσα στα χέρια σαν παραγινωμένες ντομάτες. Και μετά έρχεται το δύσκολο: να διατυπώσεις με ακρίβεια και τιμιότητα όσα κατάφερε να ζυγίσει η γκλάβα σου. Ακούγεται πεζό και σχεδόν κοινότοπο αλλά σίγουρα δεν είναι εύκολο -- κάτι σαν μια ιστορία που μου έλεγε ένας δάσκαλός μου: "Πώς να γίνεις πλούσιος; Απλώς αγόραζε φτηνά και πούλα ακριβά".

ΙΙ



Γύριζα σπίτι με το μετρό πολύ κουρασμένος. Κοιτούσα τις ωραίες κουρασμένες του μετρό, κάποιες καλωδιωμένες σε iPod. Κρατούσα σφιχτά τον χαρτοφύλακα, από παιδί αφήνω πράγματα εδώ κι εκεί, τα θυμάμαι λεπτά αργότερα και τρέχω να τα ψάχνω.

Κοιτούσα τις αφίσες για το 2012. Έχω δει δύο μίνι τρέιλερ. Ανεξάρτητα από την αντιπάθειά μου για τις ταινίες μαζικής καταστροφής και τη γενικότερη αναπηρία μου να τις απολαύσω, η ταινία πρέπει να είναι μαλακία, κάτι σαν ξαναμασημένο Deep Impact αλλά με μπόλικο Day after Tomorrow φαίνεται. Κοιτούσα τις αφίσες τώρα. Θυμήθηκα πως όταν ήμουνα παιδί, στον ηλεκτρικό και στα λεωφορεία και στις γιγαντοαφίσσες έβλεπες διάφορες ημίγυμνες να διαφημίζουν τζην, αρώματα, στερεοφωνικά, τσιγάρα κτλ.

Πώς φτάσαμε να μπανίζουμε δημοσία παλιρροϊκά κύματα και πλημμυρίδες μετεωρικής φωτιάς από εκεί που μπανίζαμε μπούτια και μαλλιά με μπόλικη λακ και ατημέλητα καλυμμένα στήθη; Σίγουρα φταίει η αλλαγή της χιλιετίας με τους χιλιασμούς της. Πιο πριν είχανε προετοιμάσει το έδαφος κάποιοι αμερικανοί χριστιανώμαλοι που έψαχναν το Θηρίο της Αποκάλυψης στην 'Υπερκυβέρνηση' (χάχαχαχαχααααα) της ΕΟΚ και τον Άψινθο στο Τσέρνομπιλ -- παίρνοντας γραμμή από την τριλογία του Αντιχρίστου που εγκαινίασε η ταινία 'η Προφητεία' το 1977: η δυσπιστία της αμερικανικής δεξιάς των Νότιων Βαπτιστών απέναντι στο Δημοκρατικό Κόμμα σε όλο το αποκαλυπτικό της μεγαλείο. Εδώ στην Ελλάδα μπολιάστηκαν αυτά στον κόσμο από γεροντάδες που κυκλοφορούσανε κασέτες με κηρύγματα, μετά την απογοήτευση του μέσου Έλληνα από τη δεύτερη τετραετία του Παπανδρέου του Β' του Δημαγωγού. Μετά ήρθε και το AIDS και μπήκε ο έρως στο ψυγείο κι αρχίσαμε τα περί αλληλοσεβασμού και αλληλοπεριχώρησης και μονογαμίας κτλ.

Στα 2009 οι άντρες φοβούνται τις γυναίκες, οι γυναίκες ψάχνουνε τους άντρες, οι γκέι δυσπιστούν απέναντι στο σεξ και οι λεσβίες κατηγορούν η μία την άλλη για μαγκώματα. Και πάμε στο σινεμά όχι για να δούμε το Νιώθω Μπλε / Νιώθω Κίτρινη ή τα Μυστήρια του Οργα(νι)σμού ή το Σουήτ Μούβι, αλλά τον Τιτανικό, τον Αρμαγεδδώνα, τον Πόλεμο των Κόσμων, το Happening, το 2012, κι άλλα τέτοια. Κοινώς, δώστε μας μαζική καταστροφή κι αφανισμό κι αφήστε τα γαμήσια: λερώνουν τα εσώρουχα. Ενώ η φωτιά και το νερό όλα τα εξαγνίζουν -- το είπε κι ο Δάντης.



Επίμετρο

Είναι πάντως χαρακτηριστικό το εξής: το genre 'τέλος του κόσμου' της εποχής μας ασχολείται με το γενικό και το αόριστο, όπου ανώνυμοι και πλήθη πνίγονται και αποτεφρώνονται θεαματικά μεν αλλά με τον τρόπο που πετιούνται οι συσκευασίες και τα περιτυλίγματα που ρυπαίνουν τον κόσμο μας. Αντίθετα, η σοφτ-κουλτουρέ τσόντα της δεκαετίας του '70 ασχολούνταν με το συμβάν, το καθέκαστο, το ειδικό (κι ας είναι το ίδιο το σεξ ίσως ό,τι πιο γενικό και γενικευτικό υπάρχει).

Οι ταινίες 'τέλος του κόσμου' ασχολούνται κι αυτές με το καθέκαστο και το ειδικό, αλλά μόνον όσων είναι προνοητικοί, γενναίοι ή τυχεροί να επιβιώσουν. Αυτοί μας ενδιαφέρουν: οι επιζήσαντες και (περισσότερο) οι επιβιωτές. Οι άλλοι να καούνε από τον αστεροειδή, να τους φάει ο γκοτζίλας, να τους ρουφήξει η ρουφήχτρα, να τους πνίξουν τα τσουνάμια, να τους φάνε τα χταπόδια του Άρη. Ενώ πάλι, τη δεκαετία του '70 στις κουλτουροπορνό ταινίες βλέπαμε ότι άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου (καθώς και άλλες κοιλότητες κι εσοχές) κι ότι το πιο βαρετό σεξ είναι το σεξ που κάνουν άλλοι -- εκτός κι αν είναι επί της οθόνης. Αυτό το τελευταίο μου φαίνεται διαχρονικό.

I am flattéred by your fascination with me

Ο στίχος από εδώ, που μου κόλλησε το καλοκαίρι.

Η πυκνή υφή της καθημερινότητας -- που δε μοιάζει πια με νορμάλ καθημερινότητα παρά με τρία μυθιστορήματα την ημέρα: πρωί, μεσημέρι, βράδυ -- δε μ' αφήνει να ασχοληθώ με τα Βουστάσια. Με δυσκολία παρακολουθώ τη ζωή μου, όσα γίνονται στο παρόν φαίνονται να βρίσκονται πέντε λεπτά στο μέλλον, ουσιαστικά ζω μέσα στο μέλλον μου. Δεν είναι μόνον τα αεροπλάνα, τα βαπόρια, οι φίλοι οι παλιοί (και οι καινούργιοι)· δεν είναι μόνον τα γεγονότα. Είναι και η μέσα ζωή που τρέχει και κυλάει και γλιστράει μπροστά, που βρίσκεται πέντε λεπτά και δύο μήνες και είκοσι χρόνια μπροστά μου, σα μακρινή ζώνη ώρας πολύ ανατολικά στον χώρο.

Τι να πω, έχω φτάσει στο σημείο να με εμπνέουνε μέχρι και θλιβερά τρολ πια, μέχρι και οι άνθρωποι που αγκαλιάζονται αποσυναρμολογημένοι στους διαδρόμους νοσοκομείων μετά από συντριπτικά νέα γεμίζοντάς με τρόμο και θλίψη και συμπόνοια. Βλέπω φίλους το βράδυ, κρατάω σφιχτά χέρια που τρέμουνε την ημέρα. Κατεβαίνω τις σκάλες του μετρό και η θέα χρωματίζεται αλλόκοτα και σχεδόν ψυχοτρόπα από κάποιο συγκυριακά ταιριαστό τραγούδι μέσα από τα ακουστικά μου, τους Dandy Warhols, τον Johan Sebastian, τους Heart Throbs, τους James, τον Tiesto. Και φίλοι, ξαφνικά παντού φίλοι, που ονειρεύονται την ευτυχία μου και μου χαμογελάνε σαν να είμαι ο γλυκύτερος άνθρωπος του κόσμου. Που μου στέλνουν οδηγίες χρήσεως του πόνου, της αναμονής και των ηδονών. Που ακούνε τις μαλακίες που θα τους πω.

Ναι, Θε μου, σ' ευχαριστώ "ότι ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων": ξέρω τι δεν ξέρω και πόσο μαλάκας είμαι. Α, όλα κι όλα, αχάριστος δεν είμαι.

Θα επανέρθω σύντομα, άλλωστε je reviens toujours. Στο μεταξύ διαβάζουμε και αποκαλυπτόμαστε. Άντε με το καλό να γράψει κι ο μετακομισμένος.

Όπως λέει κι η Μάτζικα, τα μπλόγκια είναι μπαλκόνια. Γνωρίζουμε τους άλλους μέσα από τα μπλογκ τους όπως γνωρίζουμε όσους βλέπουμε μέσα από μπαλκονόπορτες, μισόκλειστα πατζούρια και κουρτίνες στον ακάλυπτο να απλώνουν ρούχα, να ντύνονται, να συνευρίσκονται κάθιδροι, να στέκονται απορημένοι μπροστά σε καθρέφτες, να λογοφερνουν και να σφουγγαρίζουν. Δεν ξέρετε τελικά τίποτα για μένα. Δεν ξέρω φυσικά τίποτα για εσάς. Εκτός και αν έχουμε πιει καφέ μαζί μετά τις καλημέρες του μπαλκονιού.