Ξένη δημοσίευση

Αντιγράφω τεράστιο (σε έκταση) σχόλιο του ολντμπόυ από εδώ:

1) Το κράτος δεν το κυβερνούν πάνω από 3 1/2 δεκαετίες δύο συγκεκριμένα κόμματα, αλλά τελικά η Αριστερά.

2)Για την ακρίβεια πρέπει να πιστωθεί στα δύο συγκεκριμένα κόμματα ότι κατά καιρούς προσπάθησαν να δείξουν το δρόμο προς τον ορθολογισμό, το δρόμο προς τις απαραίτητες αλλαγές, όποτε όμως επιχείρησαν να κάνουν κάτι για αυτό βρήκαν απέναντί τους τη λυσσαλέα αντίδραση των αριστερών και των συνδικαλιστών.

3) Από όλη αυτή τη διαδικασία των 36 χρόνων εκείνοι που πραγματικά μπορούν να βγουν στον αφρό, να μας πάνε μπροστά και να μας ξεκολλήσουν είναι τα μέλη της οικογένειας Παπανδρέου, τα μέλη της οικογένειας Μητσοτάκη, ο Θεόδωρος Πάγκαλος, άνθρωποι δηλαδή πρωτοφανέρωτοι στα πολιτικά πράγματα, άνθρωποι άσχετοι με την ως τώρα πορεία της χώρας. Αυτοί θα είναι ταυτόχρονα και οι τιμητές μας και οι αναμορφωτές μας.

4) Βασική, βασικότατη, απόλυτα κυρίαρχη παθογένεια του μεταπολιτευτικού μας συστήματος αποδεικνύεται τελικά πως ήταν το εργατικό δίκαιο. Αυτό που αγνοώντας τις πραγματικές δυνατότητες της οικονομίας μας επιδίωκε μαξιμαλιστικά κατώτατα όρια μισθών, κάλυψη των εργαζομένων από κλαδικές συμβάσεις εργασίας, εργασία πέντε αντί έξι ημέρες.

5) Υπάρχει μια ανισότητα που σοκάρει στην κοινωνία μας και αυτή πρέπει πάση θυσία να αποκατασταθεί. Το στοιχείο που σοκάριζε και σκανδάλιζε δεν ήταν οι όροι εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, αλλά οι όροι εργασίας στον δημόσιο. Εξίσωση λοιπόν προς τα κάτω άμεση. Το στοιχείο που σοκάριζε και σκανδάλιζε δεν ήταν επίσης ότι πλήθος εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα δούλευε ανασφάλιστο, με μπλοκάκια κλπ, αλλά όσοι δούλευαν ασφαλισμένοι και επίσημα με σχέση εξαρτημένης εργασίας. Εξίσωση λοιπόν και εδώ προς τα κάτω άμεση.

6) Μέσα στον όλο σκανδαλισμό περί ανισότητας, το να μνημονεύεις τα κέρδη των επιχειρηματιών αποτελεί λαϊκισμό. Αν δε βάλεις στην κουβέντα και τις τράπεζες και το πόσες φορές ως τώρα τις έχουμε πληρώσει, τότε δεν είσαι απλά λαϊκιστής, είσαι και αυτοκαταστροφικός.

7) Όχι μόνο οι μισθοί να αφεθούν εντελώς ελεύθεροι προς τα κάτω, αλλά και οι τιμές των προϊόντων προς τα πάνω. Κάθε εμπόδιο στην επιχειρηματικότητα πρέπει να εκλείψει. Ο επιχειρηματίας άλλωστε είναι το μόνο φως που μπορεί να βγάλει τη χώρα από το σκοτάδι.

8) Ζήσαμε σαν κοινωνία πάνω από τις δυνάμεις μας και δανειστήκαμε ασύστολα. Το ποιός μας έπαιρνε δέκα φορές τη μέρα τηλέφωνο για να μας δανείσει λεφτά, το ποιός έπαιζε εκατό διαφημίσεις την μέρα στην τηλεόραση για να μας χαρίσει λεφτά δεν έχει σημασία. Το να δανείζεσαι σαν ιδιώτης αποτελεί προσωπική σου ηθική ανεπάρκεια, το να έχουν στηρίξει οι τράπεζες την ύπαρξή τους σε αυτή τη δραστηριότητα αποτελεί υγιή ανάπτυξη.

9) Μικρή σημασία έχει πως το πρόβλημα είναι ευρωπαϊκό, αν όχι και παγκόσμιο. Εμείς τα του οίκου μας να κοιτάμε και με τα του οίκου μας να ασχολούμαστε. Και μόνον. Ας μην είμαστε ουραγοί στην Ευρωζώνη, ας είμαστε πρωταθλητές. Αλλά δεν ακούσαμε τον Μητσοτάκη και τον Μάνο εγκαίρως.

10) Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου μπορεί να διαβεβαιώνει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο είκοσι διαφορετικά μεταξύ τους πράγματα το χρόνο. Καμία οργή, καμία απαξίωση. Αν ψειρίσουμε μια ανακοίνωση του Συνασπισμού μπορούμε να βρούμε λαυράκι ενδεικτικό ανεύθυνης πολιτικής.

Τώρα, αν μετά το δεκάλογο αυτό, με ρωτάς αν η ελληνική κοινωνία ήταν χτισμένη σε υγιείς βάσεις, σου απαντάω -δίχως ίχνος ειρωνείας- όχι. Είχα γράψει στην αρχή της κρίσης ότι όποιο πολιτικό και οικονομικό σύστημα και αν είχαμε, με τα μυαλά που κουβαλάμε και τη νοοτροπία που έχουμε, σκατά θα τα κάναμε. Αυτό όμως, Προκόπη -και εκεί είναι η βασική διαφωνία μου και με τον Γεωργελέ- είναι Η ΜΙΑ ΟΨΗ του νομίσματος.

Όταν δεν βλέπουμε ότι η νεοφιλελεύθερη, μονεταριστική εκδοχή του καπιταλισμού που σαρώνει πάσχει και αυτή, όταν δεν βλέπουμε πως ο δρόμος που δείχνει το μνημόνιο δεν είναι ένας ουδέτερος δρόμος, αλλά ένας δρόμος με σαφέστατη νεοφιλελεύθερη στόχευση στην οποία ο μισθός δεν λογίζεται ως μέσο αξιοπρεπούς επιβίωσης αλλά ως εργατικό κόστος, όταν δεν βλέπουμε πως η ανεργία είναι ένας δείκτης που καθόλου δεν πειράζει την τρόικα, ενδεχομένως δε και να της αρέσει, όταν τέλος δεν βλέπουμε πως ακόμη και σε σχέση με τις επιδιώξεις της, το μνημόνιο πολλαπλασιάζει το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ, όταν όλα αυτά προτιμάμε να μην τα βλέπουμε, τότε κάτι πάει λάθος.

Να δεχτώ ότι κι εγώ τα βλέπω μονόπλευρα τα πράγματα, να δεχτώ ότι κι εγώ προτιμώ να μην πολυκοιτάζω την όψη του νομίσματος που αφορά τα καθαρά ελληνικά δεινά, τις καθαρά ελληνικές παθογένειες; Να το δεχτώ.

Να δεχτώ ότι ο συνδικαλισμός εσφαλμένα σε μεγάλο βαθμό λειτούργησε στη χώρα και ότι εξέθρεψε κοπρόσκυλα; Να το δεχτώ και αυτό. Ωστόσο αφενός τα επιφανέστερα από αυτά τα κοπρόσκυλα ήταν με το δικομματικό σύστημα βαθιά διαπλεγμένα και συχνότατα περνούσαν με ευκολία από τη θέση του εργατοπατέρα στη θέση του βουλευτή-υπουργού και αφετέρου όσο πράγματι και αν υπήρξε πλήθος περιπτώσεων που δούλεψαν λίγο και συνταξιοδοτήθηκαν νωρίς, δεν βλέπω γιατί η ύπαρξη των κοπρόσκυλων να είναι πιο αποκρουστική από το μοντέλο που πάει να επιβληθεί, το μοντέλο της διασποράς αδέσποτων σκυλιών σε όλο το φάσμα της κοινωνίας, έτοιμων να δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί.

Προς τα κάτω βλέπω να μας πάει το μνημόνιο. Συλλογικά προς τα κάτω. Όποιος το βλέπει σαν ασπιρίνη, μακάρι να βλέπει καλύτερα από μένα.